บทที่ 477 เพลิดเพลินดี

หยางเฉินเห็นสีหน้าย่ำแย่ของหวงเทียนเชิง เขาพูดกับหม่า ชาวว่า “ผมมีเรื่องจะคุยกับเจ้าบ้านหวง พวกคุณไปก่อนเถอะ!

หม่าชาวดูเหมือนจะนึกอะไรได้บางอย่างจึงรีบพยักหน้า

บนโลกนี้ เขายังไม่เคยเห็นใครที่สามารถคุกคามคนอย่าง หยางเฉินได้เลย

ลำพังตระกูลหวง ไม่มีคุณสมบัติที่จะคุกคามชีวิตของหยาง เฉินได้จริงๆ หม่าชาวไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องหยางเฉินเลย

“เจ้าบ้านหวง เรามาคุยกันหน่อยไหม?”

หลังจากหม่าชาวจับมือกับอ้ายหลินแล้วกลับไป หยางเฉิน หันไปพูดกับหวงเทียนเชิงด้วยรอยยิ้ม

หวงเทียนเชิงทำเสียงฮึดฮัด “คุณคิดว่า ระหว่างเรามีเรื่องต้อง คุยกันด้วยเหรอ?”

“แน่นอนครับ!”

หยางเฉินหัวเราะเบาๆ “ตระกูลหวง ในฐานะแปดตระกูลแห่ง เยี่ยนตู มีอำนาจและอิทธิพลสูงสุดในเมืองเยี่ยน จะไม่มีอะไร ให้พูดคุยได้ยังไง?”

หวงเทียนเชิงกัดฟันด้วยความเกลียดชังท่าทีไม่ยี่หระของ หยางเฉิน แต่เขาก็รู้ดีว่า ในเมื่อเขาเลือกที่จะประนีประนอมแม้ว่าจะไม่พอใจหยางเฉินแค่ไหน เขาก็ต้องอดทนกับมัน

“คุณมากับผมหน่อย!

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หวงเทียนเชิงก็เอ่ยปากพูดขึ้น

เขาเดินตามหวงเทียนเชิงไปตลอดทาง จนกระทั่งถึงคฤหาสน์ หลังที่อยู่ด้านในสุด

“นี่คือ ชีวิต ภาพวาดของปีกัสโซ่”

“นี่เป็นผลงานของชูอัน มีโร ปรมาจารย์ด้านการวาดภาพแห่ง ศตวรรษที่ 20 หนึ่งในอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ด้านการวาดภาพ แนวคิดเหนือจริง”

“ยังมีภาพนี้อีกภาพหนึ่ง ซึ่งเป็นภาพวาดของปอล เซซาน!”

“นึกไม่ถึงเลยว่า ภาพวาดมากมายขนาดนี้จะอยู่ในมือคุณ ทั้งหมด เจ้าบ้านหวงสุดยอดจริงๆ!

หลังจากหยางเฉินเข้ามาในคฤหาสน์ สองตาก็มองไปรอบๆ โดยเฉพาะภาพวาดของปรมาจารย์ด้านการวาดภาพที่อยู่บน ผนังทั้งสี่ด้าน ยิ่งทำให้หยางเฉินอดชื่นชมไม่ได้

หวงเทียนเชิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ผลงานเหล่านี้ที่เขา เก็บสะสม ในม้วนภาพวาดไม่มีคำอธิบายประกอบใดๆ แต่หยาง เฉินกลับสามารถบอกชื่อภาพวาดและจิตรกรเจ้าของผลงาน เหล่านี้ได้อย่างเต็มปาก

มันทำให้เขาสนใจในตัวหยางเฉินมากขึ้น ชายหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบ มีศักยภาพแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ยังมีสติ ปัญญาอันล้ำเลิศ มีความรู้เรื่องการวาดภาพ

แค่มองก็แยกแยะภาพวาดจํานวนมากได้ ถ้าไม่ใช่เพราะได้

ศึกษามา โดยเฉพาะ คงไม่รู้แน่

“นี่คือแผ่นไม้ไผ่หยุนเหมิงของราชวงศ์ฉิน

“นี่คือถ้วยเคลือบขนกระต่าย สมัยราชวงศ์ซ่ง”

“ยังมีอีกชิ้นหนึ่ง มันคือพอร์ซเลนสีฟ้าและสีขาวของจิงเต๋อเจิ้น สมัยราชวงศ์หยวน

หยางเฉินเดินๆ หยุดๆ ทุกครั้งที่อยู่หน้าภาพวาดพู่กันโบราณ ก็อดถอนหายใจไม่ได้

อย่างไรก็ตามเพราะสายตาอันล้ำเลิศของเขา ที่ทำให้หวง

เทียนเชิงตะลึงงัน

เขานึกภาพชายหนุ่มที่มีทั้งกำลังต่อสู้และความรู้ในตัวคนคน เดียวไม่ออกจริงๆ

คนแบบนี้ถ้าอยู่ในสมัยโบราณต้องเป็นแม่ทัพที่เก่งทั้งมั่นและ

บู๊สึนะ?

