บทที่ 181ปิดกั้นประตูไว้

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณยืนกราน งั้นฉันก็จะรับไว้

หยางเฉินก็รับใบรับรองว่าเป็นลูกหนี้ได้อย่างไม่มีทางเลือก “ผู้หญิงคนนี้ น่ารักไร้เดียงสาจริงๆ!

หลังจากที่แยกตัวจากเซี่ยเหอ หยางเฉินโยน ใบรับรองว่าเป็น ลูกหนี้ลงในถังขยะข้างๆ ส่ายหน้าอย่างขมขื่น คิดดูแล้ว เอ่ยปาก พูดว่า “ทางด้านของพ่อนั้นก็ไม่รู้ว่าคงที่ลงมาหรือยัง ฉันไปดู ทางนั้นของเขาดีกว่า!!

ทันทีที่เสียงลดลง เขาก็ขึ้นรถแล้วจากไป

ในเวลาเดียวกัน ในแถบชานเมือง คลังสินค้าของบริษัทวัสดุ ก่อสร้างหลงเหอ

วันนี้บริษัทมีเหล็กที่จะส่งออกจำนวนมากมาย ฉันต้าหย่งก็มา ดูด้วยตัวเองที่คลังสินค้า

“สินค้าเตรียมพร้อมหรือยัง?”

ฉันต้าหย่งสวมหมวกนิรภัย และถามผู้รับผิดชอบคลังสินค้า

ผู้รับผิดชอบรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “ตรวจเช็กสินค้าเสร็จ เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวรถบรรทุกก็มาแล้ว หลังจากที่ลำเลียงสินค้า ขึ้นรถก็ขนส่งตรงไปยังสถานที่ก่อสร้างก็เสร็จสิ้นการส่งมอบใน ครั้งนี้แล้วครับ”
“พาฉันไปดู!”

ทันทีที่เสียงของฉันต้าหย่งลดลง ก็เดินเข้าไปข้างในคลัง สินค้าก่อน และผู้รับผิดชอบรีบตามหลังไปอย่างรวดเร็ว

“เอี๊ยดดดด”

ในขณะนั้น เสียงยางรถแรงเสียดทานกับพื้นก็ส่งเสียงดังขึ้น อย่างกะทันหันที่หน้าประตูคลังสินค้า

ทุกคนต่างก็มองไปทางที่มาของเสียง เห็นเพียงรถโฟล์คสวา เกน สีดำเจ็ดแปดคันจอดอยู่ที่หน้าประตูคลังสินค้าน่า โดยMercedes Benz big Gสีดำคันหนึ่ง

ในไม่ช้า มีชายร่างใหญ่ชุดดำยี่สิบกว่าคนพุ่งลงมาจากโฟลค์ สวาเกน เหล่านั้น ในมือของทุกคนถือกระบองอยู่

ร่างของชายวัยกลางคนเดินลงมาจาก เบาะหลัง ของMercedes Benz big Gคันนั้น ครึ่งหน้าของข้างซ้ายมีรอย แผลเป็นที่เห็นได้ชัด และใต้คงยังมีรอยสักไม้กางเขน เชื่อมต่อ โดยตรงถึงสําคอ

ชายวัยกลางคนนี้คือหลงซานที่จ้าวหัวเพิ่งไปหาเมื่อคืนนี้

“พวกคุณเป็นใคร?”

ทันทีทันใดนั้น ผู้รับผิดชอบคลังสินค้า ก็ถามอย่างรวดเร็ว

หลงซานกลับไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว โบกมือใหญ่ และ ออกคำสั่ง: “ปิดกั้นประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!
ตามด้วยเสียงของหลงซานลดลง ชายร่างใหญ่ยี่สิบกว่าคน วิ่งไปที่ประตูคลังสินค้า และปิดกั้นประตูไว้ทันที

คนงานที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง เคยเจอเหตุการณ์ ใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ฉันต้าหย่งก็ดูเฉื่อยชา แต่ในไม่ช้าก็ดึงสติกลับมา เห็นได้ชัด

ว่าคนเหล่านี้มาร้าย

“พี่ชายท่านนี้ ไม่รู้ทราบว่าพวกพี่มาที่คลังสินค้าของบริษัท วัสดุก่อสร้างหลงเหอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ฉันต้าหย่งเดินถึงตรงหน้าหลงซาน และพูดอย่างกลัวตัวสั่น งันงก

เห็นการแต่งตัวของหลงซาน โดยเฉพาะรอยสักตายที่ใต้คาง

มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้อย่างง่ายๆ

หลงซานเหลือมองเขาอย่างราบเรียบ: “แกเป็นใคร?”

