บทที่ 143 ไปตายกับแก

“ถูกต้อง ทุกอย่างเป็นเพราะฉัน จะว่าไป สิ่งที่นายอยากเห็น ที่สุด น่าจะเป็นฉันตายถึงจะถูก!”

หยางเฉินพูดอย่างสงบว่า “แต่ดูท่าทางตอนนี้ของนาย คือจะ กระโดดลงไปพร้อมกับฉันเหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นก็โดด ไปเถอะ!”

“นายวางใจได้ รอนายตายแล้ว ฉันจะเก็บศพให้นาย! จะส่ง มอบกระดูกของนายให้แม่ของนายเอง บอกพวกเขาว่า ลูกชาย ของคุณเพราะโดนฉันทำลายทุกอย่าง แล้วทำอะไรฉันไม่ได้ ดัง นั้นก็กระโดดตึกฆ่าตัวตาย”

“นายว่า ถึงเวลา พ่อแม่ของนายจะโกรธจนตายเพราะคําพูด ของฉันมั้ย?”

“และฉัน คนชั่วร้ายที่ทำลายทุกอย่างของนาย กลับจะมีชีวิต อยู่ในโลกนี้อย่างดี”

“คุณบ้าหรือเปล่า?”

เจ้าหน้าที่พูดเจรจาหลายคนที่ประตู พูดด้วยใบหน้าที่ตกใจ ภายใต้สถานการณ์นี้ทำให้คนบ้าโกรธ รนหาที่ตายไม่ใช่เห รอ?

“แกพูดถูก ถ้าหากฉันตายไปแบบนี้ คนชั่วร้ายอย่างแกทำลายทุกอย่างของฉัน กลับมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างดี แบบนี้จะ ใช้ได้อย่างไร?”

หวังเย็นจนพึมพำกับตัวเอง เมื่อเห็นหยางเฉินหัวเราะเสียงดัง ขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หยางเฉิน โชคดีที่แกเตือนฉัน ไม่งั้นฉัน เกือบจะลืมคนร้ายอย่างแกไป แกไม่ตาย ฉันจะตายได้อย่างไร?”

“ดูเหมือนว่านายไม่โง่รู้ว่าฉันเป็นคนที่ควรจะตายที่สุด” หยางเฉินประชดประชัน

“พี่เขย พี่อย่าสนใจฉัน รีบออกจากที่นี่ ตอนนี้เขาบ้าไปแล้ว พี่

รีบไปเถอะ!”

ฉันยีจะเข้าใจแผนการของหยางเฉินได้อย่างไร ก็กังวลทันที และร้องไห้แล้วตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

หยางเฉินไม่ได้สนใจฉัน แววตาจับจ้องไปที่หวังเย็นจนอยู่ ตลอด ทันใดนั้นเอ่ยปากพูดว่า “นายปล่อยฉันยี ต่อจากนั้นเอา มีดมาจี้ฉันเป็นตัวประกันแล้วกระโดดตึกไปกับนาย ว่ายังไง?

หวังเป็นจูนเงียบไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็กระตุกรอยยิ้มเจ้า เล่ห์ที่มุมปาก: “หยางเฉิน แกคิดว่าฉันโง่เหรอ?”

“แม้ว่าฉันจะทำเรื่องบ้าๆ แต่ฉันกลับไม่โง่ ฉันก็รู้ว่าแกเก่งกาจ ถ้าหากฉันเปลี่ยนฉันเป็นแก เกรงว่าแกยังไม่ตาย ฉันก็โดนแก ฆ่าตายแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นแกต้องการอะไร?” หยางเฉินถามอย่างราบเรียบ

“ฉันรู้ว่า แกเพื่อช่วยผู้หญิงคนนี้ ก็ได้นะ! ตราบใดที่นายกระโดดลงไปจากที่นี่ ฉันก็จะปล่อยเธอไป ว่าไงล่ะ?”หวังเย่นจนพูด ด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายอย่างกะทันหัน

ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินหลงเล็กน้อย แม้ว่าการกระทำ ของหมอนี่จะบ้า แต่ก็ไม่ได้โง่ ต้องการให้เขาหลงกล เป็นไปไม่ ได้

