บทที่ 210ฉันไปกับเธอ

หยางเฉินไม่ใช่ไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน ปีนั้นตอนที่กำลัง สู้รบที่ชายแดนเหนือ ก็เคยไปมาหลายที่ เคยเห็นสาวสวยมา หลายหลาก

แต่ซูซานไม่เหมือนกัน นอกจากรูปลักษณ์ที่ดีมากแล้ว รูปร่างก็

ยังดีที่สุดอีกด้วย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาตัว

เอง

“จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับโรงแรมก่อนแล้ว”

เมื่อนึกถึงว่าซูซานเป็นเพื่อนสนิทของฉินซี หยางเดินค่อนข้าง รู้สึกผิด ฉินซีไม่อยู่ เขากลับตามซูซาน มาว่ายน้ำ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติ แต่ที่นี่มีเพียงพวกเขาสองคน ที่สำคัญ หญิงสาวคนนี้ยังใส่น้อยขนาดนี้

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ ก็หันหลังจากไปอย่างไม่ลังเล แม้แต่น้อย

“หยางเฉิน เดี๋ยวก่อน…โอ๊ย….

ทันใดนั้นซูซานก็กรีดร้อง

หยางเฉินหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว หันหน้ามองเห็นซูซานที่ล้มนั่ง อยู่บนพื้น บนใบหน้ายังเจ็บปวดเล็กน้อย และนวดเท้าของตัวเอง
“เธอเป็นยังไงบ้าง?

หยางเฉินรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ซูซานดูเจ็บปวด ขณะที่นวดข้อเท้าไปด้วย ก็พูดไปด้วย: “ดู เหมือนว่า ฉันจะเท้าแพลง หยางเฉิน นายช่วยประคองฉันกลับไป ที่ห้องได้มั้ย?”

“ได้!”

หยางเฉินรีบประคองซูซานอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย…..เจ็บ……

หยางเฉินเพิ่งประคองเธอขึ้น เธอก็ร้องอีก ร่างกายก็เอนไปที่ บนตัวของหยางเฉิน ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจกันแน่ มือทั้ง สองของเธอกอดหยางเฉินไว้

หยางเฉินใส่แค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ซูซานก็ใส่บิกินีอีก ใน เวลานี้ซูซานกำลังกอดหยางเฉิน ทั้งสองแนบชิดกันอยู่ด้วยกัน อย่างสมบูรณ์

เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่บนผิวของซูซานส่งผ่านมา ชั่วขณะนั้น หยางเฉินค่อนข้างจิตใจเตลิดเปิดเปิง

แต่ก็เพียงชั่วขณะ หยางเฉินก็ฟื้นคืนความสงบ

“เธอนั่งลงก่อน ฉันดูให้เธอ!

หยางเฉินก็ผลักซูซานออกอย่างไม่เหลือเยื่อใย และประคอง เธอนั่งลงบนพื้น
ในแววตาของซูซานค่อนข้างผิดหวัง แต่บนใบหน้านั้นยังคงดู เจ็บปวด: “หยางเฉิน ข้อเท้าของฉันไม่หักใช่มั้ย? รู้สึกเจ็บมาก เดินไม่ได้แล้ว”

หยางเฉินไม่ได้สนใจ สายตาจ้องมองไปที่ข้อเท้าของซูซาน โดยตลอด นอกจากแดงเล็กน้อย ไม่มีอาการผิดปกติใด ดูเหมือนว่าจะเท้าแพลงจริงๆ แต่อาการบาดเจ็บนั้นไม่ร้ายแรง

และไม่ถึงขนาดเดินไม่ได้

“วางใจได้ เท้าของเธอไม่เป็นไร ก็แค่เท้าแพลงเล็กน้อย หยางเฉินลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปเอายา มาให้เธอ

ไม่รอให้ซูซานพูด หยางเฉินก็จากไปแล้ว

มองดูแผ่นหลังของหยางเฉินที่จากไป ดวงตาของซูซานก็แดง เล็กน้อย ก็กัดริมฝีปากแดงแน่น: “ทำไม ไม่ใช่ฉันที่เจอนาย ก่อน?”

