บทที่ 362 ทำเสียเรื่องที่ดีของพี่

เมืองเอก ในวันนี้ คึกคักกว่าปกติ บนท้องถนนล้วนเป็นผู้คนไป ทุกที่

ทั้งหมดนี้สามารถใช้คำว่าเบียดเสียดแน่นขนัดมาบรรยายได้

โดยเฉพาะเป็นสถานที่จัดงานประชุมแลกเปลี่ยนของเมืองเอก โรงแรมจงโจวเพราะเป็นประชุมแลกเปลี่ยนธุรกิจสามปีมีครั้ง แทบจะเป็นผู้มีอิทธิพลชั้นนำของทั้งมณฑลเจียงผึ้งที่มากัน

นอกจากตระกูลชั้นนำแล้ว ยังมีตระกูลเล็กมากมาย ย่อมไม่ พลาดมาร่วมงานประชุมเช่นนี้ด้วย

การประชุมแลกเปลี่ยนที่แท้จริง มีเพียงตระกูลใหญ่ชั้นนำของ

แต่ละเมืองถึงมีสิทธิ์เข้าร่วม ผู้มีอิทธิพลตระกูลอื่นๆ ยังสามารถ

ใช้การประชุมนี้ มาแลกเปลี่ยนกับตระกูลอื่นๆ ของแต่ละเมือง

“คุณหยางครับ การประชุมจริง ต้องรอตอนสองทุ่มถึงเริ่ม ครับ”

กวนเจิ้งซานพูดว่า “ถ้าเป็นช่วงปกติของตอนจัดงานประชุม แลกเปลี่ยนแต่ละครั้ง เศรษฐีบางส่วนที่ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมประชุม แลกเปลี่ยนจะนำของดีที่แท้จริงบางส่วนออกมาขายครับ ถ้าเกิด โชคดี ไม่แน่อาจจะเจอของเล่นดีๆ ส่วนหนึ่งเลยครับ”

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย เขาเข้าใจในจุดนี้ชัดเจนแน่นอน
การประชุมแลกเปลี่ยนต้องรอเวลาสองทุ่มถึงจะเริ่มต้น เหตุผลที่เขาเข้ามาก่อนล่วงหน้าคืออยากจะมาสัมผัสถึง งาน ประชุมที่สามปีถึงจัดขึ้นครั้งหนึ่งนี้สักหน่อย

กวนเจิ้งซานพูดขึ้นทันใด ช่วงเวลาประชุมแลกเปลี่ยน โรงแรมจงโจวอยู่ในสถานะปิด มีเพียงคนที่นำบัตรเชิญประชุม แลกเปลี่ยนมาเท่านั้นถึงสามารถเข้าไปได้ ขอเพียงคุณแสดง บัตรเชิญออกมา ก็เข้าโรงแรมได้แล้วครับ”

“ส่วนภายในโรงแรม ยังมีของดีบางส่วนที่ฝ่ายดำเนินงานจัด เตรียมไว้ และมีของดีที่มอบหมายให้ทางฝ่ายดำเนินงานขาย บางส่วนด้วยครับ เหมือนว่าจะเป็นภาพศิลปะคัดลายมือและภาพ วาดโบราณ ที่ควรมีก็มีหมดครับ”

“นอกจากนี้ยังมีรถหรูรุ่นลิมิเต็ดส่วนหนึ่ง และที่ดินคฤหาสน์ที่ ประเมินค่าไม่ได้ ล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะนำออกมาครับ

“ป้ายโฆษณาโดยรอบของโรงแรม และโฆษณาที่ฉายบนจอ ล้วนราคาสูงลิ่วทั้งนั้น แม้กระทั่งมีคนยอมเสียค่าโฆษณาหลาย ร้อยล้าน เพื่อมาฉายโฆษณาบนจอแสดงของโรงแรมครับ”

ฟังเรื่องพวกนี้ที่กวนเจิ้งซานพูดมา หยางเฉินตกใจพอสมควร “ไม่เสียแรงเป็นงานประชุมธุรกิจที่สามปีมีครั้งหนึ่ง ยังเอาคำว่า ธุรกิจคำนี้ มาสะท้อนได้อย่างแจ่มแจ้งกระจ่างดีจริง

“ใช่ครับ ฝ่ายผู้จัดงานแต่ละครั้งสามารถได้รับผลประโยชน์ จํานวนมหาศาลจากเหตุนี้กัน

กวนเจิ้งซานพูดด้วยหน้าตาทอดถอนใจ โดยเฉพาะหน้าจอยักษ์ด้านนอกของโรงแรม โฆษณาที่ถ่ายทอดด้านบนนั้น ล้วน ผ่านการคัดเลือกมา ถึงจะสามารถฉายได้

“สถานการณ์รอบนอกของงานประชุมแต่ละครั้ง ล้วนถ่ายทอด ออกไปทั่วประเทศ แม้กระทั่งต่างประเทศเอง ยังสามารถชมได้ ครับ เพียงแค่ค่าโฆษณาบนจอด้านนอก โรงแรม ก็เป็นเงินก้อน โตแล้วครับ”

หยางเฉินเหมือนเป็นคนด้อยประสบการณ์มาเจอกับโลกที่ แปลกมหัศจรรย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเป็นครั้งแรกที่เข้าร่วม งานประชุมแบบนี้ ยังอยากรู้อยากเห็นอย่างมากจริงๆ

“คุณหยางครับ ตอนนี้คุณอยากไปเดินเล่นข้างนอก หรือว่าไป พักผ่อนในโรงแรมครับ?”

