บทที่ 450 การทวงหนี้

“ครับ!”

เกาสงรีบตอบทันที ดวงตาแฝงด้วยแผนชั่วร้าย เหล่มองไปที่ ตึกเยี่ยนเฉินกรุ๊ป และพูดอย่างเย็นชาว่า “พูดดีๆไม่ชอบ ถ้างั้นก็ ใช้วิธีบังคับ!”

พูดจบ ก็หันหลังเดินออกไป

หยางเฉินอยู่ในออฟฟิสของประธาน ใช้เวลาไปครึ่งวัน เฉพาะ เซ็นชื่อ ก็เซ็นไปแล้วร้อยฉบับ

แม้ว่าเขาจะปล่อยวางอำนาจไปมาก แต่ยังไงเขาก็เป็น ประธาน และเรื่องบางสิ่งจะต้องจัดการด้วยตัวเอง

“ท่านประธาน!”

เมื่อใกล้เลิกงานตอนเที่ยง ฉันเปิดประตูเดินเข้ามา ใบหน้ามี ความเคร่งขรึมเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้น?” หยางเฉินถาม

“เมื่อกี้มีข่าวออกมา ที่ดินแม่น้ำเหล่าหลงบนฝั่งตะวันออก ได้ เริ่มก่อสร้างแล้ว”

ฉันพูดอย่างด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตระกูลหวงได้แพร่ข่าวออก มาว่า จะมีการสร้างสุสานที่นั่น ซึ่งเป็นสุสานที่ใหญ่ที่สุดในภาค ใต้!”
ตามที่ตั้งของทางการจิ่วโจว จะมีการแบ่งออกเป็นภาคตะวัน ออก ภาคตะวันตก ภาคใต้ ภาคเหนือ และกลางรวมห้าภาค

และเมืองเจียงผิงและเมืองหนุนหลัง เป็นเขตของภาคใต้ เป็นไปได้ว่า ถ้าตระกูลหวงต้องการสร้างสุสานแห่งนี้จริงๆ มัน จะทําให้เกิดความโกลาหลมาก

ผลกระทบของสุสานนี้ยิ่งมากเท่าใด คฤหาสน์เหล่านั้นที่อยู่ใน คฤหาสน์กุหลาบก็จะมีมูลค่าตกต่ำลง

ในเวลานั้น ไม่เพียงแต่ราคาคฤหาสน์กุหลาบเท่านั้นที่จะ ตกต่ำลง แต่มูลค่าหลักทรัพย์ตามราคาตลาดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ก็จะตก าลงด้วย

หยางเฉินขมวดคิ้ว “เคลื่อนไหวได้เร็วมาก! เขารู้ดีว่า ทำไมตระกูลหวงถึงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเช้า เกาสงพ่อบ้านของตระกูลหวง เพิ่งไปหาเขา โดย บอกว่าต้องการร่วมมือกับหยางเฉินเพื่อจัดการกับตระกูลอวี่เห วิน ทำไมหยางเฉินจะไม่เข้าใจ เป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่ายคือ เจียงผิงและหนันหยังล่ะ?

“นี่คือการบังคับให้ฉันประนีประนอมเหรอ?” หยางเฉินเยาะ

เย้ย ด้วยสายตาพิฆาต

“คุณหมายถึง ตระกูลหวงจงใจเหรอ?” ฉันถามด้วยความประหลาดใจ
หยางเงินไม่ต้องการให้ฉันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย และพูดว่า “เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง เธอรอฟังข่าวจากฉันก็พอ

“พี่เขย ระวังตัวด้วย!

ฉันยีพูดด้วยท่าทางกังวล

หยางเฉินยิ้มและพยักหน้า “วางใจได้!”

