บทที่ 494 ไม่ต้องห่วงหนู

หยางเฉินกล่าวยิ้มๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีด้วยนะ

แน่นอนว่าเขาจะไม่บอกทานเฟยเฟยว่างานที่หานเฟยเฟยได้ ไม่ใช่แค่พนักงานออกต่อย แต่เป็นเลขาของผู้จัดการใหญ่แห่ง เยียนเฉินกรุ๊ป

มีไม่กี่คนที่หยางเฉินเชื่อใจ ตระกูลหานแห่งเจียงผึ่งถือเป็น ตระกูลที่เชื่อใจได้ ตัวหยางเฉินเองก็มีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับ หานเซียวเทียนอยู่แล้ว

หานเฟยเฟย ในฐานะหลานสาวที่หานเดี่ยวเทียนรักมากที่สุด ย่อมได้รับความไว้วางใจ

หากสามารถอบรมสั่งสอนทานเฟยเฟยให้เก่งกาจขึ้นมา จะ

เป็นกำลังเสริมที่ดีของตัวเอง

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวกันเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดสนิท

หยางเฉินไปส่งหานเฟยเฟยจนถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย เมืองเยี่ยนตู พร้อมกล่าวยิ้มๆ “เธอเข้าไปเถอะ ฉันก็ต้องไปแล้ว”

ในตอนนั้นเอง จิตสังหารอันน่ากลัวก็สำแดงออกมา

หยางเฉินแค่รู้สึกว่ามีความหนาวเหน็บปรากฏขึ้นด้านหลัง เขาก็เอื้อมมือออกไปโอบหานเฟยเฟยมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างไม่ลังเล
ทานเฟยเฟยรู้สึกเพียงว่าภาพตรงหน้าเบลอไปหมด ก่อนที่ตัว เองจะถูกโอบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอันแข็งกรง แล้วจากนั้น ขา สองข้างของตัวเองก็ลอยขึ้นจากพื้นดิน ออกไปจากที่เดิมในเวลา พริบตา

“ตู้ม!”

วินาทีที่ทั้งสองออกมา จุดที่หานเฟยเฟยอยู่เมื่อกี้ก็ปรากฏร่าง กายดุจหินผาร่างหนึ่ง

ส่วนพื้นหินใต้เท้าของแหลกเป็นสิบๆชิ้นประหนึ่งแก้วอันเปราะ

บาง

ในเวลานั้น ตาแดงก่ำเขาเป็นเหมือนสัตว์ป่า จ้องมองหยางเฉิ นอย่างเอาเป็นเอาตาย

“แกเป็นใคร?” หยางเฉินขมวดคิ้วถาม

“ฉันคือคนที่จะมาเอาชีวิตแก!”

อีกฝ่ายเลียริมฝีปากแดงฉานของตัวเอง วินาทีต่อมา ก็ขยับ เท้าอย่างฉับพลัน พื้นดินระเบิดทันที ฝุ่นผงปลิวว่อน

ส่วนร่างของเขาได้หายไปจากที่เดิมแล้ว และพุ่งตรงมาหา หยางเฉิน

หานเฟยเฟยอีกด้านกลัวจนหน้าถอดสี ปากเธออ้าออกเล็ก น้อย สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

สายตาหยางเฉินก็ปรากฏความหนักใจนิดหน่อย พลังที่ชายร่างกายคนนี้แผ่ซ่านออกมาข่าวน่าตื่นตกใจจริงๆ

ต่อให้เป็นตงเชยที่เคยประมือกับเขา ก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของ ขายร่างก๋าย่าคนนี้

ตงเชยเคยเป็นยอดฝีมืออันดับสามของตระกูลหวง กำลังของ ขายร่างกายตรงหน้านี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าคงเชยเลย นั่นก็ หมายความว่าชายร่างกายผู้นี้มีแนวโน้มว่าจะเป็นคนของแปด ตระกูลแห่งเยี่ยน หรืออาจจะเป็นยอดฝีมือของสมาคมบูโด

