บทที่ 281 ถูกพบแล้ว

โจวค่อยๆย่องไปที่หน้าห้องผู้ป่วยของฉันต้าหย่ง ภายใน ลูกตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยเจตนาอย่างรุนแรง

หลายวันนี้ สำหรับเธอแล้ว นี่คงถือว่าเป็นหนึ่งวันที่ยาวนาน ราวกับหนึ่งปีเลยทีเดียว

ไม่เพียงแต่ตัวเองต้องทนรับว่าความจริงจะถูกเปิดเผยได้ทุก เมื่อเท่านั้น แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับใช้ชีวิตที่จืดชืดในโรง พยาบาลอีก

เธอมีชีวิตอยู่มาจนอายุห้าสิบกว่าปี ยังไม่เคยดูแลคนหนึ่งคน แบบนี้มาก่อนเลย

ไม่เพียงแต่ต้องช่วยฉันต้าหย่งเช็ดทำความสะอาดร่างกาย เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว นี่สำหรับเธอแล้ว เปรียบได้กับเป็นนรกเลยทีเดียว

แต่ขณะที่เธอจะลงมือจริงๆแล้วนั้น กลับลังเลขึ้นมา

ภายในสมองเหมือนว่าจะมีสองเสียงเกิดขึ้น เสียงหนึ่งพูดว่า “อย่าลงมือเด็ดขาด สมมติว่าคุณลงมือจริง นั้นเป็นการฆ่าคน ฉันต้าหย่งตลอดชีวิตนี้อาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอด เพื่อขยะคนนี้ คุณถึงกับเอาตัวเองยัดเข้าไปในคุก ไม่คุ้มค่า!

แต่ทันทีทันใดนั้นเอง ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา: “รีบลงมือ นี่ เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของคุณ ฉันต้าหย่งนั้นเดิมทีก็เป็นผักอยู่แล้วถึงจะตายไป ก็คงถูกคิดว่าเป็นการตายทั่วไป

เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉันต้าหย่ง จนปัญญาลงมืออยู่ เนิ่นนาน

ลังเลอยู่นานห้าหกนาทีเต็ม เธอสุดท้ายก็ตัดสินใจได้ สายตา ที่มองไปที่ฉันต้าหย่งนั้นดุร้ายมากยิ่งขึ้น

“ตายเพื่อฉันซะเถอะ!”

ในใจของเธอนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นจับผ้าห่มขึ้น มา ตรงเข้าไปคลุมหัวของฉันต้าหย่ง

“คุณกำลังจะทำอะไร?”

น้ำเสียงของฉันเต็มไปด้วยความโกรธ ตะโกนออกมาทันที ทันใด

โจวชุ่ยนั่นเพิ่งจะพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่บนร่างกายของ ฉินต้าหย่ง ฉินซีก็ร้องเรียกออก เกือบจะทำให้เธอปัสสาวะราด

“อ่า? ฉัน…….ฉัน ฉันจะห่มผ้าให้พ่อของเธอ!”

ใบหน้าของโจวซุ่ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือทั้งคู่ฮั่น เทา

เมื่อครู่ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉันต้าหย่งฉินซี ตื่นแล้ว เดิมทีคิดว่าโจวชุ่ยนั้นต้องการที่จะช่วยฉันต้าหย่ง เปลี่ยนผ้าอ้อม แต่ไม่คิดเลยว่า คาดไม่ถึงว่าโจวชุ่ยจะเอา ผ้าห่มมาคลุมบนศีรษะของฉันต้าหย่ง
ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอคงไม่มีทางที่จะเชื่อจริงๆ ว่า คือเรื่องที่แม่ทำขึ้นด้วยตัวเอง

“คุณไสหัวออกไป!”

