บทที่ 178 จัดการอย่างเด็ดขาด

ฉินต้าหย่งดูเฉยเมย มองไปที่หยางเฉินอย่างกะทันหัน “ท่าน ประธาน ตอนนี้ผมจะไล่คนเหล่านี้ออก คุณสามารถเซ็นชื่อได้ มั้ย?”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉันต้าหย่ง ทุกคนต่างก็ตกใจ

แม้แต่จ้าวหัว ก็ไม่เคยเจอหยางเฉินมาก่อน เมื่อกี้นี้หยางเฉิน ปรากฏตัวพร้อมกับฉินต้าหย่ง พวกเขาต่างก็คิดว่าหยางเฉินเป็น พนักงานใหม่ที่ฉันต้าหย่งรับเข้ามา

หยางเฉินมองไปที่ทั้งห้าคนนั้นอย่างเฉยเมย เอ่ยปากพูดว่า: “ในเมื่อไม่พอใจการบริหาร ก็ย่อมต้องไล่ออกเป็นธรรมดา!”

สีหน้าของห้าคนนั้นซีดเผือด และดูเฉื่อยชา

หลังจากที่จ้าวหัวเฉื่อยชาไปพักหนึ่ง ก็ตะคอกว่า “เด็กน้อย แกกล้าสวมรอยเป็นท่านประธานของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ รนหาที่ตายชัดๆ ฉันจะรายงานให้ประธานถั่วเดี๋ยวนี้!” หลังจากที่เขาพูดจบ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออก ใน

ไม่ช้าลั่วปิงก็รับสาย และถามอย่างราบเรียบว่า: “มีเรื่องอะไร?”

“ประธานลั่ว มีชายหนุ่มอายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดมาที่บริษัท สวมรอยเป็นท่านประธานของบริษัท ประธานฉันยังปิดอำพราง เขาด้วย คุณว่า เรื่องนี้จะจัดการยังไงครับ?”
น้ำเสียงของจ้าวหัวเคารพนบน้อมเป็นอย่างมาก ตอนที่พูด เขามองไปทางหยางเฉินอย่างเยาะเย้ย ลั่วปิงที่เดิมที่กำลังยุ่งอยู่ กับงาน ไม่มีเวลามาสนใจจ้าวหัวด้วยซ้ำ แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่ เขาพูด สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

เขารู้ว่าฉันต้าหย่งก็คือพ่อตาของหยางเฉิน

ก็รู้ด้วยว่าหยางเฉินอายุยี่สิบเจ็ดปี

ยังสวมรอยเป็นประธาน แล้วมาการปิดอำพรางของฉันต้า

หย่ง

สวมรอยที่ไหนกันเล่า เห็นได้ชัดว่าเป็นหยางเฉิน

เมื่อได้ยินเสียงของจ้าวหัว เห็นได้ชัดว่าล่วงเกินหยางเฉิน แผ่น หลังของลั่วปิงก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นทันที เนื่องจากจ้าวหัว เป็นคนที่เขาเก็บไว้ในบริษัท

เมื่อเห็นลั่วปิงเงียบเป็นเวลานาน จ้าวหัวพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานลั่ว คุณว่า ต้องการให้ผมขับไล่ฉันต้าหย่งกับเด็กคนนี้ ออกไปมั้ยครับ?”

“ไล่แม่แกสิ ชายหนุ่มที่แกพูดถึงก็คือท่านประธาน เขาให้แก ทำอะไรแกก็ไปทำซะ ถ้าหากแกกล้าล่วงเกินท่านประธาน กูเอา แกตายแน่!”

ลัวปิงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว เสียงของเขาถูกส่งผ่านมายัง ในสายอยู่ในห้องโถงสำนักงานที่เงียบสงบ ก็ดังเข้ามาในหู ของทุกคนอย่างชัดเจน
รอยยิ้มที่ประจบสอพลอบนใบหน้าของจ้าวหัวแข็งทื่อ ผู้ บริหารระดับสูงทั้งห้าที่เพิ่งเลือกที่จะยืมข้างจ้าวหัวเมื่อกี้นี้ การ แสดงออกมาบนใบหน้าก็เด่นชัดมาก

“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พนักงานทั้งหมดที่ไม่พอใจการกับ การบริหารของคุณ ไม่ต้องเก็บไว้สักคน!”

หยางเฉินกวาดสายมองไปที่หลายคนแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นก็ พูดกับฉันต้าหย่งที่อยู่ข้างกายว่า “ถ้าหากกำลังคนไม่พอ ไปเอา คนกับลัวปิง!”

