บทที่ 127 ความรู้ กลึกซึ้งของพ่อลูก

กาลเวลาผ่านไปรวดเร็วมาก มาถึงเดือนกรกฎาคมอย่างไม่รู้ ตัว วันที่ร้อนสูงสุดของเมืองเจียงโจวแห้งแล้งมาก โดยเฉพาะ เกือบครึ่งเดือนผ่านมา แต่ละวันล้วนท้องฟ้าโปร่งโล่งมาก ด้าน นอกเหมือนกับเตาอบธรรมชาติอันหนึ่ง

และฉันต้าหญิงพ่ายแพ้ฉันให้หยางเฉินก็ผ่านไปได้ครึ่งเดือน พอดี

เดิมทีหยางเฉันคิดว่าฉันต้าหญิงจะไปหาฉินซีและฉันยี แต่ที่ ทําให้เขาแปลกใจคือหลังจากวันนั้นที่ไปจากเมืองคิง เขาก็ไม่ เคยปรากฏตัวขึ้นอีก

เมืองเจียง โจว สแควร์เหรินเหมิน

ดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ค่อยๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า แสงแดดที่ละมุนไร้ ที่เปรียบสาดทั่วทุกมุมของพื้นดิน

ฉันต้าหย่งนอนอยู่บนเก้าอี้พักผ่อนมุมหนึ่งที่ลานกว้าง เหมือน รู้สึกได้ถึงแสงแดดแล้ว จึงขยี้ตา จากนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง บิดตัว ยืดเส้นยืดสาย

เขามาถึงทะเลสาบเทียมที่ด้านข้างลานกว้าง ล้างหน้าล้างตา แล้ว มองใบหน้าที่ผ่านประสบการณ์มามากมายใบนั้นสะท้อน บนผิวน้ำ ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด วินาทีนี้ เขานึกถึงอะไร มากมาย
โดยเฉพาะลูกสาวสองคนของตนเอง ตั้งแต่เขาโดนตระกูลฉิน ไล่ออกจากบริษัท ก็ไม่เคยหางานอีกเลย แต่ลูกสาวสองคนกลับ ไม่เคยว่าอะไรสักคำ ทั้งยังให้ค่าใช้จ่ายที่เพียงพอกับเขาทุก เดือน ทําให้เขาดื่มชีวิตได้แบบไม่มีภาระใดๆ

ลูกสาวที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ กลับถูกเขาเอามาเป็นของเดิมพัน จนพ่ายแพ้ไป โดยเฉพาะนึกถึงคำที่ผู้ชายใส่หน้ากากคนนั้นเคย พูดไว้วันหลังเขาจะไม่มีทางได้เจอฉินซีอีก

ถ้าชีวิตของตนเองสามารถแลกอิสรภาพของฉินซีกลับมาได้

เขาจะไม่ลังเลเรื่องใดโดยเด็ดขาด

ครึ่งเดือนมานี้ เขาไปหางานทุกวัน แต่กลับไม่มีสักบริษัทที่ ยอมรับเขา แม้กระทั่งร้านอาหารเล็กๆ ข้างถนน เขาล้วนไปมา หมด แต่ยังไม่มีคนยอมรับเขาไว้

เขาน้ำตาไหลนองหน้ามาตั้งนานแบบไม่รู้ตัว น้ำตาแต่ละหยด ไหลลง ในทะเลสาบเทียม

ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางควบคุมความทุกข์ทรมานของตนเองได้

ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาแล้ว

ร้องไห้เพียงแค่ระบายอารมณ์แบบนี้ เมื่อร้องไห้พอแล้ว ฉินต้า หย่ง ใช้น้ำในทะเลสาบมาล้างหน้า จากนั้นลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

“เสี่ยว พ่อจะต้องหาลูกให้เจอ!

ตอนนี้ความคิดเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถทำให้เขายืนหยัดต่อ ไปได้คือฮึกเหิมขึ้นมาใหม่ พยายามหาเงิน คิดหาหนทางตามหาฉินซี ทําให้เธอมีชีวิตอิสระกลับคืนมา

ชีวิตที่เหลือ เขาจะไม่อยู่ต่อไปเพื่อตนเอง แต่เพียงเพื่อลูกสาว ทั้งสอง

ภายใต้แสงแดดที่ร้อนแรง บนถนนไม่มีคนเดินผ่านไปมา มากมาย ถึงแม้จะมีก็กางร่มมาด้วย

เมื่อไม่สามารถกินอิ่มมาหลายวัน ทำให้เขาซูบผอมลงมาก บนหน้ามีเพียงความซีดเซียวเหมือนป่วย บนริมฝีปากมีสีขาวเป็น ชั้นๆ ผิวหนังล้วนแห้งหมด

ผมยาวขึ้น หนวดก็ยาวขึ้นมาเช่นกัน ไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้าครึ่งเดือน บนตัวยังมีกลิ่นเหม็นเปรี้ยว ทั่วทั้งตัวดูเหมือน กระเซอะกระเซิงอย่างมาก บางทีคนบนถนนผ่านที่ผ่านไปมาก ขมวดคิ้วกันแน่น ปิดจมูกหลบไปไกล

แต่เวลานี้เขากลับไม่ได้รู้สึกถึงอะไรเลย ยืดอกเชิดหน้าไปข้าง หน้า ในสายตาเต็มไปด้วยความหนักแน่นอดทน สายตามองไป ยังประกาศเล็กๆ บนเสาไฟด้านข้างอยู่ไม่ขาดสาย พยายามหา งานสักอย่าง

เขากำลังมองไปทั่วว่าที่ไหนมีประกาศเล็กๆ รับสมัครงานบ้าง ทันใดนั้นก็ชนเข้ากับรถคันหนึ่งที่จอดไว้ด้านหน้าเขาอย่างไม่ทัน ระวัง

“ขอโทษครับ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ
ฉินตาหย่งทําหน้าตื่นกลัว รีบกล่าวขอโทษ

แต่ในเวลานี้เอง หน้าต่างรถลดลงมา ปรากฏใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหนึ่งออกมา

“หยางเฉิน!”

ฉินต้าหย่งตกใจอยู่บ้าง แต่ไม่นานบนหน้าเขาปรากฏความ รู้สึกผิดในใจขึ้นมา ตาแดงๆ มองทางหยางเฉินบอกว่า “หยาง เฉิน ขอโทษนะ เป็นพ่อผิดเอง พ่ายแพ้เสียวให้คนอื่นไปแล้ว”

ความเปลี่ยนแปลงในหลายวันนี้ของเขา แต่ละวันมีคนไป รายงานต่อเขาหมด ดังนั้นฉันต้าหย่งมีปฏิกิริยาแบบนี้ออกมาได้ เขาไม่ตกใจสักนิดเดียว

“แต่ว่าลูกวางใจได้ พ่อจะไม่ยอมแพ้แน่นอน ต่อให้ต้องเดินไป จนสุดหล้าฟ้าเขียว พ่อจะต้องหาเสียวให้เจอ ให้เธอกลับมา เป็นอิสระด้งเดิม”

ทันใดนั้น เขาพูดด้วยท่าทางแน่วแน่ พูดจบ เขาหมุนตัวออก ไป ไม่ได้มีความหมายอยากมาหาขอยืมเงินหยางเฉินแม้แต่น้อย

“พ่อคะ!”

ในเวลานี้ ฉินซีและฉินยีลูกสาวสองคนที่นั่งอยู่ในรถมาตลอด ตอนที่มองเห็นท่าทางกระเซอะกระเซิงของฉันต้าหย่งเข้า น้ำตาก็ นองหน้า

ฉันต้าหย่งที่เมื่อสักครู่หมุนตัวเดินไปได้สองสามก้าว เมื่อ ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยทั้งสอง จึงสั่นไปทั้งตัว ร่างกายแข็งที่ออยู่ที่เดิม ในสายตาเต็มไปด้วยความตกใจ เขาไม่กล้าหันหน้า กลัวว่า พอหันหน้าไปจะไม่มีอะไรเลย เสียงนั้นอาจเป็นเพียงความรู้สึก นึกคิดไปเอง

ตอนที่เขาสงสัยว่ากำลังคิดไปเอง สองสาวดึงเปิดประตูรถพุ่ง เข้าไปกอดฉันต้าหย่งเอาไว้แน่น ไม่รังเกียจกลิ่นเหม็นทั่วตัวของ ฉินตาหย่งเลยสักนิด

จนกระทั่งวินาทีนี้ ในที่สุดเขาถึงแน่ว่านี่ไม่ใช่ความรู้สึกลวง ทว่าเป็นลูกสาวของตนเองจริงๆ

โดยเฉพาะเสียงของฉินซี ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นอย่างยิ่ง เดิมที เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว

ความตกตะลึงบนหน้าฉันต้าหญิงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความ ซาบซึ้งใจ อดน้ำตาไหลออกมาไม่ได้ และควบคุมอารมณ์ของ ตนเองไม่ได้อีกครั้ง กอดลูกสาวสองคนไว้แน่น สามคนพ่อลูกส่ง เสียงร้องไห้อย่างเศร้าใจ

“พ่อผิดไปแล้ว พ่อรู้ว่าผิดจริงๆ แล้ว……..

ฉันต้าหย่งร้องไห้พลางพูดบอก ร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อยคน

หนึ่ง

หยางเฉินมองเหตุการณ์ฉากนี้อยู่ ฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ เดิมที ยังกังวลว่าวิธีการนี้ไม่ได้ผล ตอนนี้ดูแล้วผลลัพธ์ดีมากๆ เลย

ฉันต้าหย่งถูกลูกสาวสองคนดึงขึ้นรถไปแบบเลอะเลือน ทั้ง สามคนนั่งอยู่ด้านหลัง ในรถล้วนเป็นกลิ่นเหม็นบนตัวของฉันต้าหย่ง แต่ฉินซีและฉินยีทั้งสองคนกลับไม่ได้รังเกียจสักนิดเดียว กอดแขนคนละข้างของเขาไว้ทั้งซ้ายและขวา พิงบนไหล่ของเขา ไปแบบแนบชิด

หยางเฉินขับรถมาที่หน้าโรงอาบน้ำแห่งหนึ่ง หลังจอดรถจึง หยิบธนบัตรสีแดงปีกเล็กออกมา ยื่นให้ฉันต้าหย่ง “พ่อครับ พ่อ ไปอาบนําก่อน จากนั้นพวกเราจะพาพ่อไปซื้อเสื้อผ้า!”

กลิ่นบนตัวที่เหม็นหึ่งของฉันต้าหย่ง ในตอนนี้ ถ้าไปที่ร้าน เสื้อผ้า เกรงว่ายังไม่ทันเข้าร้าน คงโดนไล่ออกมาแล้ว

ถึงแม้ว่าฉันต้าหย่งจะรู้สึกอายมาก แต่ตอนนี้ที่ตัวไม่มีเงินสัก แดง ทั้งยังเคยรับเงินของหยางเฉินอีก แต่กลับพูดอย่างเคร่งขรึม มาก “เงินนี้ถือว่าพ่อติดลูกไว้นะ รอให้พ่อหางานมีเงินแล้ว จะ คืนให้ลูก”

พูดจบ ไม่รอหยางเฉินตอบกลับ เขาลงจากรถเรียบร้อย

หยางเฉินหัวเราะ มองฉินซีที่เบ้าตาแดงก่ำพลางพูดว่า “พวก คุณอย่าเสียใจเกินไปเลย ถึงแม้พ่อจะได้รับโทษมาครึ่งเดือน กลับพบว่าเปลี่ยนแปลงไปมาก จะไม่เป็นแบบเมื่อก่อนนั้น ที่ใช้ ชีวิตแบบโง่เขลา”

“หยางเฉิน ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันไม่รู้ว่าพ่อจะ เปลี่ยนไปเป็นแบบไหน” ฉินซีพูดแบบหน้าตาซาบซึ้งใจ

ฉันยีก็ตาแดงเช่นกัน “พี่เขย พี่สาวได้แต่งงานกับพี่ เป็นโชคดี จริงๆ ฉันขอให้พวกพี่มีความสุขกันมากๆ!
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย “นั่นมันแน่อยู่แล้ว!”

อีกด้านหนึ่ง ฉินต้าหญิงก็เข้ามาในโรงอาบน้ำแล้ว

“พวกขอทาน ใครให้แกเข้ามากัน? ยามล่ะ? รีบไล่ออกไป เดี๋ยวนี้! เหม็นจะตายอยู่แล้ว!

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคาน์เตอร์ด้านหน้ารีบปิดจมูกไว้ ตะโกนเสียง ดังขึ้นมาแบบท่าทางรังเกียจ

“ฉันไม่ใช่ขอทาน ฉันมาอาบน้ำ ฉันมีเงิน

ฉันต้าหย่งท่าทางร้อนใจพูดอธิบาย หยิบเงินที่หยางเฉินให้ เขาออกมา ไม่นานพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ถือกระบองยางสอง สามคนวิ่งเข้ามา หลังจากมองเห็นฉันตาหย่ง จึงใช้กระบองยาง

หน้าด่าขึ้นมา “เป็นพวกขอทานคนหนึ่ง กล้ามาที่หวงเหอบาธ

ของพวกเรา? ถ้ายังไม่ไสหัวไปอีก ฉันจะลงมือแล้วนะ!!

“ฉันมาอาบน้ำจริงๆ”

ฉันต้าหย่งพูดอย่างรีบร้อน

“เหยดแม่ง! หวงเหอบาธเป็นที่ที่สวะแบบแกจะเข้ามาได้เห รอ? มีเงินก็ไม่ให้แกอาบ

พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เป็นหัวหน้าไม่พูดพร่ำทำเพลง ถีบเข้ามาทีหนึ่ง ฉันต้าหย่งเดิมไม่ได้กินดื่มดีมากเท่าไรมาครึ่ง เดือน ร่างกายจึงอ่อนแอลงมากไปตั้งนานแล้ว
จะสามารถทนต่อเท้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่หนักร้อย กว่ากิโลได้ที่ไหนกัน? ชั่วขณะที่โดนถีบเข้ามา ก็ลอยออกไปจาก หน้าประตูใหญ่ของหวงเหอบายแล้ว