ฉินซีพุ่งเข้าไปหา ผลัก โจวซุ่ยออกไป ร้องไห้ไปพูดไป

“หัวใจของคุณทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้? ทำไมถึงอยากทำ แบบนี้? คุณบอกฉันมานะ ว่าทำไมกัน?” ฉันร้องไห้พร้อมกับแผดเสียงคำราม เธอโมโหจนถึงขีดสุด

แล้วจริงๆ เมื่อสักครู่นี้โจวยจะทำอะไร เธอเข้าใจชัดเจนมาก นั่นคือ ต้องการชีวิตของฉันต้าหญิง

เธอทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่า ในความคิดของเธอนั้นแม่มีใจที่

จะดูแลพ่อมาโดยตลอด แต่แท้ที่จริงแล้วต้องการที่จะฆ่าสามีของ

ตัวเธอเอง

“เสี่ยวซี คุณพูดเหลวไหลอะไร? ฉันก็แค่อยากจะห่มผ้าให้พ่อ ของคุณก็เท่านั้นเองจริงๆ

โจวชุ่ยเองก็หวาดกลัวจนถึงขีดสุดเหมือนกัน พูดแก้ตัวอย่าง รีบร้อน: “ถ้าฉันอยากจะฆ่าพ่อของคุณจริงๆ หรือว่าจะใช้ ประโยชน์ตอนที่พวกคุณไม่อยู่ แล้วค่อยลงมือก็ได้หรือเปล่า?

“เมื่อกี้ตอนที่คุณยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของพ่อ ฉันก็ตื่นแล้ว คุณยังคิดอยากจะเถียงข้างๆคูๆอยู่อีกเหรอ? ตอนนี้ฉันจะแจ้ง ความ!”
ฉันพูดขณะกำลังร้องให้เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จะแจ้งความ เสียง”ตูม”ดังขึ้น โจวซุ่ยตรงเข้าไปคุกเข่าใต้เท้าของฉัน

ร้องไห้พร้อมกับพูด “เสี่ยว อย่าแจ้งความเลยนะ! แม่รู้ว่าผิดไป แล้ว จะไม่กล้าอีกแล้ว ถ้าคุณแจ้งความ แม่คงต้องไปอยู่ในคุก ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่แล้ว คุณใจแข็งพอที่จะดูแม่เข้าไปอยู่ใน ตารางได้อย่างนั้นเหรอ?”

“คุณคิดว่าฉันยินยอมทำแบบนี้เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณกับ เสี่ยว ฉันจะทำแบบนี้ไหม?”

“ฉันเคยถามหมอมานานแล้ว บอกว่าการที่พ่อคุณจะฟื้นขึ้นมา นั้นเป็นความหวังลมๆแล้งๆอย่างมาก เขามีชีวิตอยู่ต่อไป นั้นจะ เป็นการทรมานเขา!”

“ไม่เพียงเป็นการทรมานแบบหนึ่งกับเขา กับคุณและเสี่ยว เองก็เช่นกัน! แม่ดูพวกคุณต้องไปทำงานทุกวัน อีกทั้งต้องดูแล เสี้ยวเสี้ยว และยังต้องมาโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนพ่อของคุณ ฉันสงสารพวกคุณนะ!”

โจวชุ่ยพูดไปร้องไห้ไป ฉินซีเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน เธอพูด ด้วยดวงตาที่แดงก่ำ: “เพียงแค่พ่อยังมีลมหายใจ ก็ยังมีความ หวังอยู่ คุณกล้าดียังไงมาแย่งความหวังที่จะมีชีวิตของเขาไป กล้าดียังไง?”

ฉินซีเป็นผู้หญิงแบบไหน โจวชุ่ยนั้นรู้เป็นอย่างดี เธอแม้แต่ขณะที่ร้องไห้ก็ยังพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ แท้จริงแล้วคือ ให้ฉินซีใจอ่อน ถึงแม้ว่ายังคงตำหนิโจวซุย แต่กลับวาง โทรศัพท์มือถือลง “เสี่ยว แม่ผิดไปแล้วจริงๆ คุณก็เข้าใจแม่ แม่นั้นขนาดจะฆ่า

ปลายังไม่กล้าทำเลย แล้วจะมากล้าฆ่าพ่อของคุณได้ยังไง? ฉัน แค่ไม่อยากจะเห็นคุณกับเสี่ยวลำบากขนาดนั้นจริงๆ ถึงได้ทำ แบบนี้ ขอให้คุณยกโทษให้แม่ครั้งนี้สักครั้ง แม่รับรอง จะไม่ทำ สิ่งที่ไม่ถูกต้องอีกต่อไปแล้ว ดีไหม?”

