บทที่ 270 ไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ

ตอนที่หันซวนได้ยินเสียงของหยางเฉินนั้น แววตาของเธอก็ดู เปลี่ยนไป อารมณ์ความรู้สึกเองก็เกิดการผันผวนขึ้นมา

คนชุดดำทั้งสี่นั้นมองดูหยางเฉินที่เดินไปหาพวกเขา จิต

สังหารอันแรงกล้าก็ถูกส่งออกมาจากสายตาของทุกคน

คำพูดของหยางเฉินที่ว่า “ใครกล้าทำร้ายเธอ ฉันเอามันตาย แน่” มันช่างเป็นคำพูดที่โอทั้งสิ้นดี

“นี่ไอ้หนู นี่แกกำลังข่มขู่พวกเราอย่างนั้นเหรอ?”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันทำหน้าเยาะเย้ยหยางเฉิน ในสายตาของ พวกเขา หยางเฉินนั้นเป็นคนที่ได้ตายไปแล้ว

หยางเฉินเดินไปพูดไป “ปล่อยเธอซะ แล้วฉันจะปล่อยพวกแก ไป!”

“ไอ้หนู โอหังนักนะ!”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งยิ้มเยาะเย้ย พร้อมกับสีหน้าที่ดุร้าย “แกอยากให้เธอรอด แต่ฉันอยากให้เธอตายว่ะ!”

สิ้นเสียง เขาก็ไม่มีความลังเลใดๆ กระทืบเท้าไปที่หัวของหัน ชวนทันที

แววตาของหันชวนนั้นไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อยแค่ในใจยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่านั้น

มีเพียงเวลาที่ใกล้ตายเท่านั้น เธอถึงได้รู้ตัวอย่างแจ่มแจ้งว่า ตัวเองนั้นยังมีความอาลัยอาวอนกับโลกใบนี้อยู่

“ซิ่ว!”

และในตอนนั้นเอง หินเล็กๆ ก้อนหนึ่งถูกดีดออกจากมือของ หยางเฉิน ราวกับดาวตกดวงน้อยๆ ในยามค่ำคืน มาพร้อมกับ เสียงแหวกอากาศ พุ่งตรงไปยังหัวหน้าของผู้แข็งแกร่ง

“ดบ!”

ในเวลาเดียวกัน เสียงที่ชวนให้อึดอัดก็ได้ดังขึ้น ก้อนหินนั้นได้ ทะลุผ่านเข่าของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งไป

ความเจ็บปวดที่แสนสาหัส เกิดขึ้นที่หัวเข่า แล้วกระจายไปทั่ว

ร่างอย่างรวดเร็ว

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งล้มลงกับพื้นราวกับคนที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“อ้า!”

ทันใดนั้น ส่วนลึก ในลำคอของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งก็ได้ ระเบิดเสียงคำรามที่เจ็บปวดออกมา กังวานอยู่ในค่ำคืนที่มืดมิด

ส่วนผู้แข็งแกร่งที่เหลืออีกสามคน พอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ต่างก็อึ้ง

ไปตามๆ กัน

ต่างก็จ้องมองหยางเฉินด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อกี้ เกิดอะไรขึ้น พวกเขานั้นไม่รู้ตัวเลย จนเห็นว่าก้อนหินที่อยู่ในมือของหยางเฉินได้หายแล้ว พวกอะไรขึ้น

หันชวนเบ่งตาๆ เธอกว้าง แววตาเต็มเปี่ยม

ความรู้สึก

เมื่อเธอคิดว่าตัวเองกำลังจะตายแล้ว กับการปรากฏตัวของ หยางเฉินนั้น เธอไม่ได้คาดหวังอะไรเลยสักนิด

จนในตอนที่ร่างกายของหัวหน้าของแข็งแกร่ง

“แกเป็นใครกันแน่?

