บทที่ 417 ไม่แต่งกับใครเลย

“ประธานฉิน ที่ฉันมาในวันนี้ ฉันมาขอโทษคุณโดยเฉพาะ เมื่อวาน ฉันทำเกินไปจริงๆ ฉันไม่ควรพูดว่าชายเหอกรุ๊ปไร้ค่า แบบนั้น และไม่ควรโมโหใส่คุณ ฉันขอโทษค่ะ!”

เย่ม่านกล่าวคําขอโทษด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

สีหน้าของฉินซีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิด เลยว่า เม่านจะมาขอโทษตัวเอง

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “คุณหญิงเย่ ไม่ต้องขอโทษ หรอก เราจะขอบคุณมาก ถ้าต่อไปคุณไม่มารบกวนภรรยาของ ผม!” เม่านมองหยางเฉินอย่างลึกซึ้ง และพูดว่า “คุณหยาง คุณ

เข้าใจผิดฉันผิดมากเกินไป เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันขอโทษ

จริงๆ!”

พูดจบ เย่ม่านก็หันหลังไปขึ้นรถทันที

หลังจากที่เหลียงเหลียนเหลือบมองหยางเฉิน ก็ไปนั่ง ตำแหน่งขับรถ และขับออกไปโดยตรง

การกระทำนี้กลับทำให้หยางเฉินประหลาดใจเล็กน้อย เดิมที เขาคิดว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวที่หน้าซานเหอกรุ๊ป แม้ว่าจะ ไม่ใช่เพราะเรื่องเจอกับฉินซี ก็ต้องมีอย่างอื่นอีก
กลับไม่นึกเลยว่า เธอมาขอโทษแล้วไปจริงๆ “ที่รัก พวกเราทำเกินไปรึเปล่า?

ฉินซีถามอย่างทนไม่ไหว

หยางเฉินสายหัว”ผู้หญิงคนนี้ เดิมทีก็มาจาก เมืองเยี่ยน และเป็นประธานของแมมบ้าแดงกรุ๊ป เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ใช่คน ธรรมดา ใครจะไปรู้ว่าหล่อนคิดจะทำอะไร เธอควรอยู่ห่างจาก

หล่อน” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พูดว่า “ทางฉันไม่มีอะไรแล้ว นาย

ไปยุ่งเถอะ!”

“โอเค พอเลิกงาน ฉันจะมารับ!”

หลังจากหยางเฉินบอกลาฉินซีแล้ว ก็กลับไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ในเวลาเดียวกัน ภายในรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ วี-คลาสสีดำ เหลียงเหลียนถามว่า: “คุณหญิง คุณทำแบบนี้ สามารถเข้า ใกล้คุณฉินได้จริงเหรอครับ?”

เย่ม่านยิ้มเยาะ “ทุกสิ่งทุกอย่างของลูกสาวฉัน ฉันรู้ดีหมด นาง ใจอ่อนมาก สถานการณ์แบบเมื่อวาน หล่อนไม่มีทางให้อภัย ฉันอย่างแน่นอน แต่วันนี้ฉันมาขอโทษถึงที่เอง แม้ว่าจะไม่ สามารถทําให้หล่อนให้อภัยฉันทันที แต่ก็สามารถแก้ความ สัมพันธ์ระหว่างเราได้”

ได้ฟังที่พูดแล้ว เหลียงเหลียนแอบตกตะลึงในใจ
“คุณหญิง ทางคุณเย่ จะทำอย่างไรดี?

จู่ๆเหลียงเหลียนก็ถามขึ้น

“มาเจียงโจวก็หลายวันแล้ว ฉันยังไม่ได้เจอหลานสาวต่างๆ ของฉันเลย ต้องไปเจอสักหน่อย

เย่ม่านยกยิ้มมุมปาก ทำให้เกิดอารมณ์ขี้เล่น

พูดจบ เธอก็หยิบมือถือขึ้นมา โทรออก “เสี่ยวเตี้ย ป้าถึงเจียง โจวแล้ว ตอนนี้เธออยู่ไหน? ป้าไปหาเธอเอง