“ผมชื่อฉันต้าหย่ง เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทวัสดุก่อสร้าง หลงเหอ”

ฉันต้าหย่งรีบแนะนำฐานะของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ผู้จัดการใหญ่ของพวกแกไม่ใช่จ้าวหัวเหรอ? ไสหัวออกมาซะ กูยอมรับแค่จ้าวหัว กูจะคุยกับเขา”

หลงซานพูดด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยม ท่าทางราวกับว่าจะคุย ธุระกับจ้าวหัวจริงๆ
“พี่ชายท่านนี้ จ้าวหัวโดนไล่ออกไปแล้ว ตอนนี้ผมเป็นคนรับ ผิดชอบทุกอย่างในบริษัท พี่มีเรื่องอะไร ก็บอกกับผมก็พอแล้ว”

แม้ว่าในใจของฉันต้าหญิงจะโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็รู้สึกว่า อีกฝ่ายไม่ธรรมดา พูดอย่างระมัดระวัง

“เพียะ!”

หลงซานตบลงไปที่บนใบหน้าของฉันต้าหย่ง “สิ่งที่กูพูด แก ฟังไม่เข้าใจเหรอ?”

เขาสามารถถูกตระกูลเว่ยจัดให้เป็นผู้รับผิดชอบไดนาสตี้ คลับ ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าฝีมือของเขาไม่ธรรมดา

เมื่อเขาตบลงฝ่ามือนี้ลงไป ก็มีรอยฝ่ามือที่ชัดเจนก็ปรากฏขึ้น บนใบหน้าของฉันต้าหย่ง ในทันที และยังมีเลือดออกมาจากมุม ปาก

พนักงานและคนงานที่อยู่รอบๆ ต่างก็กลัวจนใจเต้นรัว ไม่มี

ใครกล้าพูดอะไร

หลงซานกวาดสายมองไปทั่วทั้งหมด และพูดอย่างเยือกเย็น มาก: “วันนี้ถ้าหากจ้าวหัวไม่ปรากฏตัว พวกแก ใครก็อย่าได้คิดที่ จะออกไปแม้แต่ก้าวเดียว!!

ในขณะนี้ รถพ่วงยาวสิบกว่าคนก็เรียงเป็นแถวจอดอยู่ที่หน้า ประตูคลังสินค้า

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ฉันต้าหย่งก็วิตกกังวลเป็นอย่างมาก
เหตุผลที่เขามาที่คลังสินค้าด้วยตัวเอง ก็เป็นเพราะมีเหล็กเส้น จำนวนหนึ่งที่ต้องขนส่งออกไป และรถพ่วงสิบกว่าคันนี้ก็มาขน สินค้าแล้ว

ค่าขนส่งสําหรับรอบนี้เพียงอย่างเดียวก็ต้องใช้เงินเป็นจำนวน ไม่น้อย ถ้าหากล่าช้า ความสูญเสียเหล่านี้ทำได้เพียง โดยมี บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอมาแบกรับความรับผิดชอบ

ค่าขนส่งไม่เท่าไหร่หรอก การสูญเสียที่ใหญ่ที่สุดคือการผิด สัญญา เกิดเหล็กไม่สามารถส่งไปยังปลายทางได้ภายในเวลาที่ ตกลงกันไว้ในสัญญา บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอจะต้องจ่ายค่า ชดเชยจํานวนมหาศาล

“ประธานฉิน คุณรีบคิดหาวิธีเถอะ ถ้าหากล่าช้าต่อไป สินค้า คงจะไม่สามารถส่งได้ตรงเวลาอย่างแน่นอน ถึงเวลาพวกเราก็จะ ผิดสัญญา”

ผู้ช่วยของฉันต้าหย่ง พูดด้วยใบหน้ากังวล

“สินค้าของพวกคุณยังจะขนส่งอยู่อีกหรือเปล่า? ถ้าล่าช้าต่อ ไป พวกเราก็จะไปแล้ว ถึงเวลาค่าขนส่งก็ยังมีพวกคุณมารับผิด ชอบ”

