บทที่ 348 บทเรียนเตือนใจคนอื่น

“แพศยา เหตุผลที่แกไม่ยอมเอาบัญชีแกมาให้ฉัน คือกลัวมี วันแบบนี้ ท่า?”

“โชคดีที่ฉันมีแผนสำรองไว้ไม่อย่างนั้นตอนนี้คงโดนแกใส่ ร้ายป้ายสีไปแล้ว!”

“ฉันเอาเงินยี่สิบล้านที่เหลือ โอนเข้าบัญชีของเซี่ยงหยางคน นั้นไปทั้งหมด บันทึกการโอนเงินก็ยังอยู่ ตอนนี้แกยังอยากเล่น ลิ้นยังไงอีก?”

หลี่เหว่ยหน้าคลุ้มคลั่งเต็มที่ หัวเราะเสียงดังฮาๆ ขึ้นมา

ที่มาเป็นแบบทุกวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะถูกหยูเสี่ยวเวยทำลาย ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องลากหยูเสียวเวยมาด้วยกัน

หยูเสี่ยวเวยสีหน้าซีดเซียว หลี่เหวียนหลักฐานทั้งหมดมา แสดงต่อหน้าสาธารณชนแล้ว เดิมที่ไม่มีโอกาสให้หล่อนโต้ เถียง

ในเวลานี้เอง มีผู้ชายกำยำรูปร่างสูงใหญ่หลายคนมาถึงที่ เมืองเทียน “ขอโทษนะครับ เมื่อสักครู่ใครเป็นคนแจ้งตำรวจ ครับ?”

“สวัสดีครับ ผมคือเฉินยิ่งเหาผู้จัดการใหญ่ของเมืองเทียน ครับ เมื่อกี้คือผมเองที่แจ้งตำรวจ
เฉินยิงเหาเดินเข้ามา ชี้ไปยังหลี่เหว่ยและหยูเสี่ยวเวยแล้วพูด ว่า “สองคนนี้ แอบยักยอกเงินบริษัทไปห้าสิบล้านครับ ตอนนี้มี หลักฐานแน่นหนา ขอให้พวกคุณช่วยพวกเราตรวจสอบด้วย ครับ!!

ไม่นานหลี่เหว่ยและหนูเสียวเลยทั้งสองคนก็ถูกนำตัวไป โดยตรง

จนกระทั่งถูกพาตัวไป หยูเสี่ยวเลยยังไม่รู้แจ่มแจ้งว่าลูกเขย แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงตระกูลเล็กๆ คนหนึ่ง ทำไมถึงสามารถ ทำให้คุณชายของตระกูลชั้นนำเมือง โจวเฉิง ปฏิบัติตัวด้วยความ เคารพเช่นนี้ได้

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เมืองเทียนจะไม่มีหลี่เหว่ยกับหนูเสียว เวยสองคนนี้อีกต่อไป ฉันหวังว่าทุกๆ คน สามารถเอาเรื่องเลว ร้ายนี้มาเตือนใจตัวเองได้ ถ้ามีใครฝ่าฝืนความผิดแบบเดียวกัน อีก จะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด!!

เฉินยิง หากวาดสายตามองทุกคน พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“ครับ/ค่ะ!”

พนักงานที่เหลือต่างรับปากกัน ยังมีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

ที่ไหน

หลังจากสั่งสอนอย่างเรียบง่ายนี้ เฉินยิ่งเหาถึงมองทางหยาง เฉิน ถามด้วยความระมัดระวังว่า “คุณหยางครับ ผมจัดการแบบ นี้ ไม่ทราบว่าท่านพอใจหรือไม่ครับ?”
หยางเฉินพยักเล็กน้อย “ผู้จัดการคนก่อนถูกเอาตัวไปแล้ว ควรจัดหาผู้จัดการคนใหม่ด้วยหรือเปล่า?”

ถึงแม้เฉินยังเหาจะไม่มั่นใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่จากตอน แรกที่เขาเข้ามาที่เมืองเทียน ก็พบว่าที่ข้างกายหยางเฉินมี พนักงานสาวที่ใส่ชุดพนักงานคนหนึ่งยืนอยู่ตลอด

ชั่วขณะนั้นเขาเข้าใจมาฉับพลัน รีบพยักหน้าทันที “คุณหยาง ครับ ผมคิดว่าหวางเยี่ยนก็ไม่เลวครับ สามารถรับหน้าที่ผู้จัดการ พนักงานขายของเมืองเทียนได้ครับ ท่านคิดว่าจัดการแบบนี้ ได้หรือเปล่าครับ?”