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่หน้าประตูตระกูลซู เกือบจะโดนรถชน หยาง เฉินเป็นเหมือนพระเจ้าที่ลงมายังโลก กอดเธอไว้แล้วหลบออก ไป และหยางเฉินก็ได้ฝังลึกอยู่ในใจของเธอแล้ว

ทุกวันนี้ เธอนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อนทุกวัน รู้สึกเพ้อฝัน อยู่เสมอ เธอชอบอ้อมกอดของหยางเฉินมาก

แต่ทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งเหล่านี้ เธอก็จะคิดถึงฉันอีก
เธอชอบหยางเฉิน แต่ไม่มีความปลอมปะปนอยู่ระหว่างความ เป็นเพื่อนสนิทกับฉินซีแม้แต่น้อย จนกระทั่งหยางเฉินปรากฏตัว ซึ่งทำให้เธอค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก

เธอต้องการเป็นคนเริ่มติดต่อกับหยางเฉินก่อนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่เกิดความคิดแบบนี้ แล้วก็เป็นเพราะเสียดายความ เป็นเพื่อนสนิท ทำได้หักห้ามหัวใจของตัวเองไว้

วันนี้พบกับฆาตกรระหว่างทาง เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากรถ ของอีกฝ่ายได้ เธอถึงกับเตรียมพร้อมที่จะถูกฆ่าด้วยซ้ำ

แต่ในเวลานี้ หยางเฉินดันปรากฏตัว แล้วก็ช่วยเธออีกครั้ง

ดังนั้นตอนแรก เธอสอบถามโรงแรมที่หยางเฉินพักอยู่ แล้วก็ จงใจพบเจอหยางเฉินที่โรงแรม และจากนั้นก็จองห้องพักของตัว เองอยู่ข้างๆหยางเฉิน

แม้แต่การโทรศัพท์ ก็ยังใช้การร่วมลงทุนที่สำคัญทำให้ฉันต้า หย่งออกจากเมืองโจวเฉิง เพียงเพื่อให้ได้โอกาสอยู่ร่วมกันกับ หยางเฉินตามลำพัง

ขณะที่เธอกำลังคิดเพ้อเจ้อ หยางเฉินที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ก็ ถือขวดสเปรย์เดินเข้ามา

“นี่เป็นสเปรย์ที่รักษาการบาดเจ็บที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ นักกีฬาก็ใช้สเปรย์แบบนี้”

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ ช่วยซูซานพ้นไปที่ข้อเท้าของเธอ

ในไม่ช้า ความรู้สึกเย็นก็ส่งผ่านมาจากข้อเท้าอย่างฉับพลัน
ซูซานรู้ว่า ถ้าหากแกล้งต่อไป คงจะถูกจับได้อย่างแน่นอน เธอ แกล้งทําพูดด้วยความประหลาดใจ “น่าอัศจรรย์มาก ไม่เจ็บ แล้วจริงๆ!”

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่เจ็บก็ดี ไปกันเถอะ!”

ในครั้งนี้ หยางเฉินเพียงแค่ส่งซูซานถึงหน้าประตู และก็กลับ ไปที่ห้องของตัวเอง

ในห้องนั้น ในหัวของหยางเฉินเต็มไปด้วยฉากที่ซูซานสวม บิกินีอยู่เมื่อกี้นี้

เขาเป็นผู้ชายที่กำลังวังชากำลังแข็งแกร่ง แม้ว่าจะมีภรรยาที่ สวยอย่างฉินซี แต่นอกจากเมื่อปีห้าก่อนที่เคยสัมผัสใกล้ชิดกัน แล้ว ก็ไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดกันอีก

แต่เดิมซูซานเป็นผู้หญิงที่ดีเยี่ยม ตัวของเธอก็ต้องการยั่วยวน หยางเฉิน สําหรับเขาแล้ว สามารถทนได้ที่ไม่ลงน้ำ ก็ไม่ธรรมดา แล้ว

“ในหัวของฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ดึงสติกลับมา และแอบด่า ในเวลาเดียวกัน ตระกูลโจวในเมืองโจวเฉิง

หลังจากที่เจิ้งเหม่ยหลิงโดนเจิ้งเต๋อหัวตบ ก็ออกไปอย่าง น้อยใจ และทานอาหารอยู่ข้างนอกกับเพื่อน เธอเพิ่งกลับมาถึง ตระกูลโจว
“พี่ บ่ายนี้ มีนิทรรศการโบราณวัตถุ อยู่ในพิพิธภัณฑ์ใจกลาง เมือง ฉันมีบัตรเชิญอยู่สองใบพอดี พี่ไปเป็นเพื่อนฉัน ได้มั้ย?”

