บทที่ 182 รนหาที่ตาย
ผู้ช่วยเช็ดเลือดกำเดาที่ไหล และมองไปที่ฉันต้าหย่งแล้วพูด
ฉินต้าหย่งหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ลงมา หยิบโทรศัพท์ออกมาทันที และโทรหาจ้าวหัว
“ใครน่ะ?”
เสียงที่หงุดหงิดของจ้าวหัวดังขึ้นมา
“ผมเอง ฉินต้าหย่ง!”
ฉันต้าหย่งพูดอย่างจริงจัง
“โอ้โห ประธานฉันเองเหรอ คนใหญ่คนโตข้างกายของท่าน ประธานอย่างคุณ จู่ๆนึกยังไงถึงได้โทรมาหาผมได้?”
น้ำเสียงของจ้าวหัวเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
“จ้าวหัว มีคนมาหาคุณ อยู่ที่คลังสินค้าบริษัทวัสดุก่อสร้าง หลงเหอ รบกวนคุณมาหน่อย!
ฉินต้าหย่งเอ่ยปากพูด แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ถ้าหากไม่ใช่เพื่อสามารถที่จะรีบลำเลียงสินค้าออกไป ฉินต้า หย่งก็ไม่มีทางนอบน้อมถ่อมตนกับจ้าวหัวขนาดนี้
“ประธานฉิน คุณเข้าใจผิดไปหรือเปล่า? ผมโดนคุณไล่ออก แล้ว คุณกลับให้ผมไปที่คลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ นี่ก็ล้อเล่นไม่ใช่เหรอ?”
จ้าวหัวแสยะยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจกลับยิ้มเบิกบาน แน่นอนว่าเขารู้ว่าในเวลานี้เกิดอะไรขึ้น “ถ้าหากตอนนี้คุณมาจัดการเรื่องนี้ ผมจะขอความเมตตากับ
ท่านประธาน ให้คุณกลับมาที่บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ”ฉินต้า
หย่งกัดฟันพูด
“ประธานฉิน อยากให้ผมไปจัดการปัญหาที่บริษัทก็ไม่ใช่ว่าจะ ไม่ได้ บอกฉันทางโทรศัพท์ ไม่จริงใจเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณมี ความจริงใจจริงๆ คุณควรมารับผมด้วยตัวเองนะ!”
จ้าวหัวครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูด
แม้ว่าเป้าหมายของเขาคือเป็นผู้จัดการใหญ่ แต่ถ้าหากตอนนี้ สามารถคืนกลับไปตำแหน่งของรองผู้จัดการใหญ่ ก็ถือเป็นเรื่อง ดีอย่างหนึ่ง
“บ้านของคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับคุณเดี๋ยวนี้!”
ฉินต้าหย่งกัดฟัน
“โรสการ์เด้นวิลล่าเขต! ถึงแล้วโทรหาผม
หลังจากที่จ้าวหัวพูดจบ ก็วางสายอย่างรวดเร็ว
“ผมจะไปรับจ้าวหัวเดี๋ยวนี้!
หลังจากที่ฉันต้าหย่งวางสาย ก็สั่งผู้ช่วยว่า: “ตอนนี้ที่เกิดเหตุ มีคุณจับตาดูไปก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้น รายงานผมทันที
ฉินตาหย่งออกจากคลังสินค้าทันที และไปทาง โรสการ์เต้นวิล ล่าเขต
ระหว่างทาง เขาเร่งความเร็ว ให้สูงสุด รถพ่วงรอตัวเองเพียง ครึ่งชั่วโมง ก็กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ เขาต้องหา ทางไปพบจ้าวหัวให้ได้
ยังต้องพูดโน้มน้าวเขาให้โทรศัพท์หาหลงซาน ให้หลงซาน หลีกทาง ให้คนงานลำเลียงสินค้าก่อน
ฉันต้าหย่งเพิ่งจะขับรถออกไป หยางเฉินกลับขับรถมาถึงคลัง สินค้า ทันทีที่ลงรถ ก็เห็นว่าชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนกำลังขวาง ทางเข้าคลังสินค้า
และด้านหน้าสุดของคนเหล่านี้ ยังมีเก้าอี้หวายวางอยู่หนึ่งตัว ด้านบนมีคนวัยกลางคนนั่งอยู่ด้วย
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
หยางเฉินเดินเข้าไป ถามอย่างเยือกเย็น
เมื่อผู้ช่วยของฉันต้าหย่งเห็นหยางเฉินปรากฏตัว ก็ดีใจมาก และรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “ท่านประธาน คนเหล่านี้ขัด ขวางการขนส่งสินค้าของบริษัท ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที ถ้าหากยัง ไม่ลำเลียงสินค้าตามปกติ รถพ่วงที่หามาทั้งหมดก็จะกลับไปแล้ว ที่สำคัญค่าขนส่งยังคงจ่ายตามที่ตกลงกันไว้
“ประธานฉินล่ะ?”
หยางเฉินขมวดคิ้วถาม
“คนคนนั้นบอกว่าจะคุยกับจ้าวหัว ประธานฉันเพิ่งโทรหาจ้าว หัว แต่จ้าวหัวกลับบีบบังคับให้ประธานฉันไปรับเขาด้วยตัวเอง” ผู้ช่วยกล่าวอย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจของหยางเฉินก็มีท่าทีว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แววตาค่อยๆเย็นชาลง
“แค่กลุ่มคนเลว ก็กล้ามาก่อเรื่องที่ถิ่นของฉัน รนหาที่ตาย ชัดๆ!”
แววตาของหยางเฉินจับจ้องไปที่บนตัวของหลงซาน และพูด
อย่างเยือกเย็น
รู้สึกถึงรัศมีที่หยางเฉินบันดาลโทสะออกมาจากบนตัว หลง ซานที่อยู่ไม่ไกล ทันใดนั้นก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี
เขาแสยะยิ้ม: “เด็กน้อย อวดดีก็ต้องมีต้นทุน แค่คำพูดนั้นที่
แกพูดกับฉัน เพียงพอที่ฉันจะฆ่าแกตายได้
“ท่านประธาน คุณต้องระวังด้วย ผู้ชายคนนั้นชื่อว่าหลงซาน เป็นผู้รับผิดชอบของไดนาสตี้ คลับ ว่ากันว่ามีตระกูลเว่ยอยู่เบื้อง หลัง เมื่อกี้นี้ก็เป็นเขา ที่ตบหน้าประธานฉิน และยังเตะประธาน ฉิน”
ผู้ช่วยของฉันต้าหย่งชื่อว่าอ๋อ เมื่อได้ยินเขาบอกว่าฉันต้า หย่ง โดนตบ แววตาของหยางเฉินก็ประกายเยือกเย็นออกมา
“นายก็โดนเขาตีด้วยเหรอ?”
หยางเฉินมองไปที่อู่อวี่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น และเอ่ยปากกาม
อ๋อส่ายหน้า กัดฟันมองไปทางชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่อยู่ข้าง กายของหลงซาน ทันใดนั้นก็ยื่นมือออก “เขานั่นเอง!
ให้เวลาแกสิบวินาที ไสหัวมาขอโทษซะ ไม่อย่างนั้นที่ผลที่จะ ตามร้ายแรงมาก!”
หยางเฉินมองไปที่ชายร่างใหญ่ข้างกายหลงซานด้วยสีหน้าไร้ อารมณ์ และเอ่ยปากพูด
เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา อวี่เกือบจะฉี่ราดด้วยความกลัว เขา เพียงแค่บอกหยางเฉินว่า ใครเขา แต่กลับไม่เคยคิดที่จะให้อีก ฝ่ายขอโทษ
เนื่องจากว่าอีกฝ่ายแม้แต่ฉันต้าหญิงก็ตบ เขาเป็นเพียงแค่ผู้ ช่วยตัวเล็กๆคนหนึ่ง พวกเขาจะขอโทษตัวเองได้อย่างไร
“ท่านประธาน คุณอย่าได้ใจร้อน พวกเขาไม่ใช่คนดี พวกเรา รับมือไม่ไหว”อ๋อพูดกระซิบ
หลงซานก็ดูประหลาดใจเช่นกัน เหมือนราวกับว่าคาดไม่ถึงว่า ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หยางเฉินยังกล้าให้คนของพวกเขา ขอโทษ
“ฮ่าๆ…..”
ในไม่ช้า ในกลุ่มคนที่มีเสียงระเบิดหัวเราะอย่างเหิมเกริมดัง ขึ้นฉับพลัน ชายฉกรรจ์ที่มีอ๋อ ก็อวดดีเป็นอย่างมาก: หมอน เป็นลิงที่ได้รับเชิญมาแสดงตลกเหรอ? จะให้ฉันไปขอโทษฮ่าๆ…..ฉันข่าจะตายแล้ว!
หยางเฉินเพียงแค่ยกมือขึ้นมองดูเวลา: “สิบวินาทีผ่านไป แล้ว!!
ในขณะที่เสียงของเขาลดลง ทันใดนั้นเห็นเพียงเขาขยับเท้า และกลายเป็นร่างเงาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พุ่งไปทางชาย
ฉกรรจ์
ในขณะนี้ หลงซานลุกขึ้นมาทันที รูม่านตาก็หดตัวลง เหมือน ราวกับเห็นบางอย่างที่น่าหวาดกลัวมาก
“ผลัวะ!”
ทันทีที่เขายืนขึ้นมา ชายฉกรรจ์ที่เมื่อกี้นี้ยังหัวเราะอย่างไม่ หยุด ถูกหยางเฉินต่อยกระเด็นออกไป
ชายฉกรรจ์ซึ่งมีน้ำหนักเก้าสิบกว่ากิโลกรัม กลับถูกต่อย กระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร ล้มลงกับพื้นอย่างหนัก และหมดสติ
ไปในทันที
“บัดซบ!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เขาไม่ใช่มนุษย์แล้วใช่มั้ย?”
ในขณะนี้ ผู้คนนับไม่ถ้วนก็อุทานออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วย ความเหลือเชื่อ
หลงซานทําสิ่งต่างๆแทนตระกูลเว่ย ก็เคยเห็นยอดฝีมือมาก มากมาย แต่เคยเจอยอดฝีมือระดับอย่างนี้เมื่อไหร่?
เพียงชั่วพริบตา อีกฝ่ายก็พุ่งจากหลายสิบเมตรมาถึงข้างกาย
ของตัวเอง และต่อยลูกน้องของเขากระเด็นไปคนหนึ่ง ถ้าหากเมื่อกี้นี้คนที่หยางเฉินจะต่อยเป็นเขา เขาสามารถขัด
ขวางได้เหรอ?
“ไอ้เวร แกจะทําอะไร?”
เมื่อเห็นหยางเฉินมองมาทางตัวเอง หลงซานสั่นเทาไปทั้งตัว และปาดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก
“ตึก! ตึก! ตึก!”
ย่างก้าวของหยางเฉินราวกับความตายกำลังมาถึง และทุก ย่างก้าวก็ดูเหมือนจะเร่งชีวิต ทำให้หลงซานตกใจเป็นอย่าง สุดขีด
เดินได้เพียงสามก้าว หยางเฉินก็มาถึงที่ตรงหน้าเขาแล้ว มอง ไปที่เขาอย่างเยือกเย็นแล้วถาม: “เมื่อกี้นี้มือข้างไหนที่ตบ ประธานฉิน เท้าข้างไหนที่เตะประธานฉิน แกจะจัดการด้วยตัว เอง หรือว่าให้ฉันเป็นคนลงมือเอง แต่ถ้าให้ฉันลงมือเอง ก็ไม่ใช่ มือข้างเดียวเท้าข้างเดียวอย่างง่ายดายขนาดนั้น
“เย็ดแมร่ง กูไม่แสดงอำนาจ คิดว่ากูเป็นคนไม่เอาไหนเหรอ?”
แม้ว่าหลงซานจะหวาดกลัว แต่เมื่อได้ยินหยางเฉินจะให้เขา จัดการตัวเอง ยังโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “ลุยพร้อมกัน ฆ่าเขาให้ตาย!
ทันทีที่เสียงของเขาลดลง ลูกน้องยี่สิบกว่าคนที่เขาพามา ก็พุ่ง ไปทางหยางเฉินอย่างพร้อมเพรียง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