กวนเจิ้งซานสอบถามทันใด

หยางเฉินหัวเราะแล้ว “พวกคุณไม่ต้องห่วงผม รอประชุมแลก เปลี่ยนเริ่มขึ้น ผมจะเข้างานไปโดยตรง ตอนนี้ขอถือโอกาสเดิน ดูข้างนอกสักหน่อย”

หลังแยกตัวมาจากกวนเจิ้งซานและกวนเสวซง หยางเฉินหมุน ตัวออกไป

การประชุมแลกเปลี่ยนเริ่มตอนสองทุ่ม เขายังมีเวลาอีกมาก ให้ดูด้านนอกหน่อย

“หยางเฉิน!”

หยางเฉินจึงเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว เสียงที่ประหลาดใจเสียงหนึ่งดังขึ้นมาด้านหลังเขาฉับพลัน

“คุณมาได้อย่างไรกัน?”

หยางเฉินหันหน้า แปลกใจอยู่บ้าง

บนหน้าซูซานตื่นเต้นพอสมควร “งานประชุมสามปีมีครั้ง ฉัน จะพลาดไปได้อย่างไรกัน?”

“คุณหยาง!”

เวลานี้ มีภาพคนที่คุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นอีก เป็นซูเฉิง

ครั้งนี้ข้างกายของซูเฉิง คาดไม่ถึงยังมีผู้หญิงอายุน้อยคน หนึ่งตามมาด้วย ดูขึ้นมาเหมือนอายุน้อยกว่าซูซาน แต่หน้าตา คล้ายกันมาก

ใบหน้างดงามอย่างมากเหมือนกัน เพียงแค่บนหน้าเต็มไป

ด้วยความเย็นชาดูไม่กล้าเข้าใกล้อยู่เต็มเปี่ยม

หยางเฉันรู้ว่าซูซานยังมีน้องสาวแท้ๆ อีกคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า ใช่หญิงสาวคนนี้

ถ้าไม่ใช่ซูซาน เดิมทีหยางเฉันคงจะไม่สนใจซูเฉิง

ครั้งก่อนเขาไปตามหาโจวซุ่ยที่ตระกูลเมิ่ง จงใจปล่อยข่าว ออกไป แต่ที่ทำให้เขาผิดหวังคือ ตระกูลซูไม่ได้ไปด้วย

ซูเฉิงอู่เข้าใจชัดเจนเช่นกันว่าหยางเฉินไม่ได้ชื่นชอบเขาสัก เท่าไร จึงหัวเราะแล้วพูดกับลูกสาวข้างกายว่า “หันหัน ท่านนี้คือ คุณหยางที่พ่อเคยพูดให้ลูกฟัง
หญิงสาวมองหยางเฉินด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ พูดแนะนำ ตนเองอย่างแข็งทื่อ “สวัสดีค่ะคุณหยาง ฉันซื่อซูหัน!”

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “สวัสดี!”

“หยางเฉิน คุณจะเข้าไปแล้วเหรอ?” ซูซานยิ้มกริ่มถามไป

หยางเฉินส่ายหน้า “เวลายังมีอีกมาก ผมจะไปเดินเล่นที่ข้าง นอกก่อน”

“ฉันกำลังคิดแบบนี้เหมือนกัน งั้นไปกับคุณแล้วกันนะ ซูซานพูดด้วยความดีใจ

หยางเฉินยังไม่ทันได้พูดอะไร ซูเฉิงอู่ก็เอ่ยปากบอกว่า “ซาน ซาน ลูกค่อนข้างคุ้นเคยสถานการณ์ของการประชุมแลกเปลี่ยน ช่วยคุณหยางแนะนำสักหน่อยพอดีเลย พ่อกับน้องของลูกจะ เข้าไปก่อน”

“คุณหยางครับ เจอกันตอนค่ำ!”

ซูเฉิงอู่พูดจบ จากนั้นพาชูหันเข้าไปในโรงแรมจงโจวแล้ว “หยางเฉิน งานประชุมที่ใหญ่ขนาดนี้ คุณไม่พาเสียวมาได้ อย่างไรกัน?” ซูซานถามขึ้น

หยางเฉินส่ายหน้าตอบ “ช่วงนี้บริษัทค่อนข้างยุ่ง เธอไม่มี เวลา”

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ หยางเฉินเคยบอกเรื่องประชุมแลกเปลี่ยนกับฉินซีแล้ว ผลปรากฏว่าช่วงนี้งานของชานเรือกรุ๊ปเยอะ มาก เติมทีฉินซีไม่มีเวลาว่าง

พอรู้ว่าฉันไม่มา ชั่วขณะนั้นซูซานทำหน้าดีใจ ทันใดนั้นยื่น มือควงแขนของหยางเฉินเอาไว้แล้ว

หยางเฉินยักคิ้วขึ้น อยากดึงแขนกลับมาโดยจิตใต้สำนึก ใน เวลานี้เอง ซูซานยิ้มพูดมาทันใด “ที่นี่คนมากเหลือเกิน ฉันใส่ รองเท้าส้นสูง กลัวจะหกล้ม ขอยืมใช้แขนคุณหน่อย คงไม่ถือ สามั้ง?”

ซูซานพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าตนเองยังดึงแขนกลับมาอีก คงไม่ เหมาะเอามากจริงๆ

“ฝั่งตรงข้ามของ โรงแรมจงโจว คือ โรงยิมของเมืองเอก

ประชุมแลกเปลี่ยนทุกครั้ง จัดวางแผงลอยแต่ละอันไว้ในโรงยิม

ร้านค้าเล็กๆ มากมาย ต่างนำสินค้ามาจำหน่ายที่นี่ทั้งหมด

ซูซานชี้ไปยังโรงยิมที่อยู่ตรงข้ามถนน จากนั้นไปที่โรงแรม ซึ่งอยู่ด้านข้างโรงยิมพลันบอกว่า “นั่นคือโรงแรมจู่โจว ถือว่า เป็นงานประชุมแลกเปลี่ยนเวอร์ชันต่ำลงมางานหนึ่ง ตระกูล ระดับหนึ่งและระดับสองส่วนหนึ่ง ที่ไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมประชุมแลก เปลี่ยนงานจริง ทำได้เพียงรวมตัวกันที่นี่

ซูซานรู้สถานการณ์ของการประชุมแลกเปลี่ยนชัดเจนอย่าง มาก เรื่องพวกนี้ที่เธอพูดมา หยางเฉินล้วนไม่รู้

“หยางเฉิน!”
ตอนที่ซูซานกำลังดวงหยางเฉินอยู่ และเดินไปทุกที ทันใดนั้น ด้านหน้ามีสองสามคนเดินมา คนที่เป็นหัวหน้าหลักนั้น คาดไม่ ถึงจะเป็นหานเยี่ยน

ความรู้สึกเป็นศัตรูของหานเยี่ยนที่มีต่อหยางเฉินนั้นแรงมาก เมื่อคืนที่ตระกูลหาน ยังเคยเตือนว่าให้หยางเฉินอยู่ห่างหาน เซี่ยวเทียนและหานเฟยเฟยเอาไว้

ต่อมาแม้กระทั่งตามไปที่คฤหาสน์ของหานเดี่ยวเทียน อยาก ไล่หยางเฉินออกไป

ผลปรากฏว่ากลับโดนหานเดี่ยวเทียนไล่เขาออกไปแล้ว

“ประธานหาน!!

หยางเฉินลังเลครู่หนึ่ง ยังทักทายเข้าไปแล้ว

หานเยี่ยนสีหน้าดูแย่มาก ถ้าไม่ใช่หานเยี่ยวเทียนเตือนเขาว่า อย่าหาเรื่องหยางเฉิน ที่คฤหาสน์ตระกูลหยวนเมื่อวานนี้ เขาคง ให้คนลงมือไปตั้งนานแล้ว

เวลานี้มองเห็นซูซานควงแขนของหยางเฉินอย่างแนบชิด เขา โกรธเคืองอย่างมาก

เมื่อวานทานเฟยเฟยพึงประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าตนเอง ชอบหยางเฉิน นี่พึ่งผ่านไปคืนเดียว ข้างกายหยางเฉินก็มีคู่ควง คนใหม่แล้ว?

“ที่แท้ไม่ใช่คนดีอะไรจริงๆ เสียดายที่ลูกสาวฉันชอบนาย ขนาดนั้น นึกไม่ถึงนายจะเป็นพวกหลายใจ!”
หานเยี่ยนหน้าตาเย็นชาพูดว่า “ถ้าให้ฉันรู้ว่านายกล้ามาเข้า ใกล้ลูกสาวฉันอีก ฉันไม่ปล่อยนายไปเด็ดขาด!

พูดจบ หานเยี่ยนถึงพาคนจากไป

หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว เจ้าหมอน ความรู้สึกเป็นศัตรูต่อ ตนเองยังลึกล้ำมากจริงๆ

แต่ในเวลานี้เอง ในสายตาของเขามีภาพคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน เวลานี้ อีกฝ่ายกำลังมองหยางเฉินด้วย หน้าตาตกใจเช่นกัน

แทบจะเป็นเงื่อนไขสะท้อนกลับ หยางเฉินดึงแขนที่ถูกซูซาน กอดไว้ออกมาแล้ว บนหน้ายังมีความสับสนระดับหนึ่ง

“เสี่ยว เธอมาได้ยังไงกัน?

หยางเฉินหวาดผวาอย่างมาก เดินเข้าไปสอบถาม

ฉินยีกัดริมฝีปากแดงไว้แน่น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความผิด หวัง “ถ้าฉันไม่มา คงไม่ทำเรื่องดีๆ ของพี่เสียหาย ถูกหรือ เปล่า?”