“พี่เขย พี่รีบไปเถอะ ต่อให้พี่กระโดดลงไป เขาก็ไม่มีทาง ปล่อยฉันไป! ”

ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ด้วยความเข้าใจ ของเธอที่มีต่อหยางเฉิน เพื่อช่วยตัวเองแล้ว เรื่องอะไรเขาก็ สามารถทําออกมาได้

“แกแมร่งรีบกระโดด ไม่งั้นตอนนี้ฉันก็จะผลักเธอลงไปเดี๋ยว

หวังเย่นจูนตะคอกขึ้นมา ก็ผลักฉันไปมา เหมือนว่าจะผลัก เธอลงไปจริงๆ

“ตกลง ฉันโดด!”

หยางเฉินเอ่ยปากพูดอย่างกะทันหัน ต่อจากนั้นก้าวเดินไปที่ ขอบชั้นบนทีละก้าว

“คุณบ้าไปแล้ว! รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!

เจ้าหน้าที่พูดเจรจาตะโกนอย่างกังวล พบเจอกับคนบ้าพวก เขาก็ปวดพอแล้ว ใครจะรู้ว่าจะมีคนบ้ามาอีกคน
จินยีก็กังวลทันที ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง และตะคอกว่า “หวังเช่น จูน แกอยากตาย ฉันตายไปกับแก!”

หวังเป็นจูนคาดไม่ถึงว่า เมื่อกี้นี้ฉันยังกลัวแทบตาย ตอนนี้ กลับเพื่อช่วยหยางเฉิน ก็จะดึงตัวเองกระโดดตึกไปด้วยกัน

“ผู้หญิงสารเลวอย่างแก มีอะไรกับเขาใช่มั้ย?

ใบหน้าของหวังเย็นจูนก็เต็มไปด้วยความโหดร้าย กอดฉินซี อย่างแน่นหนา

“หวังว่านายจะสามารถรักษาสัญญา!”

หยางเฉินก็มองไปที่หวังเย่นจนแล้วพูดอย่างกะทันหัน ทันทีที่ เสียงลดลง เขาอ้าแขนออก และร่างกายค่อยๆ โน้มตัวไปข้าง หน้า

“ไม่นะ!”

ฉันยีตะโกนขึ้นมา

เพียงแต่ตอนที่เธอตะโกนคำนี้ออกไป หยางเฉินกระโดดลงไป

แล้ว

“พี่เขย!”

ฉินยีตะโกนเสียงดังขึ้นมา ก็ร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาก็เต็ม

ใบหน้า

“ฮ่าๆ…..”

หวังเย่นจูนกลับปล่อยเสียงหัวเราะขึ้นมา “ในโลกนี้ ยังมีคนโง่โง่เขลาขนาดนี้ เขาคิดว่าฉันจะปล่อยฉันจริงๆ ฮ่าๆ…..

ฉินยีในเวลานี้ ในแววตาว่างเปล่าเฉื่อยชา ใบหน้าเต็มไปด้วย ความสิ้นหวัง

ในหัวสมองของเธอเหมือนเปิดภาพยนตร์ที่เร่งความเร็ว ก็เป็น แต่ละฉากกับหยางเฉิน

เธอนึกถึงวันแรกที่หยางเฉินกลับมาที่เจียงโจว การดูถูกที่เธอ มีต่อหยางเฉิน

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอโดนแผนการของฉันเฟย เกือบโดนล่วง ละเมิด และหยางเฉินเป็นคนมาช่วยเธอ

นึกถึงเธอไปดื่มเหล้าที่ผับคนเดียว หยางเฉินแอบส่งคนมาปก ป้องเธอ

ยังมีภาพมากมายนับไม่ถ้วน เป็นการปกป้องที่หยางเฉินทำ ให้เธอตลอดมา ยิ่งคิด หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บ และนัยน์ตาก็เฉียบ คมขึ้นมาเรื่อยๆ

“หวังเช่นจูน นายอยากตายไม่ใช่เหรอ? งั้นดี ฉันจะตายไป พร้อมกับนาย!”