“นี่คือเรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน!” มุมปากหยางเฉินฉีกรอย ยิ้มนิ่งๆ ขึ้น

เห็นได้ชัดว่าพึงพอใจมาก เฉินยิ่งเหาจิต ใจสั่นไหว รีบบอกว่า

“ครับ คุณหยาง!”

พูดจบ เขามองหวางเยี่ยนที่ทำหน้าอึ้งซึ่งอยู่ จากนั้นกวาด สายตามองทุกคน ประกาศออกไปเสียงดัง “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หวางเยี่ยนคือผู้จัดการพนักงานขายของเมืองเทียน รับผิดชอบ งานทุกอย่างของเมืองเทียน! ถ้ามีใครไม่พอใจ งั้นก็ถือโอกาส ใสหัวออกไปเองตั้งแต่แรก!”

เฉินยิงเหาพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนต่างทำท่าทางไม่อยาก เชื่อ รีบตอบรับทันที “ครับ/ค่ะ!”

ก็ตามนี้ เด็กใหม่คนหนึ่งที่เดิมทีถูกหยูเสี่ยวเวยกดขี่มาเกือบ สามเดือน และไม่มีทางขายของเล่นโบราณออกไปได้สักชิ้นเดียวกลับกลายมาเป็นผู้จัดการพนักงานขายของเมืองเทียนเสียได้

นี่สำหรับหวางเยี่ยนแล้ว คือเรื่องที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว เลยทีเดียว

แต่เธอรู้ชัดเจนมาก ทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นเพราะหยางเฉิน

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

หลังจากเฉินยิงเหาจัดการเรื่องราวของเมืองเทียนเรียบร้อย หยางเฉินถามขึ้นอย่างสงสัย

“คุณหยางครับ เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เมืองเทียนถูกตระกูลเฉิน ซื้อมาครับ คุณปู่ผมอยากจะเปิดตลาดที่เมืองเอก เลยส่งผมเขา มา เพื่อรับผิดชอบธุรกิจบางส่วนของเมืองเอกครับ

“ผมกำลังตรวจดูงาน นึกไม่ถึงว่าจะสามารถมาเจอคุณหยางที่ นี่ได้”

“คุณหยางครับ ท่านมาที่เมืองเทียน ต้องการอะไรเหรอ

ครับ?” เฉินยิ่งเหาอธิบายไปสักพัก หยางเฉินถึงเข้าใจว่าเรื่องราวเป็น

อย่างไร

ตั้งแต่ตระกูลหยวนแห่งเมืองโจวเจ๋งพังพินาศไป ตระกูลเฉินก็ เป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียว ไม่ว่าเป็นความสามารถหรือตำแหน่ง ของตระกูล ล้วนเพิ่มทวีขึ้นทุกวัน

ปัจจุบันนี้สถานการณ์ของตระกูลอันดับหนึ่งภายในสามตระกูลใหญ่ของเมืองเอกยังไม่ชัดเจนดี แม้แต่ตระกูล ในท้องถิ่น เมืองเอกมากมายยังสู้ตระกูลเฉินไม่ได้

สำหรับหยางเฉินแล้ว นี่ย่อมเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะ

ตระกูลเฉินยอมอยู่ใต้อำนาจของตนเองเรียบร้อย “เมื่อกี้ฉันสนใจของโบราณสองชิ้น เตรียมจะให้เป็นของขวัญ คนอื่น” หยางเฉินบอกไป

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!

เฉินยิ่งเหาเข้าใจทันที ถึงแม้หยางเฉินไม่ได้อธิบายราย ละเอียด แต่เขาก็พอคาดเดาได้คร่าวๆ จึงรีบเรียกหวางเงี่ยนเข้า มา สั่งไปว่า “ของเล่นโบราณที่คุณหยางสนใจเมื่อกี้นี้ รีบไปห่อ ให้เรียบร้อยแล้วเอาเข้ามา

“ค่ะ ประธานเฉิน!”

หวางเยี่ยนรีบตอบทันที จากนั้นห่อของขึ้นมาอย่างเป็น ระเบียบเรียบร้อย

ไม่นานหวางเงี่ยนก็ถือกล่องของขวัญที่ห่ออย่างงดงามสอง

อันเข้ามา

“คุณหยางคะ ท่านจะรูดบัตรหรือ?” หวางเยี่ยนถามด้วยความ ประหม่าอยู่บ้าง

“รูดบัตร?”

เฉินยิงเหาโดนล้อเล่นเข้าให้แล้ว แต่ก็ไม่กล้าระเบิดอารมณ์ใส่หวางเยียน ได้แต่พูดอธิบาย ไม่ต้องพูดถึงของเล่นโบราณ สองชิ้นเล็กๆ แม้แต่ของเล่นโบราณของทั้งเมืองเทียน ขอเพียง คุณหยางชื่นชอบ สามารถเอาไปได้แบบฟรีๆ ทั้งหมด!

พอได้ยิน ในใจหวางเยี่ยนสั่นไหวถึงขีดสุดแล้ว

ของเล่นโบราณทั้งเมืองเทียน นับรวมกันขึ้นมามีมูลค่าหลาย พันหลายได้เลยมั้ง?

ความหมายของเฉินยิ่งเหาคือของมูลค่าหลายพันล้าน ล้วน สามารถมอบให้หยางเฉินได้ฟรี?

พนักงานขายคนอื่นๆ ตื่นตกใจอย่างยิ่งเหมือนกัน แต่เวลานี้ ในใจของพวกเขามีเพียงความเสียใจรุนแรง

ถ้าไม่ใช่พวกเขาตาดูถูกคนและเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาเมือง เทียนไม่พอสามเดือน แล้วจะมีเรื่องอะไรได้อีก

แต่มารู้สึกเสียใจตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว คือเด็กใหม่ที่ปกติ พวกเขากดขี่ไปทุกที่ กลับกลายมาเป็นหัวหน้าเหนือหัวของพวก

เขาแทน

เฉินยิงเหาที่นานๆ ครั้งถึงจะปรากฏตัวมาสักที งั้นก็ หมายความว่าเมืองเทียนในอนาคต โดยพื้นฐานล้วนเป็นหวา งเยี่ยนตัดสินใจ

นึกถึงตรงนี้ ความรู้สึกเคียดแค้นของพวกเขาที่มีต่อหยูเสียวเว ยก็เข้มข้นอย่างมาก โดยฉับพลัน

โดยเฉพาะทุกอย่างนี้ล้วนต้องโทษหยูเสี่ยวเวยนังแพศยาคนนี้
หยางเฉินไม่ได้เกรงใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตระกูลเฉินคงไม่ อาจครอบครองความรุ่งเรือง ในวันนี้ได้

“งั้นก็ขอบใจคุณชายเงินมากเลยนะ!!

หยางเฉินหัวเราะแล้ว ถือของเล่น โบราณสองชิ้นไว้แล้วเดิน ออกไป

จนกระทั่งหยางเฉินจากไป เฉินยิ่งเหาถึงได้โล่งออกไปที่หนึ่ง รีบหยิบทิชชูออกมา เช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้ว

อยู่ต่อหน้าหยางเฉิน เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

“ประธานเงินครับ คนเมื่อสักครู่นั้น สรุปเป็นใครกัน?

หยางเฉินจึงออกไป ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังเป็นยิ่งเหา เอ่ยปากถามขึ้น

เฉินยิ่งเหาตอบแบบหน้าตาซับซ้อน “เขาเป็นใคร ฉันไม่ สามารถเปิดเผยออกไปได้มาก แต่นายแค่ต้องจำคำพูดหนึ่งของ ฉันไว้ให้ดี”

“อะไรครับ?” คนนั้นถามอย่างสงสัย

“ยอมไปหาเรื่องกับยมทูต แต่อย่าได้ไปหาเรื่องคุณหยางเข้า เฉินยิงเหาพูดด้วยท่าทางจริงจัง

พอได้ยิน คนคนนั้นอกตัวสั่นเทาไปหมดไม่ได้

ฟังขึ้นมายังดูเหมือนเป็นจริงไปมาก แต่เฉินยิ่งเหาเป็นคนหนึ่ง ที่หยิ่งยโสมากแค่ไหน เขารู้ชัดเจนดี
ชายหนุ่มที่สามารถทำให้เห็นถึงเหาหวาดกลัวได้เช่นนี้ เขา ย่อมไม่กล้าดูถูกเป็นธรรมดา

เวลานี้ หยางเงินขับรถแล่นไปยังตระกูลหาน

เสียเวลาที่เมืองเทียนสักไปพักหนึ่งแล้ว ช่วงเวลางานเลี้ยง วันเกิดของทานเฟยเฟยก็ใกล้ถึงแล้ว

อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางเงินจอดรถที่หน้าประตูคฤหาสน์ หรูหราแห่งหนึ่ง

ตำแหน่งที่ตั้งทั้งหมดของคฤหาสน์ตระกูลหาน ห่างจาก ใจกลางเมืองค่อนข้างไกลนิดหน่อย แต่ไม่มีใครกล้าดูถูกตระกูล หานที่เป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองเอก

คฤหาสน์ที่กว้างใหญ่ เสมือนกับสวนสาธารณะขนาดใหญ่ แห่งหนึ่ง ภายในคฤหาสน์ ทุกที่ล้วนเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น

เห็นได้ชัดว่ามีเพียงญาติพี่น้องสายตรงของตระกูลหาน ถึงจะมีสิทธิ์พักอยู่ที่นี่