บทที่ 530 ใครจะขวางฉันได้

มีคนรูปร่างสูงใหญ่กำยำ เดินตามหยางเฉินมาติดๆ คนนั้นคือ หม่าชาว

ทั้งสองปรากฏตัวขึ้น ทำให้ทุกคนตกตะลึง

ทรราชที่เตรียมจะหักคอเย่ม่าน มองไปเช่นกัน เมื่อเห็นว่าคน ที่มาถึงคือ ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปี แววตาของเขาเต็มไปด้วย ความไม่พอใจ

“ถ้าฉันฆ่าเธอ แกจะฝังทั้งสมาคมบูโด ไปพร้อมศพเธออย่าง นั้นเหรอ”

ทรราชถามอย่างยวน ในแววตาลึกๆ เต็มไปด้วยความ

อามา

เขารู้แล้วว่าคนที่มาคือหยางเฉิน เพราะได้ยินคนตระกูลเข่พูด

วินาทีที่เย่มานเห็นหยางเฉิน แววตาของเธอเต็มไปด้วยการ เอาชีวิตรอด เธอรีบขัดขืนขึ้นมา

เธอรู้ว่าตอนนี้ คนที่สามารถช่วยเธอได้ คือหยางเฉินเท่านั้น แต่ทว่า เธอยังอยู่ในมือทรราช คงยากที่จะได้รับความช่วย

เหลือ

“แกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง หรือหูแกมีปัญหา”

หยางเฉินถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนถึงกับตกตะลึง!

ทรราช โดนยั่วโมโหแล้ว

คำพูดของหยางเฉิน ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่มันเป็นคำที่ไม่มี

คําหยาบสักค่า ถ้าให้แปลก็คือ “แกเป็นสัตว์ เลยฟังภาษาคนไม่เข้าใจ หรือ แกหูหนวกกันแน่”

ไม่ต้องบอกก็รู้ ประโยคนี้กระทบทรราชเข้าอย่างแรง

“ไอ้กระจอก ฉันจะหักคอแกด้วยมือฉันเอง!”

ทรราช โกรธมาก เขาตวาดออกมา

ตัวของเขาสูงอยู่แล้ว เมื่อโมโห กล้ามเนื้อเลยปูด ทำให้เขาดู มีพละกำลังมาก

เย่มานเหมือนฝุ่นผง เมื่ออยู่ในมือเขา

“หยางเฉิน แกกล้ามาก ที่พูดไร้มารยาทกับท่านทรราช อย่า ลืมสิ แม่ยายของแก อยู่ในมือเขานะ

เย่หวูซวงพูดเสียงดัง

ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นท่าทางแน่วแน่ของหยางเฉิน จู่ๆ เขารู้สึก กังวลขึ้นมา

ขนาดตัวเขาเองยังรู้สึกตกใจ เขารู้สึกเหมือนทำพลาด ทรราช อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน
คำพูดของเขา กำลังบอกทรราช ให้ฆ่าแม่านก่อน

ขอแค่เม่านตาย ตำแหน่งผู้สืบทอดของเขา จะได้มั่นคง หยางเฉินหรี่ตาลง เขาจะไม่รู้แผนการในใจของเย่หวซวงได้ อย่างไร

“แกจะตายอย่างน่าเวทนา! หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา

เขาพูดทิ้งท้าย และไม่สนใจเย่หวูซวงอีก

แต่การมองเพียงแวบเดียว กลับทำให้เยาวซวง รู้สึกเหมือน ถูกมัจจุราชจ้องมอง ความเย็นยะเยือก แผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา

“คนที่เป็นผู้แข็งแกร่งของสมาคมบูโด ไม่ควรจะทำร้ายผู้หญิง ไม่ใช่เหรอ”

หยางเฉินมองทรราชและเอ่ยขึ้น “ปล่อยเธอ ฉันจะสู้กับแก

เป็นยังไง”

“แล้วถ้าฉันจะฆ่าเธอล่ะ”

ทรราชมีสีหน้ายียวน อันที่จริง เขาแอบปล่อยมือเล็กน้อย แต่ ทว่าจู่ๆ เขาก็บีบแรงขึ้น

เย่ม่านรู้สึกเหมือนคอใกล้จะหัก เธอตกใจเป็นอย่างมาก แขน ขาตะเกียกตะกาย

ทรราชชอบการกลั่นแกล้งคนอื่นเป็นที่สุด โดยเฉพาะการที่ได้ เห็นแววตาหวาดกลัวของคนอื่น เขารู้สึกประสบความสำเร็จ แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวัง คือ ในแววตาของหยางเฉิน ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย แววตาดำขลับ เต็มไปด้วยความน่า กลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ผู้หญิงคนนี้ เป็นแม่ยายของแก แกไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าเธอเห

รอ”

ทรราชขมวดคิ้วและถามขึ้น

“คนอยู่ในมือแก จะฆ่าหรือไม่ มันเป็นเรื่องของแก

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ “แกคงไม่ได้เข้าใจว่าการที่ ฉันมาที่นี่ เพราะต้องการช่วยผู้หญิงคนนี้หรอกใช่ไหม” เมื่อได้ยินดังนั้น ทรราชถึงกับอึ้ง

ก่อนหน้านี้ เท่านบอกว่า ฉินซีเป็นลูกสาวที่เกิดตอนยังไม่ สมรส หยางเฉินไม่ชอบเธอมาก

ตอนแรกทรราชยังไม่เชื่อ แต่ทว่าตอนนี้ เขาเริ่มเชื่อขึ้นมาแล้ว

หยางเฉินดูหนุ่มมาก แต่ทรราชกลับไม่คิดว่าหยางเฉินเป็นคน ไร้ฝีมือ

ไม่ว่าคือเหมิงจะตายเพราะเขาหรือไม่ แต่หนิวเกนหุย อันดับ เก้าของสมาคมบูโด ตายเพราะหยางเฉินจริงๆ แถมยังตายต่อ หน้าต่อตาทุกคน

คนหนุ่มที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นคนโหดเหี้ยม คงไม่มีทางประสบความสำเร็จเช่นนี้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นชีวิตผู้หญิงคนนี้ ฉันขอละกัน!”
ทรราชส่งเสียงเย็นชาออกมา จากนั้นเขาจึงใช้แรงที่มือ

“เพียะ!”

ในช่วงเวลาคับขัน มีอยาวเรียว พุ่งเข้ามาจับข้อมือทรราช

มือที่กำลังใช้แรงของทรราช จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงแรงบีบอัน มหาศาลที่ข้อมือ

“ถึงฉันจะไม่ได้มาเพราะผู้หญิงคนนี้ แต่ฉันทนเห็นแกฆ่าเธอไม่ ได้”

เสียงอันเย็นชาดังขึ้นข้างหูทรราช

ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้นๆ ทรราชรู้สึกหวาดกลัว และขนลุกไปทั้งตัว

เมื่อครู่ หยางเฉินยังอยู่ห่างจากเขาหลายเมตร แต่ทว่าจู่ๆ

หยางเฉินเข้ามาตรงหน้าเขา อีกทั้งตอนนี้มือของหยางเฉิน ยังจับ

อยู่ที่ข้อมือของเขาด้วย

พละกำลังอันน่ากลัว ทำให้ทรราชไม่กล้าตอบโต้ เขาไม่สงสัย เลย ถ้าหยางเฉินใช้แรง คงหักข้อมือของเขาได้อย่างง่ายดาย

“แก……แกเป็นใครกันแน่”

สีหน้าของทรราชเคร่งขรึมมาก เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ แผ่น หลังชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ตอนแรกเขายังสงสัย เรื่องการตายของลือเหมิง ว่าเป็นฝีมือ ของหยางเฉินหรือเปล่า แต่ตอนนี้ ความสงสัยในใจได้หายไปหมดแล้ว

เมื่อเผชิญหน้ากับหยางเฉิน เขาไม่กล้าสู้แม้แต่น้อย

“ถ้าไม่ปล่อยมือภายในห้าวินาที แกตาย!”

หยางเฉินเลิกคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา

ครั้งนี้ ทรราชไม่มีความลังเลใด เขารีบปล่อยมือทันที

ร่างของเม่านล้มลงกับพื้น เธออ้าปากหายใจ เมื่อเธอเพิ่ง ผ่านความเป็นความตายมา เธอตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง

“แกก็ควรจะปล่อยมือได้แล้วไม่ใช่หรือไง”

ทรราชกัดฟันถาม เขารู้สึกเหมือนข้อมือจะหัก

สิ่งที่ทำให้ทรราชคิดไม่ถึง คือเมื่อเขาพูดจบ หยางเฉินปล่อย ข้อมือเขาจริงๆ

ตอนนี้คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลเย่ ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ

ทุกคนมองไปที่หยางเฉิน

ตั้งแต่หยางเฉินจับข้อมือทรราช จนเขาบังคับให้ทรราชปล่อย เย่ม่าน และตอนที่หยางเฉินปล่อยข้อมือทรราช

ทั้งหมดเกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงสั้นๆ สิ่งที่ทำให้พวกเขา ตกใจ คือบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ในสมาคมบูโด เมื่ออยู่ต่อหน้าหยาง เฉิน กลับไม่กล้าสู้แม้แต่น้อย

เย่จงตากระตุก หัวใจเต้นแรง เขารู้สึกเหมือนพลาดอะไรบางอย่าง
เขารู้ว่าหยางเฉินแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่าจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ บีบจนทรราชไม่กล้าทำอะไรเลย

“ไอ้กระจอก แกกล้าฆ่าผู้แข็งแกร่งของสมาคมบูโด เรื่องนี้ไม่

จบอย่างแน่นอน” “แกรอคําตัดสินของสมาคมบูโดได้เลย!”

จู่ๆ ทรราชพูดทิ้งท้ายอย่างโหดเหี้ยม และหันหลังเดินออกไป

“ฉันให้แกออกไปแล้วเหรอ”

ทันใดนั้น เสียงอันเย็นยะเยือกดังขึ้นจากข้างหลังทรราช

วินาทีต่อมา ร่างกายพุ่งออกไปขวางหน้าทรราช

ทรราชขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา “คนอย่างทรราชคิดจะ ไป ใครจะขวางฉันได้งั้นเหรอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