และตระกูลที่มีหนี้แค้นกับตัวเองจริงๆ นอกจากตระกูลหวงและ

ตระกูลเย่แล้ว ก็มีแต่ตระกูลอวี่เหวิน แล้วก็มีสมาคมบูโด

ตระกูลหวงเพิ่งจะศิโรราบต่อเขา ระหว่างเขาและตระกูลเก ถือว่ามีข้อตกลงร่วมมือลับๆกันแล้ว

ส่วนสมาคมบูโด พวกเขาเป็นพวกโจ่งแจ้งอึกทึก สวมใส่

เสื้อผ้าเหมือนๆกัน ซึ่งก็คือเครื่องแบบของสมาคม บูโด

ในขณะที่ชายร่างกายตรงหน้าไม่ได้แต่งกายด้วยเครื่องแบบ ของสมาคมบูโด

หากว่าตามนี้แล้ว เขาต้องเป็นยอดฝีมือของตระกูลอวี่เหวิน เท่านั้น และเป็นคนที่อยู่อันดับต้นๆ ภายในตระกูลด้วย

“ไสหัวไปซะ!”

เสี้ยววินาทีนั้น ชายร่างกำยำก็ได้พุ่งมาอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน หยางเฉินครามอย่างโกรธจัด ปล่อยหมัดออกไปอย่างราบเรียบ

ร่างของชายร่างกำย่าที่พุ่งไปหาหยางเฉินซะงักงัน ทันใดนั้น พลังอันแข็งแกร่งก็ปะทะเข้ากับหน้าอกของเขา และร่างกายของ เขาก็ปลิวออกไปประหนึ่งปืนใหญ่ที่ถูกยิง

หานเฟยเฟยอีกด้านอึ้งไป เธอรู้ว่าหยางเฉินเป็นคนแข็งแกร่ง มาก แต่ก็ไม่เคยเห็นด้านที่น่ากลัวขนาดนี้ของหยางเฉิน

หมัดเดียว ก็สามารถต่อยยอดฝีมือของเยี่ยนจนกระเด็นออก

ไปไกลถึงเจ็ดแปดเมตร

วินาทีที่ชายร่างกายโดนหมัดของหยางเฉิน หัวใจของเขาก็ ตะลึงถึงขีดสุด

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดของตระกูลอวี่เห

วิน เขาอยู่ในระดับที่สามารถเดินกร่างไปทั่วเมืองเยี่ยนได้

บัดนี้กลับโดนเด็กหนุ่มอายุเพียงยี่สิบกว่าปีต่อยจนกระเด็น ออกไปเจ็ดแปดเมตร

ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือที่ยืนอยู่บน จุดสูงสุดของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนก็เทียบไม่ได้

เขาไม่ใช่ใครอื่น ยอดฝีมือระดับต้นๆข้างกายหยูเหวินหนู เหย ถ้าที่อาสามาฆ่าหยางเฉินนั่นเอง

จนถึงนาทีนี้ เหยถ่าถึงรู้ว่าเจ้านายของตัวเองไม่รู้จักหยางเฉินเลยสักนิด ที่รู้คงจะแค่ผิวเผินเท่านั้น

คนแบบนี้หยูเหวินหรูอย่าไปแหยมด้วยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น

ต้องนำภัยถึงชีวิตมาสู่ตัวเองแน่นอน “ไสหัวกลับไปบอกหยูเหวินหวูซะ หากเขากล้ามาหาเรื่องฉัน อีก ต่อให้เขาเป็นทายาทของตระกูลอวี่เหวินฉันก็จะฆ่าเขาโดย

ไม่ลังเล!”

ในขณะที่เหยถ่ามัวแต่ตะลึงอยู่ หยางเฉินก็เดินมาอยู่ตรงหน้า เขาแล้ว และมองเขาอย่างผู้เหนือกว่าพลางเอ่ย

ความเย็นชาของสายตานั้น ประหนึ่งกำลังมองคนที่ตายไป แล้ว

เหยถ่าอึ้งกว่าเดิม หยางเฉินถึงขั้นรู้ว่าหนูเหวินหนูเป็นคนส่ง เขามา

แค่พริบตาเดียวเท่านั้น เขาก็ปกปิดสายตาตัวเองได้ แต่หยาง

เฉินจับได้เป็นที่เรียบร้อย

เมื่อกี้หยางเฉินแค่ลองหยั่งเชิงดูเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะ เป็นคนที่หยูเหวินหวูส่งมาจริงๆ จิตสังหารบนใบหน้ารุนแรงกว่า เดิม

