บทที่157 ไม่มีกำลังต่อต้าน

หวังลู่เหยารีบพูดอย่างรวดเร็ว: “สามี ฉันมีชู้ มีอะไรกับสง โป๊ เฉิงแล้ว ตอนนี้พวกเราก็นอนอยู่บนเตียง เปลือกกาย อยู่ใน ผ้าห่มผืนเดียวกัน……

มองดูแววตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของหยางเฉิน หวัง เหยาเกือบจะร้องไห้ พูดคำหนึ่งก็มองไปที่หยางเฉินแวบหนึ่ง กลัวว่าตัวเองพูดได้ไม่ละเอียดพอ หยางเฉินก็จะฆ่าตัวเองทิ้ง

“แกพูดอะไรนะ?”

จางกว่างโกรธมาก: “แกแมร่งเจอดีแน่ กูจะไปที่ตระกูลสง เดี๋ยวนี้แหละ!”

หลังจากพูดจบ จางกว่างก็วางสายทันที

หวังเหยาอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว ดวงตาทั้งสองหม่นหมอง สงโป๊เฉิงก็ไม่ได้แย่ไปกว่ากัน สีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก

“ผม ผมไปโรงพยาบาลก่อนได้มั้ย?”

สงโป๊เฉิงกัดฟันพูด อาจจะเป็นเพราะสูญเสียเลือดมากเกินไป เขาเวียนหัว รู้สึกเหมือนจะนอนลงไป

หยางเฉินมองไปที่เขาอย่างราบเรียบ “แกนอนกับภรรยาของ คนอื่นแล้ว จะมีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับ หมายความของคนอื่นแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของสูงโป๊เฉิงซีดเผือด จางกว่างจะ ปล่อยตัวเองไปได้อย่างไร?

คฤหาสน์หลายหลังชั้นสูงของเจียงโจว ตระกูลจางและตระกูล สงก็เป็นตระกูลชั้นนำ และไม่ได้อาศัยอยู่ห่างไกลกัน ประมาณเจ็ดถึงแปดนาทีแบบนี้ ข้างนอกก็มีเสียงเครื่องยนต์

ดังขึ้นอย่างฉับพลัน ต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้ายุ่งเหยิงอย่าง

ฉับพลัน

“สงโป๊เฉิง แกแมร่งอยู่ที่ไหน? ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้! จางกว่างตะคอกด้วยความโกรธ ข้างหลังยังมีชายร่างใหญ่

กำยำตามอยู่สิบกว่าคน

“สามี ฉันอยู่ที่นี่!”

หยางเฉินมองไปแวบเดียว หวังลู่เหยาก็กลัวจนรีบตะโกนขึ้น

มา

จางกว่างพาคนพุ่งเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นเพียงหวังเหยาที่ โผล่หัวออกมา กับสงโป๊เฉิงที่กุมข้อมือนอนอยู่ในผ้าห่มผืน เดียวกัน

และโซฟาที่อยู่ข้างๆ ยังนั่งอยู่สองร่าง หนึ่งคนในนั้น เขายัง

รู้จัก

“คุณนี่เอง!”

สีหน้าของจางกว่างเปลี่ยนไปอย่างมาก ครั้งก่อนอยู่ในร้านอาหาร หวังเหยาเรียกเขาไปแก้แค้น ปรากฏว่าโดนหยางเฉิน คนเดียว ต่อยที่ผู้ต่อสู้แข็งแกร่งที่เขาพาไปจนล้มลงกับพื้น ทั้งหมด

แต่เขาก็เพียงแค่มองหยางเฉินแวบเดียว ดวงตาทั้งสองที่ โกรธก็จับจ้องไปที่บนตัวของสงโป๊เฉิง: “สงโป๋เฉิง แกแมร่งกล้า นอนกับภรรยาของฉัน เรื่องนี้ จะเคลียร์ยังไง?”

บนใบหน้าของสงโป๊เฉิงไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย ทั้งหมดอาศัย การยึดเหนี่ยวจิตใจ เขากัดฟันพูดว่า “พี่จางผมขอโทษด้วย ผมสามารถเอาอุตสาหกรรมครึ่งหนึ่งของตระกูลสง เป็นการ ชดเชยให้กับพี่ได้ ขอเพียงแค่พี่ส่งผมไปที่โรงพยาบาลก่อน”

จางกว่างถึงได้พบว่า ข้อมือของสงโป๊เฉิงหักไปแล้ว บนข้อมือ มีเพียงเนื้อที่ติดอยู่เล็กน้อย และเลือดก็แปดเปื้อนไปบนเตียง ใหญ่

“ไปตายซะ! นอนกับภรรยาของฉันแล้ว ยังอยากจะให้ฉันส่ง แกไปโรงพยาบาลเหรอ? ฝันไปเถอะ!

จางกว่างเลือดขึ้นหน้า และออกค่าสั่งว่า: “จัดการมัน!” ชายร่างใหญ่สิบกว่าคนที่เขาพามา ก็พุ่งเข้าไปทั้งหมดในทันที ทั้งเตะทั้งต่อยสูงโป๋เฉิง

“แกนังผู้หญิงสารเลว ยังมีหน้าให้ฉันมารับแกเหรอ?”

จางกว่างลากหวังลู่เหยาลงมาจากบนเตียง ก็ตบลงไปหลาย ครั้งอย่างต่อเนื่อง ปากของหวังลู่เหยาเต็มไปด้วยเลือด ขอร้องอย่างไม่หยุด: “สามี ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ!