เขารู้ได้อย่างไรว่า หยางเฉินไม่ได้แย่ไปกว่าแม่ทัพสมัย โบราณในใจของเขา ตรงกันข้ามกลับแย่กว่านั้นอีก

จอมพลผู้รักษาดินแดน ทั้งสถานะและตำแหน่งล้วนเป็นบุคคล สำคัญวัยเดียวกันของประเทศพันธมิตร
“คุณหยางสายตาดีมาก! นึกไม่ถึงเลยว่าของเก่าที่ผมเก็บ สะสมมา คุณหยางจะรู้จักทั้งหมดเลย ข้าน้อยเลื่อมใส

หวงเทียนเชิงพูดชื่นชมอย่าง ใจกว้าง

ตั้งแต่ที่เขาเริ่มประนีประนอมกับหยางเฉิน ในใจก็ต้องการผูก มิตรกับหยางเฉิน

เพียงแต่ว่า ลูกชายถูกทำให้หวาดกลัว พ่อบ้านเกาสงที่มี ความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันพี่น้องกับเขาก็ถูกฆ่าตาย มันทำให้เขา เกลียดชังหยางเฉินมาก

ถ้าเป็นไปได้ เขาสามารถฆ่าหยางเฉินได้โดยไม่ลังเล

กับคำชื่นชมของหวงเทียนเชิง หยางเฉินเพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ เขาเดินดูไปรอบๆ เหมือนได้เข้ามาในพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง

ส่วนหวงเทียนเชิงคอยเดินตามหลังหยางเฉินอย่างระมัดระวัง

อยู่ตลอดเวลา แต่ในใจกลับรู้สึกค่อนข้างกระวนกระวาย

หยางเฉินบอกว่าอยากคุยกับเขา แต่ในเวลานี้ดูเหมือนกำลัง ตื่นตะลึงกับประสบการณ์ใหม่และสิ่งแวดล้อมที่หรูหรา ถ้าไม่ใช่ เพราะหยางเฉินระบุภาพวาดโบราณที่เขาสะสมไว้มากมายได้ รวดเดียว เขาต้องคิดว่าหยางเฉินเป็นคนปัญญาอ่อนแน่

“คุณหยาง คุณบอกว่าอยากคุยกับผม ไม่ทราบว่าจะคุยเรื่อง อะไรครับ?”

หวงเทียนเชิงเป็นคนขี้หงุดหงิด ในสถานการณ์ทั่วไป คน หงุดหงิดมักมีนิสัยจะใจร้อน
แต่หยางเฉินมาพบเขากลับไม่พูดอะไร ทำให้เขารู้สึกร้อนใจ

มาก

พอเห็นหวงเทียนเชิงกลั้นโมโหไม่อยู่แล้ว หยางเฉินจึงหยุดดู ยิ้มเล็กน้อยแล้วนั่งลงบนโซฟาไม้แท้ราคาแพงอย่างสบายใจ

“เจ้าบ้านหวง ระหว่างเราไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกัน ถ้าจะ ให้เริ่มพูดจริงๆ ก็คือคนของตระกูลหวงของคุณนั่นแหละที่มายั่ว ยุตลอดเวลา ผมพูดถูกไหม?”

จู่ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้น

หวงเทียนเชิงดูไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังพยายามข่มความโกรธ ไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะ!”

“ถ้าจะให้พูดเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างเราโดยละเอียด จริงๆ ล่ะก็ สามารถเริ่มได้จากสามเรื่อง

หยางเฉินยิ้มพลางกล่าวว่า “เรื่องแรก หวงจงพยายามใช้ กำลังเข้ายึดเมืองที่ผมอาศัยอยู่ แต่สุดท้ายก็ถูกผมทำให้ขาย หน้าในที่สาธารณะ ตระกูลหวงเข้าใจว่าผมดูถูกตระกูลหวง”

“เรื่องที่สอง หวงเจิ้ง ลูกชายของคุณ เขาคิดว่าเมื่อพา ปรมาจารย์ระดับสุดยอดของตระกูลไปด้วย จะสามารถทำอะไร กับผมก็ได้ แต่น่าเสียดาย เมื่อเผชิญหน้ากับผม เขาไม่มีปัญญา ทำอะไรเลย ตรงกันข้ามกลับถูกผมขู่ กลัวจนเสียสติไปเลย”

“เรื่องที่สาม คือเพื่อนสนิทที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งฉันพี่น้องกับ คุณ และเป็นเพราะเขา ถึงได้สร้างพ่อบ้านของคุณในวันนี้ขึ้นมาเกาสง!!

หยางเฉินพูดจบ สีหน้าของหวงเทียนเชิงขรึมลงอย่างสุดขีด ในสายตายังมีเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง

“ความอับอายขายหน้าที่คุณมีต่อหวงจงกลับกลายเป็นเรื่องที่ ดีสำหรับผม มิฉะนั้น ผมจะหาข้ออ้างเพื่อปลดเขาออกจาก ตำแหน่งทายาทได้ยังไง?

“แต่ว่า คุณข่มขู่ลูกชายของผม ทำให้เขากลายเป็นคนเสียสติ และคุณยังฆ่าเกาสง เพื่อนสนิทของผม คุณมีราคาที่ต้องจ่าย สําหรับสองเรื่องนี้!”

หวงเทียนเชิงกัดฟันพูด

แม้ว่าจะกลัวหยางเฉิน แต่กลับไม่ได้ปกปิดเจตนาฆ่าที่ตนเอง มีต่อหยางเฉินเลย

หยางเฉินพูดติดตลก “ไม่ทราบว่า เจ้าบ้านหวงจะฆ่าผมยัง

ไง?”

หวงเทียนเชิงพูดอย่างเย็นชา “วันหนึ่ง ผมจะฆ่าคุณตัวมือตัว เอง เพื่อล้างแค้นให้พวกเขา!

เมื่อหวงเทียนเชิงพูดออกมาเช่นนี้ หยางเฉินกลับรู้สึกชื่นชม อย่างน้อย เขาก็เป็นคนที่เห็นคุณค่าของมิตรภาพ

“ถ้าผมบอกว่า ผมยินดีให้อ้ายหลินออกมือช่วยรักษาลูกชาย ของคุณและเกาสงยังไม่ตาย คุณจะยังเกลียดผมแบบนี้ไหม?
จู่ๆ หยางเฉินก็ถามติดตลกขึ้นมา

“พูดจริงเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวงเทียนเชิงก็ลุกพรวดพราดขึ้นทันที แล้วพูด อย่างตื่นเต้น ” เกาสงยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอ?”

พอเห็นท่าทางตื่นเต้นของหวงเทียนเชิง หยางเฉินก็รู้สึกพอใจ

มาก

ตอนที่เขาวางแผนมาที่เมืองเยี่ยนก่อนหน้านี้ เขาได้ตรวจ สอบอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าหวงเทียนเชิงเป็นคนอย่างไร ดังนั้นจึง ปล่อยตัวหวงเจิ้งไป และกักบริเวณเกาสงไว้ที่ตระกูลกวน

รวมถึงการจงใจปล่อยข่าวว่าเกาสงเสียชีวิตในต่างแดน เพียงเพื่อต้องการทดสอบหวงเทียนเชิง

ตอนนี้ดูเหมือนว่าการแสดงออกของหวงเทียนเชิง จะทำให้

หยางเฉินพอใจมาก

คนที่เห็นคุณค่าของมิตรภาพ มีฐานะเป็นหนึ่งในแปดตระกูล แห่งเยี่ยนตู แล้วยังควบตำแหน่งเจ้าบ้านอีก มันไม่ใช่เรื่องง่าย เลยจริงๆ

คนประเภทนี้ เป็นคนที่น่าเชื่อถือมากที่สุดเช่นกัน “เขายังมีชีวิตอยู่!”

หยางเฉินพยักหน้า ยืนยันในคำตอบนี้

“ฮาฮา!”
หวงเทียนเชิงร้องไห้ด้วยความดีใจทันที พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดีจังเลย เกาสงยังมีชีวิตอยู่ เขายังมีชีวิตอยู่

ไม่นาน หวงเทียนเชิงก็สงบสติอารมณ์ลง เขามองดูหยางเฉิน ด้วยสีหน้าระแวดระวังแล้วพูดว่า “คุณคงไม่มอบตัวเกาสง ให้ ง่ายๆ และจะไม่ปล่อยให้อ้ายหลินช่วยรักษาหวงเจิ้งลูกชายของ ผมใช่ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