โจวซุ่ยตีเหล็กตอนร้อน รีบร้อนขอร้องวิงวอน

“ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร คุณก็ลงมือกับพ่อ นั่นเป็นเรื่อง ที่ไม่ถูกต้อง ทั้งชีวิตนี้ ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณ!

ท่าทางของฉันนั้นหนักแน่นไม่มีอะไรเปรียบได้ พูดด้วย

ดวงตาแดงก่า: “คุณไปซะเถอะ! ฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นคุณอีก

ต่อไปแล้ว!”

“เสี่ยวซี แม่รู้แล้วว่าผิดจริงๆ ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำเรื่องเลวร้าย มาก่อน เพียงแค่เรื่องนี้ หรือว่าคุณจะไม่ยินยอมให้อภัยฉันใช่ หรือเปล่า?”

ภายในจิตใจของโจวชุ่ยนั้นทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว

เหตุผลที่เธอทำเรื่องพวกนี้ไปทั้งหมดนั้น เป็นเพราะเพื่อที่จะ สามารถกลับไปที่ยอดเมฆา แต่ตอนนี้ ฉันนั้นกลับอยากให้เธอ

รีบออกไป

ดังนั้น ความพยายามของเธอทั้งหมดคงจะศูนย์เปล่าแล้ว
“คุณไปซะเถอะ! เรื่องที่คุณอยากจะลงมือกับพ่อ ฉันจะไม่บอก คนอื่น”นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินซีมีท่าทางหนักแน่นขนาดนี้

ตอนเย็นขณะที่คุยwechatกับฉัน ฉันตั้งใจคุยกับเธอ ให้ เธอระวังโจวซุ่ย

เธอยังซักถาม ฉันนั้นไม่พูดอะไรออกมา เพียงแต่กำชับเธอ ด้วยความจริงจังเป็นอย่างมาก ให้เธอจำเป็นที่จะต้องระมัดระวัง ตัวกับโจวซุ่ย

เดิมที ฉันยังไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น แต่สิ่งที่โจว ชุ่ยทำเป็นเมื่อกี้ทั้งหมดนั้น ทำให้เธอสุดท้ายก็เข้าใจความหมาย ของจินยี

บางที ฉันคงรู้มานานแล้ว โจวชุ่ยนั้นอยากที่จะลงมือฆ่าฉัน ต้าหย่ง เพียงแต่กังวลว่าตัวเองจะเสียใจเป็นทุกข์ เลยไม่ยินยอม ที่จะพูดความจริงออกมา

“เสี่ยวซี แม่ผิดไปแล้วจริงๆ ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันไปเลย ได้ หรือเปล่า? แม่รู้ว่าผิดไปแล้วจริงๆ”โจวซุ่ยคุกเข่าบนพื้น ร้องไห้ ออกมาทั้งหมด

“ถ้าหากคุณยังไม่ไป ฉันจะแจ้งความจริงแล้วนะ!”

ฉินซีเช็ดน้ำตา สิ่งที่อยู่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตั้งใจและ แน่วแน่

ในใจของเธอถึงแม้ว่ามีหลายแง่มุมที่อดสงสารไม่ได้ แต่ว่าสิ่ง ที่โจวซุ่ยทำนั้น ทำให้เธอรับไม่ได้จริงๆ
ฟังว่าฉันต้องการจะแจ้งความ โจวซุ่ย ในที่สุดก็เข้าใจ แน่ชัด ฉินซีนั้นจริงจัง

“ได้ แม่จะไปเดี๋ยวนี้ คุณอย่าแจ้งความนะ!”

โจวซุ่ยพูดจบ รีบร้อนวิ่งจากไป กลัวว่าถ้าช้าไปก้าวหนึ่ง ฉัน

จะต้องแจ้งความ

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินที่เพิ่งจะนอนหลับ ก็ได้รับโทรศัพท์

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล เขารู้ในทันที

“พี่เฉิน จะให้ลงมือหรือเปล่า?”

