บทที่245 ตระกูลไร้ค่า

“มัวพูดไร้สาระอยู่ได้ รีบไปต้อนรับสิ!”

เจิ้งหยันรีบเดินเข้าไปต้อนรับลั่วปิง

“สวัสดีครับประธานลั่ว!”

เจิ้งหยันเดินมาตรงหน้าจั่วปัง เขาโค้งตัวจนเกือบจะเก้าสิบ องศา จากนั้นจึงกล่าวทักทาย

“นายคือ?”

ลั่วปิงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“ผมเจิ้งหยัน ผู้จัดการใหญ่ของเจิ้งเหอกรุ๊ปครับ!”

“ผมโจวอวี้เจี่ยจากตระกูลโจวครับ วันนี้เป็นงานแต่งของ โจว ขายลูกชายของผมครับ คิดไม่ถึงว่าประธานล้วจะมาด้วยตัวเอง เป็นเกียรติของตระกูลโจวจริงๆ ครับ เชิญประธานลั่วข้างในเลย ครับ!”

เจิ้งหยันกับโจวอวี้เจี๋ย สลับกันพูด สีหน้าของทั้งสอง เต็มไป ด้วยความปลื้มใจ

ต้าเหอกรุ๊ปเปรียบเหมือนกำลังหลักของตระกูลเฉินและตระกูล หยวน ว่ากันว่ามีคนใหญ่คนโตคอยหนุนหลัง อีกทั้งคนที่เคยเป็น เจ้าของต้าเหอกรุ๊ปอย่างตระกูลหยาง คนใหญ่คนโตคนนั้นโดน ลั่วปิงหักหลังจนย่อยยับ
ไม่ต้องถามก็พอเดาได้ว่าทำไม เจิ้งหยันกับโจวเจียถึงนอบ น้อมต่อลัวปิง

“ไสหัวไป!”

เมื่อลั่วปิงได้ยินชื่อทั้งสองคน สีหน้าเขาเย็นยะเยือก และแผด เสียงออกมาว่า “ตระกูลไร้ค่า มีสิทธิ์อะไรให้ฉันมาร่วมงานแต่ง ของลูกชายนาย

เจิ้งหยันกับโจวอวี้เจียโดนตวาดต่อหน้าทุกคน สีหน้าของ คนในงานตกใจเป็นอย่างมาก

โจวอวี้เจียไม่เท่าไร แต่เจิ้งหยันเป็นผู้สืบทอดเจิ้งเหอกรุ๊ป เจิ้ง เต๋อหัวมอบบริษัทให้เขาดูแลแล้ว อีกไม่นาน เขาก็จะเป็น ประธานของเจิ้งเหอกรุ๊ป

แต่โดนลั่วปิงตวาดใส่ต่อหน้าทุกคน โดยไม่ไว้หน้าเขาสักนิด

เจิ้งหยันอึ้งไป ขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสัยขึ้นในใจ บรรดาคนในงาน เขามีฐานะสูงสุด แต่ลั่วปิงไม่ได้มาหาเขา

งั้นลั่วปิงมาหาใครกันล่ะ

อย่าบอกนะว่าลั่วปิงไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่เจิ้งเต๋อหัวบอก ลั่วปิงก็มาหาคนใหญ่คนโตเหมือนกันเหรอ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจิ้งหยันรู้สึกตกใจมาก

แม้แต่ลั่วปิงยังต้องมาต้อนรับคนใหญ่คนโต คนๆ นั้นจะมี อานาจแค่ไหนกันนะ
“นั่นประธานทั่วไม่ใช่เหรอ

ฉันเห็นลั่วปิง จึงหันไปถามหยางเฉินด้วยสีหน้าตกใจ หยางเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่ได้บอกให้ทั่วถึงมาที่นี่ ขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง ลั่วปิงมาที่โต๊ะของหยางเฉิน เขา ทําเหมือนไม่เห็นหยางเฉิน และหันไปยิ้มให้ฉันยี “สวัสดีครับ

ประธานฉิน!” ฉันมีสีหน้าตกใจ เธอรีบพูดว่า “สวัสดีค่ะประธานทั่ว

จนกระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังงุนงง เธอรู้ว่าลั่วปิงกับหยางเฉินเป็น อะไรกัน ตอนแรกเธอนึกว่าถั่วปิงมาหาหยางเฉิน แต่เขากลับ ทักทายเธอเท่านั้น และไม่พูดอะไรอีก