ทันใดนั้นเธอมองไปที่หวังเย็นจูนอย่างเด็ดเดี่ยว ในแววตา เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เดิมทีหวังเย่นจูนมาหาฉัน เพื่อที่จะคบกับเธอ หลังจากที่โดน ฉันปฏิเสธ เขาถึงได้คิดจะลากฉันไปตายด้วยกัน
แต่หลังจากที่เขาเห็นหยางเฉิน ก็เสียใจ ไม่อยากตายแล้ว

เมื่อเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของจินยี ทั้งร่างกายของเขาก็ สั่นเทาอย่างอดไม่ได้ “ฉิน ในเมื่อคนร้ายก็ตายแล้ว จากนี้ไป พวกเราก็ใช้ชีวิตดีๆ ดีมั้ย? เธอวางใจ ฉันจะรักเธออย่างเต็มที่ไป ตลอดชีวิต!”

“แกฝันไปเถอะ!”

ฉันยีดูแค้น ทันทีที่เสียงลดลง เธอไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจาก ไหน และดึงหวังเย็นจูนไปที่ขอบของตึกแล้วล้มลงพร้อมกัน

“อ๊ากกก……”

รู้สึกว่าร่างกายสูญเสียน้ำหนักอย่างสมบูรณ์ หวังเย็นจนกลัว จนตะโกนขึ้นมา

ฉันกลับไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย หลับตาลง อ้าแขน

ทั้งสอง เหมือนกับจะหลุดพ้น

“เฮ้ย~”

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะล้มลง ทันใดนั้นร่างก็ถูกเหวี่ยงเข้า อ้อมกอดที่อบอุ่น เธอก็ลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน และเห็นใบหน้าที่

คุ้นเคย

“พี่เขย!”

ฉันร้องไห้ด้วยความปีติยินดี

“เพลง!”
ในชั่วพริบตาต่อมา มีเสียงกระจกแตกดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ อย่างฉับพลัน หยางเฉินอุ้มเธอกระแทกเข้ากับหน้าต่างกระจก ต่อจากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างมั่นคง

ทุกอย่างอยู่ในชั่วพริบตาเดียว ฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังฝัน อย่างกะทันหัน

ตอนแรกคิดว่าหยางเฉินกระโดดตึกตายแล้ว กลับคาดไม่ถึง เขาไม่เพียงไม่ตายเท่านั้น แต่ยังช่วยตัวเองด้วย

เมื่อสองนาทีที่แล้ว

ผู้คนที่อยู่ชั้นล่าง ตอนที่เห็นหยางเฉินกระโดดลงมาจากชั้นบน ต่างก็หวาดกลัว

แต่หยางเฉินไม่ได้ตกลงไป แต่ในขณะที่กระโดดลงไป ก็คว้า

ขอบด้านนอกหน้าต่างของชั้นบนสุดไว้

ต่อจากนั้น หวังเย่นจูนและฉันก็ล้มลงพร้อมกัน ทำให้ทุกคน ตกใจ หยางเฉินก็อุ้มฉินยีที่ตกลงไว้อย่างกะทันหัน ทั้งสองคนก็ กระแทกเข้าไปทางหน้าต่างด้วยกัน

หยางเฉินและฉินยีได้รับการช่วยเหลือแล้ว หวังเย่นจูนก็ไม่ได้ โชคดีขนาดนั้น เขาตกลงมาจากชั้นบนสุดของสิบหกชั้น แม้ว่า เจ้าหน้าที่กู้ภัยจะวางเบาะลมหนาๆช่วยชีวิตไว้บนพื้นแล้ว ก็ยัง ทำให้เขาหมดสติไปในทันที ตายหรือเป็นก็ไม่ชัดเจน

ในห้องทํางานชั้นบน ฉันมองไปทางหยางเฉินอย่างเหม่อ ลอย ดวงตาทั้งสองแดงก่ำ และน้ำตาไหลออกมา
“พี่เขย พี่สามารถกอดฉันหน่อยได้มั้ย?”

ทันใดนั้นฉันก็พูดอย่างสะอึกสะอื้น ร่างกายยังคงสั่นเล็กน้อย หยางเฉินมองดูใบหน้าสวยงามที่อยู่ใกล้ชิดมาก ถอนหายใจ เบาๆ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอด “อยากร้อง ก็ร้องออกมาดังๆเถอะ!”