ตอนบ่ายสามโมง หยางเฉินคนเดียว มุ่งหน้าไปยังอาคารจง

อาคารจงเป็นอสังหาริมทรัพย์ที่สร้างเสร็จเมื่อปีที่แล้ว ตั้งอยู่ ในสถานที่สำคัญในการพัฒนาพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการใหม่ และถือได้ว่าเป็นสถานที่สำคัญในการก่อสร้างของเจียงโจว

บริษัทซันชายน์จํากัด ที่อยู่ข้างใน

ก็คือบริษัทที่รับผิดชอบการก่อสร้างสุสานแม่น้ำเหล่าหลงบน ฝั่งตะวันออกในครั้งนี้ ขณะนี้ได้ถูกตระกูลหวงกว้านซื้อกิจการไป แล้ว

ใช้เงิน 1.5 พันล้านซื้อที่ดินผืนนี้ นับประสาอะไรกับการสร้าง สุสาน แม้ว่าจะเป็นการสร้างคฤหาสน์ ก็เป็นการลงทุนที่ขาดทุน

เพื่อบังคับให้หยางเฉินยอมประนีประนอม ตระกูลหวงได้ ลงทุนไปเยอะมาก

หยางเฉินขึ้นลิฟต์ มาถึงชั้น16 ทางด้านซ้ายของลิฟต์ เป็นห้อง ประชุมของบริษัทซันชายน์จำกัด

“ฉันรอคุณมานานแล้ว!”
หยางเฉินเพิ่งเข้าไปในห้องประชุม เป็นชายวัยกลางคนที่นั่ง อยู่ในตำแหน่งหัวหน้า พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ในเวลานี้ ห้องประชุม ก็เต็มไปด้วยผู้คน

คนที่พูดคือทายาทของตระกูลหวง หวงเจิ้ง ตงเชยผู้มีพลังแข็งแกร่งสูงสุดของตระกูลหวง ยืนอยู่ข้างหลัง เขา

ทันทีที่เขาเห็นหยางเฉิน ตงเชยก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น นึกถึงเมื่อ วาน เขาเกือบตายในมือของชายหนุ่มคนนี้ และถึงตอนนี้ เขายัง มีความหวาดผวา

ในตำแหน่งแรกทางด้านซ้ายข้างๆหวงเจิ้ง มีชายชราใส่ชุด สูทและรองเท้าหนัง และเป็นคนที่ตอนเช้าได้ไปที่เยี่ยนเงินกรุ๊ป พ่อบ้านตระกูลหวงคนที่ไปหาหยางเฉิน ชื่อเกาสง

สำหรับคนอื่นๆ หยางเฉินไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณหยางทบทวนดีแล้วใช่ไหม ต้องการร่วมมือกับตระกูล หวงใช่ไหม?”

เกาสงถามด้วยรอยยิ้ม ดวงตาแฝงไปด้วยความขี้เล่น

เขาต้องการที่จะเห็นใบหน้าของหยางเฉิน มีความตื่นตระหนก และความเสียใจ แต่สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ สีหน้าการ แสดงออกของหยางเฉินนั้นนิ่งสงบมาก ไม่ได้มองเขาเลยสักนิด แต่เดินไปที่ตำแหน่งตรงข้ามกับหวงเจิ้ง เอื้อมมือออกไปจับคอ เสื้อของเขาไว้
“ไอ้เลว แกจะทำอะไร?”

ชายคนนั้นตื่นตระหนก และตะวาด

“!”

มีหรือที่หยางเฉินจะมาพูดเรื่องไร้สาระกับคนไร้ค่าเช่นนี้

ราวกับว่ากำลังทิ้งขยะ เขาจับยกคนๆนั้นด้วยมือข้างหนึ่ง แล้ว โยนไปข้างๆ

“ไอ้หนุ่ม นี่คือออฟฟิสกิจการของตระกูลหวง นายทำเกินไป

แล้ว!”

หวงเจิ้งโกรธจัด หยางเงินลงมือกับคนของเขาต่อหน้าฝูงชน เหมือนตบหน้าเขาชัดๆ

เมื่อวาน ในที่สถานที่ประมูล หยางเฉินก็ตบหน้าเขาหลายครั้ง

จนถึงตอนนี้ ใบหน้าของเขายังบวมเหมือนหัวหมู

ถ้าไม่ใช่เพราะอยากเห็นหยางเฉินได้รับผลตอบแทนอย่าง สาสม เขาก็คงไม่ปรากฏตัวที่นี่

“นายคงรู้สึกว่า เมื่อวานที่ฉันตบหน้านายมันยังแรงไม่พอใช่

ไหม?”