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่มองหยางเฉินสักนิด เหมือนคนไม่รู้จัก

กันอย่างไรอย่างนั้น

คนในงานเป็นญาติของตระกูลโจว พวกเขาอาจจะรู้จักต้าเห อกรุ๊ป แต่มีคนไม่มากที่จะรู้ว่าลั่วปิงคือใคร

แต่ก็มีแขกที่ไม่ใช่ญาติของคนตระกูลโจว รวมไปถึงเจ้าสัวนัก ธุรกิจที่เจิ้งหยันเชิญมาด้วย

พวกเขาล้วนรู้จักลั่วปิง

“สวัสดีครับประธานลั่ว ผมเป็น…..

“ไสหัวไป!

นักธุรกิจที่เจิ้งหยันเชิญมาคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาทั่วปิง ขณะที่เขากำลังจะเอ่ยทักทาย ก็โดนลั่วปิงตวาดใส่ต่อหน้าทุกคนอย่าง ไร้เยื่อใย

รอยยิ้มบนใบหน้าของคนนั้นซะงักไป แต่ฐานะและตำแหน่ง ของลั่วปิงสูงส่งมาก อย่าว่าแต่ตวาดพวกเขาต่อหน้าทุกคนเลย ถึงจะทำร้ายพวกเขา พวกเขาก็ไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่คำเดียว

ตั้งแต่ตระกูลหยางย่อยยับ หลังจากที่ตาเหอกรุ๊ปตกอยู่ในมือ ของลั่วปิง บริษัทแข็งแกร่งขึ้นมาก ต้าเหอกรุ๊ปกลายเป็นบริษัท ยักษ์ใหญ่ในเมืองโจวเฉิง ภายในระยะเวลาเพียงแค่สองเดือน

ฐานะของลั่วปิง เทียบได้กับผู้นำตระกูลเฉินและตระกูลหยวน

ในสายตาของลั่วปิง เจิ้งเหอกรุ๊ปก็แค่ขยะ ไม่ต้องพูดถึงพวก เจ้าของธุรกิจกระจอกๆ ที่เพิ่งหยันเรียกมาด้วย

จู่ๆ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับลั่วปิงอีก

หลังจากลัวปิงเข้ามาในห้องบอลรูม นอกจากทักทายฉันยี เขา ก็ไม่พูดอะไรสักคำ เหมือนกำลังรอใครบางคน

“ประธานเจิ้ง ลั่วปิงไม่สนใจพวกเราเลย!”

“เหมือนว่าเขากำลังรอใครอยู่”

“ไม่น่าจะใช่! ถึงจะเป็นเฉินซิงไห้กับหยวนชื่อหมู่ ก็ไม่น่าจะทำ ให้ลั่วปิงต้องรอนิ”

“คนที่สามารถทำให้ลั่วปิงรอได้ คงจะไม่ใช่คนใหญ่คนโตจาก เมืองเอกหรอกนะ”
พวกนักธุรกิจที่โต๊ะเจิ้งหยันพูดคุยกันเสียงเล็กเสียงน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เจิ้งหยันรู้สึกตกใจมาก เจิ้งเต๋อหัวแค่กำชับให้เขามางานแต่ง ของตระกูลโจว บอกว่าจะมีคนใหญ่คนโตมาที่ตระกูลโจว แต่นี่ งานใกล้จะเริ่มแล้ว นอกจากลัวปิง เขาก็ไม่เห็นคนใหญ่คนโต ที่ไหนเลย

เห็นท่าทีของลั่วปิงเหมือนกำลังรอใคร ถ้าคนใหญ่คนโตที่ว่า มาถึงจริงๆ จากท่าทีที่ทั่วปิงทำกับเขา เขาคงไม่มีโอกาสไปใกล้ ชิดกับคนใหญ่คนโตอย่างแน่นอน

“นายมาได้ยังไง”

ขณะนั้น หยางเฉินถามขึ้น

ลั่วปิงอึ้งไป การที่เขาทำเป็นไม่รู้จักหยางเฉิน เพราะกลัวว่า ความสัมพันธ์ของเขากับหยางเฉินจะถูกเปิดเผย

