บทที่ 320 กระสับกระส่าย
ในขณะที่โจวซุ่ยกำลังจะลงมือกับฉันตาหย่ง เสียงดัง แอ๊ด ทันใดนั้นประตูห้องผู้ป่วยที่เปิดออก
โจวซุ่ยตกใจจนสะดุ้ง รีบรามือทันที
พอเธอหันไป ก็เห็นหมอคนหนึ่งเข็นรถเข็นทางการแพทย์เข้า มาในห้องผู้ป่วย
“ตึกขนาดนี้แล้ว ต้องฉีดยาอีกหรือ?”
โจวซุ่ยพูดอย่างไม่พอใจ
เนื่องจากมีความผิดติดตัว เธอจึงไม่ทันรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเป็นชาย ที่สวมหน้ากากอนามัย
ตามปกติ คนที่เข้ามาในห้องผู้ป่วยตอนตีสองต้องเป็นนาง
พยาบาล
“นายแพทย์” เหลือบมองโจวยเรียบๆ ไม่ได้สนใจ
“ปิ้ง”
เขาเปิดหลอดแก้วยาออกมา เอาเข็มดูดยาขึ้นมา ก่อนจะ เตรียมฉีดให้ฉันต้าหญิง
“เพียะ”
และในตอนนั้น ร่างของชายหนุ่มเยาว์วัยคนหนึ่งปรากฏขึ้นข้างกาย นายแพทย์” โดยไม่ให้สุ่มให้เสียง เขาคว้าไปที่ข้อมือ ของ “นายแพทย์”
“หยางเฉิน!”
โจวซุ่ยร้องออกมาอย่างตกใจ เธอคิดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะ
มา
“คุณจะทําอะไร?”
ตอนที่“นายแพทย์”รู้ตัวว่าหยางเฉินมา เขารู้สึกคับขัน ประหนึ่งเจอศัตรูตัวฉกาจ แต่ยังกลั้นจิตสังหารไว้และถามคาด
คั้น
หยางเฉินจับข้อมืออีกฝ่ายแน่นและถาม “คุณเป็นใคร?”
“ผมคือหมอที่อยู่เวรดึกวันนี้ ตอนนี้จะให้ยากับเขา
เสียงแหบเล็กน้อยของ“หมอ” ดังขึ้นจากส่วนลึกในลำคอเขา หยางเฉินส่ายหัว “ผมไม่เคยเห็นหมอแบบคุณที่นี่มาก่อนเลย
ตอนแรก หยางเฉินตั้งใจให้โจวซุ่ยเปิดเผยตัวเองออกมา โดยสมบูรณ์ แต่คิดไม่ถึงว่า หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ กลับมีเรื่อง ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
ผู้ชายในชุดกาวน์คนนี้ไม่ใช่หมอ แต่เป็น นักฆ่า
นักฆ่ารู้ว่าตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว เขาเตะไปที่ท้องน้อยของ หยางเฉินโดยไม่ลังเล
“ตูม”
แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันแตะโดนตัวหยางเฉิน ตัวเองกลับถูกหยาง เงินต่อยเข้าหน้า คนทั้งคนกระเด็นออกไป
“นิ้ว”
ร่างของหยางเฉินแบบผ่าน พุ่งออกไปในบัดดล
และในตอนนั้น นักฆ่าโดนหมัดเมื่อกี้ของหยางเฉินต่อยจน กระแทกไปอัดกับกำแพง
“เพียะ”
หยางเฉินเอามือคว้าไปที่คอเขา จากนั้นออกแรงที่แขนเล็ก น้อย วินาทีต่อมา ท่ามกลางความตื่นตระหนกของโจวซุย นัก ฆ่าโดนหยางเฉินยกขึ้นเหนือพื้นด้วยมือข้างเดียว
แขนขาของนักฆ่าดิ้นพล่านไม่หยุด แต่ไม่อาจสลัดหลุดได้เลย อยู่ท่านได้ไม่นาน นักฆ่าก็จะหมดอากาศหายใจ ทันใดนั้น หยางเฉินปล่อยมือ
ร่างของนักฆ่าอ่อนปวกเปียกอยู่ที่พื้น ในบัดดล เขาหายใจแรง เพื่อเอาอากาศเข้า
หยางเฉินเหยียบไปที่หน้าอกของเขา ถามด้วยสีหน้าเย็นยะ เยือก “บอกมานะ ใครเป็นคนส่งแกมา
