บทที่ 495 หนูยังไม่ตายหรอ

“แกรู้หรอว่าฉันมีความสัมพันธ์ยังไงกับผู้หญิงคนนี้ ถึงจะใช้ ชีวิตของเธอมาขู่ฉัน”

หยางเฉินหัวเราะ สีหน้าดูเหมือนสบายมาก แต่ในความเป็น จริงใจของเขาไม่กล้าซะล่าเลยสักนิด

เขาไม่แน่ใจว่าเหยถ้าจะลงมือมั้ย แต่ที่แน่ใจได้คือ หากเหย ถ่าลงมือตัวเองไปช่วยไม่ทันแน่ๆ

ใบหน้าไร้อารมณ์ของเหยถ่าฉายแววดูถูก เขาหัวเราะเย็นๆ พลางกล่าว “ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่สำคัญกับแกจริงๆ แกคงลงมือกับ ฉันไปแล้ว ทำไมต้องเสียเวลาพูดจาไร้สาระเพื่อหยั่งเชิงฉันด้วย ล่ะ?”

“แกควรจะเข้าใจเรื่องนี้ไว้นะ แกปล่อยฉันไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ ฉันยังจะใช้ผู้หญิงคนนี้เพื่อแก นั่นก็หมายความว่าฉันไม่ได้กลัว ความตายเลยสักนิด”

“ฉันให้เวลาแกคิดสิบวินาที ถ้าแกยังไม่ยอมไปกับฉัน ฉันคง ทำได้แค่ฆ่าผู้หญิงคนนี้”

เหยากลับมาเย็นชาอีกครั้ง สายตาคมกริบจ้องเขม็งมาที่

หยางเฉิน ห้านิ้วของมือข้างขวาบีบคอของหานเฟยเฟยไว้ตลอด

ถ้าเขาต้องการจะเอาชีวิตของทานเฟยเฟย เกรงว่าจะทำได้ใน ชั่วพริบตา
สายตาของทานเฟยเฟยเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พอเห็น หยางเฉินลังเล เธอรู้สึกผิดหวังอย่างน่าประหลาด สัมผัสได้ถึงความผิดหวังจากสายตาของท่านเฟยเฟย หยางเฉิ

นรู้สึกผิดเล็กน้อย ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงคนนี้ก็ติดร่างแหเพราะตัวเอง

“คนสวย เธอเห็นรึยัง ฉันแค่ขอให้ชายคนนี้ไปกับฉัน เขายอม ทนดูเธอตายก็ไม่ต้องการไปกับฉัน”

“แม้ว่าฉันจะเป็นคนฆ่าเธอ แต่ความเป็นจริงคนที่ทำให้เธอ ต้องตายก็คือชายคนนั้น”

“ฉวยโอกาสตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ มองชายคนนั้นที่ทำให้เธอ ต้องตายเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ!”

เหยถ้าบอกพร้อมหัวเราะอย่างพิศวง

ทันใดนั้น ไอเย็นก็ปกคลุมไปทั่วร่างของเหยา เพราะเขา เพียงแค่กะพริบตาเท่านั้น หยางเฉินที่เมื่อกี้ยังยืนห่างออกไปเป็น สิบเมตรจู่ๆก็หายไป

รสชาติของความตาย ล้อมรอบอยู่รอบตัวของเขา

ขนทั้งตัวของเหยถ่าตั้งชันขึ้น ในชั่วขณะ จิตสังหารของหยาง เฉินราวกับอยู่ทุกที

เขาไม่มีความลังเล ห้านิ้วที่บีบคอหานเฟยเฟยอยู่ออกแรง อย่างฉับพลัน

ในเมื่อจะต้องตาย ก็ต้องลากคนไปเป็นเพื่อนด้วย
วินาทีที่เขาออกแรง หานเฟยเฟยรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชีวิต ของตัวเองกำลังจะจบสิ้นแล้ว นาทีนั้น มีภาพมากมายปรากฏขึ้น ในหัวของเธอ

และมีแต่นาทีที่เข้าใกล้ความตายเท่านั้น เธอถึงรู้ว่าตัวเองยัง อาลัยอาวรณ์โลกนี้ขนาดไหน

เธอยังไม่มีแฟน ยังไม่ได้แต่งงานและมีลูก ยังไม่ได้สัมผัส

ประสบการณ์หลากรสของชีวิต

แต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว!