หัวหน้าของแข็งแกร่งพูดพร้อมฟันมากมาย ทำให้หน้าที่แสดงออกมานั้นบูดเบี้ยวหมดเสียง สั่นเครือ และ

เขาเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง ถึงหัวเข่าจะถูกเจาะเป็นถึง แค่ไม่เลยแต่น้อย

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย องค์กรการที่สามารถฝึกฝนผู้ แข็งแกร่งออกได้แบบนี้ ต้องธรรมดาแน่นอน

แล้ว ปัญหา

แต่เธอเป็นผู้สอบทอดของอิงเลียแห้งชายแดนเหนือ ต่อให้ต้องพบเจอกับอำนาจที่ใหญ่ล้นฟ้า หยางเฉินต้องเข้ามาช่วยเธอแน่นอน

“ฉันเป็นใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกแก แต่ฉันขอบอกไว้

เลย ว่าถ้าพวกแกยังไม่ไสหัวไปอีก พวกแกก็มีแต่ต้องตายสถาน เดียว!” หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “กล้ามาทําร้ายคนของสมาคมบูโดของเรา แกมันก็แค่กำลัง

ขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองเท่านั้น!!

ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากหัวเข่า ทําให้หัวหน้าขอผู้แข็งแกร่ง แทบจะกัดฟันพูดออกมาแล้ว

“สมาคมบูโดอย่างนั้นเหรอ?”

หยางเฉินได้ขมวดคิ้วอย่างแรง

องค์กรนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยิน ก่อนหน้านี้ที่เมืองโจวเฉิง นักฆ่าที่ลอบสังหารเงินอิงจวิ้น ก็คือคนของสมาคมบูโดนี่แหละ

ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะได้เจอคนของพวกมันในเมืองเจียง โจว แบบนี้

“ผู้หญิงคนนี้คือผู้ทรยศของสมาคมบูโดการที่เราฆ่าเธอ มันก็ เป็นคำสั่งจากเบื้องบน!

ผู้แข็งแกร่งอีกคน พูดด้วยท่าทางที่ทรงอำนาจว่า “ถ้ารู้จัก เจียมตัวก็รีบไสหัวไปซะ! สมาคมบูโดไม่ใช่องค์กรที่แกจะมีเรื่อง ด้วยได้!”

“ดูแล้ว พวกแกก็ยังฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจอยู่ดีสินะ!”
หยางเฉินส่ายหน้า “ฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่ากระดูก ของพวกแกนั้น มันแข็งขนาดไหนกัน!

“สามหาวลิ้นดี!”

คนคนนั้นขาออกมาอย่างไม่ชอบใจ แล้วโบกมือใหญ่ๆ ของ ตัวเอง “พวกเราบุกเข้าไปพร้อมกัน แก้แค้นให้พี่ใหญ่! ระวัง อาวุธลับของมันด้วยล่ะ!

เห็นได้ชัด ว่าการที่หยางเฉินดีดหินใส่พวกมันนั้น ถูกมองว่า เป็นการใช้อาวุธลับไปแล้ว

แต่ก็พอเข้าใจได้ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว มีเพียงแค่แสงสว่าง จากไปที่สลัวๆ พวกเขาเห็นไม่ชัดเจนว่าหยางเฉินนั้นลงมือยังไง มันจึงเป็นเรื่องธรรมดา

สามผู้ยิ่งใหญ่แห่งสมาคมบูโด พุ่งเข้าใส่หยางเฉินพร้อมกัน แต่หยางเฉินก็ไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ราวกับก้าวเดิน อยู่ในลานบ้าน เดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง

เกิดความร้อนรนขึ้นในแววตาของหันซวน เธออยากเข้าไป ช่วยหยางเฉิน แต่เธอนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนแล้วเมื่อกี้ก็ มาถูกรุมทำร้ายอีก จนแผลมันฉีกขาดไปแล้ว เจ็บหนักยิ่งกว่า เดิม ตอนนี้เธอจึงไม่มีแรงมากพอที่จะทำการต่อสู้อีกแล้ว

“คุณรีบไปซะ!”

จู่ๆ หันซวนก็ตะโกนออกมา
ถึงเธอจะไม่รู้ว่าของตัวเองกับหยางเฉินนั้นเป็นอะไรกัน แต่ จากคำพูดของหยางเฉินนั้นเธอก็สามารถรับรู้ได้ว่า หยางเฉินนั้น เคารพในตัวของเธอมาก

ถ้าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้หยางเฉินต้องตาย เธอก็ไม่มีทางยก โทษให้ตัวเองเด็ดขาด

แต่วินาทีที่ตะโกนออกไป เธอก็ต้องเบ่งตาโตทันที

เธอเห็นหยางเฉินนั้นขยับตัวเล็กน้อยด้วยความเร็ว จากนั้น สมาชิกสามคนของสมาคมโดนั้นต่างก็กระเด็นออกไปหลาย สิบเมตรราวกับถูกรถบรรทุกที่หนักหลายตันชนเข้า