“ครับ ท่านประธาน!”

เนื่องจากอยู่ในบริษัท ท่าทีของฉันต้าหย่ง ให้ความเคารพนบ น้อมต่อหยางเฉินเป็นอย่างมาก

“ท่านประธาน ผมรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว คุณได้โปรดให้โอกาสผม

อีกสักครั้งเถอะครับ!!

หลังจากที่เฉื่อยชาอยู่ชั่วครู่ ใบหน้าของจ้าวหัวก็เต็มไปด้วย ความสยดสยอง รีบขอร้องอ้อนวอนขึ้นมา สีหน้าที่แสดงออกมา ดูไม่ดีมาก

ก่อนช่วงหน้านั้นเขาเพิ่งเปลี่ยนคฤหาสน์ใหญ่และรถหรู แต่ก็ เป็นการซื้อด้วยเงินกู้ ถ้าหากโดนไล่ออก เงินกู้งวดเดียวก็ผ่อน คืนไม่ไหว

“ท่านประธาน พวกเราก็ผิดไปแล้วเหมือนกันครับ!ผู้บริหารระดับสูงอีกห้าคนของบริษัท ทั้งหมดก็ขอร้องอ้อนวอน

หยางเฉินแสยะยิ้ม: ก่อนหน้าตอนต่อกรกับประธานฉิน ทำไมพวกคุณไม่คิดถึงผลจะมา

“ท่านประธาน คุณไล่ออกผมเป็นพนักงานที่ คุณวุฒิประสบการณ์เก่าแก่ที่สุด ที่สำคัญจัดการใหญ่ของบริษัท โครงการมากมายก็ผมเป็นคนรับผิด ชอบด้วยตัวเอง ถ้าหากผมไม่อยู่แล้ว โครงการเหล่าพังพินาศ แน่”

จ้างรู้สึกการตัดสินใจหยางเฉิน ก็กังวลมาทันที

“บริษัทใหญ่ขนาดคุณคิด

ต่อไปไม่เหรอคุณยังคิดว่า โลกขาดคุณแล้ว จะหมุนได้

แล้วเหรอ”

บริหารระดับทั้งคนตามเขาก่อนหน้านี้ ทยอยพร้อมทั้งว่า ท่านประธาน เป็นเพราะสารเลวจ้าวทั้งนั้น พวกเราโอกาสพวกเราเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเถอะ พวกเราก็ไม่กล้าอีก แล้ว”

เมื่อมองดวงตาสองแดง น้ำตาแทบจะไหลมา ฉันต้าจิตใจเกิดความสงสารเล็กน้อย
“ท่านประธาน ไม่งั้นก็นอกจากจ้าวหัวแล้ว คนอื่นๆก็อยู่ต่อ

เถอะ?”

ฉันต้าหย่งพูดกระซิบ

ผู้บริหารระดับสูงหลายคนมองไปที่ฉันต้าหย่งด้วยความ ซาบซึ้งใจ

“สนามธุรกิจเปรียบเหมือนสนามรบ การเชื่อฟังก็คือการ ปฏิบัติตามหน้าที่ และการทรยศก็เป็นศัตรูธรรมชาติ”

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาผิดหวังคือ หยางเฉินกลับส่ายหน้า มอง ไปที่ฉันต้าหย่งด้วยสายตาที่จริงจัง: “พวกเขาเพื่อผลประโยชน์ ของตัวเอง สามารถที่จะทรยศคุณหนึ่งครั้ง ก็สามารถที่จะทรยศ คุณได้เป็นครั้งที่สอง ไม่ว่าจะเป็นการทรยศครั้งไหน ก็มีความ เป็นไปได้ที่จะเป็นวันสุดท้ายของบริษัท

หยางเฉินในเวลานี้ ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยด้วยความน่าเกรง ขามของผู้บังคับบัญชา แม้ว่าฉันต้าหย่งจะเป็นพ่อตา ในเวลานี้ก็ รู้สึกถึงแรงกดดันเป็นอย่างมาก

แต่ฉินต้าหย่งรู้ดีว่า คำพูดนี้ของหยางเฉินนั้นสมเหตุสมผล จริงๆ ในวันธรรมดาคนเหล่านั้นอาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเบ่ง อาศัยที่จ้าวหัวอยู่ เรื่องอะไรก็จะต่อกรกับตัวเอง คนแบบนี้ ไม่มี เหตุผลที่ควรจะให้อภัยจริงๆ

