บทที่ 257 ฆ่าหรือไม่ฆ่า

นักฆ่าดูเหมือนว่าอายุประมาณสี่สิบปี สวมชุดสีดำพรางดำ สายตาเหี้ยมโหดอย่างยิ่ง

อาจเป็นเพราะอยากจะดิ้นหลุดออกจากเชือกที่ผูกบนข้อมือ

สภาพข้อมือของเขาจึงเสียหายจนจำไม่ได้แล้ว

เห็นหยางเฉินและกั่วปิงเดินเข้ามา ในดวงตาของนักฆ่าดุจ เหยี่ยวเต็มไปด้วยสีแดงเลือด “ฉันขอเตือนพวกแก ดีที่สุดปล่อย ฉันไปซะ ไม่อย่างนั้นพวกแกจะต้องเสียใจแน่!”

หยางเฉินเดินเข้ามาแล้ว มองนักฆ่าจากจุดที่อยู่สูงกว่าลงมา “บอกฉันมา ใครให้แกไปฆ่าเฉินอิงจน?”

เมื่อคืนนี้ ตอนอยู่ที่ภูเขาห้าธาตุเจอกับทายาทแห่งมีดทรราช หยางเฉินจึงเกิดความคิดอาฆาตแค้นต่อเฉินอิงจนขึ้นมาแล้ว เดิมทีจะให้เฉียนเปียวไปลงมือ ผลปรากฏว่ามีคนแย่งฆ่าเฉินอิงจ ขึ้นไปก่อนก้าวหนึ่ง

ตอนนั้นหยางเฉินรู้สึกว่าเรื่องนี้มีกลิ่นตุๆ เดิมแค่จะนำมือ สังหารคนนี้มาควบคุมเอาไว้ ถือโอกาสตรวจสอบดูหน่อยว่าเป็น ใครที่อยากฆ่าเฉินอิงจน

เพราะตระกูลเฉินและตระกูลซูอยากจะแต่งงานเกี่ยวดองกัน จึงมีคนไม่ยินยอมเห็นเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ดังนั้นขอเพียง ค้นหาคนที่อยากฆ่าเฉินอิงจนเจอ ก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นใครที่อยากจะฆ่าซูซาน

จนกระทั่งวันนี้ เฉินชิงไห่พาคนมาแก้แค้นด้วยตนเอง ถึงทำให้

เขาสำนึกได้ว่าเรื่องราวนี้ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

“ฉันจะไม่บอกแกหรอก!!

นักฆ่ากล่าวอย่างเย็นชา ในสายตาไม่มีความหวาดกลัวสักนิด

เดียว

หยางเฉินหัวเราะเยาะเย้ย “คิดจริงเหรอว่าแกไม่พูด ฉันจะ หาไม่ได้?”

ความจริงในใจของหยางเฉินพอจะคาดเดาได้แล้ว เพียงแต่ ยังไม่ได้รับการพิสูจน์ความจริงออกมาเท่านั้นเอง

“เป็นตระกูลหยวนแห่งเมืองโจวเฉิง คนที่ซื่อหยวน!”

หยางเฉินเอ่ยปากขึ้นมากะทันหัน

ในสายตาที่หนาวเย็นของนักฆ่านั้น มีแววตาที่ตกใจแวบผ่าน นิดๆ แล้วมลายหายไป

ทว่าแค่ความไม่มั่นคงของอารมณ์เพียงเสี้ยวหนึ่งนั้นเอง กลับ

ถูกหยางเฉินจับไว้ทันแล้ว และพิสูจน์ความจริงที่เขาคาดเดาเอา

ไว้

“คนคนนั้นที่แกพูดถึง ฉันไม่รู้จัก!” นักฆ่าตอบอย่างเฉยชา

“ไม่ว่าแกจะยอมรับหรือไม่ ไม่เป็นอะไร!

พูดจบ หยางเฉินพูดกำชับกับลั่วปิง “เอาคนไปจัดการ
ครับ!”

ลั่วปีงรีบพยักหน้ารับ ในใจกลับรู้สึกตื่นตกใจอย่างยิ่ง

หยางเฉินเพียงแค่ถามคำถามเกี่ยวกับนักฆ่า และบอกการ คาดเดาของตนเองออกมา ส่วนนักฆ่ายังไม่ได้ตอบหยางเฉินเลย แต่เหมือนว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว

จนกระทั่งบอดี้การ์ดข้างกายของลัวปิงเดินไปยังนักฆ่า นักฆ่า ถึงสำนึกได้ว่าหยางเฉินไม่ได้กำลังพูดเล่น แต่ว่าอยากเอาชีวิต ของเขาจริงๆ

ชั่วพริบตาเดียวก็สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ พูดอย่างตกใจ โกรธ “แกฆ่าฉันไม่ได้นะ ฉันคือคนของสมาคมบูโด ถ้าเกิดฉันตายไป สมาคมบูโดจะไม่ยอมเลิกรา จนกว่าจะฆ่าแกทิ้งได้

ได้ยินสมาคมบูโดชื่อนี้ ลั่วปิงสีหน้าเปลี่ยนไปมาก

ว่ากันว่าภายในสมาคมบูโดมีผู้แข็งแกร่งมากมาย ในนั้นยังมี ยอดฝีมือที่เกรียงไกรขั้นสุดไม่น้อยเลย

จุดหนึ่งที่สำคัญสุด องค์กรแห่งนี้ชอบปกป้องคนของตนอย่าง มาก ถ้าเกิดคนของพวกเขาถูกฆ่า ย่อมต้องค้นหาแบบทุ่มเทสุด กําลังจนหานักคนร้ายเจอแน่ และจู่โจมสังหาร

“ท่านประธานครับ ท่านว่า……”

คำพูดของลั่วปิงยังไม่ทันจบ กลับถูกหยางเฉินขัดจังหวะ

“ฆ่า!”
“ครับ!”

ลั่วปิงไม่กล้าพูดมากอีกสักประโยคเดียว รีบส่งสายตาไปให้ บอดี้การ์ดทันที

“อย่าฆ่าฉัน ฉันพูดแล้ว! แกอยากจะรู้อะไร ฉันจะบอกแก ทั้งหมด! คือคนหนุ่มที่ซื่อหยวน ให้ฉันมาห้าล้าน ให้ฉันฆ่าคน

คนหนึ่งทิ้ง ฉันถึงได้ลงมือ

ชั่วขณะนั้นมือสังหารตกใจยกใหญ่จนสีหน้าเปลี่ยน ดวงตา แดง ตะโกนขึ้นมา

ตอนที่บอดี้การ์ดของถั่วชิงกำลังลังเลว่าจะฆ่าหรือไม่ฆ่าดี ทันใดนั้นมีแสงเงินแวววาวแวบผ่านไปฉับพลัน

มีดที่คมกริบแวบไป จ้วงเข้าหัวใจของมือสังหารอย่างลึก เขา เบิกดวงตากลมโต จ้องที่หน้าอกตาไม่กะพริบ มีดที่แทงมานั้น ก็ คือมีดที่เขาฆ่าคนมานับไม่ถ้วน

ลั่วปิงและบอดี้การ์ดต่างตกใจค้างกันหมด เห็นเพียงมีดเล่ม นั้นที่เมื่อสักครู่หยางเฉินเอามาเล่นในมือ ตอนนี้กลับไม่เห็นแล้ว

เมื่อสักครู่หยางเฉินขว้างมีดเข้าไปอย่างไรกัน แม้กระทั่งพวก เขายังไม่มีใครมองเห็นเลย มือสังหารของสมาคมบูโดคนนั้นก็ ตายเสียแล้ว

“แค่นักฆ่าของสมาคมบูโดคนหนึ่ง ต่อให้เป็นหัวหน้าสมาคม ของพวกเขามาแล้ว ขอเพียงเขากล้าก่อกรรมทำเข็ญ ฉันก็จะฆ่าแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

หยางเฉินเอามือไพล่หลัง พูดด้วยท่าทางทระนงองอาจ

ลั่วปิงและบอดี้การ์ดมีความรู้สึกที่อยากจะก้มลงกราบ หยาง เฉินในเวลานี้มีพลังอำนาจโดดเด่นที่สุด เป็นธรรมไปทั้งหมด ไม่ เห็นสมาคมบูโดอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

สมาคมบูโดนั้น เปิดตามองดูทั้งจิ๋วโจว เป็นองค์กรที่ยิ่งใหญ่ เกรียงไกรและลึกลับอย่างยิ่งแห่งหนึ่ง สาขาของพวกเขายิ่ง กระจายไปทั่วโลก

ที่เยนตูมีคำพูดหนึ่งที่แพร่หลายไปทั่ว: ยินยอมผิดใจแปด ตระกูลแห่งเยนตู แต่ไม่สามารถล่วงเกินสมาคมบูโด

แค่คิดก็รู้แล้วว่าสมาคมบูโดอยู่ที่จิ๋วโจว มีตำแหน่งอย่างไรกัน

“นึกไม่ถึงว่าตระกูลหยวนจะแอบทำบ้าบออยู่ลับหลัง ถ้าไม่ อย่างนั้น ให้ผมพาคนไปที่ตระกูลหยวนตอนนี้เลย ไปหาหยวนซื่อ หมู่ผู้นำของตระกูลหยวน ให้คำอธิบายมา?” ลั่วปิงถามด้วย ความระมัดระวัง

“ยังไม่ต้องแตะต้องตระกูลเฉิน สำหรับตระกูลหยวน ก็ไม่ต้อง สนใจ ทําเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังหยางเฉินสั่งการไปพักครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากบอกว่า “ตาม ฉันไปตระกูลเฉินสักเที่ยว!

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หมุนตัวออกไป
ลั่วป่งตะลึงแวบหนึ่งถึงได้สติกลับมา รีบตามเข้าไปทันที

ในขณะเดียวกัน ที่ตระกูลเฉิน

คนของตระกูลเฉินยังไม่กระจ่างต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า นี้ รู้เพียงว่าเฉินซึ่งได้พาคนไปหาหยางเฉินด้วยตนเอง อยากจะ

ชำระแค้นแทนเฉินอิงจน

ในเวลานี้เอง เฉินซิงไห่พาคนกลับมาแล้ว

“พ่อคะ ล้างแค้นให้เสียวจนแล้วเหรอคะ? มีท่านออกหน้า จะ ต้องเป็นที่น่าพอใจสำหรับทุกคนแน่เลยใช่ไหมคะ?”

ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบเข้ามาทันที ดวงตาแดงก่ำ ถาม แบบหน้าตารอคอย

เฉินอิงจวิ้นเป็นลูกชายของเธอ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ เธอ

ร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งหมดแล้ว

“นี่ยังต้องพูดอีกเหรอ? ผู้นำออกหน้าด้วยตัวเอง จะให้คนร้าย ลอยนวลได้ที่ไหน?”

คนอื่นๆ ต่างทำหน้าตารอคอย

โดยเฉพาะตระกูลเฉินเป็นตระกูลใหญ่ชั้นนำของเมือง โจวเฉิง กลับโดนคนฆ่าที่เมืองโจวเฉิงเข้าแล้ว สำหรับตระกูลเฉินนั้น เรื่องนี้คือความอัปยศอดสู

มีเพียงให้คนที่สังหารเฉินอิงจวิ้นได้รับโทษแบบเดียวกัน ถึงจะ สามารถลบล้างความอัปยศอดสูนี้ได้
เดิมทีเฉินซิงไห้อารมณ์แย่มากอยู่แล้ว เวลานี้ถูกคนทั้งตระกูล มารุมถาม ชั่วขณะนั้นจึงระเบิดความโกรธออกมา “ไสหัวไปให้ หมด!”

พูดจบ เขาก็กลับไปยังห้องของตนเองอย่างโมโหเดือดดาล “หรือว่าไอ้หนุ่มคนนั้นยังมีชีวิตอยู่?

คนของตระกูลเฉินสัมผัสได้ถึงอะไรเข้าแล้ว แต่ละคนสีหน้าดู แย่กันมาก

“พ่อครับ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี? หรือว่าต้องขอร้อง เจ้าหมอนั่น ให้ยกโทษจริงๆ เหรอครับ?”

ในคฤหาสน์ของเฉินซิงไห่ ผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรง หน้าของเขา ถามแบบท่าทางไม่ยินยอม

เขาคือเฉินเท้าบิดาของเฉินอิงจวิ้น เวลานี้หน้าตาดูโกรธแค้น

ในสายตาของเฉินซิงไห่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง พูดจาอย่างฉุนเฉียว “ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนั้นไม่ยอมเจอพวกเรา อยากจะได้รับการอภัยของเขา เดิมทีเป็นไปไม่ได้!”

“งั้นทําอย่างไรดีครับ? หานเซียวเทียนต้องไม่ปล่อยพวกเราไป แน่นอน หรือว่าตระกูลเฉินจะสูญสิ้นลงแล้วจริงๆ เหรอครับ?” เฉินเท้าเงยหน้าตะโกนเสียงดัง

“ตึง!”

ในเวลานี้ มีเสียงเครื่องยนต์คำรามสนั่นดังขึ้นมากะทันหันจากด้านนอก

เฉินชิงไห่และเฉินเท้าสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ในขณะนั้น เกิด เรื่องอะไรขึ้น?”

“ปิง!”

ประตูห้องโดนเปิดฉับพลัน ภาพคนสีดำลอยเข้ามาโดยตรง

ร่วงอยู่แทบเท้าของเฉินซึ่งได้อย่างแรง

ตอนที่เขามองเห็นว่านั่นคือศพคนตาย หน้าตาก็เต็มไปด้วย ความตกใจกลัว

“ผู้น่าเฉิน ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ พอใจหรือยัง?”

เสียงของหยางเฉินดังขึ้นทันใด เห็นเพียงเขาก้าวเท้าเข้ามา ด้านหลังยังมีลัวปิงตามมาด้วย

“นายเองเหรอ!”

ลูกตาของเฉินซิงไห่หดตัว เขานึกไม่ถึงว่าหยางเฉินจะมาที่ตระ กูลเฉินด้วยตนเอง

ประเด็นสำคัญคือเขาพาแค่ถั่วปังมา คาดไม่ถึงว่าแม้แต่บอดี้ การ์ดสักคนยังไม่พามา

การเคลื่อนไหวทางนี้ ไม่นานก็ดึงดูดยอดฝีมือของตระกูลเฉิ นกลุ่มใหญ่มากันแล้ว ชั่วขณะนั้นล้อมรอบหยางเฉินและกั่วปิง เอาไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