แต่ทว่าตอนนี้ หยางเฉินกลับเป็นฝ่ายถามขึ้น

เขาไม่มีเวลามาสนใจอะไรมากมาย รีบเปลี่ยนที่นั่งไปข้าง หยางเฉิน และพูดเบาๆ ว่า “ประธาน ผมได้ข่าวว่าเฉินชิงไห่จะมา ที่นี่ เขาบอกว่าคุณฆ่าหลายชายของเขา”

“หึ! รนหาที่ตาย!” หยางเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ประธานครับ คุณวางใจเถอะ ผมเตรียมการไว้แล้ว ถ้าพวกนั้นกล้าทําอะไรคุณ ตระกูลเฉินรอวันย่อยยับได้เลย!”

ลั่วปิงพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ

หยางเฉินรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นลั่วปิงมาคนเดียว แต่กลับ มั่นใจว่าจะทําลายตระกูลเฉินได้

ดูเหมือนว่าลั่วปิงจะเตรียมการไว้ในเมือง โจวเฉิงเรียบร้อย แล้ว ไม่แน่ลั่วปิงอาจจะทำเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ให้เขาก็ได้

ถึงจะสงสัย แต่หยางเฉินไม่ได้ถามอะไร กลับกันเขารู้สึกคาด

หวังว่าลัวปิงจะทําได้แค่ไหน

เจิ้งหยันมองลั่วปิงก้มหัวกระซิบกระซาบกับหยางเฉิน แววตา ของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “ลั่วปิงรู้จักไอ้หมอนั่นได้ยัง

เมื่อวานเขาเจอหยางเฉินที่ตระกูลโจว เห็นชัดๆ ว่าหยางเฉินก็

แค่ลูกเขย ที่แต่งเข้ามาอยู่บ้านผู้หญิง

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ลั่วปิงไม่แม้แต่จะสนใจเขา แต่ทําไมถึงไป คุยกับลูกเขยที่แต่งเข้ามาอยู่บ้านผู้หญิงคนนั้นล่ะ

ไม่เพียงแค่เจิ้งหยัน คนในตระกูลโจว ต่างก็มีสีหน้าตกตะลึง เช่นกัน

เมื่อครู่ พวกเขารู้แล้วว่าลั่วปิงคือใคร ตอนนี้ในใจของพวกเขา มีเพียงความตกตะลึงและสงสัย ทำไมถั่วปิงถึงมาร่วมงานแต่ง ของตระกูลโจว
แต่ทว่าตอนนี้ ลั่วปิงคุยกับหยางเฉินอย่างออกรส เหมือนจะ สนิทกันมากด้วย

“ชัย หยางเฉินรู้จักประธานลั่วเหรอ”

นายท่านตระกูลโจวที่นั่งตรงโต๊ะข้างหน้าสุด หันมาถามโจว ยอย่างสงสัย

โจวซุ่ยแสยะยิ้ม “มันก็แค่ใช้ชื่อเสียงขอลูกสาวหนู ไม่งั้นมัน มีสิทธิ์อะไรไปนั่งกับประธานลั่วล่ะคะ”

“พี่พูดอย่างนี้ แสดงว่าเสี่ยวกับประธานล้วรู้จักกันดีอย่างนั้น เหรอ เมื่อกี้ฉันเห็นประธานถั่วเป็นฝ่ายทักเสียวก่อนด้วย” โจวอ ทรงพูดด้วยสีหน้าตกใจ

สองสามวันนี้โจวชุ่ย ต้องรองรับอารมณ์คนในตระกูลไม่น้อย ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะอวดบ้างแล้ว “ตอนนี้เสี่ยวเป็นผู้จัดการ ใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเชียวนะ แต่พวกเธออาจจะไม่รู้ ก่อนหน้า นี้ ประธานทั่วเป็นผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป พูดก็พูดเถอะ เสี่ยวยีก็เหมือนคนที่ประธานลั่วปลูกปั้นมาให้รับตำแหน่งแทน

เมื่อเธอได้ยินว่าตอนนี้ประธานทั่วเป็นผู้จัดการใหญ่ของต้า เหอกรุ๊ป บริษัทอันดับหนึ่งในเมือง โจวเฉิง ฐานะเทียบได้กับผู้นำ ตระกูลไฮโซ ในเมือง โจวเฉิงเลยล่ะ