บทที่ 330 ชีวิตที่เหลือเพื่อการชดใช้

“นังงูพิษ พวกเราไม่ควรเชื่อคุณตั้งแต่แรก ไม่ควรหวังในตัว คุณ และคุณ ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของพวกเรา

นัยน์ตาฉันเหลือเพียงความเกลียดชัง และเธอพยายามระงับ

อารมณ์โกรธที่สุดแล้ว

หยางเฉินคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึก แปลกใจ เพียงแต่ซ่อนความโกรธไว้ในใจ

เมื่อกี้ ตอนที่พวกเขาอยู่ข้างนอก พวกเขาได้ยินการสนทนา ของโจวชุ่ยกับเมิ่งเทียนเจียวอย่างชัดเจนแล้ว

แม้แค่คนนอกอย่างกวนเจิ้งซานก็ดูเย็นซาเมื่อมองหน้าโจว

ผู้หญิงแบบนี้ แค่ตายยังถือว่าน้อยไปสำหรับเธอ

หลังจากหยุดชะงักไปสักครู่ โจวชุ่ยก็ตื่นตระหนกและรีบวิ่ง ไปข้างหน้า จากนั้นเสียง พบ’ ดังขึ้น เธอคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ตาหย่ง”

“ต้าหย่ง ฉันก็ถูกบังคับเหมือนกันนะ ที่ฉันให้คนเอารถไปชน คุณก็เป็นการบีบบังคับของตระกูลเว่ย พวกเขาข่มขู่ฉัน ให้ฉันทำ ตาม ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะฆ่าเสี่ยวกับเสี่ยว

“สำหรับคุณแล้ว เสี่ยวซีกับเสี่ยวคือทุกอย่าง ถ้าหากสามารถเอาชีวิตของคุณแลกกับชีวิตของเกี่ยวกับเสี่ยวได้ คุณ ก็จะยอมแน่นอน ไม่ใช่เหรอ?”

ส่วนฉันก็เหมือนกัน ถ้าหากสามารถเอาชีวิตของฉันแลกกับ

ความปลอดภัยของเสี่ยวกับเสี่ยวได้ ฉันก็จะยอม!

โจวซุ่ยร่ำไห้ออกมาแล้วพูดอย่างกระวนกระวาย

ฉันต้าหญิงหัวเราะเย็นชา “คุณคิดว่าผมโคม่าแล้วจะไม่ สามารถรับรู้อะไรได้เลยใช่ไหม?”

“ผมเคยเป็นผู้ป่วยติดเตียง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่รับ

รู้อะไรเลยนะ”

“คุณหาโอกาสทรมานผมทุกวัน พยายามฆ่าผมทุกวัน ถ้า ไม่ใช่เพราะหยางเฉิน ผมคงตายในน้ำมือคุณไปนานแล้ว!

“ตอนที่คุณทําร้ายผม ทุกอย่างมันก็ฟ้องแล้ว แล้วตอนนี้คุณยัง

คิดจะเล่นลิ้นอีกเหรอ?”

ฉันต้าหย่งดวงตาแดงก่ำและตะโกนพูดด้วยความโกรธ

เธอเป็นภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานานกว่า 20 ปีแล้ว แต่วันนี้เธอ กลับจ้างนักฆ่ามาฆ่าเขา แม้กระทั่งคิดจะลงมือฆ่าเขาเองด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้ หัวใจของเขาสลายไปแล้ว

“ฉันเปล่านะ!”

ดวงตาของโจวชุ่ยเบิกกว้างและส่ายหัวอย่างไม่หยุด “ฉันไม่ เคยคิดจะทำร้ายคุณเลย ไม่เคยพูดแบบนั้นด้วยซ้ำ!”
คุณอยู่ในอาการโคม่า ใช่ทุกอย่างคุณรู้สึก ทุกอย่างที่ คุณได้ยินมันเป็นความจริงนะ

“ใช่ มันเป็นความฝัน คุณต้องร้ายแน่ ๆ ฝันว่าฉัน

ทําร้ายคุณ

ของโจวยเหมือนกลองป๋องอย่างขณะเธอไม่ทางยอมรับความจริงอย่างแน่นอน

แล้วการบาดเจ็บของผมที่ถูกทารุณกรรมอธิบายยังไงล่ะ? หรือคุณจะบอกว่าผมทำร้าย? หรือคุณจะ บอกลูกสาว