แต่หัวใจของเธอเจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน หยางเฉินยอม ปล่อยให้เธอตายก็ไม่ยอมประนีประนอม และไปกับชายร่าง กํายาคนนั้นหรอ?

ถึงแม้เธอจะเข้าใจดีว่าถ้าหยางเฉินยอมประนีประนอมจริงๆ หยางเฉินมีแต่ต้องตายเท่านั้น

แต่ในเวลานี้ ใจของเธอก็ยังคงเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เธอหลับตาลง มีน้ำตาไหลออกมา

“แคร่ก!”

และในตอนนั้นเอง เสียงกระดูกหัก ใสแจ๋วพลันดังขึ้น

“นี่ฉันถูกหักคอจนตายไปแล้วหรอ?”

“ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ?”

“หรือนาทีที่คนเราตาย จะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆเลยหรอ?”

หานเฟยเฟยหลับตาไม่กล้าลืมตา เธอเกิดคําถามในใจไม่

หยุด

“เฟยเฟย เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างหูเธอ

หานเฟยเฟยลืมตาโพลง ก็เห็นหยางเฉินกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ของตัวเอง สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“หนู……หนูยังไม่ตายหรอคะ?”

หานเฟยเฟยเพิ่งจะตระหนักได้ว่า ดูเหมือนว่าตัวเองจะยังมี ชีวิตอยู่ เธอดีใจจนหลั่งน้ำตาออกมา ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วย คราบนํ้าตา

เห็นท่าทางดีใจจนต้องร้องไห้ของหานเฟยเฟยแล้ว สายตา

ของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ก็ต้องยังมีชีวิตอยู่สิ” หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน

เมื่อได้ยินเสียงของหยางเฉิน หานเฟยเฟยจึงมั่นใจได้ในที่สุด ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เธอตื้นตันจนพุ่งเข้าไปกอดหยางเฉิน พูด อย่างดีใจ “ดีจังเลย หนูยังมีชีวิตอยู่ หนูยังมีชีวิตอยู่

มือของหยางเฉินชะงักงันไปทันที เขารู้สึกถึงความนุ่มนิ่มที่ สัมผัสอยู่ อึดอัดไปหมด

ครูใหญ่กว่าหานเฟยเฟยจะรู้ตัว และรีบออกจากอ้อมกอดของหยางเฉิน ใบหน้าสวยๆของเธอเป็นริ้ว “พี่หยาง ไอ้ระยาคนเมื่อกี้ล่ะคะ?”

สีแดง

หานเฟยเฟยมองซ้ายมองขวา แกล้งทำเป็นเปลี่ยนประเด็น อย่างไม่แตกตื่น

หยางเฉินยิ้มบางๆ “ก็ต้องโดนฉันอัดจนหนีไปแล้วน่ะสิ” เมื่อกี้หยางเฉินหักคอของเหยถ่า ส่วนศพถูกหม่าชาวที่พราง ตัวอยู่ในที่มืดนำไปซ่อนแล้ว

“งั้นก็ดีค่ะ”

หานเฟยเฟยกล่าวโดยที่ยังนึกกลัวอยู่ “พี่หยาง วันนี้พี่มีเรื่อ งกับซ่งเหล่ย อาของซ่งเหล่ยเป็นรองผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉ นกรุ๊ป เขาไม่ปล่อยไว้แน่”

“ไม่แน่นะคะ ไอ้ระยำเมื่อกี้ก็เป็นคนที่ตระกูลอวี่เหวินส่งมาแก้

แค้นให้ซ่งเหล่ย”

“พี่รีบออกไปจากเมืองเยี่ยนดูดีกว่าค่ะ ไม่อย่างนั้นอาจได้รับ อันตรายทุกเมื่อ”

