บทที่ 435 ยิ่งนัดเดียวได้นกสามตัว

การปรากฏตัวของเยเสี่ยวเดี๋ยนั้นเห็นชัดว่าเท่านโกรธมาก ทว่าเย่เสี่ยวเตี้ยยังคงวางตัวตามสบาย ยิ้มนิดๆ “คุณป้าคะ เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง?

“เกี่ยวอะไรกับเธอ?”

เย่มานไต่ถาม ตีนกาปรากฏขึ้นตามการขมวดคิ้ว

“ฉันก็แค่อยากมาเตือนคุณป้าหน่อย ว่าอย่าลืมภารกิจที่มา เจียงโจวครั้งนี้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็คือตระกูลหลักของตระกูลเย่ ใช่ ไหม?”

เย่เสี่ยวเตี้ยพูดพลางยิ้ม ราวกับไม่เห็นความโมโหของแม่ม่าน หยางเฉินกับฉินซีฟังจนมึนงงไปหมด แต่เม่านกลับเข้าใจ ความหมายนั้นชัด

ที่ตระกูลเย่ให้เฒ่ม่านมาเจียงโจวก็เพื่อให้เธอหาวิธีตามตัว ราชาเจียงผิงให้พบ ทั้งใช้เยเสี่ยวเตี้ยเป็นหมากในการเกี่ยวดอง

ถึงฉินซีจะเป็นลูกแท้ๆ ของเม่าน แต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่มีความ สัมพันธ์ทางสายเลือดกับเย่ม่านเท่านั้น

แต่เย่เสี่ยวเตี้ยสิ ถึงจะเป็นตระกูลหลักของตระกูลเย่ มีแต่เธอ ที่อยู่กับราชาเจียงผิงแล้วถึงเป็นประกันผลประโยชน์ของตระกูล เย่ได้
“เธอไม่ได้บอกกับฉัน ว่าเธอไม่เห็นด้วยและมีอคติกับภารกิจ ครั้งนี้เหรอ?”

เม่านหน้าเปลี่ยนสีทันที และถึงรู้ว่าเธ่เสี่ยวเตี้ยคิดยื่นมือเข้า แทรก เดิมที่เธอคิดจะให้ฉันแต่งงานกับราชาเจียงผึ้ง ไม่เพียงแต่

นับแม่นับลูกกัน ทั้งยังได้บรรลุภารกิจด้วย ขณะเดียวกันยังเสริม

ฐานะของตนในตระกูลเยู่ได้อีก

แทบจะเป็นการยิงนัดเดียวได้นกสามตัว

แต่…แผนการนี้จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อเย่เสี่ยวเตี๋ยยอมสละการ แต่งงาน

แต่บัดนี้ฉินซีมาหาตนก่อน เมื่อเธอกับฉันได้นับแม่นับลูกกัน แล้ว ต่อไปก็แค่โน้มน้าวให้หยางเฉินยอมช่วยเหลือตระกูลเย่ เท่านี้ภารกิจก็เป็นอันเสร็จสมบูรณ์

แต่คิดไม่ถึงว่าเยเสี่ยวเตี้ยจะกลับคำในช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ ดูก็รู้ว่าตอนนี้เข่ม่านโมโหแค่ไหน

“นั่นเป็นก่อนการต่อสู้ แต่ตอนนี้ฉันต้องคว้ามาให้ได้! รอยยิ้มบนใบหน้าเยเสี่ยวเตี๋ยหายไปทันที พูดด้วยสีหน้า จริงจังและมุ่งมั่น

“พวกคุณหยุดกันก่อนได้ไหมคะ?”

ฉินซีพูดด้วยความโมโห “ฉันไม่สนว่าระหว่างพวกคุณจะมีบุญคุณความแค้นอะไรกัน แต่โปรดอย่าทำให้ฉันเสียเวลา

เวลานี้สายตาของฉินซีไม่มีความตื่นเต้นที่ได้พบแม่แท้ๆ แล้ว ทั้งยังหงุดหงิดอยู่หน่อยๆ

เมื่อนั้นเย่ม่านกับเย่เสี่ยวเตี๋ยถึงหยุดต่อล้อต่อเถียงกัน “บอกฉัน ว่าทำไมถึงทิ้งฉันไป?”

ฉินซีถามขึ้นอีกครั้ง

“เสี่ยวซี เรื่องพวกนั้นมันผ่านไปแล้ว พวกเราไม่พูดถึงอีก ไหม? เธอรู้แค่ว่าพวกเราเป็นแม่ลูกกัน ฉันรักเธอมาก แค่นี้ก็ พอแล้ว!”

เย่ม่านไม่ยอมพูดความจริง ยังคิดปกปิดต่อ

“คุณป้า แม่ลูกไม่เจอกันนานขนาดนี้ แต่คุณป้ากลับไม่พูด ความจริง นี่มันดูไม่จริงใจเลยนะ ถ้าฉันเป็นพี่ ฉันต้องไม่ยอมรับ คุณป้าเป็นแม่แน่”

เย่เสี่ยวเตี้ยกอดอกพลางหรี่ตาพูด เธออยากทำให้เรื่องยิ่งวุ่น

“เธอเงียบไปเลย!!

เย่ม่านโมโห วาด

เย่เสี่ยวเตี้ยไม่ได้โมโห เพียงแต่ยิ้มอมพะนำ ท่าทางราวกับ กําลังดูเรื่องสนุก

“ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ทำไมถึงทิ้งฉัน?”
ใบหน้าฉัน เผยความโกรธ ตาแดงถาม

เธอผิดหวังและเสียใจมาก

เธอเคยจินตนาการเป็นร้อยพันครั้งว่าหากได้พบกับพ่อแม่ ที่แท้จริง จะเป็นภาพน่าประทับใจอย่างไร

เธอเคยพยายามหาเหตุผลให้พ่อแม่ พวกเขาไม่ไม่ตั้งใจทิ้ง เธอใช่ไหม?

หรืออาจเพราะเธอถูกคนร้ายลักพาตัวไป

ขอเพียงเป็นการสูญหายตามปกติ เธอก็จะให้อภัยพ่อแม่ ทั้งหมด แต่ตอนนี้เท่านคิดปิดบัง นั่นทำให้เธอโกรธและรู้สึก ผิดปกติมาก

เมื่อครู่เย่เสี่ยวเตี๋ยก็บอกแล้วว่า เพราะอำนาจ

หรือว่าที่พ่อแม่ทิ้งเธอก็เพื่อสิ่งนั้น

“เสี่ยวซี กว่าพวกเราแม่ลูกจะได้เจอกัน อย่าพูดเรื่องเศร้าพวก นั้นเลย ดีไหม?”

เย่ม่านระส่ำเล็กน้อย จู่ๆ ก็เดินขึ้นหน้ามาจับแขนทั้งสองของ

“หยางเฉิน เรากลับกันเถอะ!”

ฉินซีสลัดหลุดออกจากมือเย่ม่าน จากนั้นก็คล้องแขนหยาง เฉินแล้วเดินออกไป

“ครับ!
หยางเฉินพยักหน้า ปล่อยให้ฉันลากตัวเอง “เสี่ยว อย่าเพิ่งไป! อย่าเพิ่งไป

ทันใดนั้นเม่านก็ร้อนรน วิ่งออกไปขวางทางฉินซี ตาแดงพูด “เสี่ยวซี ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของเธอนะ! ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว หรือ ว่าเธอไม่คิดถึงฉันเลยเหรอ?!”

“หลายปีมานี้ฉันคิดถึงคุณทั้งวันทั้งคืน คิดว่าต้องมีสักวันที่เรา จะได้พบกัน”

“กว่าจะได้เจอกัน คุณรู้ไหวว่าฉันดีใจแค่ไหน?”

“แมมบ้าแดงกรุ๊ปเป็นธุรกิจที่ฉันสร้างขึ้นกับมือ ไม่เกี่ยวกับ ตระกูลเย่ ต่อไปมันก็จะมอบให้เธอแบบสมบูรณ์”

“นอกแมมบ้าแดงกรุ๊ป ยังมีทุกอย่างของฉันในตระกูลเย่ เธอก็ จะเป็นผู้สืบทอดมันด้วย

“ที่มาครั้งนี้ ก็เพราะฉันจะมารับเธอกลับตระกูลเย่ เมืองเล็กๆ อย่างเดียวโจวไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่หรอกนะ

เย่ม่านแตกตื่นผิดปกติ เวลานี้ไหนเลยจะเหมือนผู้หญิงผู้ราก มากดี? เหมือนหญิงคลุ้มคลั่งต่างหาก

ฟังดูแล้ว…ความคิดถึงมากมายของเธอที่มีต่อฉินซี ไหนจะ แมมบ้าแดงกรุ๊ปที่จะมอบให้ฉินซี แล้วยังจะยกทุกอย่างในตระ กูลเย่ให้เธออีก

ทว่าทุกสิ่งที่เธอจะมอบให้นั้น ล้วนแต่มีคำว่า “อนาคต
จากต้นจนจบ เธอไม่ได้บอกสาเหตุที่ทิ้งฉัน

ท่าทีในถ้อยคำก็แข็งกร้าวมาก จะให้ฉันกลับตระกูลแย่ แต่ ไม่ถามความเห็นชอบจากเธอเลยสักนิด

ผู้หญิงแบบนี้กลับเป็นแม่บังเกิดเกล้าของฉันได้ ดวงตาฉินซีมีน้ำตาเอ่อล้น แต่นั่นไม่ใช่เพราะเธอตื่นเต้น หาก

แต่เป็นความผิดหวัง

การพบปะอันสวยงามในใจเธอกลับเต็มไปด้วยอำนาจและผล ประโยชน์

เย่เสี่ยวเตียยืนหัวเราะคิกคักดูทุกสิ่งอยู่ด้านข้าง

“ต่อไปฉันไม่อยากเห็นคุณอีก!”

ทันใดนั้นฉันก็เอ่ยปากขึ้น

สิ้นเสียงแล้วก็เดินจากไปทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

การต่อต้านครั้งแล้วครั้งเล่าของฉันทำให้เม่านเดือดพล “ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นคนให้ชีวิตเธอ!”

“ถึงตอนนั้นฉันจะทิ้งเธอ แต่มันก็เปลี่ยนความจริงที่เธอเป็นลูก ฉันไม่ได้!”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้ปรึกษาเธอ แต่สั่งให้เธอกลับตระกูลเยู่กับฉัน พรุ่งนี้!”
เย่ม่านพูดอย่างบีบคั้น ท่าทางบ้าอำนาจ

หยางเฉินมองด้วยสายตาเย็นยะเยือก เขาไม่ใช่ไม่อยากช่วย

ฉินซี แต่ผู้หญิงอย่างเท่านไม่คู่ควรเป็นแม่ของฉันต่างหาก ก็เหมือนกับตระกูลฉิน ในตอนนั้น มีแต่อดกลั้นกับความเจ็บ ปวด ให้ฉันได้เห็นความต่ำช้าไร้ยางอายของตระกูลฉินกับตา

ตนเองเท่านั้น จึงทำให้เธอสิ้นหวังและตัดความคิดถึงเธอไปได้

เม่านตรงหน้านี้ก็เช่นกัน

ฉินซีที่เป็นผู้หญิงมีเมตตาขนาดนี้ เท่านจะอยู่ร่วมกับเธอดีๆ ได้อย่างไร? ต้องหาเรื่องให้เธอลำบากใจอยู่แล้ว

ฉันมองเม่านแบบไม่อยากจะเชื่อ ราวกับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่าย จะพูดอย่างนี้ออกมาได้

“คุณให้ชีวิตฉัน แต่หลายปีมานี้ คุณเคยให้ความรักกับฉันสัก

นิดไหม?”

“คุณเคยดูแลฉันสักวันไหม?”

“คุณรู้ไหม ว่าตอนที่ฉันรู้ว่าตัวเองถูกเก็บมาเลี้ยง ฉันสิ้นหวัง ขนาดไหน?”

“กว่าจะรู้ว่าแม่แท้ๆ ตัวเองยังอยู่บนโลกนี้ คุณรู้ไหมว่าฉันตั้ง ตารอคอยแค่ไหน?”