“ในเมื่อนี้เป็นสิ่งที่เสี่ยวซีเลือก งั้นก็ปล่อยให้เธอจากไป

“รับทราบ!”

หลังจากหยางเฉินวางโทรศัพท์ สมองเต็มไปด้วยความกังวล

ใจ

เหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ฉันจะต้องรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่าง มากแน่ๆ?

พอนึกถึงตรงนี้ เขาก็ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ลุกขึ้นมาทันที ตรงไปที่โรงพยาบาล

ประตูใหญ่โรงพยาบาลประชาชน อาวดี้a6สีดำคันหนึ่งกำลัง จอดอยู่

โจวซุ่ยเพิ่งจะเดินออกมาทางประตูใหญ่ ผู้ชายที่สวมชุดสูท สองคน เดินตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว
โจวซุ่ยที่กำลังตกใจทำอะไรไม่ถูกนั้น ยังไม่สติกลับมา สอง

คนนี้ก็ตรงเข้ามาหาเธอ

“พวกคุณต้องการทําอะไร? ปล่อยฉันนะ! ปล่อยฉันนะ!

โจว ยถูกสองคนจี้ตัวไปอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าไปยัดใส่ใน

รถ

ในเวลานี้เป็นเวลากลางดึก การร้องขอความช่วยเหลือของโจ วชุ่ย ไม่มีคนพบเห็นอย่างสิ้นเชิง

หลังจากที่โจวยถูกพาขึ้นรถ และพยายามดิ้นรนอย่างบ้า คลั่ง ร้องตะโกนแผดเสียงกึกก้อง

“พวกคุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงต้องมาจับฉัน?”

“รู้ว่าพวกคุณจะทำอะไรหรือเปล่า? นี่เป็นการลักพาตัวเรียกค่า

ไถ่!”

“รีบปล่อยฉัน ไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งความ!

“ตามกฎหมาย การกระทำของพวกคุณ จะต้องได้รับโทษจำ คุกแบบมีระยะเวลากําหนดสิบปีขึ้นไปหรือโทษจำคุกตลอด ชีวิต!”

ระยะนี้ โจวยสอบถามเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายมา

โดยตลอด และรู้เกี่ยวกับกฎหมายอยู่บ้าง

“เหอะๆ คุณยังเข้าใจกฎหมาย?”
ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ยิ้มเยาะ “งั้นฉันถามคุณ จ้างวานฆ่าคน เป็นความผิดอะไร ฆ่าคนไม่สําเร็จ เป็นความผิด อะไร?”

ฟังคำพูดนั้น โจวซุ่ยก็สั่นเทาไปทั่วร่าง การกระทำผิดสองข้อ นี้ คงไม่ใช่เป็นตัวเธอเองใช่ไหม?

แน่นอนว่าเธอไม่ยอมรับ รีบร้อนพูด “ฉันจะไปรู้ได้อย่างไร?” “งั้นฉันจะบอกคุณให้!

ผู้หญิงที่นั่งข้างคนขับพูดด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น: “จงใจฆ่าคน ลงโทษประหารชีวิต โทษจำคุกตลอดชีวิตหรือโทษจำคุกแบบมี ระยะเวลากำหนดสิบปีขึ้นไป ดูตามอาการบาดเจ็บของฉันต้า หย่งแล้วนั้น อย่างต่ำที่สุดก็น่าจะตัดสินโทษจำคุกตลอดชีวิต! และเพิ่มเรื่องฆ่าคนยังไม่บรรลุผล ถึงขนาดที่ว่ามีความเป็นไป ได้ที่จะตัดสินให้คุณโดนลงโทษประหารชีวิต!

“ก่อนหน้านี้คุณจ้างวานหูฉาว ตอนที่ชนฉันต้าหย่ง ให้ตาย ทำไมคุณไม่รู้กฎหมาย? เมื่อตอนที่วางแผนฆ่าฉันต้าหย่ง ให้ ตาย ทำไมคุณไม่รู้กฎหมาย?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