หานเฟยเฟยพูดอย่างหวังดี ใบหน้าเล็กๆนั้นเต็มไปด้วยความ

เป็นห่วง

เธอยังไม่รู้ว่าอาของซ่งเหล่ยถูกบังคับให้ไปมอบตัว และยัง มอบหลักฐานในการกระทำความผิดทั้งหมดของคนสนิทที่ได้รับ การอบรมสั่งสอนจากหยูเหวินหวไปหมดแล้ว
จะว่าไป อาของ งเหล่ยช่วยหยางเฉินไว้มาก

แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้หยางเฉินไม่บอกทานเฟยเฟยหรอก

อย่างเมื่อกี้ แค่เพราะตัวเองอยู่กับทานเฟยเฟย หานเฟยเฟย ถูกเหยถใช้เป็นตัวประกันในการต่อรองกับหยางเฉิน

ยิ่งหานเฟยเฟยเยอะเท่าไหร่ ก็จะยิ่งไม่เป็นผลดีกับความ ปลอดภัยของเธอ

“เธอวางใจเถอะ หลังจากที่ฉันจัดการเรื่องที่เมืองเยี่ยน เรียบร้อยแล้วก็จะกลับไป ไม่นานหรอก”

หยางเฉินกล่าวยิ้มๆ “เธอรีบกลับไปเถอะ!”

หลังจากบอกลาทานเฟยเฟยแล้ว รถไม่บัคสีดำคันหนึ่งก็มา จอดอยู่ข้างหยางเฉิน

คนขับรถคือหม่าชาว หยางเฉินขึ้นรถแล้วหม่าชาวจึงเอ่ยขึ้น

“พี่เฉินครับ เมื่อกี้ผมไปตรวจสอบมาเรียบร้อยแล้วครับ คนที่

ลงมือกับคุณเมื่อกี้ชื่อเหยา เป็นบอดี้การ์ดข้างกายหยูเหวินหว

“ผู้ชายคนนี้ถือว่าเป็นนหน่วยกล้าตายที่หยูเหวินหาเลี้ยงไว้ เคยฆ่าปิดปากคนไปไม่น้อยเพื่อหยูเหวินหว

“นอกจากนี้ เหยถ้าคนนี้ไม่ได้เป็นหน่วยกล้าตายเพียงคน เดียวของหยูเหวินหวู”

หยางเฉินพอจะเดาได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ผลของการตรวจ สอบจากหม่าชาวยิ่งเป็นการการยืนยันเรื่องนี้
แต่ที่เหนือความคาดหมายของหยางเงินคือ หยูเหวินหว หน่วยกล้าตายคนอื่นๆ อยู่ข้างกายด้วย

เรื่องเลี้ยงหน่วยกล้าตายนี้ไม่ใช่สิ่งที่ล่าพังเขาจะสามารถ

ทำได้ ดูเหมือนมีคนแอบช่วยเหลือหยูเหวินหาอยู่ข้างหลัง สายตาของเขาเป็นประกายเย็นเยียบ เขาหัวเราะเย็นๆ “พี่ ชายของฉันคนนี้ใจร้อนจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆสินะ”

หม่าชาวก็หัวเราะและพูดขึ้น ” ในสายตาของเขา คุณเป็นคนที่ เป็นภัยต่อตำแหน่งของเขานะครับ”

หยางเฉินขำพรืด “แค่ตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลอวี่เหวินแห่ง เมืองเยี่ยน ฉันไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก แต่ในเมื่อนายกลัวว่า ฉันจะแย่งนายขนาดนั้น ฉันก็เล่นกับนายหน่อยแล้วกัน”

“พี่เฉันคิดจะสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านของตระกูลอวี่เหวินแล้ว หรอครับ?” หมาชาวถาม

หยางเฉินส่ายหัว ไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแต่เอ่ยบอก “ไป คลับเมืองหลวง”

ยี่สิบนาทีต่อมา ภายในคลับเมืองหลวง รถไม่บัคสีดำคันหนึ่ง ขับเข้ามาจอดที่หน้าประตูช้าๆ

ร่างของชายหนุ่มสองคนเดินออกมาจากรถ

คนแรกที่นำมาตัวสูงโปร่ง ใส่เสื้อคลุมสีดำ ที่ขาใส่รองเท้าบูท ยาวทหาร บุคลิกโดดเด่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