บทที่ 105 เรื่องประหลาด

ที่เพิ่งการกล้าเผชิญหน้ากับถั่วงต่อหน้าคนหมู่มาก ก็เพราะมี คนคอยหนุนหลังอยู่

ตอนนี้เห็นทั่วปิงมีอำนาจแบบนี้ เขาจึงรู้สึกค่อนข้างควา และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ ลั่วปิงจัดการ์ดสองคนเพื่อมาคาดคั้น คนอื่นก็ไม่คาดคิด เดิมทีที่สงสัยว่าฉันยีกับลั่วปิงคบกัน ตอนนี้ ดูๆแล้ว สิ่งที่เผิงกางอาจไม่เป็นความจริง

“ลั่วปิง แกคิดจะทําอะไร? จะบอกให้นะ อย่าคิดว่าฉัน แล้วจะ ปกปิดเรื่องน่าขยะแขยงที่แกทําไว้ได้

เผิงกางตกใจจนรีบยืนขึ้น พลางตะคอกใส่ลั่วปิง พลางเดิน

ถอยหลังไปไม่หยุด คิดหาทางหนี

ถ้าเผิงกางหมิ่นประมาทเขากับคนอื่นก็แล้วไป แต่ดันลากฉัน เข้ามาด้วย ดังนั้นเขาจึงกล้าเล่นใหญ่กับเผิงกาง

การ์ดสองคนนั้นเป็นยอดฝีมือที่ทางบริษัทจ้างในราคาสูง แล้ว เผิงกางจะหนีไปได้อย่างไร?

เขาถูกการ์ดสองคนบีบเข้าอยู่ตรงกลาง ถูกหมัดต่อยเข้าที่ตา ซ้าย จนเข้าร้อง “โอ๊ย”ด้วยความเจ็บปวดขึ้นมา ยังไม่ทันได้จับ เบ้าตา ก็ถูกการ์ดทั้งสองคนหนึ่งนิ้วปีกซ้ายคนหนึ่งนิ้วปีกขวา พา มาที่ข้างหน้าของลั่วปิงโดยตรง
“บอกมา ใครกันแน่ บงการแกให้ทำแบบนี้?” ลั่วปังหน้าตา เลือดเย็น

ตาซ้ายของเผิงกางฟกรอบๆ นัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด

ดูๆแล้วกระเซอะกระเซิงมาก

“ลั่วปิง แกทําร้าย ในที่สาธารณะ เพื่อจะคาดคั้น? ฉันจะฟ้อง แก! ใช้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบ! ฟ้องแก แต่งตั้งคนด้วยความม ชอบ!!” เผิงกางดิ้นรนอย่างเกรี้ยวกราด

“ดูๆแล้ว แกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น

ก็ตัดนิ้วมันออกหนึ่งนิ้วให้ฉัน

ลั่วปิงดูแคลน “ถ้ายังไม่พูดอีก ก็ค่อยตัดเพิ่มอีกหนึ่ง ถ้าไม่มี นิ้วมือสอบนิ้วแล้ว ค่อยตัดนิ้วเท้า ถ้านิ้วเท้าไม่เหลือแล้ว ก็ยังมี แขนขา ฉันไม่เชื่อว่าแกจะไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง

ที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป การเป็นผู้จัดการทั่วไปของสาขาเจียวโจวได้

นั้น ถ้าไม่มีอุบายอะไรเลย จะเป็นตำแหน่งนี้ได้อย่างไร?

เมื่อค่าข่หลุดออกมาจากปาก ทำให้เพิ่งกางเกือบฉี่ราด สั่นไป ทั้งตัว

“ลั่วปิง แกห้ามทําอะไรฉันนะ มิเช่นนั้นแกจะเสียใจ” เผิงกาง ตะคอกเสียงดังออกมา

“ลงมือ! ”

ลั่วปิงออกคําสั่ง
“แกร๊ก!”

เดิมทีคิดว่าลั่วปิงแค่ขู่เผิงกางเท่านั้น แต่ใครก็ไม่คาดคิดว่า วางจะสั่งการ ให้ติดนิ้วของเผิงกางต่อหน้าผู้คนจริงๆ

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนรู้สึกขนลุกซูซัน ฉันก็หน้าซีด มือ

ทั้งสองข้างจับแขนของซุนเทียนที่อยู่ข้างๆอย่างแน่น

พนักงานส่วนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเป็นระดับล่างสุด จะ เคยเห็นการนองเลือดแบบนี้มาก่อนที่ไหนกัน คนหมู่มากหวาด กลัวจนหน้าซีดไปหมดแล้ว

มันดูไม่ดีจริงๆ แต่ลั่วปิงรู้ดีว่าเขาต้องทำแบบนี้ จึงขจัดความ เข้าใจผิดที่คนอื่นคิดต่อฉันได้

ถ้าจัดการหลังจากการประชุม เขามีวิธีฆ่าเพิ่งกางร้อยแปดพัน เก้า แต่ต่อให้รู้ความจริง ถึงตอนนั้นจะมีใครเชื่อความบริสุทธิ์ ของฉินยีละ?

หยางเฉินพยายามให้เขาเลื่อนขั้น ให้ฉัน แต่ไม่ใช่เสียสละ

ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

เขารู้วิธีของหยางเฉินดีมาก ถ้าจัดการเรื่องนี้ได้ไม่ดี หยางเฉิน ไม่มีทางปล่อยเขาไว้แน่

“ฉันจะถามแกอีกครั้ง ใครกันแน่บงการแกให้ทำแบบนี้?” ลั่วปิงถามอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงสงบ เหมือนกับกำลังคุยเรื่องงานอย่างสบายๆ

แต่ผู้คนก็รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของทั่วถึง ในห้องเงียบสงัด ลง ไม่มีใครก็พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย

“ลั่วปิง มีปัญญาแกก็ฆ่าฉันเสีย……………

เพิ่งกางยังคงปากแข็ง ยังพูดไม่ทันจบ ลั่วปิงแค่ส่งสายตา การ์ดก็ได้ตัดนิ้วที่สองของเผิงกางออก

“ดูๆแล้ว การลงโทษของฉันยังเบาไป ไม่งั้นแกก็คงไม่ปาก แข็งขนาดนี้”

ลัวปินหัวเราะ แล้วกล่าวขึ้นทันใด ถ้าคำตอบของแกทำให้ ฉันพอใจไม่ได้ ครั้งหน้าเริ่มตัดจากแขนขาของแกก่อนก็แล้วกัน”

“พูดมา ใครบงการแกให้ทำแบบนี้?”

ลั่วปิงถามอีกครั้ง

เพิ่งกางถูกตัดนิ้วสองนิ้วติดต่อกัน เจ็บปวดจนแทบไม่อยากมี ชีวิตต่อไปตั้งนานแล้ว

การ์ดเพิ่งจะจับไปที่แขนเขา และแล้วเขาก็กลัวขึ้นมา “ฉันพูด ฉันพูด!”

“คือเฉินไห่ เขาเป็นคนเอารูปพวกนี้ให้ฉัน ให้ฉันใส่ร้ายแกต่อ หน้าทุกคน จากนั้นข่าวนี้ก็จะแพร่สะพัดออกไป ถึงตอนนั้นชื่อ เสียงของสาขาเจียงโจวก็จะเน่าเฟะสุดๆ เพียงแค่ฉันทำภารกิจ ครั้งนี้สำเร็จ เขาจะเลื่อนขั้นให้ฉันไปรับตำแหน่งที่สำนักงานใหญ่”

*ประธานลั่ว ผมถูกบังคับ เฉินไห่บอกว่าถ้าผมไม่ทำ ก็จะไล่ผม ออกจากเยียนเฉินกรุ๊ป ยังไงเขาก็เป็นรองผู้จัดการของสำนักงาน ใหญ่ ผมไม่กล้าขัดคำสั่งหรอก!”

เผิงกางตกใจจริงๆ ไม่กล้าปิดบังแม้แต่นิดเดียว แล้วยังหยิบ มือถือขึ้นมา “อ้อ ประธานลั่ว ผมบันทึกคลิปเสียงสนทนาเอาไว้

เขาพูดจบ ก็ได้เปิดคลิปเสียง ประโยคสนทนาดังขึ้น เหมือน กับที่เพิ่งกางพูดทั้งหมด อีกฝั่งข่มขู่เขาให้ทำเรื่องนี้จริงๆ

จนกระทั่งตอนนี้ ความจริงเพิ่งจะปรากฏออกมา เดิมที พนักงานที่หมิ่นประมาททั่วปิงในใจ ก็ได้รู้ชัดเจนขึ้นมาทันใด ฉันยีน้ำตาคลอเบ้า เพิ่งจะเข้าใจว่าอีกนิดตัวเองจะเป็นเหยื่อ

ในการแย่งอำนาจระดับสูงของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเสียแล้ว

“ในเมื่อความจริงปรากฏ งั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็ใสหัว ออกไปจากเยียนเฉินกรุ๊ปเสีย!” ลั่วปิงตัดสินใจทันที

“ประธานลั่ว ทุกๆเดือนผมยังมีภาระผ่อนบ้านอีกหลายหมื่น ในครอบครัวก็ยังมีพ่อแม่และลูกที่ต้องเลี้ยงดู ได้โปรดปล่อยผม ไปเถอะนะ ผมผิดไปแล้วจริงๆ”

เพิ่งกางร้อนรนขึ้นมาทันใด คุกเข่าอ้อนวอนต่อวปิง

แม้เขาจะเป็นแค่หัวหน้าแผนกการขาย แต่ผลตอบแทนของ บริษัทดีมาก หักความคุ้มครองห้าอย่างออกไป ทุกๆเดือนจะมี รายได้หลายหมื่น
เพิ่งจะย้ายไปคฤหาสน์เมื่อเดือนที่แล้ว ตอนนี้ทุกๆเดือนต้อง ผ่อนชำระหลายหมื่น

ภารกิจที่เฉินไห่สั่งมาทำไม่สำเร็จ ความหวังที่จะไปส่วนกลาง เป็นศูนย์ ถ้าลั่วปิงจะไล่เขาออก เขาจะไม่เหลืออะไรเลยจริงๆ แม้แต่ค่าบ้านก็ผ่อนไม่ไหว

“ทําผิด ก็ต้องได้รับการลงโทษ ฉันไม่แจ้งความ เพียงแค่ให้ แกออกจากบริษัท ก็ถือว่าเมตตากรุณาสุดๆแล้ว ถ้าแกยังยืดเยื้อ งั้นฉันจะแจ้งความแล้วนะ” ลั่วปังกล่าวอย่างเฉยชา

ได้ยินว่าจะแจ้งความ เผิงกางก็ตกใจขึ้นมา ยังไงเขาก็ใส่ ความต่อหน้าประชาชี หลักฐานแน่น จะกลายเป็นทำผิดกฎหมาย ได้

ถ้ามีคดีความ ชาตินี้เขาอย่าหวังที่จะหาตำแหน่งงานอย่าง ตอนนี้ได้อีกต่อไป

เขาทําได้เพียงออกจากบริษัท

ทันใดนั้น ในห้องประชุมก็เงียบสงัดลงอีกครั้ง ทั่วปิงมองไป รอบๆ แล้วกล่าว “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หวังว่าทุกคนจําหลาบจำ ถ้ามีใครทำผิดอีก ผมจะฟ้องในนามบริษัท เลิกประชุม!”

ลั่วปิงเพิ่งจะมาถึงห้องทำงาน ก็พบว่าหยางเฉินได้มาถึงแล้ว เขารีบรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ฟังอย่างรวดเร็ว

ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ดูๆ แล้ว พวกมอดทั้งหลายที่สำนักงานใหญ่ จะต้องจัดการให้ราบคาบสักครั้งแล้ว

“ท่านประธาน ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เฉินให้เป็น เพียงรองผู้จัดการกรุ๊ปเท่านั้น แต่กลับจะล้มสาขาเจียงโจว มันไม่ ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่” ลั่วปิงพูดการคาดเดาของตัวเองออก มา

“เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ คุณจัดการได้ดีมาก เรื่องของส่วนกลาง คุยไม่ต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมจะจัดการด้วยตัวเอง”

หยางเฉินเข้าใจถึงความคิดของลัวปิง จึงได้เตือน จากนั้นก็ได้ กล่าวอีกว่า “ตอนนี้เป็นช่วงที่ผมต้องการคนช่วย เพียงแค่คุณ จงรักภักดี ผมไม่มีทางปฏิบัติไม่ดีกับคุณแน่นอน”

เมื่อได้ยิน ลัวปินดีใจ รีบกล่าว “ท่านประธาน คุณวางใจได้ ผมไม่มีทางทำให้คุณผิดหวัง!

เดิมที่ยังกังวลว่าวิธีเมื่อกี้รุนแรงเกินไป ไม่คาดคิดว่าหยางเฉิน จะพอใจมาก แล้วยังบอกเป็นนัยว่าเขาคือคนของหยางเฉิน นี่ เป็นสิ่งที่ทําให้เขาตื่นเต้นมาก

“ประธานลั่ว ไม่ได้การละเพิ่งกางตายแล้ว!

ในขณะเดียวกันนี้เอง มีคนพุ่งเข้ามา กล่าวด้วยความหวาด

กลัว

“อะไรนะ? มันตายแล้ว? ตายยังไง?”

ลั่วปิงยืนขึ้นอย่างเร็ว ด้วยความตกใจ