บทที่ 462 ยอมจํานนต่อฉัน

“ออกมาเดี๋ยวนี้!”

หวังอับอายจนโกรธเคือง ร้องคำรามขึ้น

หลังจากที่เขาพูดจบลง มือปืนซึ่งในมือกุมปืนกลมือเอาไว้สิบ คนก็พุ่งออกมาจากทั่วสารทิศของห้องงานเลี้ยง

ปืนกลมือสิบกระบอก ปากกระบอกปืนที่ดำมืดเล็งเป้ามาที่

หยางเฉินกันหมดแล้ว

วินาทีนี้ แม้แต่อ้ายชวนยังตื่นตกใจอยู่บ้าง

เพื่อชายหนุ่มสองคนแค่นี้เอง ตระกูลหวังยังยอมเสียค่า ตอบแทนสูงถึงที่สุดจริงๆ ด้วย

“คุณพ่อครับ ฆ่าพวกมันเลย เพื่อแก้แค้นให้หวังไห้!” หวังหง เขียนพูดแบบกัดฟันแน่น ใบหน้าดุร้ายเต็มที่

คนของเขาทำงานล้มเหลวแล้ว แต่หวังยังมีแผนสำรองอยู่

เขาไม่เชื่อว่าภายใต้การเล็งเป้าของปืนกลมือสิบกระบอก ชาย หนุ่มสองคนนี้จะยังสามารถอยู่รอดได้

เขาไม่เชื่อว่าคนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายก็ไม่เชื่อเช่นกัน

“หวังหู ฉันให้โอกาสตระกูลหวังอีกครั้ง วางอาวุธลง ยอม จำนนต่อฉัน ไม่อย่างนั้นตระกูลหวังพังพินาศ!”
หยางเฉินเอ่ยปากทันใด ทว่ายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือ ถ้วยชาพอร์ซเลนไว้ เพียงแต่ในแววตาลึกแอบมีแรงอาฆาตแค้น เปล่งประกาย

“ไอ้หนุ่ม แกนี่โอหังจริงๆ เลย แกโดนตระกูลหวังของฉันใช้ ปืนกลมือสิบกระบอกจ่อหัวไว้ กลับจะทำให้ฉันยอมจำนนต่อ แก?”

“ฮ่าๆๆๆ~”

“ไอ้หนุ่ม นี่แกตกใจจนงงไปเลยเหรอ?”

ชั่วขณะนั้นหวังหูหัวเราะเสียงดังขึ้นมา เหมือนเพิ่งเคยได้ยิน เรื่องตลกที่น่าขามากขนาดนี้

เมื่อสักครู่หม่าชาวฆ่าหวังไปต่อหน้าสาธารณชน และสังหาร นักฆ่าสี่คนของหวังหงเขียนแล้ว ทำให้คนของตระกูลหวังล้วน เกลียดเขาแทบแย่ไปตั้งนานแล้ว

แต่เมื่อสักครู่นึกถึงความยิ่งใหญ่ของหม่าชาว พวกเขาก็ทำได้ เพียงแค่โมโห แต่ไม่กล้าพูดจา

เวลานี้มองเห็นหยางเฉินและหม่าชาวโดนมือปืนล้อมรอบขึ้น มา ใบหน้าแต่ละคนเต็มไปด้วยความกำเริบเสืบสานและ กระหยิ่มยิ้มย่อง

“กล้ามาก่อกวนในงานแต่งของตระกูลหวัง พวกไม่รู้จักที่ ตาย!”

“เมื่อกี้พวกแกไม่ใช่ก้าวร้าวกันมากนักเหรอ? เอาต่อเลยสิ!ตอนนี้ทำไมไม่พูดเลยล่ะ?”

“พวกวายร้ายสองตัว เห็นตระกูลหวังเป็นตระกูลต่ำต้อยอย่าง เมืองเล็กๆ ระดับสามพวกนั้นจริงเหรอ?”

“กล้าล่วงเกินตระกูลหวัง พวกแกต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! คนของตระกูลหวัง แต่ละคนกำเริบเสืบสานไร้ที่เปรียบ

อ้ายชวนมองทุกอย่างนี้ด้วยความสงบ เขากลับมีความรู้สึกไม่ ดีขึ้นมาฉับพลัน

เพราะจากบนหน้าของหยางเฉิน เขามองเห็นเพียงแรงอาฆาต ไม่มีความหวาดกลัว

ส่วนหม่าชาวที่อยู่ด้านหลังหยางเฉินยิ่งท่าทางไม่กลัว ใน สายตากลับมีการเย้ยหยันระดับหนึ่ง เหมือนกำลังเยาะเย้ยอยู่ว่า คนของตระกูลหวังโง่เง่ากันมากแค่ไหน

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นตระกูลหวังก็หายตัวไปได้แล้ว!

หยางเฉินพูดจาอย่างสบายอารมณ์มาประโยคหนึ่ง

“ยิงปืนเดี๋ยวนี้ ยิงปืน!”

ทันใดนั้นหวังหูรู้สึกถึงความผิดปกติแล้ว คำพูดของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นเสียดกระดูกไปทั้งตัว

เขาโดนขู่จนตกใจจริงๆ อย่างคาดไม่ถึง ชั่วขณะนั้นอับอายจน โมโห มีเพียงอยากรีบมองเห็นหยางเฉินโดนฆ่าทิ้ง

“ปัง! ปัง! ปัง!”
ในชั่วขณะที่เขาสั่งการลงไป ปืนกลมือสิบกระบอกก็ลั่นไกปืน ทันที

ปากกระบอกปืนที่มืด พ่นยิงเปลวไฟที่น่าสะพรึงกลัวออก

มา เล็งตรงศีรษะของหยางเฉินไปตรงๆ ในขณะเดียวกัน บางทีอาจพูดว่าชั่วขณะก่อนหน้าที่มือปืนพวก นั้นจะลั่นไก ภาพของหยางเฉินก็หายไปจากที่เดิมโดยฉับพลัน

ส่วนหม่าชาวเลือกหมอบลงไปบนพื้นในวินาทีแรก

แวบหนึ่ง เสียงปืนหยุดลงกะทันหัน ทุกคนต่างอ้าปากค้างแล้ว มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยหน้าตาที่เหลือเชื่อเต็มที่

เห็นเพียงมือปืนสิบคนนั้น ยังไม่ทันตอบสนองเข้ามาว่าเกิด

อะไรขึ้น ปืนกลมือในมือก็หายไปทั้งหมด

จากนั้นเสียงอุปกรณ์เหล็กแต่ละอันตกพื้นดังขึ้นมา สายตา ของทุกคนมองบริเวณที่เสียงลอยมากันทันที

เห็นเพียงตรงกลางห้องโถงงานเลี้ยงค่อยๆ ปรากฏภาพชาย หนุ่มคนหนึ่งขึ้นมา ส่วนที่ใต้เท้าของเขา เป็นชิ้นส่วนของปืนกล มือกองหนึ่ง

ทุกคนล้วนอ้าปากค้างแล้ว ในสายตาเต็มไปด้วยความตกใจ

กลัว

มีเพียงหม่าชาวแค่คนเดียวที่หน้าตาเรียบเฉย เพียงแต่ในดวงมองทางหยางเฉิน เต็มไปด้วยความรู้สึกเคารพ

นี่

อดีต บุคคลยิ่งใหญ่มากเคยพูดประโยคหนึ่งเอาไว้ บอก ว่า ประเทศจิ่วโจวหยางเฉินอยู่ ก็คือ

จากจุดเห็นได้ว่ากำลังอิทธิพลของหยางเฉิน มหาศาลมาก

แค่ไหนกัน

แกน่าจะแล้วว่าฉันโทษอะไร?

หยางเต็มที่ด้วยท่าทางเฉยเมย เอ่ยปากอย่างนิ่งๆ

ในสายหวังเพียงความหวาดกลัว คำหยางเฉิน ยิ่งหวาดวิตกสงบ ยังตอบกลับที่ไหน?

หยางเฉินพูดขึ้นกะทันหัน หม่าชาว

พยายามสังหารรัฐบุรุษของประเทศ โทษอะไร?

พอได้ยิน หม่าชาวแอบตกใจขึ้นมา คือสถานะของตนเองแล้วเหรอ?

คนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายกลับทำหน้างุนงง รัฐบุรุษ

เขาหมายความว่าตนเองเป็นรัฐบุรุษของประเทศโจวเหรอ

หม่าแบบท่าทางตามเจตนาสังหารรัฐบุรุษของประเทศ กับทรยศประเทศผู้บงการหลักโทษประหารชีวิต และลงโทษญาติใกล้ชิดด้วย”

ตึง

หม่าชาวพูดข้อความเหล่าออกมา ของตระกูลหวังตระกูลอ้ายตกใจค้างทั้งหมดแล้ว

ไม่จะทั้งหมด ล้วนเป็นโทษสูงสุดของประเทศจิ่วโจว

สรุปแกกำลังพูดอะไร?

หวังหูพูดจาสั่นเครือ ใจเขาถึงความอย่างในฉับพลัน แต่กลับยอมความจริงเรื่องนี้ ใจของอ้ายชวนตื่นตกใจถึงขั้นสุดแล้ว โอกาสบังเอิญ

หนึ่ง เขาเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวชายแดนเหนือมา

ว่ากันพลชายแดนเหนือ ในปัจจุบันนี้ เป็นน้อยมากหนึ่ง ชายหนุ่มอายุไม่ถึงสามสิบปี ความสามารถ น่าหวั่นเกรงที่สุด

แม้แต่กระสุนยังไม่ทางเขาบาดเจ็บได้เลย คนประเภทคนเดียว สามารถต้านทานครึ่งประเทศ

แค่ก็ถึงความน่าของประเภทนี้

คุณครับ เขากำลังแสร้งเป็นเก่งเท่านั้นเอง เขาแล้ว ถึงจะช่วยชีวิตตัวเองรอดได้ ไม่อย่างนั้นอาศัยความ สามารถที่เขาแสดงออกมาเมื่อกี้ อยากฆ่าพวกเราคงง่ายดาย มาก!

หลังผ่านความตื่นตกใจช่วงสั้นๆ หวังหงเซียนกัดฟันแน่นแล้ว พูดขึ้น

เขารู้ว่าหยางเฉินต้องไม่ปล่อยตระกูลหวังไปแน่นอน จึงทำได้ เพียงฝากความหวังไว้บนตัวหวัง หวังว่าหวังจะยังมีแผน สํารองที่เตรียมไว้อีก

“ไอ้หนุ่ม แกคงไม่ได้คิดว่าพวกฉันจะเตรียมแค่พวกนี้ไว้ให้ พวกแก แล้วไม่มีแผนการที่สุดยอดอย่างอื่นเตรียมไว้จริงๆ หรือ กมั้ง?”

ฟังคำพูดของหวังหงเขียนแล้ว หวังหูไม่ลังเลอีกต่อไป พูด แบบหน้าตาบ้าคลั่งเต็มที่ “ฉันจะบอกแกตามจริง นอกจากมือปืน พวกนี้แล้ว ฉันยังเตรียมมือซุ่มยิงชื่อดังระดับโลกไว้สามคน

ปืนซุ่มยิงบาร์เร็ตต์สามกระบอก ตอนนี้เล็งเป้าที่หัวของแก แล้ว”

“ขอแค่ฉันสั่งไปคำเดียว สมองของแกจะโดนยิงจนระเบิดใน ทันที”

“ตอนนี้ แกยังคิดว่าอาศัยแค่กำลังของแกคนเดียว จะสามารถ ต่อต้านตระกูลหวังของฉันได้เหรอ?”

หวังหูไม่คำนึงถึงอะไรอย่างสุดๆ เขาไม่มีที่เหลือให้เลือกสิ่งใดแล้ว

เหมือนหวังหงเซียนพูดเอาไว้ ด้วยความยิ่งใหญ่แข็งแกร่ง ของหยางพินาศลง

เดิมได้ยินคำพูดของบิดาตนเอง ความหวาดกลัวในใจมลายหายไป ในที่สุด ทันใดนั้นเขาเงยหน้าหัวเราะขึ้นมา “หนุ่ม แกหลบมือไปได้ แกจะ

“แกกล้าฆ่าลูกชายฉัน ฉันจะศพแกแหลกละเอียด!

“รอฆ่าแกแล้ว ยังตามแต่ละคนเกี่ยวข้องกับแก จากนั้น

หวังหงเซียนหัวเราะเสียงดังขึ้นมาแล้ว ในสายตาคลุ้มคลั่ง

เต็มที่

อื่นของตระกูลหวังต่างทำหน้าตื่นเต้นเช่นกัน อยากลงมือ ฆ่าหยางเฉินตนเอง ใจแทบแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