20นาทีต่อมา ในห้องชุดเพรสซิเดนเชียล ของโรงแรมใหญ่ นานาชาติเจียงโจว เย่ม่านเจอกับเย่เสี่ยวเตี๋ย

เย่เสี่ยวเตี่ย 24ปี ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยที่สุดในรุ่น ในตระกูลเย่ แห่งเยี่ยนตู

มหาวิทยาลัยและปริญญาโท เรียนที่เมืองนอกทั้งนั้น เดือน

มิถุนายนของปีนี้ ก็เพิ่งเรียนจบกลับมา

แต่ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ การแต่งงานคือทาง เลือกเดียวของเธอ

“คุณป้า!”

ตอนที่เย่เสี่ยวเตี๋ยเจอเย่ม่าน ก็แค่ทักทายเบาๆ แล้วหันหลัง เดินเข้าห้องไปเลย

เย่ม่านยิ้มเดินไป นั่งลงข้างๆเย่เสี่ยวเตี้ย พูดด้วยสีหน้าอ่อน

โยน:”เสี่ยวเตี้ย ทำไมเธอถึงปฏิเสธการแต่งงานของตระกูลล่ะ?”
เยเสี่ยวเตี้ยทำหน้าขมขื่น ส่ายหัว “คุณป้า คุณไม่ต้องเกลี้ย กล่อม หัวใจของฉันมีเจ้าของแล้ว ทั้งชีวิตนี้ หัวใจของฉัน เป็น ของผู้ชายคนนั้นเพียงผู้เดียว! นอกจากเขา ฉันจะไม่แต่งกับใคร เลย!!

ในสายตาของเธอ เต็มไปด้วยความหนักแน่น

และเย่ม่าน ในใจกลับตื่นเต้นอย่างมาก

ตระกูลเยกำหนด ให้เย่เสี่ยวเตี้ยเป็นคู่หมั้น ในการแนะนำให้ กับราชาเจียงผิง

แต่เย่ม่านกลับมีความตั้งใจของตัวเอง อยากให้ฉันคู่กับ ราชาเจียงผิง

ตอนนี้ เย่เสี่ยวเตี๋ยยิ่งปฏิเสธ ยิ่งดีสำหรับเธอ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่สามารถแสดงออกว่าเชื่อฟังเสียว เตี้ย แต่พูดเกลี้ยกล่อมด้วยท่าทางที่ขมขื่นว่า “เสี่ยวเตี้ย นี่คือ ภารกิจของผู้นำ เธอต้องทำให้สำเร็จ ไม่เช่นนั้น เธอจะไม่มีที่ยืน ในตระกูลเยอีกต่อไป!”

“ไม่มีก็ไม่มีสิ! เดิมทีฉันก็ไม่เคยคิด ที่อยากจะได้อะไรของ ตระกูลเลย”

เย่เสี่ยวเตี้ยพูดอย่างไม่แคร์

เย่ม่านอยากจะพูดเกลี้ยกล่อมอีก เยเสี่ยวเตี้ยรู้สึกรำคาญ จึง พูดว่า “คุณป้า ฉันเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อนสักหน่อย!”
ได้ยินที่พูดแล้ว เย่ม่านถอนหายใจ ลุกขึ้นพูดว่า “งั้นป้าไป ก่อนนะ รอป้าหาราชาเจียงผิงเจอ ค่อยติดต่อหาเธอ!”

หลังจากที่เม่านออกไป จู่ๆ ในมือเย่เสี่ยวเตี้ยก็มีรูปถ่ายเก่าๆ หนึ่งใบ สีหลุดไปแล้ว บนภาพเป็นชายหนุ่ม ในชุดเครื่องแบบทหาร อายุ 20กว่าๆ

ผมสั้น

“คุณ อยู่ที่ไหนกันแน่?”

ดวงตาของเย่เสี่ยวเตี้ยเปียกชื้น กำภาพแน่น ดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยความคิดถึง

หากเม่านเห็นภาพนี้ เธอจะต้องตกใจเกินคำบรรยายแน่

เพราะว่า ชายหนุ่มคนนี้ เธอเพิ่งเจอ ก็คือหยางเฉิน! หยางเฉินในภาพ ใบหน้ายังเด็กอยู่บ้าง แต่ดวงตาที่เฉียบคม

ของเขา กลับมีเสน่ห์อย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเป็นรูปแอบถ่าย มีเพียงใบหน้าด้านข้างของหยาง เฉิน บางที แม้แต่หยางเฉินเอง ก็ไม่รู้ว่า เคยถูกแอบถ่ายเมื่อไร

เย่เสี่ยวเตี๋ยมองชายในภาพอย่างตาแดง ความคิดถึงแบบนี้ ของเธอ มันนานถึงหนึ่งปีเต็ม

ในความคิดของเธอ ฉากที่น่าจดจำ ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง วันหยุดฤดูร้อนเมื่อปีที่แล้ว เธอไปเที่ยวทะเลคนเดียว

ไม่เคยนึกเลยว่า จะได้พบกับโจรสลัดที่โหดร้ายมาก ที่น่านน้ำสากล

ในความคิดของเยเสี่ยวเตี้ย ฉากที่ชัดเจน ค่อยๆ ปรากฏขึ้น

มา

“ทุกคน นำของมีค่าทั้งหมดในตัวออกมาเดี๋ยวนี้! ไม่เช่นนั้น ฉันไม่เกี่ยงที่จะส่งพวกคุณไปพบพระเจ้า!

โจรสลัดผู้แข็งแกร่งหน้าคนตะวันตกหลายสิบคน เข้ามาใน เรือสําราญทันที

ทันใดนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องในเรือสำราญทั้งลำ

“ปัง!”

ทันใดนั้น เสียงปืนดังขึ้น ผู้หญิงที่กรีดร้องเมื่อกี้ ถูกกระสุน เจาะทะลุหัว บาดแผลเป็นเหมือนดอกกุหลาบสีเลือดที่บาน สะพรั่ง ค่อยๆ บานตรงกลางคิ้วของเธอ

เสียงกรี๊ดหยุดกะทันหัน

และผู้หญิงที่ถูกฆ่านั้น อยู่ข้างๆเย่เสี่ยวเตี้ย

เจ้าหญิงที่ตระการตาที่สุดของตระกูลเย่ ที่เคยชินกับการถูก เอาอกเอาใจ เคยเห็นฉากนองเลือดเช่นนี้มาก่อนซะที่ไหน ณ เวลานี้ นางตกใจกลัว จนตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และควบคุม ไม่ได้

“ทุกคน ฉันรู้ว่าพวกคุณกลัวมาก ถ้าไม่อยากตาย ก็ห้ามปิดบัง อะไร แล้วมอบของมีค่าทั้งหมดในตัวมาให้หมด
“เร็วเข้า รีบขยับกันสิ!”

ชายหัวหน้ากลุ่มแกว่งAK ในมือของเขา สีหน้าบ้าไปแล้ว

มีฉากเมื่อกี้แล้ว นักท่องเที่ยวหลายพันคน ให้ความร่วมมือกัน อย่างมาก รีบหยิบของมีค่าทั้งหมดออกมาด้วยมือที่สั่น เช่น เครื่องประดับทองและเงิน นาฬิกาแบรนด์ และอื่นๆ

โจรสลัดสิบกว่าคน ถือกระสอบ แยกไปตามฝูงชน

คนที่สามารถปรากฏตัวบนเรือสำราญลำนี้ได้ ไม่ว่าจะรวยหรือ แพง ในไม่ช้า โจรสลัดสิบกว่าคน ในมือแต่ละคนถือกระสอบ หนัก ได้ของมาเต็ม

“โอ้ พระเจ้า! ผู้หญิงคนนี้! สวยมาก! ฉันอยากพาเธอกลับไป

ในตอนที่โจรสลัดกำลังจะจากไป จู่ๆหัวหน้ากลุ่มโจรสลัดก็ มองไปเย่เสี่ยวเตี๋ย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรังสีชั่วร้าย

“เอากลับไป! ฮ่าฮ่า!”

โจรสลัดคนอื่นๆ ผิวปากและหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