ฉันต้าตะโกนด้วยความโกรธ ถ้าใช่เพราะอาการบาด เจ็บที่ขา คงสั่งสอนโจวซุยด้วยมือเขาแล้ว

“ฉันแล้ว หยางเฉินต้องเป็นเพราะมันมันอยากได้

ทรัพย์สินของเรา ถึงอยาก

“ตอนยังตั้งใจคุณมาเพื่อร้ายฉันอีก”

หยางเฉิน แกมันสารเลว แกทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้แกจะ ใส่ร้ายฉันทําไม? แกบอกมา แกเพื่ออะไร

โจวซุ่ยไหวพริมเร็วมาก เธอโยนความ

และในขณะนี้ กวนเจิ้งซานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

จากนั้นเดินออกมาพูดอย่างเย็นซาว่า “คุณบอกว่าเขาอยาก ได้ทรัพย์สินของครอบครัวคุณงั้นเหรอ? ผมขอถามหน่อย บ้าน คุณมีทรัพย์สินอะไรที่ทำให้คุณหยางอยากได้?

“คุณรู้หรือไม่ว่าทุกอย่างในครอบครัวตระกูลกวนของผมเป็น ของคุณหยาง และตระกูลกวนของผมก็เป็นแค่ผู้ดูแลของคุณ หยางเท่านั้น!”

เมื่อเสียงพูดของกวนเจิ้งซานจบลง โจวซุยถึงกับอึ้งไป “นี่ มัน……..มันเป็นไปได้ยังไง?

“คุณก็แค่คนโง่ ผู้หญิงที่โง่ที่สุดในโลก ไม่เพียงแต่ครอบครัว ตระกูลกวนที่เป็นของคุณหยาง ทุกอย่างของเมืองคิงก็เป็นของ คุณหยางอีกด้วย!”

“ไม่เพียงแค่นี้นะ ทุกอย่างของตระกูลเฉิน ในเมือง โจวเฉิง

ทั้งหมดก็เป็นของคุณหยางด้วย!”

กวนเจิ้งซาน หวังเฉียงและเฉินซิงไห้ก็ยืนขึ้นและบอกความจริง ทุกอย่างว่าทั้งหมดนี้เป็นของหยางเฉินคนเดียว

“ไม่มีทาง!”

“เป็นไปไม่ได้หรอก!”

“พวกคุณกำลังโกหกฉัน!”

“มันก็แค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง เป็นลูกเขยไร้ปัญญา แล้วจะมีทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนั้นได้ยังไง?

โจวซุ่ยเบิกตากว้างด้วยสีหน้าที่ดูสิ้นหวัง

“ไอ้คนงี่เง่า มีตาหามีแววไม่ วัน ๆ คิดแต่เรื่องมักง่าย แล้วคุณ จะรู้ความดีของหยางเฉินได้ยังไง?”

ฉันต้าหย่งตวาดอย่างเย็นชา “คุณคงไม่รู้สินะ บริษัทวัสดุ ก่อสร้างหลงเหอที่ผมอยู่ก็เป็นกิจการของหยางเฉินด้วยเหมือน กัน!”

“แล้วก็ซานเหอกรุ๊ป หยางเฉินซื้อให้หนูเป็นของขวัญ!” ฉินซี

พูด

“แล้วก็เยี่ยนเฉินกรุ๊ปด้วยนะ หนูหมายถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปของ เมืองเยน ทั้งหมดเป็นของหยางเฉิน!” ฉันพูดด้วยดวงตาที่ แดง

โจวชุ่ยแทบจะล้มทั้งยืน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่

คาดคิดและสายหัวอย่างไม่หยุด

“ไม่! พวกคุณก๋าลังโกหกฉัน! พวกคุณกำลังรวมหัวกันโกหก ฉัน!”

“เขาเป็นคนยากไร้ 5 ปีก่อนเขายังยืมเงินครึ่งล้านจากบ้านฉัน เพื่อไปรักษาแม่ของเขา!”