ในเวลานี้ ผู้รับผิดชอบรถพ่วงยาวก็พูดเร่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ผู้จัดการหวัง คุณอย่าได้ใจร้อน รอพวกเราสื่อสารกันเสร็จ ก็ เริ่มลำเลียงสินค้าทันที!” ผู้ช่วยก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้ว พูดรับประกัน
“ตามสัญญาแล้ว ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหากยังไม่สามารถ ลำเลียงขึ้นรถได้ พวกเรามีสิทธิ์ที่จะจากไป ที่สำคัญค่าขนยังมี บริษัทพวกคุณมารับผิดชอบ ทางที่ดีพวกคุณเร่งรีบหน่อย

ผู้รับผิดชอบรถพ่วงพูดอย่างราบเรียบ

“ผู้จัดการหวังวางใจได้ ภายในครึ่งชั่วโมง สามารถลำเลียง สินค้าขึ้นรถได้อย่างแน่นอน!” ผู้ช่วยพูดรับประกัน

สีหน้าของฉันต้าหย่งดูไม่ดีมาก ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในบริษัท วัสดุก่อสร้างหลงเหอ ยังไม่เคยประสบกับเรื่องแบบนี้มาก่อน

โดนคนปิดกั้นประตูของคลังสินค้า และพวกเขาไม่สามารถ ล่าเลียงสินค้าได้

ดูท่าทางของหลงซาน ถ้าหากไม่เรียกจ้าวหัวมา ไม่มีทางที่จะ

หลีกทางจริงๆ

“พี่ชายท่านนี้ พี่ว่าแบบนี้ดีมั้ย? พวกเราจะติดต่อจ้าวหัวก่อน ให้เขารีบมาโดยเร็วที่สุด พี่ให้คนหลีกทางก่อน ให้พวกเรา ลำเลียงสินค้าก่อน

ฉันต้าหย่งระงับความโกรธไว้ในใจ ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูด บนใบหน้าก็ยังฝืนยิ้มเล็กน้อย

“ไปตายซะ!”

หลงซานเตะฉันต้าหญิงกระเด็นออกไป ยิ้มเหยียดหยาม: “ไอ้ โง่ ยังคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ วันนี้กูไม่ยอมรับใครทั้งนั้น ยอมรับเพียงจ้าวหัว ไม่เจอคน ฉันไม่มีทางออกไปอย่างแน่นอน”
“ตามสัญญาแล้ว ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหากยังไม่สามารถ ลำเลียงขึ้นรถได้ พวกเรามีสิทธิ์ที่จะจากไป ที่สำคัญค่าขนยังมี บริษัทพวกคุณมารับผิดชอบ ทางที่ดีพวกคุณเร่งรีบหน่อย

ผู้รับผิดชอบรถพ่วงพูดอย่างราบเรียบ

“ผู้จัดการหวังวางใจได้ ภายในครึ่งชั่วโมง สามารถลำเลียง สินค้าขึ้นรถได้อย่างแน่นอน!” ผู้ช่วยพูดรับประกัน

สีหน้าของฉันต้าหย่งดูไม่ดีมาก ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในบริษัท วัสดุก่อสร้างหลงเหอ ยังไม่เคยประสบกับเรื่องแบบนี้มาก่อน

โดนคนปิดกั้นประตูของคลังสินค้า และพวกเขาไม่สามารถ ล่าเลียงสินค้าได้

ดูท่าทางของหลงซาน ถ้าหากไม่เรียกจ้าวหัวมา ไม่มีทางที่จะ

หลีกทางจริงๆ

“พี่ชายท่านนี้ พี่ว่าแบบนี้ดีมั้ย? พวกเราจะติดต่อจ้าวหัวก่อน ให้เขารีบมาโดยเร็วที่สุด พี่ให้คนหลีกทางก่อน ให้พวกเรา ลำเลียงสินค้าก่อน

ฉันต้าหย่งระงับความโกรธไว้ในใจ ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูด บนใบหน้าก็ยังฝืนยิ้มเล็กน้อย

“ไปตายซะ!”

หลงซานเตะฉันต้าหญิงกระเด็นออกไป ยิ้มเหยียดหยาม: “ไอ้ โง่ ยังคิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ วันนี้กูไม่ยอมรับใครทั้งนั้น ยอมรับเพียงจ้าวหัว ไม่เจอคน ฉันไม่มีทางออกไปอย่างแน่นอน”
เพราะความโกรธ ฉันต้าหย่งสั่นเทาไปทั้งตัว แต่ก็เข้าใจ ใน เมื่อหลงซานกล้ามา ก็มีความกล้าที่จะเหิมเกริม

“ประธาน ไม่งั้นก็โทรหาจ้าวหัว ให้เขามา