หน้ากากอนามัยบนใบหน้านักฆ่าหล่นลงมาแล้ว เผยใบหน้า ของชายวัยกลางคน
แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันแตะโดนตัวหยางเฉิน ตัวเองกลับถูกหยาง เฉินต่อยเข้าหน้า คนทั้งคนกระเด็นออกไป
“ฟ้า”
ร่างของหยางเฉินแวบผ่าน พุ่งออกไปในบัดดล
และในตอนนั้น นักฆ่าโดนหมัดเมื่อกี้ของหยางเฉินต่อยจน กระแทกไปอัดกับกำแพง
“เพียะ”
หยางเฉินเอามือคว้าไปที่คอเขา จากนั้นออกแรงที่แขนเล็ก น้อย วินาทีต่อมา ท่ามกลางความตื่นตระหนกของโจวย นัก ฆ่าโดนหยางเฉินยกขึ้นเหนือพื้นด้วยมือข้างเดียว
แขนขาของนักฆ่าดิ้นพล่านไม่หยุด แต่ไม่อาจสลัดหลุดได้เลย อยู่ท่านได้ไม่นาน นักฆ่าก็จะหมดอากาศหายใจ ทันใดนั้น หยางเฉินปล่อยมือ
“ตุ๊บ”
ร่างของนักฆ่าอ่อนปวกเปียกอยู่ที่พื้นในบัดดล เขาหายใจแรง เพื่อเอาอากาศเข้า
หยางเฉินเหยียบไปที่หน้าอกของเขา ถามด้วยสีหน้าเย็นยะ เยือก “บอกมานะ ใครเป็นคนส่งแกมา”
หน้ากากอนามัยบนใบหน้านักฆ่าหล่นลงมาแล้ว เผยใบหน้า ของชายวัยกลางคน
ขณะนั้นนักฆ่าหน้าซีดถึงขีดสุด กัดฟันแน่นพลางเอ่ย “แกเป็น ใครกันแน่? ไม่เคยได้ยินชื่อยอดฝีมือที่ยังหนุ่มอย่างแกที่เมือง เจียง โจวเลย
“แครก”
หยางเฉินเหยียบไปที่ขาของเขา เสียงกระดูกหักดังขึ้น
“อือฮือ~”
นักฆ่ายังไม่ทันได้คร่ำครวญ หยางเฉินก็เอาผ้าผืนหนึ่งยัดเข้า ปากนักฆ่า
โจวชุ่ยที่เห็นทุกอย่างกับตากลัวจนแทบบ้า เธอซ่อนตัวอยู่ ในมุม สั่นเทิ้มไปทั้งตัว
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นด้านที่น่าสะพรึงขนาดนี้ของหยาง เฉิน
เหยียบทีเดียวก็ทำให้คนคนนั้นขาหักหนึ่งข้าง เสียงกระดูกหัก
นั่นดังวนอยู่ในหูเธอ ประหนึ่งเสียงต้องสาป
หยางเฉินไม่ได้สนใจโจวซุย เขาเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา “ถ้าแก กล้าส่งเสียงอีกแม้แต่แอะเดียว ก็ตายซะเถอะ”
พูดจบ เขาก็ดึงผ้าในปากนักฆ่าออก
นักฆ่าฝืนทนกับความเจ็บปวดที่ขาหักไว้ไม่ให้ตัวเองส่งเสียง แม้แต่แอะเดียว ตัวเขาสั่นไม่หยุด
เขารู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้า มีความสามารถอันน่าสยดสยองไม่ใช่การดำรงอยู่ที่เขาต่อกรด้วยได้
อีกฝ่ายฆ่าเขาได้ง่ายเหมือนปั๊มดตัวหนึ่งตาย
“ให้โอกาสแกได้มีชีวิตรอดครั้งสุดท้าย บอกฉันมาว่าใครส่ง แกมาฆ่าพ่อตาของฉัน”
“ท่านหงเป็นคนส่งผมมา บอกให้มาฆ่าเจ้าชายนิทราคนหนึ่ง แต่ไม่ได้บอกข้อมูลอย่างอื่น
นักฆ่าไม่กล้าปิดบัง เขาบอกทุกอย่างที่ตัวเองออกมาหมด “ท่านหงคือใคร?” หยางเฉินถามอีก
“เขาชื่อว่าหงเหยียน เป็นพี่ใหญ่ดูแลสถานบันเทิงในเมืองโจว เฉิง” นักฆ่าตอบอย่างฉะฉาน
หยางเฉินสายตาไหวระริกไปวูบหนึ่ง เมืองโจวเฉิงหรือ?
จู่ๆเขาก็นึกถึงคนคนหนึ่ง แม้จะยังไม่มีหลักฐาน แต่พอจะ
มั่นใจได้เลยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอแน่นอน
“ตุ้ม”
หยางเฉินเหยียบไปที่หัวของนักฆ่า นักฆ่าสลบเหมือดไปทันที
“คุณหยาง”
ไม่นานนัก ผู้ชายร่างกายกำยำสองคนเข้ามาถึงห้องผู้ป่วย พอ พวกเขาเห็นนักฆ่าในห้องผู้ป่วย ต่างมีสีหน้าตะลึงงันทั้งคู่
ชายร่างกำย่าสองคนนี้เป็นคนที่ตระกูลกวนสั่งให้เฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล นอกจากคอยคุ้มกันฉันตาหย่งแล้ว ต้องคอยช่วยหยาง เงินด้วย
“พาเขาออกไปซะ แล้วจัดการให้สะอาด หยางเฉินพูดอย่าง เย็นชา
“ครับ คุณหยาง”
ชายร่างกาย่าสองคนรีบบอก ก่อนจะหามนักฆ่าคนนั้นออก
จากห้องผู้ป่วย
ตั้งแต่นักฆ่าปรากฏตัวเพื่อฆ่าฉันต้าหย่ง จนถึงถูกหยางเฉิน จัดการ ทั้งกระบวนการเสร็จสิ้นในเวลาสั้นๆเพียงห้านาที
แต่โจวซุ่ยกลับเห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง นาทีนี้แววตาเต็ม ไปด้วยความหวาดกลัว
เมื่อกี้ที่หยางเฉินสั่งชายสองคนนั้น ให้พวกเขาพาคน
ออกไปแล้วจัดการให้สะอาดนั่นหมายความว่ายังไง?
ให้ฆ่าเขาทิ้งหรอ?
โจวซุ่ยหวาดกลัวถึงขีดสุด
ทันใดนั้นเธอนึกขอบคุณที่เมื่อกี้นักฆ่าคนนี้ปรากฏตัว ไม่อย่าง นั้น จุดจบของนักฆ่าคนนั้นก็คงเป็นจุดจบของตัวเองใช่มั้ย?
“แก….แกจะทําอะไร?”
โจวชุ่ยเห็นอยู่ๆหยางเฉินหันมามองตัวเอง สั่นไปทั้งตัว กลัวจนฉี่แทบราด
เธอพลันรู้สึกขึ้นมาว่า สายตาที่หยางเฉินมองเธอเหมือนกำลัง มองคนที่ตายไปแล้ว
หยางเฉินไม่ตอบคำถามของโจวย เขาเดินไปหาฉัน ตรวจสอบดูแล้วพบว่าเธอแค่หลับลึก คงเพราะเหนื่อยเกินไป จึง วางใจลง
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก ไม่นานนักอีกฝ่ายก็รับ
“คุณหยาง”
“ไปสืบเรื่องหนึ่งมาให้ผม ที่เมือง โจวเฉิงมีคนชื่อหงเหยียน เขาส่งคนมาฆ่าพ่อตาผมที่เมืองเจียงโจว ไปถามเขาว่าใครกันที่ อยากฆ่าพ่อตาผม?” หยางเฉินถาม
“ครับ”
หลังจากวางสายแล้วหยางเฉินไม่มีทีท่าจะไปไหน เขานั่งอยู่ที่ โซฟาอีกด้าน ไม่พูดไม่จา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
ส่วนโจวชุ่ย หลังจากผ่านพ้นเรื่องเมื่อกี้มา ตอนนี้ง่วงที่ไหน กันล่ะ?
ตอนนี้ เธอแค่อยากไปจากที่นี่ แต่ก็ไม่กล้า
“เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!
นิ้วของหยางเฉินเคาะโต๊ะด้านข้างไม่หยุด ส่งเสียงดังขึ้นอย่าง เป็นระเบียบ
ขณะนั้นเป็นเวลาตีสองครึ่งแล้ว ห้องผู้ป่วยเงียบมาก มีเพียงเสียงหยางเงินเคาะโตะ
ทุกครั้งที่เคาะ เหมือนเคาะไปที่ใจของโจวย
ไม่นานนัก โทรศัพท์ของหยางเฉินดังขึ้น เขากวาดตามองโจว ยอย่างเย็นยะเยือก ก่อนจะกดเปิดลำโพง
“คุณหยาง หงเหยียนสารภาพมาหมดแล้ว เจิ้งหยันแห่งตระ กูลเจิ้งให้เขามาห้าล้าน เพื่อให้เขาฆ่าพ่อตาของท่าน
เสียงของเฉินซิงไม่ดังมา
ส่วนชื่อเจิ้งหยันที่เขาพูดถึงประหนึ่งสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจ ของโจว ย ใจเธอเต้นตุ้บๆ
เธอรู้ดีกว่าทำไมเจิ้งหยันถึงจ้างวานคนมาฆ่าฉันต้าหย่ง ต้อง เป็นเพราะเจิ้งเหม่ยหลิงแน่นอน
โจวชุ่ยได้ยินเนื้อหาสนทนาแล้วตึงเครียดขึ้นมาทันที
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอไม่มีทางเชื่อหรอกว่าหยางเฉินจะทำอะไร เธอได้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในสองสามวันนี้เป็นผลให้เธอเริ่ม ตระหนักแล้วว่า หยางเฉินกล้าฆ่าเธอจริงๆ
อย่างเมื่อกี้ หยางเฉินเหยียบขาข้างหนึ่งของนักฆ่าหัก ไม่ แม้แต่จะขมวดคิ้วด้วยซ้ำ
หยางเฉันคิดไว้แล้วว่าเรื่องเมื่อกี้ เกี่ยวพันกับตระกูลเจิ้ง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