พร้อมๆกับเสียงกระดูกที่แตกหัก

หลังจากที่สามคนนั้นล้มลงกับพื้น พวกเขาก็แน่นิ่งไปทันที ดู ไม่ออกว่าเป็นหรือตาย

ทุกอย่างที่ว่ามานี้ เกิดขึ้นในชั่วพริบตาเท่านั้น

หันชวนรู้สึกราวกับฝันไป เดิมทีเธอเองก็เป็นสมาชิกของสมา คมบูโดเหมือนกัน กับความแข็งแกร่งของสี่คนนี้ เธอรู้ดีอย่าง

มาก

แต่ตอนนี้ กลับดูอ่อนแอแบบนี้

รูม่านตาของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่งนั้นหดเล็กลงทันที สองตา จ้องเขม็งไปที่หยางเฉิน ราวกับลืมความเจ็บปวดที่หัวเข่าของตัว เองถูกเจาะทะลุไปแล้ว
ต่อให้อยู่ในสมาคมบูโด เขาก็ไม่เคยเห็นใครที่มีฝีมือน่ากลัว ขนาดนี้มาก่อน

บางทีอาจจะมีแค่ระดับท่านผู้นำเท่านั้นละมั้งถึงจะมีความ สามารถในการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้

“ฉันได้เสนอทางรอดให้พวกแกแล้ว ทำไมถึงไม่เอา?

สายตาของหยางเฉินค่อยๆ ขยับ จนมาหยุดอยู่ที่หัวหน้าของผู้ แข็งแกร่ง

“ฉัน ฉัน ฉันจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!”

หัวหน้าของผู้แข็งแกร่งตกใจจนตัวสั่น แม้แต่ตอนพูดก็ยังติด อ่างขึ้นมาแล้ว

ทันทีที่พูดจบ เขาก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินกระเผลกๆ ออกไป

“คิดจะไปสินะ?”

หยางเฉินจ้องมองผ่านหลังของหัวหน้าของผู้แข็งแกร่ง แล้วขำ ออกมาอย่างไม่ชอบใจ “มันสายไปแล้ว!!

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน มาพร้อมกับความหนาวเย็นสาย

หนึ่ง

สีหน้าของหันซวนนั้นซีดเผือด เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ว่า คนคนหนึ่ง จะเก่งกาจได้ขนาดนี้

สมาชิกสี่คนของสมาคมบูโด แทบจะตายไปในพริบตาเลย!

“พวกเขาเป็นสมาชิกของสมาคมบูโด ถ้าคุณฆ่าพวกเขา มันก็จะสร้างปัญหาให้คุณอย่างมากเลย!

หันชวนกัดฟันแน่น แววตานั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน

“มันก็จริงที่อาจเจอปัญหาบ้าง แล้วมันจะทำไมเหรอ?”

หยางเฉินขาออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ถ้าพวกมันอยากที่จะรน หาที่ตาย ผมก็ไม่ขัดข้องที่จะกระทืบสมาคมบูโดให้จมดิน!

ตบ!

หับนซวนรู้สึกได้แค่มีเสียงดังสนั่นเกิดขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วย ความช็อก

กระทืบสมาคมบูโดให้จมดิน

ถึงคำพูดนี้ฟังแล้วจะดูบ้าบินอย่างถึงที่สุด

แต่หันซวนกลับไม่รู้สึกว่ามันบ้าบิ่นเลยสักนิด

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถสังหารสมาชิกสี่คนของสมาคม โดได้อย่างง่ายดาย เป็นคนที่บ้าบิ่นจริงๆ เหรอ?

หยางเฉินไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของหันซวน เขาหันหลัง แล้วเดินกลับไปยังรถPhaetonคันของเขา จากนั้นก็หยิบมีด เล่มใหญ่ออกมาเล่มหนึ่ง แล้วโยนมันออกไป

“แคร็ง!”

มีดเล่มใหญ่นั้นลอยไปที่ใต้เท้าของหันชวนจนมืดนั้นเสียบลึก เข้าไปในพื้น!
“มีดทรราช ผมคืน ให้คุณ!

หยางเฉินจ้องมองหันซวนด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ถ้าให้ผมรู้ว่า คุณยังไปทำเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงของมีดทรราชอีก ต่อให้เป็น หลานสาวของเขา ผมก็ไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ แน่นอน!!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