บทที่197 นี่ก็คือความรัก

ภายในใจจวงเจี้ยนเซ่อสั่นไหวขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้เขามีเพียง สองทางเลือก

อย่างแรก เขาออกคําสั่งไปคําเดียว มือปืนสิบกว่าคนลั่นไกปืน พร้อมกัน ถ้าสามารถฆ่าเจียนเปียวตายได้ ช่วงวิกฤติของตระกูล จวงก็จะมลายหายไป หากฆ่าไม่ตาย งั้นคนที่ตายก็คือเขา

อย่างที่สองคือ เขาปล่อยเฉียนเปียวหนีรอดไป แต่ถ้าเกิดตระ กูลเมิ่งตรวจสอบเจอว่าเป็นเขาที่ปล่อยเฉียนเปียวหนีไป ตระกูล เพิ่งจะต้องพังตระกูลจวงย่อยยับเป็นแน่

ไม่ว่าเลือกหนทางไหน สำหรับเขาแล้ว เหมือนว่าจะเป็นทาง ต้นทั้งหมด

“คุณพ่อครับ อย่าปล่อยมันไปเด็ดขาด!

จวงเซิ่งมองอาการลังเลของจางเจี้ยนเซ่อออก รีบบอกว่า “ท่านหงเป็นคนที่พวกเราเชิญมา ตอนนี้ทั้งที่พวกเรามีโอกาสฆ่า มันแล้ว ถ้ายังปล่อยมันหนีไปได้อีก ตระกูลเพิ่งคงไม่ปล่อยพวก เราไว้แน่ครับ”

“มันแค่สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาเท่านั้นเอง โดนมือปืน สิบกว่าคนเล็งหัวไว้ มันจะมีชีวิตไปได้อย่างไรกัน?”

จวงเซิ่งทําหน้าไม่เชื่อ
เวลานี้คนที่ร้อนใจมากที่สุดคือเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านหง เป็นคนที่เขาเชิญมา

ขณะที่จวงเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นเฉียนเปียวออกแรงไปที่เท้า

พลันกระโดดขึ้น ร่างกายวาร์ปหาย

จวงเจี้ยนเซ่อไม่ได้ลังเลสักนิดเดียว รีบตะโกนเสียงดังออกไป

“ปังๆๆ!”

ชั่วพริบตาเดียวเสียงปืนดังก้องในค่ำคืนอันมืดมิด

เฉียนเปียวผู้ซึ่งมีการเตรียมพร้อมตั้งแต่แรก ก่อนหน้าที่จะ ลั่นไกปืน ก็พุ่งเข้าไปในคฤหาสน์แล้ว

เขาไม่กล้าเสี่ยง ทำได้เพียงคว้าโอกาสอันดีงามที่สุดหนีไป

“ตามไปเดี๋ยวนี้!”

เห็นเฉียนเปียวพุ่งเข้าไปในคฤหาสน์ จางเจี้ยนเซ่อจึงตะโกน อย่างโมโห

ในเมื่อลั่นไกปืนออกไปแล้ว นั่นลิขิตไว้ว่าต้องตามเฉียนเปียว แบบไม่ตายไม่เลิก

มือปืนสิบกว่าคนรีบพุ่งเข้าไปในคฤหาสน์

แต่ทว่าเฉียนเปียวกระโดดลงไปจากหน้าต่างคฤหาสน์ เรียบร้อยแล้ว ชั่วพริบตาเดียวก็หายลับไปในความมืดยาม ค่ำคืน
“สารเลว! ไปหาให้ฉันเดี๋ยวนี้ มันจำเป็นต้องตาย! จวงเจี้ยนเซ่อระเบิดอารมณ์โมโหในขณะนั้น

ความสามารถของเฉียนเปียวนั้น เขาเห็นมาด้วยตาตนเอง นั่น ถือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่แม้แต่หงเทียนหยายังฆ่าทิ้งได้อย่าง ง่ายดาย

ในเมื่อเขาสามารถบุกเข้ามาในตระกูลจวงได้ รวมทั้งสังหาร หงเทียนหยาทิ้ง นั่นอธิบายได้ว่าเขาสามารถสังหารตนเองได้ อย่างง่ายดายเช่นกัน

นึกถึงเรื่องพวกนี้ ในใจจางเจี้ยนเซ่อเต็มไปด้วยความหวาด กลัว

ชื่อเรียกของคิง มืด สืบเนื่องมาจากความสามารถในการ ลอบสังหารที่ยิ่งใหญ่ของเฉียนเปียวขึ้นชื่อมาก ไม่ต้องพูดถึง ตระกูลยิ่งใหญ่ของเมืองเอก ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งของแปด ตระกูลแห่งเย็นตู หากโดนเขาจ้องเข้า คงอกสั่นขวัญแขวน

เหมือนกัน

ยอดเมฆา

เพิ่งกลับมาถึงบ้าน หยางเฉินก็ได้รับข้อความของเฉียนเปียว มีเพียงสองคํา: “จัดการเรียบร้อย!”

หยางเฉินฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ ไม่เสียชื่อว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่ ออกมาจากชายแดนเหนือ แข็งแกร่งมากจริงๆ

ถ้าเพิ่มการฝึกฝนอีกเล็กน้อย เกรงว่าความสามารถของเฉียนเปียวคงเพิ่มขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

“เสียวเสียว คืนนี้นอนกับน้านะ น้าจะเล่าเรื่องให้หนูฟัง เล่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนท้ายของBig Fish & Begonia ดีหรือ เปล่า?”

ฉันกำลังเตรียมกลับไปที่ห้อง ทันใดนั้นฉันดึงเสี้ยวเสียว เอาไว้ทันที

“เอาค่ะ! เอาค่ะ!!

เดิมทีเพิ่งดู Big Fish & Begonia จบมา พอได้ยินฉันบอกว่า จะเล่าเรื่องราวตอนท้ายให้ฟังอีก เสี้ยวเสี้ยวจึงดีใจอย่างมาก

ฉันยังไม่ทันได้ห้ามไว้ เดี๋ยวเดี๋ยวก็ดึงฉันออกไปแล้ว

ตอนที่เดินผ่านหยางเฉิน ฉินยีหัวเราะแบบร้ายกาจ จากนั้นพูด เสียงเบา “พี่เขย ฉันได้แต่ช่วยพี่ถึงตรงนี้นะ! พี่ก็สู้ๆ! พยายามมี หลานชายมาให้ฉันสักคนด้วย”

หลังจากพูดจบ ฉันก็พาเสี้ยวเลี้ยวกลับไปที่ห้องของหล่อน

ทันใดนั้นหยางเฉินถึงรู้ว่าคุณน้าคนนี้ ดีไปหมดทุกที่เลย เขามองฉินซีอย่างระมัดระวังที่หนึ่ง พบว่าฉันซีหน้าตาเป็นอาย เต็มที่ หน้าแดงไปจนถึงใบหูเลย

ที่สำคัญที่สุดคือคาดไม่ถึงว่าฉันจะไม่มีความหมายอยากไป รับเสี้ยวเลี้ยวกลับมา เพียงถลึงตาใส่หยางเฉินไปแวบหนึ่ง จาก นั้นหมุนตัวกลับห้องไป
ก่อนหน้านี้ที่เดินช้อปปิ้งที่Wanda Plaza ทั้งสองคนจับมือกัน ไว้ตลอด ความสัมพันธ์ใกล้ชิดขึ้นมาก และพอเสี้ยวเลี้ยวถูกฉัน พาตัวไปอีกครั้ง นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีมากอันหนึ่ง

หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นแรงกว่าช่วงปกติมากๆ รอตอนที่เขากลับมาถึงห้องนอน ฉันก็เข้าห้องอาบน้ำไปอาบน้ำ แล้ว

เสียงน้ำซู่ซ่าลอยมา หยางเฉินรู้สึกจักจี้ในใจ

“เสี่ยวซี นี่คือเตรียมพร้อมดีแล้วใช่มั้ย?”

เขาพูดกับตนเองขึ้นมากะทันหัน

ที่ชายแดนเหนือ เขาเป็นเทพสงครามผู้ชนะที่อยู่เหนือคนนับ หมื่น แต่ในเรื่องความรัก เขายังเป็นแค่พวกมือใหม่คนหนึ่ง

ตอนที่ในใจเขากําลังดิ้นรน ฉินซีที่อยู่ในห้องน้ำ ท่าทางลังเล

ความจริงเธอรู้หัวใจของตนเองตั้งนานแล้ว เธอแน่ใจมากว่า ชอบหยางเฉิน

ตอนที่หยางเฉินเจอเรื่องเดือดร้อน เธอจะเป็นกังวลมาก

ตอนที่หยางเฉินไม่ได้ไปรับเธอตรงเวลา เธอจะกังวลว่าหยาง เฉินจะจากไปแบบไม่รลาอีกหรือไม่

ถึงแม้ว่าอยู่ที่บริษัท ช่วงที่ว่าง ในหัวสมองของเธอมักจะมีภาพ ของหยางเฉินปรากฏเข้ามาไม่ขาดสาย

“นี่น่าจะถือว่าเป็นความรักมั้ง?”
ฉันพูดพิมพ์เสียงเบาขึ้นทันใด ในหัวสมองปรากฏเรื่องที่ ใกล้จะเกิดขึ้นมาเองอย่างอดไม่ได้

ตอนที่เธอได้สติกลับมา หน้าดูเขินจนแดงไปหมด มองเรือน ร่างที่สมบูรณ์แบบในกระจก พูดอย่างเขินอายและโมโห “ทำไม ในใจถึงมีแต่เรื่องพวกนั้นนะ? คงไม่ใช่ว่าในใจลึกๆ ของฉัน อยากจะทําเรื่องนั้นกับเขาหรอกมั้ง?”