หยางเฉินมองไปที่หวงเจิ้ง และถามอย่างหยอกล้อ

ใบหน้าของหวงเจิ้งเคร่งขรึมขึ้นทันที รูม่านตาขยายเพราะ ความหวาดกลัว

“ตอนแรกฉันคิดว่า คุณหยางจะต้องมาหาฉัน และต้องการประนีประนอม แต่ความหมายของคุณ เผชิญหน้ากันใช่ไหม?” ต้องการที่จะใช้ไม้แข็ง

เกาสงเหล่ตา เผชิญหน้าหยางเฉิน เขาไม่มีความกลัวแม้แต่ น้อย

หยางเฉินเหลือบมองเกาสงอย่างดูถูก “ฉันกำลังพูดกับเจ้า

นายของแก แต่สุนัขตัวหนึ่งมาเลือกทำไม?”

เมื่อหยางเฉินพูดคำนี้ออกมาชั่วขณะทุกคนต่างตกตะลึง!

“ไอ้บ้า นายหุบปากซะ รู้ไหมพ่อบ้านเกาคือใครไหม? นายก ล้าดูถูกเขา รอดูต่อไปฉันจะทำลายล้างแกให้สิ้นซาก

ก่อนที่เกาสงจะพูด ผู้บริหารระดับสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเขาลุกขึ้น อย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้น เตรียมจะตบหน้าหยางเฉิน

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เกาสงตะโกนด้วยความโกรธ อยากจะขวาง แต่ก็สายเกินไป

“ไปตายซะ!”

ผู้บริหารระดับสูงพุ่งไปถึงตรงหน้าหยางเฉิน และตบไปหนึ่งที

“เจี๊ยะ!”

เสียงตบดังก้องไปทั่วห้องประชุม

เห็นเพียงผู้บริหารระดับสูงคนนั้น ร่างกายเหมือนลูกบอล ลอย อยู่ในอากาศ พร้อมด้วยฟันหลายซี่ที่ปนด้วยเลือดกระเด็นออกมา
“ตูม!”

เกิดเสียงดังสนั่น และร่างของผู้บริหารระดับสูงก็หล่นลงกับพื้น อย่างแรง และเสียชีวิตทันที

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินนั่งอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าคนที่ลงมือ เมื่อสักครู่ ไม่ใช่เขา

ฤดูใบไม้ร่วงในเจียงโจว มีอากาศเย็นนิดๆ ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตัว สั้น สีหน้าดูแย่และมองดูชายหนุ่มที่นั่งนิ่งเฉย

“ฉันมาที่นี่วันนี้ เพื่อทวงหนี้ และไม่อยากฆ่าคน แน่นอน ถ้ามี คนต้องการหาที่ตาย ก็อย่ามาโทษฉัน!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็พูด ไม่กะพริบตาแล้วจ้องมองร่างที่นั่งอยู่

ในตำแหน่งหัวหน้าร่างที่หวาดผวาและอยู่ไม่สุข

“ทวงหนี้? ทวงหนี้อะไร?”

หวงเจิ้งนั่งกระสับกระส่าย และถามอย่างใจเย็น

“นายลืมไปแล้วหรือ เมื่อวานนี้ที่สถานที่ประมูล นายสัญญา กับฉันเอง ที่ดินแม่น้ำเหล่าหลงบนฝั่งตะวันออก จะมอบให้ฉัน ฟรีๆ”

หยางเฉินถามแบบขี้เล่น

หวงเจิ้งสีหน้าเปลี่ยน พูดด้วยความโกรธ “ฉันไปพูดตอนไหน ว่าจะเอาที่ดินผืนนั้นให้นาย? นายอย่าพูดเรื่องไร้สาระ!
“บ้านเมืองที่สงบสุขเช่นนี้ คุณหวงนี้พูดเรื่องโกหก โดยไม่ เกรงกลัวใดๆเลยหรือ? เมื่อวานนี้ที่สถานที่ประมูล มีคนมากมาย ได้ยินว่าคุณรับปากแล้ว ว่าจะมอบที่ดินผืนนั้นแก่ฉัน

หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม และคำพูดก็เต็มไปด้วยการล้อเล่น อุณหภูมิของห้องประชุมทั้งหมด ดูเหมือนชั่วขณะจะลดหลาย

องศา

จู่ๆหวงเจิ้งก็นึกอะไรบางอย่างได้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความกลัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