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยท่าทางที่สนิทสนม และกอดแขนของฉัน ซีไว้แล้วพูด

“เจิ้งเหม่ยหลิง เธอกำลังมีความคิดไม่ดีอะไรอีก?”

ฉันเดินมาจากด้านข้าง และพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

ในใจของเธอ หยางเฉินเป็นไอดอลที่เธอติดตาม ตอนเช้าเจิ้ง เหม่ยหลิงไม่ให้เกียรติหยางเฉินแม้แต่น้อย พูดจาหยาบคายไร้ มารยาท เธอจำได้ทั้งหมด

“เสี่ยว ฉันจะมีความคิดไม่ดีอะไรได้?”

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดอย่างยิ้มกริ่มว่า “เอาแบบนี้ละกัน ฉันจะขอ ให้เพื่อนเอาบัตรเชิญให้อีกหนึ่งใบ เธอก็ไปด้วยกัน ดีมั้ย?”

“ไม่ไป!”

ฉินยีตอบกลับอย่างเยือกเย็น

“ฉันยังต้องอยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว ก็ไม่ไปแล้ว”

ในเวลานี้ฉันเอ่ยปากปฏิเสธ

เจิ้งเหม่ยหลิงกลอกตาไปมา แล้วพูดว่า: “พี่ ฉันจำได้ครั้งก่อน พี่ยังบอกว่า ต้องการเปิดตลาดของซานเหอกรุ๊ปในเมืองโจวเฉิง ไม่ใช่เหรอ? งั้นนิทรรศการวัตถุโบราณนี้ พี่ควรจะไปอย่างยิ่ง

“สิ่งนี้มีอะไรเกี่ยวกับการไปหรือไม่ไป นิทรรศการวัตถุโบราณเหรอ?”

จินซีถามด้วยความสงสัย

เจิ้งเหม่ยหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม: “พี่ นิทรรศการวัตถุโบราณใน ครั้งนี้ ว่ากันว่าจัดขึ้นโดยตระกูลหานมหาเศรษฐีชั้นนำของเมือง เอก พี่คิดดู นั่นเป็นมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก ในเมื่อจัดงาน นิทรรศการวัตถุโบราณ ในเมือง โจวเฉิง งั้นมหาเศรษฐียิ่งใหญ่ และบริษัทต่างๆ คงจะมาที่นี่อย่างแน่นอน ไม่รู้สึกว่า ครั้งนี้เป็น โอกาสเหรอ?”

เดิมทีฉินซีที่ไม่คิดที่จะไปงานนิทรรศการโบราณวัตถุ หลังจาก ที่ได้ยินคำพูดนี้ของเจิ้งเหม่ยหลิง ก็มีความสนใจในทันที

“เหม่ยหลิง เธอแน่ใจว่า เป็นงานนิทรรศการวัตถุโบราณที่จัด โดยตระกูลหานเหรอ?”

ฉินซีถามอย่างตื่นเต้น

เจิ้งเหม่ยหลิงกลอกตาขาวใส่ หยิบบัตรเชิญออกมาแล้วยื่นให้ ฉินซี: “พี่ พี่ดูด้วยตัวเอง ผู้เชิญในบัตรเชิญ คือบริษัทโบราณวัตถุ เหม่ย พี่น่าจะรู้ดี เบื้องหลังของบริษัท โบราณวัตถุเหม่ยก็คือ ตระกูลหานไม่ใช่เหรอ?”

ตระกูลหานมหาเศรษฐีชั้นนำของเมืองเอก ก็สร้างฐานะมาจาก โบราณวัตถุ และบริษัทโบราณวัตถุเหม่ย ก็เป็นกิจการของ ตระกูลหานพอดี

“ได้ ฉันจะไปกับเธอ!”
ฉินซีไม่ลังเลอีกต่อไป และรับปาก

พี่ พี่จะไปกับเธอจริงเหรอ? พี่เขยสั่งฉันไว้ว่า ให้ปกป้องพี่อยู่ ที่นี่ ”

จินยีเอ่ยปากพูด