ตอนฉินซีอาบน้ำเสร็จเดินออกมา เพียงแค่พันผ้าเช็ดตัวสีขาว ผืนหนึ่งเท่านั้น

ผ้าเช็ดตัวที่พันแบบหลวมๆ ถูกหน้าอกอวบอิ่มต้นขึ้นสูง ยัง สามารถมองเห็นร่องอกที่เย้ายวนนิดๆ ได้

ผ้าเช็ดตัวสั้นมาก อาจเป็นเพราะเธอห่วงแต่อยากจะปิดท่อน บนเอาไว้ ท่อนล่างบนขาที่เหมือนงาช้างทั้งสองข้าง เปื้อนหยด น้ำเล็กน้อยที่ประกายระยิบระยับ

ดวงตาของหยางเฉินที่เต็มไปด้วยการรุกรานจ้องฉันอยู่ อยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวจนใจแทบขาด

หน้าฉันเต็มไปด้วยอาการขวยอาย แต่ในแววตาลึกลับมี อาการกระหยิ่มยิ้มย่องระดับหนึ่ง

ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ หยางเฉินกลับไม่เคย เส้นมาสักนิด เดิมทีเธอยังคิดว่าเป็นตนเองมีเสน่ห์ไม่พอ วันนี้ถึง ได้รู้ว่าหยางเฉินไม่ได้มีแรงต้านทานต่อเธอมากสักเท่าไร

เป็นเพราะเคารพตนเอง ดังนั้นหยางเฉินจึงได้แต่ประพฤติตัวเรียบร้อย พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ในสายตาเธอมีความอ่อนโยน เพิ่มขึ้นทันที

เริ่มแรกความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับทั้งสองคนนั้น ถึงแม้จะเป็น อุบัติเหตุ แต่เธอกลับต้องยอมรับว่าตนเอง โชคดีมาก ผู้ชายของ เธอ เป็นชายชาตรีที่จิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

ฉินซีมองท่าทางของหยางเฉิน อดส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ รอยยิ้มของสาวงามคนนี้ ในเวลานี้หยางเฉินมองค้างแล้ว

“หันมายิ้มเพียงแวบเดียวยังเกิดท่าทิ้งดงามนับร้อย สาวงาม ในวังเมื่อเทียบกับเธอล้วนดูหมองหม่น บทกวีบทนี้ ต้องการแสดงสภาพเหตุการณ์ในเวลานี้กระมัง

“ตา ม ยังไม่ไปอาบน้ำอีก!

ฉินซีถลึงตาใส่หยางเป็นที่หนึ่ง หน้าเขินอายเต็มที่

“หา? อ่อ! อ๋อ!”

หยางเฉินรีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ

หยางเฉินที่ด้านในห้องน้ำ ในใจยุ่งเหยิงอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าควร รับมืออย่างไรกับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้

แต่ที่มั่นใจได้คือเขาตื่นเต้นมาก และประหม่ามากด้วย ถึง แม้ว่าตอนนั้นจะผ่านสมรภูมิรบมาโชกโชน ตกอยู่ในสภาพหมด หวังจนรอดอันตรายมาได้ ทว่ายังไม่เคยมีความประหม่าขนาดนี้มาก่อน

รอเขาอาบน้ำเสร็จ ตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ฉากตรง หน้ากลับทำให้เขาหน้าตาตกใจเต็มที่ เห็นเพียงเสี้ยวเสี้ยวที่เดิมที่ถูกฉินยีพาไป เวลานี้กำลังแอบอิง

ในอ้อมอกฉินซี ยิ้มกริ่มให้หยางเฉินที่หัวใจเต้นรัว “ปะป๋า หนูรู้ ว่าปะป้ากับหม่าม้าคิดถึงหนู หนูเลยกลับมานอนด้วยกันกับปะ ป้าหม่าม้าดีกว่า!”

ชั่วขณะนั้นหยางเฉินไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ไม่ง่ายที่ จะได้โอกาสทีฉินซึมอบตัวมาด้วยตนเอง กลับโดนยัยหนูน้อยคน นี้ทำพังเสียแล้ว

ฉินซีหน้าแดงเขินอายอยู่ พูดอธิบายเสียงเบาๆ “ลูกวิ่งกลับมา เอง!”

หยางเฉินส่ายหน้าแบบจําใจ “งั้นก็นอนเถอะ!!

“หม่าม้าคะ ทำไมหม่าม้าไม่ใส่เสื้อผ้าคะ?”

“ปะป๋า หนูอยากฟังนิทาน

“หม่าม้า หนูอยากดื่มน้ำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