บทที่ 399 นี่คือการข่มขู่

“บางทีพ่อของนายอาจมีความลำบากใจอะไรก็ได้ ทันใดนั้น หญิงสูงศักดิ์ถอนหายใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้น

“เขาไม่คู่ควรเป็นพ่อของผม!

หยางเฉินพูดอย่างไม่เหลือเยื่อใยสักนิด “ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เขา ไล่ผมกับคุณแม่ออกจากตระกูลอวี่เหวิน ผมก็ไม่มีพ่ออีกแล้ว!

ต่อให้มีความลำบากใจแค่ไหน นั่นแล้วอย่างไรกัน?

“ผู้ชายที่เห็นแก่อำนาจคนหนึ่ง คู่ควรเป็นสามีและพ่อได้เห รอ?” คําพูดของหยางเฉินเย็นชาอย่างยิ่ง ไม่มีความรู้สึกแม้แต่นิด

เดียว

หญิงสูงศักดิ์ส่ายหน้าแล้ว ไม่พูดถึงเรื่องของตระกูลอวี่เหวิน อีกต่อไป พลังอำนาจบนตัวระเบิดขึ้นมาฉับพลัน มองทางหยาง เฉินแบบเย็นยะเยือกก่อนจะพูดว่า “ฉันชื่อเท่าน วันนี้ที่มาหา นาย เพื่อคุยเรื่องของฉัน”

หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ “เธอเป็นภรรยาของผม คุณเป็นแค่คนนอก มีอะไรมาพูดถึงเธอกัน?”

“เธอคือลูกสาวของฉัน!

เย่ม่านดวงตาแดงก่ำ กัดฟันพูดว่า “ลูกสาวที่ฉันตั้งท้องมาสิบเดือนแล้วคลอดออกมา!”

พูดประโยคนี้ออกมา หยางเฉินตกตะลึงไปกับที่

เขารู้ว่าฉันต้าหย่งกับโจวซุยไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของฉินซี เขาเคยคิดว่าอยากช่วยฉันตามหาพ่อแม่แท้จริงของหล่อน แต่ว่าอย่างไรเสียก็นึกไม่ถึงว่ามารดาแท้จริงของหล่อนจะมาตา มหาถึงที่ด้วยตนเองแล้ว

โดยเฉพาะอีกฝ่ายหนึ่งยังเป็นคนของตระกูลเย่ หนึ่งในแปด ตระกูลแห่งเยี่ยนตู!

ตั้งนาน หยางเฉินถึงได้สติกลับมา ถามว่า “คุณจะพิสูจน์ได้ อย่างไรว่าเธอคือลูกสาวของคุณ? เย่ม่านกัดริมฝีปากแดง พูดด้วยท่าทางเศร้าใจ “ฉันเคยไป

ตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว เธอคือลูกสาวของฉัน!

สายตาของหยางเฉินตกอยู่บนใบหน้าที่งดงามของเม่านใน ทันที

เย่ม่านสวยมากจริงๆ ดวงตากลมโต ตาสองชั้น จมูกโด่ง ใบหน้าสมมาตรอย่างมาก

ถึงแม้จะเป็นนักแสดงสวยงามวัยกลางคนที่มีเสน่ห์มากส่วน หนึ่ง ก็ยังเทียบกับบุคลิกและความงามบนตัวของเม่านไม่ติด

จากบนหน้าของเม่าน หยางเฉินมองเห็นเงาของฉันอยู่ใน ระดับหนึ่งจริง
ในที่สุดเขาก็มั่นใจว่าผู้หญิงตระกูลเยตรงหน้าคนนี้ เป็น มารดาแท้จริงของฉันจริง และคือแม่ยายของเขา

“ในเมื่อคุณเป็นแม่แท้ๆ ของเธอ คุณไม่คิดว่าคนที่คุณควรเจอ มากที่สุดในตอนนี้ คือเธอเหรอ?”

ไม่นาน หยางเฉินใจเย็นลงมาแล้ว พูดจาด้วยหน้าตานิ่งสงบ

บุคลิกเข่ม่านสง่าผ่าเผยมาก กลิ่นอายบนตัวก็เย็นมากด้วย พูดจาเฉยเมย “นายคิดว่าฉันไม่อยากเหรอ?”

“พวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่นายควรมากังวล วันนี้ที่ฉันมาหานาย มี

เพียงเรื่องเดียว!”

“เรื่องอะไร?” หยางเฉินขมวดคิ้ว

“ออกไปจากลูกสาวของฉัน!

เท่านเอ่ยปากบอก ในสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่ เห็นหยางเฉินอยู่ในสายตาสักนิดเดียว

สีหน้าของหยางเงินค่อยๆ เย็นลงไปแล้ว

โจวซุ่ยแม่ยายจอมปลอม ในตอนแรก ก็อยากจะแยกหยางเฉิ นกับฉินซีมาตลอด ปัจจุบันนี้แม่ยายตัวจริงคนนี้ คาดไม่ถึงอยาก จะแยกพวกเขาออกเช่นกัน

“คุณมีสิทธิ์อะไร อยากแยกพวกเราจากกัน?” หยางเฉินเอ่ย ปากถาม

ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของฉินซี จากสิ่งที่เธอพูดมาเมื่อสักครู่ เพียงพอให้หยางเฉินไล่เธอออกไป

“ก็สิทธิ์ที่ฉันคือแม่แท้ๆ ของเธอไง!” ท่าทีของเม่านแข็งกร้าว อย่างมาก

“ผู้หญิงที่ไม่เคยเลี้ยงดูเธอมาเลย มีสิทธิ์พูดประโยคนี้เหรอ?”

หยางเฉินส่งเสียงหัวเราะ “ผมไม่สนว่าคุณกับเธอจะเกี่ยวข้อง อะไรกัน และไม่สนใจว่าคุณมีสถานะอะไรด้วย ผมรู้แค่ว่าฉัน เป็นภรรยาของผม แม่ของลูกสาวผม ใครก็อย่าคิดแยกพวกเรา จากกัน!”

ถึงแม้ว่าท่าทีของเม่านจะแข็งกร้าว แต่ท่าทีของหยางเฉินก ลับแข็งกร้าวยิ่งกว่า

ไม่ง่ายที่เขากับฉินซีจะเดินมาถึงจุดนี้ด้วยกัน ฉันยังยอมรับ ตนเองแล้วด้วย ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่ง โผล่ออกมากะทันหัน เรียกตนเองเป็นมารดาแท้จริงของฉัน ยังอยากแยกพวกเขา จากกัน นี่เป็นไปได้อย่างไร?

“นายนี่มันโอห้งเสียจริง!

เย่ม่านโกรธจัดแต่กลับหัวเราะ พูดอย่างเย็นชา “ถึงแม้ในตัว นายจะมีเลือดของตระกูลอวี่เหวินอยู่ แต่แล้วอย่างไรกัน? นาย ไม่ใช่แค่พวกโดนทอดทิ้งที่ตระกูลอวี่เหวินสะบัดทิ้งเหรอ แม้ กระทั่งชาตินี้ยังห้ามเข้าเมืองเยี่ยนดูสักก้าวหนึ่ง

“นายมีสิทธิ์อะไรครอบครองลูกสาวของฉัน?

“อนาคต ฉินซีต้องตามฉันกลับไปที่ตระกูลเย่เมืองเขียนด้วยกัน ถึงตอนนั้น เธอก็คือเจ้าหญิงที่สูงศักดิ์ของตระกูลเย่ คนที่มี อานาจ อเสียงยิ่งใหญ่!

“นายเป็นพวกที่โดนตระกูลทอดทิ้ง มีสิทธิ์อะไรมาถ่วงอนาคต ของเธอ?”

“พ่อหนุ่ม ฉันขอเตือนนายนะ ออกไปจากเธอจะดีกว่า ไม่ อย่างนั้น…….

คำพูดของเม่านไม่ทันพูดจนจบ แต่หยางเฉินเข้าใจ นี่คือ กําลังข่มขู่เขา

“ไม่อย่างนั้นจะเป็นอย่างไรครับ?”

หยางเฉินถามแบบเย็นชา

ชั่วขณะนั้นเม่านตะลึง เธอไม่ได้พูดให้กระจ่างแจ้ง คือการไว้ หน้าหยางเฉินในระดับหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้จักเจียม ตัวเช่นนี้

“ไม่อย่างนั้นเบื้องหลังของตระกูลเยีของฉัน ทั้งจิ๋วโจว ล้วนจะ ไม่มีที่พอให้นายยืนเลยล่ะ!

เท่านเอ่ยปากบอก ทั่วทั้งตัวเป็นอำนาจคุกคามของผู้ ปกครอง

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมขอเตือนคุณประโยคหนึ่ง

หยางเฉินหัวเราะแล้ว ทันใดนั้นสีหน้าค่อยๆ เย็นลง ลักษณะ พลังบนตัวระเบิดขึ้นฉับพลัน พูดจาเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นใคร อย่าคิดจะแยกพวกเราออกจากกัน ความสุขของเธอ ผมหยางเฉิน สามารถให้ได้!”