เหยถ่าตระหนักได้ว่าตัวเองได้เปิดเผยทุกอย่างไปแล้ว นึก เคือง โกรธในใจ แต่สำนึกตอนนี้ก็สายไปแล้ว เขาคลานขึ้นจาก พื้นเงียบๆ มองหยางเฉินอย่างมีความหมาย ก่อนจะหันหลังจาก ไปทันที
เขาเพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว สายตาก็ฉายแววแน่วแน่ ออกแรงกระทืบเท้าก่อนที่ตรงนั้นจะเหลือเพียงเงาของเขา และตัว เขาพุ่งไปหาทานเฟยเฟยที่อยู่ด้านข้าง

ทุกอย่างเกิดขึ้นกระทันหันเกินไป หยางเฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเขา ปล่อยอีกฝ่ายไปแล้ว อีกฝ่ายยังบังอาจมายุ่งกับหนุนเฟยเฟยอีก

นี่ไม่ใช่การรนหาที่แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?

“กรี๊ด~”

หานเฟยเฟยกรีดร้องเสียงแหลม ใบหน้าเต็มไปด้วยความ หวาดกลัว พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทา “นาย…นายจะทำอะไร?”

“แกถอยหลังไปซะ!”

เหยถ้าไม่ตอบ แต่หันมองหยางเฉินเย็นๆพลางกล่าว

จิตสังหารปรากฏอยู่ในแววตาของหยางเฉิน เขาหรี่ตาพลาง เอ่ย “ฉันไว้ชีวิตแก แต่แกคิดจะทิ้งโอกาสนั้นใช่มั้ย?

สิ่งที่หยางเฉินทนไม่ได้ที่สุดมีเพียงสองเรื่อง

เรื่องแรกคือมีคนคิดฆ่าตัวเอง อีกเรื่องก็คือมีคนใช้คนรอบข้าง ตัวเองมาขู่ตัวเอง

แต่เหยถ่าดันกระทำทั้งสองเรื่อง

แค่คิดก็รู้แล้วว่าจิตสังหารที่หยางเฉินมีต่อเหยถ่าในตอนนี้นั้น รุนแรงแค่ไหน

“เลิกพูดมากได้แล้ว!”
เหยถ่าตะคอกเสียงเย็น “แกน่าจะรู้นะว่าถ้าฉันจะเอาชีวิตของ ผู้หญิงคนนี้ง่ายแค่หยิบมือ

“ในเมื่อแกรู้ว่าฉันเป็นคนของคุณชายปิง ก็น่าจะรู้ว่าเป้าหมาย ของฉันมีแค่แก”

“ตอนนี้ แกไปกับฉันซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ!”

หยางเฉินรู้สึกได้ว่าถ้าตัวเองไม่ตกลง เหยถ้าจะฆ่าหาน เฟยเฟยจริงๆ

ก่อนที่คนๆนี้มาหาตัวเอง ก็ไม่คิดจะกลับไปโดยที่ยังมีชีวิตอยู่

แล้ว

หยูเหวินหาเอ๊ยหยูเหวินหรู มีหน่วยกล้าตายเช่นนี้อยู่ในมือ ด้วยหรือนี่

“พี่หยางคะ พี่ไม่ต้องห่วงหนู ถ้าพี่ไปกับเขา เขาไม่ยอมปล่อย

พี่ไว้แน่ๆค่ะ ถึงตอนนั้นหนูก็ต้องตายอยู่ดี”

อยู่ๆหานเฟยเฟยก็ตะโกน แม้จะกลัวจนตัวสั่นเทา แต่ก็บอก ให้หยางเฉินไม่ต้องห่วงเธอ

“หุบปาก!”

เหยถ่าตะคอกเสียงกร้าว ห้านิ้วของมือขวาพลันบีบคอของ

หานเฟยเฟย

เสียงของหานเฟยเฟยหายไปทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด ทว่าสายตาของเธอไม่มีแววหวาดกลัวเลยสักนิด
เธอส่งสายตาให้หยางเฉินตลอด ราวกับจะบอกว่า ไม่ต้องห่วงหน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