“ในเวลาเพียงแค่ห้าปีนี้ ต่อให้จะเก่งแค่ไหน จะโดดเด่นสัก เท่าไหร่ เขาไม่มีทางกอบโกยทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนี้ได้ หรอก?”
“ไม่มีทาง ฉันไม่เชื่อพวกคุณ พวกคุณมันโกหก! ไอ้พวก

โกหก!

โจวยตะโกนร้องไห้ส่งเสียงดังเหมือนคนบ้า

เพิ่งเทียนเจียวที่พยายามหาโอกาสหลบหนีมาตลอด แต่ใน เวลานี้เขากลับรู้สึกน่าทึ่ง

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง!”

เพิ่งเทียนเจียวหัวเราะออกมาดังๆ “ที่แท้ พวกคุณยอมจำนน ต่อเขาแล้ว ไม่น่าล่ะ ถึงได้พากันไปที่บ้านตระกูลเมงของผมอย่าง ไม่สนใจอะไรเลย!

“หยางเฉิน ผมต้องยอมรับจริงๆ นะว่าคุณเก่งมาก! คุณหลอก ทุกคนได้สําเร็จ!”

“ที่ผมต้องแพ้ให้คุณ มันไม่เป็นธรรมกับลูกชายผม! ผมรับไม่

ได้จริงๆ!”

เมิ่งเทียนเจียวตะโกนพูด ณ เวลานี้ เขากลับไม่ได้มีการเจตนา ฆ่าหยางเฉินเหมือนในตอนแรกอีก

ในเวลานี้ เขามีแต่ความเศร้าใจ

เขารู้ดีว่าอิทธิพลของหยางเฉินในปัจจุบันนั้นไม่ได้ด้อยกว่า ตระกูลเมิ่งของเขาเลย

และในวันนี้ เขาเหลือเพียงทางเดียวเท่านั้น นั่นก็คือทางตัน!

“คุณคิดจะทําอะไร?”
ในขณะนี้ เมิ่งเทียนเจียวหยิบปืนโคลท์คิงคอบร้าออกมา หวัง เฉียงก็รีบเข้าไปยังหยางเฉินไว้แล้วตะโกนพูดกับเมิ่งเทียนเจียว

กวนเจิ้งซานกับเฉินซิงไห่ที่เห็นเหตุการณ์นี้ก็รีบก้าวไปข้าง

หน้าเพื่อปกป้องหยางเฉินกับฉินซีและคนอื่นๆ

ในขณะนี้ ชายร่างใหญ่เหล่านี้ยินดีที่จะใช้ร่างกายของตนบัง กระสุนให้กับหยางเฉินและครอบครัวของเขา

เพิ่งเทียนเจียวหัวเราะออกมาดังๆ จากนั้นยกปืนขึ้นอย่าง กะทันหันแล้วใส่เข้าปากตัวเอง

เสียงปืนดังขึ้น และร่างของเพิ่งเทียนเจียวก็ล้มลงกับพื้น

ทุกคนต่างตกตะลึง เดิมที่คิดว่าเขาจะสู้จนตัวตาย แต่ไม่คิด เลยว่าเขากลับเลือกที่จะจบชีวิตตัวเอง

ฉินซีกับฉินยีหวาดกลัวจนใบหน้าซีดเซียว ทั้งสองเกาะแขน ของหยางเฉินไว้คนละด้านและตัวสั่นไปทั้งตัว

หยางเฉินมองไปที่เพิ่งเทียนเจียวที่นอนอยู่ในกองเลือดอย่าง เฉยเมย จากนั้นสักพักเขาถึงถอนหายใจพูดว่า “ช่วยเอาศพของ เขากลับไปที่บ้านตระกูลเมิ่งด้วยนะ!”

ในขณะนี้ เขากลับรู้สึกเห็นใจคนอื่น

เพิ่งเทียนเจียวต้องการฆ่าเขาก็จริง แต่เขาทำเพื่อลูกชายของเขา
แล้วใครลูกใครผิดล่ะ?

ร่างของเมิ่งเทียนเจียวล้มลงตรงหน้าโจวยและเลือดไหล

ไปทั่ว

โจวซุ่ยก็ตกใจจนสั่นไปทั้งตัว

“ชีวิตที่เหลือของคุณไปชดใช้ในคุกก็แล้วกันนะ!”

หยางเฉินมองไปที่โจวยแล้วพูดอย่างเย็นชา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