“ไม่ว่าใครใจกล้ารบกวนชีวิตของพวกเรา ถึงแม้จะเป็นตระกูล เย่ ขอเพียงกล้าขัดขวางความสัมพันธ์ของพวกเรา ผมจะไม่ เกรงใจ ทำให้ตระกูลเย่ หาย-สาบ-สูญ-ไป!”

หยางเฉินพูดเน้นทีละตัว สีหน้าจริงจังอย่างยิ่ง

วินาทีนี้ เย่ม่านเหมือนจมสู่หุบเหวที่หนาวเหน็บ ทั้งตัวเย็น เฉียบเข้ากระดูก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่สบสายตาอันน่าสยองขวัญคู่นั้นของ หยางเฉินเข้า ยิ่งทำให้เธออกสั่นขวัญแขวน

แต่ความหวาดกลัวแบบนี้ ก็เป็นแค่ช่วงไม่กี่วินาทีสั้นๆ

หลังได้สติกลับมา เย่ม่านอับอายจนโมโหในทันใด ครั้งนี้เธอ มาจากเมืองเยี่ยน มีสองเรื่องสำคัญที่ต้องทำเรื่องหนึ่งในนั้น คือการคิดหาวิธีแยกหยางเฉินและฉินออกจากกัน

แต่ที่นึกไม่ถึงคือเธอมาจากตระกูลใหญ่ของเมืองเยี่ยนที่น่า เกรงขาม กลับถูกพวกโดนทอดทิ้งในสายตาเธอ มาข่มขู่เอา

ประเด็นคือเธอยังถูกอีกฝ่ายขู่จนตกใจ สำหรับเธอแล้ว นี่คือ ความอัปยศอดสูทีเดียว

“เจ้าหนุ่มโอหัง! อย่าว่าแต่นายเลย ต่อให้เป็นอวี่เหวินเกา หยางพ่อของนาย เขาจะกล้าพูดจาก้าวร้าว ทำลายตระกูลเยีของ ฉันเหรอ?”
เย่ม่านโกรธเคือง กล่าวตำหนิ “วันนี้ฉันมาหานาย เพียงแต่ หวังว่านายจะมองสถานการณ์ชัดเจน ลูกสาวของฉัน เป็นความ ภาคภูมิใจของตระกูลเย่ ไม่ใช่คนที่พวกโดนทอดทิ้งจะคู่ควร ด้วยได้!”

“ส่วนทุกอย่างของนาย ฉันเคยตรวจสอบมาหมดแล้ว และ เข้าใจอย่างดี ถึงแม้ตระกูลอวี่เหวินจะเอาเยี่ยนเงินกรุ๊ปให้นาย แล้ว แต่พึ่งกิจการแห่งเดียว อยากมาคบกับลูกสาวของฉัน นาย ยังไม่มีสิทธิ์พอ!”

“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่มีคนอยากจะหาพวกต่ำต้อยเลวทรามสุดๆ คนหนึ่งมาย่ำยีฉินซี นายจะสามารถแต่งเข้าตระกูลฉินได้อย่างไร กัน?”

“ฟังแต่งงาน นายก็ไปแบบไม่บอกลา หลังหายตัวไปห้าปีถึง กลับมา ปัจจุบันนี้ตั้งแต่นายกลับมาถึงเมืองเจียงโจว แค่ครึ่งปี เอง”

“นายบอกฉันมา ในครึ่งปีนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนาย จะ ลึกซึ้งได้มากแค่ไหน?”

เย่ม่านพูดจาฉอดๆ คำพูดคมกริบอย่างมาก ในสีหน้าเต็มไป ด้วยความโมโมเดือดดาล

หยางเฉินทำหน้านิ่งสงบ พูดจาเฉยชา “ผมหายตัวไปห้าปี แต่ คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมผมถึงจากไปห้าปี? ในห้าปีนี้ ผม ประสบพบเจออะไรมาบ้าง?

“ส่วนคุณ ในสายตาของเสี่ยว มีเพียงความสัมพันธ์ที่ให้กำเนิด กลับไม่มีบุญคุณเลี้ยงดู คุณจะรู้ชัดเจนได้อย่างไรว่ายี่สิบ กว่าปีมานี้ เธอในฐานะลูกเลี้ยง ได้รับการเหยียดหยามและ ความยากลำบากมากเท่าไร?

“คุณไม่ถามดูว่าเสี่ยวอยากแยกกับผมหรือเปล่า กลับมาหา ผมโดยตรง ขอร้องให้ผมไปจากเสี่ยว คุณทำแบบนี้ เสี่ยวบ้างมั้ย?”