“ผู้อำนวยการจาง ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณก็คือผู้จัดการ ฝ่ายบุคคล จัดทํารายงานเกี่ยวกับการเลิกจ้างหกคนที่มีจ้าวหัว เป็นผู้นำ!”
ฉันต้าหย่งออกคำสั่งทันที และเลื่อนตำแหน่งของจางเต๋อจวิน แล้วก็เลิกจ้างผู้บริหารระดับสูงทั้งหกคน

จางเต๋อจวินดีใจมากในทันที ตอนแรกยังกังวลว่าก่อนหน้านี้ ค่อนข้างลังเลกับคำสั่งของฉันต้าหย่ง ก็จะได้รับการลงโทษ แต่ คาดไม่ถึงไม่เพียงไม่โดนลงโทษ ในตรงกันข้ามกันได้รับการ เลื่อนตำแหน่ง

“ครับ ประธานฉิน!” จางเต๋อจวินดีใจมาก

“ท่านประธาน คุณไม่สามารถไล่พวกเราออก!”

จ้าวหัวและคนอื่นๆ ในที่สุดก็รู้ว่า ครั้งนี้กำลังจะโดนไล่ออก จริงๆ หลายคนก็หน้าถอดสี

ถ้าหากลาออกตามขั้นตอนปกติ บางทีพวกเขายังสามารถหา

งานในตำแหน่งที่สอดคล้องกันได้ แต่ตอนนี้โดนไล่ออก ไม่มี

บริษัทไหนยินดีที่จะยอมรับพนักงานที่โดนไล่ออก

ต่อให้มีบริษัทยอมรับ ก็ไม่มีทางที่จะจัดให้อยู่ตำแหน่งผู้ บริหารระดับสูงอย่างบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอแบบนี้

“ภายในสิบนาที ถ้าหากยังไม่ไสหัวออกไป ถ้าอย่างนั้นจากนี้ ไปทั้งเจียงโจว ก็ไม่มีที่ยืนให้กับพวกคุณอีก

หยางเฉินเอ่ยปากอย่างกะทันหัน ดวงตาทั้งสองเยือกเย็น

ใบหน้าของหลายคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขารู้ว่า ตำแหน่งของลั่วปิงอยู่ในเจียง โจวสูงมาก หยางเฉินที่อยู่ตรงหน้า เป็นตัวตนที่แม้แต่ทั่วปิงก็เรียกว่าท่านประธาน
ซึ่งก็กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า หยางเฉินไม่เพียงเป็นประธานของ บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ยังเป็นประธานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลายคนยังกล้าที่จะเซ้าซี้ต่อไปที่ไหน แย่งชิง กันออกจากบริษัทเป็นคนแรก

ห้องโถงสำนักงานทั้งหมดเงียบกริบ ทุกคนต่างก็เข้าใจ ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป ฉันต้าหย่งก็เป็นผู้มีอำนาจเพียงคนเดียวในบริษัท หยางเฉินตามฉินต้าหย่งไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการใหญ่

“พ่อครับ พ่อเพิ่งมาถึงที่บริษัท น่าจะได้รับการบีบคั้นจากพวก เขาใช่มั้ย? ทำไมถึงไม่บอกผม?”

หยางเฉินพูดอย่างช่วยไม่ได้

ฉันต้าหย่งยิ้มอย่างขมขื่น ยกน้ำเปล่ายื่นให้หยางเฉินหนึ่งแก้ว หลังจากที่นั่งลง เอ่ยปากพูดว่า: “ตอนแรกคิดว่าจะจัดการเรื่อง เหล่านี้ด้วยตัวเอง ก็ถือซะว่าฝึกฝนตัวเอง แต่คาดไม่ถึงว่า พวกนี้ จะยิ่งอยู่ยิ่งเหิมเกริมขึ้น ถึงกับไม่สนใจผลประโยชน์ของบริษัท และก็ถึงขั้นต่อต้านพ่อ”

“พ่อ ในเมื่อผมส่งมอบบริษัทให้พ่อแล้ว นั่นก็คือวางใจในตัว ของพ่อ ตัวเองไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเอง จากนี้ไปถ้าหากมีเรื่อง แบบนี้อีก พ่อจัดการอย่างเด็ดขาด จัดการไม่ได้ ผมออกหน้า เอง”

หยางเฉินพูดอย่างจริงจัง

“ได้ พ่อรู้แล้ว!”ฉันต้าหย่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม