บทที่ 158 เจอสหายเก่าอีกแล้ว

หยางเฉินเหลือบมองเวลา เวลาก็ผ่านไปนาน ช่วงเวลาครึ่ง ชั่วโมงที่เขารับปากฉินซี มีเพียงแปดนาทีสุดท้าย

“ฉันหวังว่า จะไม่เห็นผู้หญิงคนนี้ อยู่ในเจียงโจวอีก!”

หยางเฉินมองไปที่จางกว่างอย่างกะทันหัน พูดด้วยใบหน้าที่

สงบ

จางกว่างดูประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่าหยางเฉินจะทำเรื่อง ราวที่มากเกินไป กลับเพียงแค่ไม่ให้หวังเหยาปรากฏตัวขึ้นใน เจียงโจวอีก

นิ่งไปสักครู่ เขารีบพยักหน้าย่างรวดเร็วว่า: “คุณหยางวางใจ ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธออย่าได้คิดที่จะก้าวเข้ามาที่เจียงโจว แม้แต่ก้าวเดียว!”

หยางเฉินไม่ได้สนใจ หันหลังแล้วจากไป หวงรีบตามไป อย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งหยางเฉินจากไป จางกว่ารู้สึกว่าแรงกดดันของบน ร่างกายได้หายไป

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และก็เตะไปที่บนตัวของ หวังลู่เหยา: “ตอนนี้แกเก็บข้าวของแล้วใสหัวออกไปซะ! ถ้าหาก ให้ฉันได้เห็นแกอีก แกก็รอตายได้เลย!
หวังเหยาคุกเข่าคลานไปที่เท้าของจางกว่าง กอดขาจาง กว่างไว้ ร้องไห้อ้อนวอน “สามี ได้โปรดเห็นแก่ลูกชายด้วย ให้ โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว!”

“ไปตายซะ ยังกล้าพูดลูกชายกับฉันเหรอ? แกแมร่งมีสิทธิ์เป็น แม่ของลูกฉันด้วยเหรอ? ไสหัวไปซะ!”

จางกว่างเตะหวังลู่เหยากระเด็นออกไป และหันหลังจากไป

นอกประตูคฤหาสน์ตระกูลสง หวงอู่เดินตามหยางเฉิน พูด อย่างตื่นตัวมาก “คุณหยาง ทางไปโรงพยาบาล ผมคุ้นเคย ผม ขับรถส่งคุณไปมั้ย?”

หยางเฉิน โยนกุญแจของโฟล์คเกาตันให้หวง หวงดีใจมาก ทันที รีบนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว ช่วยหยางเฉินเปิดประตูที่นั่ง เบาะหลัง รอหยางเฉินขึ้นรถแล้ว เขาถึงได้วิ่งไปที่นั่งคนขับ

“ภายในเจ็ดนาที สามารถไปทันมั้ย?” หยางเฉินมองดูเวลาอีกครั้ง แล้วถาม หวงอู่ยิ้มแฮะๆ: “คุณหยางนั่งให้ดีๆนะครับ!

เมื่อเสียงของเขาลดลง โฟล์คเกาตันก็พุ่งออกไปทันที เดิมทีก็ เป็นโฟล์คเกาตันที่เคยดัดแปลงมา ประสิทธิภาพของรถนั้นยอด เยี่ยม ไม่แพ้รถหรูมูลค่าหลายสิบล้านแม้แต่น้อย

มิน่าล่ะหวงอู่กล้าเสนอตัวออกมา ขับรถ ให้กับหยางเฉิน ทักษะ การขับรถดีมากจริงๆ
เสียงเครื่องยนต์ของโฟล์คเกาตันดังตลอดทาง เหมือนราวกับ สายฟ้าสีดำ เคลื่อนตัวอยู่ในการจราจร ตอนที่เพิ่งจะหกนาที รถก็สะบัดท้ายอย่างงดงาม และจอดอยู่ ทางเข้าประตู โรงพยาบาล

หยางเฉินเข้าไปในโรงพยาบาล กำลังเตรียมจะโทรถามห้องผู้ ป่วยอยู่ที่ไหน ฉินซีก็โทรศัพท์มาแล้ว

“หยางเฉิน นายจะมาถึงโรงพยาบาลเมื่อไหร่?” เห็นได้ชัดว่าเสียงของฉันกังวลเล็กน้อย กลัวว่าหยางเฉินจะ ทําเรื่องราวอะไรที่มากเกินไป

หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น เกรงว่าฉันจะจ้องมองเวลาอยู่ ตลอด ในใจก็กังวลว่าตัวเองจะทำอะไรกับหวังลู่เหยา

เขายิ้มเล็กน้อย: “สมกับที่เป็นภรรยาของฉัน ช่างใจตรงกัน

จริงๆ ฉันมาถึงแล้ว พ่ออยู่ห้องผู้ป่วยไหน?”

ฉินซีที่อยู่ในห้องผู้ป่วย เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน บน ใบหน้าแดงเล็กน้อย แล้วพูดว่า “แผนกผู้ป่วยภายในชั้นหก เตียงที่ยี่สิบเจ็ด”

“โอเคเดียวเจอกัน!”

หยางเฉินวางสายไป

ในห้องผู้ป่วย ฉันต้าหย่งนอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าพันแผลสี ขาวพันรอบศีรษะ และยังมีคราบเลือดออกมา
“เสี่ยว เสี่ยว หมอบอกแล้วว่า พ่อไม่เป็นไร แค่แผล ภายนอก พวกลูกก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว รอหยางเงินมาแล้ว ก็ไป ทํางานกันเถอะ!”

ฉันต้าหย่งพูดอย่างตำหนิตัวเอง ตัวเองไม่มีประโยชน์ ทำให้ ลูกสาวลูกเคยต้องเสียพลังงาน

“พ่อ พ่อก็ไม่ต้องไล่พวกเธอไปแล้ว การพัฒนาของบริษัท

มั่นคงแล้ว ก็ให้พวกเธออยู่กับพ่อเถอะ” ทันใดนั้นเสียงของหยางเฉินก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ในมือยังถือ กระเช้าผลไม้อยู่ และเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม

“ยังซื้อผลไม้มาอีกทำไม? จริงๆเลย!”

ฉันต้าหย่งมองดูหยางเฉินวางกระเช้าผลไม้ไว้บนตู้ข้างๆ และ พูดอย่างช่วยไม่ได้

หยางเฉินมองไปที่ฉันต้าหญิง หน้าบวม ศีรษะก็ได้รับบาด เจ็บ ยังมีคราบเลือด ดูเหมือนจะสาหัส แต่ว่าสภาพจิตใจกลับไม่ ได้แย่

หยางเฉินผู้อยู่ในสนามรบมาเป็นเวลานาน เห็นผู้บาดเจ็บมา ไม่ถึงหลักหมื่น ก็มีหลักพัน แวบเดียวก็มองออก อาการบาดเจ็บ ของฉันต้าหย่งไม่ได้สาหัส

ด้วยแบบนี้ ฉินซีและฉินยี และยังมีหยางเฉิน ทั้งสามคนอยู่ที่ โรงพยาบาลกับฉินต้าหย่ง จนกระทั่งตอนบ่ายใกล้จะเข้างาน ฉัน ต้าหญิงข่มขู่ด้วยว่าจะออกจากโรงพยาบาล ฉินซีและฉินยีถึงได้จากไป

“หยางเฉิน พ่อไม่เป็นไร ลูกไปธุระเถอะ!”

‘ไล่’ลูกสาวไปได้แล้ว แต่กลับไล่ หยางเฉินไปไม่ได้

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “พ่อ ผมไม่มีธุระอะไร ก็อยู่ที่โรง พยาบาลกับพ่อดีแล้ว พ่อไม่ต้องสนใจผม ผมไปเดินเล่นที่ข้าง นอก มีเรื่องพ่อก็โทรหาผม ภายในห้านาทีผมจะรีบกลับมาอย่าง รวดเร็ว”

หยางเฉินรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ข้างกายของฉันต้าหย่ง เขาไม่เป็นตัว ของตัวเอง ถ้าไม่มีใครเฝ้าฉันต้าหย่ง ฉินซีและฉันก็จะเป็นห่วง จึงออกจากห้องผู้ป่วย ตั้งจะไปรับอากาศข้างนอก

“เสี่ยวเซี่ย เธอต้องรีบหาเงินให้เร็วที่สุด เพื่อรักษาโรคของแม่ เธอ ภายหลังยังจะต้องใช้เงินจำนวนมาก ถ้าหากตอนนี้หยุดการ รักษา จะส่งผลกระทบต่ออาการป่วยอย่างมาก

“ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน ฉันจะรีบหาค่ารักษาพยาบาลมาให้ โดยเร็วที่สุด คุณได้โปรดอย่าหยุดการรักษาของแม่ฉัน ได้โปรด เถอะ!”

หยางเฉินเพิ่งจะผ่านห้องผู้ป่วยหนึ่งห้อง และทันใดนั้นก็ได้ยิน

เสียงที่คุ้นเคย

เขาหันหน้ามองไปอย่างไม่รู้ตัว เห็นร่างผอมบาง เข้าพอดี และ

กำลังจะคุกเข่าลง

“เสี่ยวเซียนี่เธอทำอะไรนะ!”
คุณหมอหานรีบพยุงเสียวเซียไว้ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บเป็นหน้าของหมอ ต่อ ให้เธอหาเงินได้ไม่พอสักระยะหนึ่ง ฉันก็จะคิดหาวิธี ช่วยแม่ของ เธอยื่นสมัครโครงการการช่วยเหลืออื่น

“ขอบคุณค่ะคุณหมอหาน คุณวางใจได้ ฉันจะหาค่ารักษา พยาบาลให้ได้เร็วที่สุด” ดวงตาทั้งสองของเสี่ยวเซียแดงก่ำ และ ในแววตาเต็มไปด้วยความหวั่นไหว

“เอาล่ะ เธอก็อย่ากดดันมากเกินไป ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด” คุณหมอหานปลอบใจ และหันหลังจากไป

เมื่อมองดูร่างที่คุ้นเคย หยางเฉันกำลังจะเรียกเธอ ทันใดนั้นก็ นึกอะไรบางอย่างได้ ก็กล้ำกลืนคำพูดกลับไป

เขารีบเดินตามคุณหมอทานไป

เสี่ยวเซียก็คือเซี่ยเหอ ก่อนหน้านี้เสี้ยวเสี้ยวโดนฟางเยาหลอก ที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง ตอนที่หยางเฉินไปช่วยเสี้ยวเสียว เซี่ยเหอ โดนกักขังมาหนึ่งเดือนแล้ว

ตอนนั้นกวนเสวี่ยเฟิง ใช้เสี้ยวเลี้ยวมาข่มขู่เซี่ยเหอ ให้มีความ สัมพันธ์กับเขา ผู้หญิงจิตใจดีที่รู้จักเสี้ยวเสี้ยวเพียงครึ่งวัน เพื่อ เสี้ยวเสี้ยวแล้ว ก็ตกลง

ในใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งที่มีต่อผู้หญิง คนนี้ ตอนนั้นก็ทิ้งหมายเลขโทรศัพท์ให้เซี่ยเหอ แต่คาดไม่ถึงตอนนี้ผู้หญิงคนนี้เผชิญกับปัญหาใหญ่เช่นนี้ ก็ไม่ติดต่อกับเขา

“คุณหมอหาน!”

หลังจากที่ตามคุณหมอหานมาถึงที่ห้องทำงาน หยางเฉินถึง ได้เอ่ยปากเรียก

“คุณคือ?”

คุณหมอหานมองไปที่หยางเฉิน ท่าทางดูสงสัย

เธอเป็นหมออายุห้าสิบกว่าคนหนึ่ง สวมแว่นสายตายาว หน้า ประตูห้องทำงานมีป้ายหัวหน้าแพทย์แขวนอยู่ ยังมีรูปของเธอ

“สวัสดีครับ คุณหมอหาน ผมเป็นเพื่อนของเซี่ยเหอ เมื่อกี้นี้ บังเอิญได้ยินพวกคุณคุยกัน อยากจะถามคุณ เธอประสบกับ ปัญหาอะไรหรือเปล่า?”หยางเฉินพูด คุณหมอหานนั่งบนเก้าอี้ในห้องทำงาน ชี้ไปที่เก้าอี้ด้านหน้า

และส่งสัญญาณให้หยางเฉินนั่งลง

ถอนหายใจ และเอ่ยปากพูดว่า “แม่ของเซี่ยเหอ เป็นโรค โลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ตอนนี้ รักษาด้วยยา ผสมกับการฟอกไตยังสามารถควบคุมได้

“แต่นี่ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาระยะยาว ทางที่ดียังคงต้องการแหล่ง ใดที่เหมาะสม และทำการปลูกถ่ายไต แต่ต่อให้หาได้ รวมกับค่า ใช้จ่ายที่เธอค้างชำระกับโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ บวกกับค่า ผ่าตัด ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะสามารถรับผิดชอบไหวได้”