บทที่ 136 ฉันจะฆ่าแก

ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทุกคน หันไปทางร่างที่ปรากฏขึ้น ที่ทางเข้าลิฟต์อย่างพร้อมเพรียง

เมื่อเห็นหยางเฉินก้าวเดินมา และตามด้วยหวังเฉียงที่อยู่ข้าง หลัง

“เจ้านาย!”

เมื่อเห็นหยางเฉิน ผู้จัดการล็อบบี้ก็เรียกด้วยความประหลาด

ใจ

เมื่อกี้นี้เกือบจะโดนบอดี้การ์ดของเว่ยเงินหักขาข้างหนึ่ง แต่ กลับได้รับการช่วยเหลือจากค่าข่มขู่ของหยางเฉิน แค่คิดก็รู้แล้ว

ในเวลานี้ในใจของผู้จัดการล็อบบี้รู้สึกซาบซึ้ง

เว่ยเชินดูเหมือนอายุสี่สิบกว่า ใส่กางเกงสูทและเสื้อเชิ้ต บน คอยังผูกเนกไท และนาฬิกาRolexบนข้อมือข้างนั้นที่สะดุดตา มาก และเป็นผู้บริหารที่มาตรฐานของสถานที่ทำงาน

เพียงแต่ดวงตาคู่นั้นของเขา ทำให้คนอึดอัดอย่างยิ่ง มีความ ชั่วร้ายเล็กน้อยอยู่ในแววตาเล็กน้อย และไม่ได้จงใจที่จะ แสดงออกมา น่าจะเป็นแบบนี้มาโดยตลอด

หยางเฉินเคยเจอเว่ยเงิน ในเวลานี้บนใบหน้าของเว่ยเงิน ตรงที่คล้ายกับเว่ยเสียงก็สามารถมองออกได้อย่างคลุมเครือเล็ก น้อย และเห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน
ตอนที่หยางเฉินมองไปที่เว่ยเงิน เขาก็กำลังจ้องมองหยาง เฉิน ถ้าหากเพียงแค่หยางเฉินคนเดียว บางทีเขาอาจจะไม่มี ความหวาดกลัว แต่ข้างหลังของหยางเฉิน ต้นตามมาด้วยหวัง เฉียง

มีข่าวลืออยู่ในเจียงโจว ครึ่งเดือนที่ผ่านมา หวังเฉียงอยู่ภาย ใต้ความช่วยเหลือของบุคคลลึกลับ แทนที่ของหลิวข่าย และเข้า ควบคุมสถานบันเทิงส่วนใหญ่ในเจียง โจว

ตอนนี้หวังเฉียงกลับกำลังตามอยู่ข้างหลังของหยางเฉิน ฐานะ ของหยางเฉินก็เสมือนจริงมาก ต่อให้ไม่ใช่บุคคลลึกลับที่อยู่ เบื้องหลังของหวังเฉียง ถ้าอย่างนั้นก็คงจะมีความเกี่ยวข้องอย่าง แน่นอน

“เป็นนาย ที่ซื้อหวงเหอบารมาจากในมือของติงเหรอ?” เว่ยเงินเอ่ยปากถามขึ้นทันใด แต่กลับไม่ได้แสดงออกเหมือน

เมื่อกี้นี้ “ขั้นตอนที่เกี่ยวกับการโอนก็จัดการเรียบร้อยแล้ว มีปัญหา

อะไรมั้ย?” หยางเฉินเอ่ยปากพูดอย่างราบเรียบ

ดวงตาทั้งสองของเว่ยเงินหรี่ลงเล็กน้อย ท่าทีแข็งกร้าวแบบนี้ ของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

อยู่ในเจียงโจว ในบรรดาคนอายุน้อยเหมือนหยางเฉิน ใคร เจอเขาไม่ทักทายด้วยรอยยิ้มที่เกรงอกเกรงใจบ้างเหรอ?

“เพื่อนท่านคนนี้ บางทีนายอาจจะไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันชื่อเว่ยเช่น มาจากตระกูลเว่ย!”

เว่ยเงินเป็นคนเริ่มแสดงฐานะก่อน และใน พูดเต็มไปด้วย ความภาคภูมิใจ

หลังจากพนักงานที่อยู่รอบๆรู้ฐานะของเว่ยเงิน ต่างก็ดูตกใจ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าหวงเหอบาธเป็นกิจการของตระกูลเว่ย แต่ว่าตระกูลเว่ยหนึ่งในสี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจว และพวกเขา ยังเป็นเหมือนกับฟ้าร้องที่ดังก้องหู ตอนนี้คนของตระกูลเว่ย กลับมาที่นี่ด้วยตัวเอง

ผู้จัดการล็อบบี้ก็หวาดกลัวไปตั้งนานแล้ว เมื่อนึกถึงตัวเองเพิ่ง จะผลักคนของตระกูลเว่ยไป ในใจก็วิตกกังวลอย่างสุดขีด

แต่ตอนที่ทุกคนตกใจกับฐานะของเว่ยเงิน หยางเฉินกลับพูด ด้วยความระอาอย่างกะทันหัน “แกมีสิทธิ์เป็นเพื่อนกับฉันเหรอ? อีกอย่าง แกเป็นใคร มาจากตระกูลไหน แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับ ฉันเหรอ?”

คนทั้งหมดในเหตุการณ์ก็เงียบสงัด

แม้แต่ตัวเว่ยเงินเองก็นิ่งอึ้ง อยู่ในเขตเจียงโจว ตระกูลเว่ย

ของเขายืนอยู่ชั้นบนสูงสุด เขาทายาทของตระกูลเวยอย่าง แท้จริง ในเวลานี้กลับโดนชายหนุ่มคนหนึ่งเมินเฉยขนาดนี้ เว่ยเงินค่อนข้างสงสัย ชายหนุ่มคนนี้มาเยือนเป็นครั้งแรกหรือ

เปล่า ไม่รู้ตำแหน่งของตระกูลเว่ยในเจียง โจวเหรอ? สามารถทำให้หวังเฉียงที่เคียงบ่าของผู้นำตระกูลอันดับหนึ่งติดตามได้ ฐานะคงจะไม่ธรรมดา และคงจะไม่ใช่คุณชายมหา เศรษฐีชั้นสูงของเมืองหลวงไหนนะ?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ในใจของเว่ยเงินกลับรู้สึกสบายใจขึ้นเล็ก น้อย

“ไม่ทราบว่านายเป็นคุณชายของตระกูลไหนเหรอ?” เว่ยเชิ

นระงับความโกรธไว้ และถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินกลับมองเว่ยเงินสูงไปเล็กน้อย อย่างน้อยก็ แข็งแกร่งกว่ากับคนโง่คนนั้นที่นั่งรถRolls-Royce พุ่งเข้าไปที่ ยอดเมฆา และขอให้ตัวเองโอนคฤหาสน์คืน

“เอาล่ะ ไม่ต้องหยั่งเชิงแล้ว ฉันก็คือผู้สนับสนุนและภูมิหลัง ของตัวเอง”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ตระกูลเว่ยทำ ถึงวาระทำให้หยางเฉินไม่มี ทางปล่อยพวกเขาไปได้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปพูดจาไร้สาระ กับเว่ยเงินแล้ว: “อยู่ในถิ่นของฉัน บอดี้การ์ดของแกกล้าลงมือ กับคนของฉัน พูดเรื่องนี้ก่อนว่าจะเคลียร์อย่างไร?”

แม้จะเป็นหวังเฉียง ตอนที่ได้ยินคำพูดนี้ของหยางเฉิน ในใจก็ ตกใจ

เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่งมาก แต่ว่าสำหรับภูมิหลังของ หยางเฉิน กลับไม่รู้อะไรเลย เหตุผลที่ยอมศิโรราบต่อหยางเฉิน ก็เป็นเพียงการเดิมพัน

ตอนนี้หยางเฉินเผชิญหน้าด้วยเป็นคนของตระกูลเว่ย แต่ก็กลับแข็งแกร่งเช่นกัน ตกลงว่าไม่เกรงกลัว หรือว่าไม่ได้ให้ความ สําคัญกับตระกูลเวยจริงๆ?

แต่ไม่ว่าอย่างไร ตัวเองก็ไม่มีทางทรยศอีก ต่อให้เดิมพันแพ้ อีก เขาก็ไม่กลัว

แม้แต่หยางเฉินก็ไม่รู้ว่า หวังเฉียงที่เดิมที่ยังมีความลังเลเล็ก น้อย ก็อยู่ในท่าทีที่เขาเยือกเย็นต่อเว่ยเงิน กลับยืนหยัดตาม ความเชื่อมั่นของเขา

“นายอยากจะเคลียร์อย่างไร?”

เว่ยเงินไม่เชื่อคำพูดของหยางเฉิน ทำได้เพียงรอหลังจากที่รู้ ฐานะของหยางเฉินแล้ว ถึงได้กล้าตัดสินใจว่าจะจัดการกับหยาง เฉินอย่างไร

เป็นเพราะเหตุนี้เอง ดังนั้นเขาถึงได้รับความชื่นชอบของเวีย เฉิงโจว และก็ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นทายาทของตระกูลเวียมาตั้ง นานแล้ว

“หลี่เหลียง เมื่อกี้นี้เขาต่อยนายยังไง ตอนนี้นายก็ต่อยคืนไป แบบนั้น”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็มองไปที่ผู้จัดการล็อบบี้ และออกคำสั่ง

ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ ไม่รู้ฐานะของเว่ยเงิน บางทีเขาอาจจะ กล้าลงมือ ตอนนี้รู้แล้ว เขาจะกล้าลงมือได้อย่างไร?

แต่เขาก็ไม่ได้โง่ รู้ดีว่า ถ้าหากตัวเองไม่ทำตามคำพูดของ หยางเฉิน อย่าว่าแต่ผู้จัดการล็อบบี้ เกรงว่าแม้แต่หวงเหอบาธ ก็อยู่ต่อไปไม่ได้

แต่ว่านี่เป็นโอกาสสําหรับเขาไม่ใช่เหรอ?

เมื่อนึกถึงสภาพครอบครัวของตัวเอง ความลังเลใจในดวงตา ของเขาค่อยๆหายไปเฉียบคม ในชั่วพริบตา และก้าวเดินตรงไป ยังบอดี้การ์ดที่เกือบจะทำให้ขาข้างหนึ่งของเขาไร้ประโยชน์เมื่อ

ปฏิกิริยาของหลี่เหลียง ทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของหยางเฉิน ก็เป็นอย่างที่หลี่เหลียงคิด นี่เป็นการทดสอบที่หยางเฉินมีต่อเขา ตอนนี้กำลังแต่งตั้งคนที่มีความสามารถ หยางเฉินต้องการฝึกฝน กลุ่มคนที่มีความสามารถ แม้หลี่เหลียงจะมาจากเพียงแค่เจ้า หน้าที่รักษาความปลอดภัย ตราบใดที่เขามีความสามารถ ก็ ไม่ใช่ว่าจะรับผิดชอบงานใหญ่ไม่ได้

เว่ยเงินก็จ้องมองที่หลี่เหลียงตลอดเวลา ตอนที่เห็นหลี่เหลียง กล้าเดินไปทางบอดี้การ์ดของตัวเองจริงๆ สีหน้าก็ดูไม่ดีเป็น อย่างมาก

หยางเฉินต่อหน้าของตัวเอง จะต่อยบอดี้การ์ดของตัวเอง นี่ คือกำลังตบหน้าของเขา และวางอำนาจต่อเขา

หลี่เหลียงเดินตรงไปยังตรงหน้าของบอดี้การ์ด และจ้องไปที่ อีกฝ่ายด้วยสายตาที่เฉียบคม

บอดี้การ์ดดูถูกเหยียดหยาม และส่งเสียงเย็นชาว่า: “แค่เศษ สวะคนหนึ่งเท่านั้นเอง ก็กล้าลงมือกับฉันเหรอ?”
เว่ยเงินไม่ปริปากพูดสักคำ ถ้าหากบอดี้การ์ตลงมือจริงๆ หยางเฉินจะสืบสวน ปล่อยวางก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถ้าหากเขา ตักเตือนบอดี้การ์ดห้ามลงมือ ถ้าอย่างนั้นก็กำลังตบหน้าของเขา

ในเวลานี้ความกดดันที่หลี่เหลียงแบกไว้บนตัวหนักมาก และ ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆเป็นเวลานาน

หวังเฉียงกำลังจะพูด ก็โดนสายตาของหยางเฉินห้ามไว้

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนมองไปที่หลี่เหลียงอย่างคาดหวัง อยากจะ ดูว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต๊อกต๋อยรูปร่างกำยาคนนี้ ที่ เลื่อนตำแหน่งมาเป็นผู้จัดการล็อบบี้ กล้าที่จะลงมือกับบอดี้การ์ด ของตระกูลเว่ยหรือเปล่า

“ที่นี่เป็นหวงเหอบาธ ฉันเป็นผู้จัดการล็อบบี้ของที่นี่ ไม่ว่า ฐานะของพวกคุณจะเป็นอะไร ก่อเรื่องที่นี่ ก็เป็นความรับผิดชอบ ของฉัน!”

ทันใดนั้นหลี่เหลียงก็เอ่ยปากพูด รัศมีของบนร่างกาย ก็พุ่งสูง อย่างฉับพลันอย่างทันทีทันใด แววตาก็เฉียบคมทันที แม้แต่ใน ดวงตาบอดี้การ์ดของเว่ยเช่นก็แปลกใจเล็กน้อย

ในชั่วพริบตาเดียว หลี่เหลียงก็ต่อยออกไปอย่างกะทันหัน

“ผลัวะ!”

ด้วยเสียงอันดัง ในความตกใจของทุกคน หมัดของหลี่เหลียง ก็กระแทกท้องของบอดี้การ์ดอย่างหนัก

ร่างกายของบอดี้การ์ดโค้งงอทันที บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น ที่ความเจ็บปวดบน ใบหน้าของบอดี้การ์ดกลายเป็นโหดร้าย

“แกกล้าต่อยฉัน ฉันจะฆ่าแก!”

เขาบันดาลโทสะในทันที และต่อยหมัดไปที่ขมับของหลี่เหลื ยงอย่างหนัก