“ยังไม่รีบใส่เสื้อผ้าอีก รอกลับไปแล้ว ดูว่ากูจะจัดการกับแก ยังไง!” จางกว่าตบไปหาถึงหกครั้ง ถึงหยุดลงมา

และสงโป๊เฉิงก็ถูกต่อยตีจนหมดสภาพ

“สามี เขา เขาให้คนถ่ายวิดีโอและรูปถ่าย ของฉันและสงโป๊ เฉิง”

กำลังจะจากไป ทันใดนั้นหวังเหยาก็พูดอย่างสั่นเทา มองไป ที่หยางเฉิน ก็ก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าสบตา

สีหน้าของจางกว่างเย็นชา ดวงตาทั้งสองมองไปที่หยางเฉิน แล้วพูดว่า “คุณหยาง รบกวนคุณเอาวิดีโอและรูปถ่ายออกมา ให้ด้วย!

เขาไม่อนุญาตให้ใครเก็บวิดีโอภรรยาของตัวเองไว้ เนื่องจาก เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน้าตาของตระกูลจาง เกิดเผยแพร่ออกไป ข้างนอก ไม่เพียงแค่ตบหน้าของเขา ตระกูลจางก็จะได้รับผลกระ ทบเป็นอย่างมากจากสาเหตุนี้

หยางเฉินแสยะยิ้ม: “ประธานจาง คุณยังไม่รู้ว่าภรรยาของคุณ ทําอะไรบ้าง?”

“ไม่ว่าเธอจะทำอะไร นั่นก็คือภรรยาของฉัน เป็นลูกสะใภ้ของ ตระกูลจางของฉัน” จางกว่างพูดด้วยใบหน้าที่เป็นชา

“จางกว่าง ฉันยังแนะนำว่าคุณเคลียร์ปัญหาให้ชัดเจนก่อน ค่อยพูดจาแบบนี้!”
ในเวลานี้หวงอู่ลุกขึ้นยืนออกมา มองไปทางจางกว่างด้วย

ใบหน้าไม่ดี

จางกว่างขมวดคิ้ว: “ฉันพูดกับเจ้านายของแก สุนัขตัวหนึ่งมี สิทธิ์อะไรมาเห่า?”

สีหน้าของหวงอู่เย็นชา

เขายังไม่ทันได้พูดอะไร หยางเฉินก็เคลื่อนไหว จางกว่างรู้สึกเพียงว่าร่างหนึ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของ เขาเปลี่ยนไปทันที ก็ยื่นมือออกไปขวางไว้โดยไม่รู้ตัว

“ผลัวะ!”

หยางเฉินใช้มือข้างหนึ่งจับบนหัวของเขาไว้ พลังที่น่าสะพรึง กลัวทำให้เขาไม่มีกำลังต่อต้านได้แม้แต่น้อย

ด้วยเสียงที่ดัง หัวของจางกว่างก็กระแทกลงไปที่บนโต๊ะกาแฟ ปากและจมูกของเขาเต็มไปด้วยเลือด และโต๊ะหินอ่อนสีเบจ แปดเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงในทันที

“มา ประธานจาง ตอนนี้แกบอกฉันมา สุนัขตัวนี้อย่างแก มี สิทธิ์พูดกับฉันมั้ย?” ใบหน้าของหยางเฉินเยือกเย็น

หัวใจของจางกว่างมีคำด่าหยาบคายวนเวียนอยู่เป็นหมื่นคำ ตัวเองเป็นทายาทของตระกูลจางอย่างสง่าผ่าเผย เคยเผชิญหน้า กับแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ไม่ถูก ตอนนั้นหยางเฉินอยู่ที่ทางเข้าโรงเรียนอนุบาล ยังเตะ เขากระเด็นห่างไกลออกไปหลายเมตร

หวงที่อยู่ข้างๆก็ดูอึ้ง ในขณะเดียวกันหัวใจก็มีกระแสน้ำอุ่น ไหลผ่านหัวใจเล็กน้อย

เมื่อกี้นี้จางกว่างด่าเขาว่าเป็นสุนัข ปรากฏว่าจางกว่างกลับดู เหมือนสุนัข โดนหยางเฉินกระแทกหัวสุนัขลงบนโต๊ะกาแฟ หวง อู่รู้สึกว่าเลือดของตัวเองก็เดือดพลุ่งพล่านขึ้นมา มองไปทาง หยางเฉินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือ

“ปล่อยเจ้านายซะ!”

ลูกน้องของจางกว่าง หลังจากที่เฉื่อยชาไปชั่วครู่ ในที่สุดก็ ดึงสติกลับมา และทยอยตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ

หยางเฉินไม่ได้มองคนเหล่านั้นด้วยซ้ำ สายตาก็จับจ้องมองไป

ที่จางกว่าง

“แมร่งถอยออกไปให้หมด!

จางกว่างตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ ในทันที กลัวว่าหยาง เฉินจะระบายความโกรธใส่บนตัวของเขา

จนถึงตอนนี้ เขาถึงได้รู้ตัวมาอย่างฉับพลัน หยางเฉินไม่ใช่ตัว ตนที่เขาสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้

คนหนึ่งที่สามารถบุกเข้าไปในตระกูลสงได้ และอยู่ในห้อง นอนของผู้นำตระกูลสงได้ หักข้อมือของผู้นำตระกูลสง แล้วเป็น คนที่สามารถกระแทกหัวของเขาลงบนโต๊ะกาแฟ ทั้งเจียงโจวเกรงว่าไม่มี

เมื่อก่อนเขาเพียงแค่สงสัย ในมั่นใจได้

หวังเหยาด้านนี้ สำหรับเธอแล้ว เหมือนกับวันโลก

นังผู้หญิงสารเลวอย่างแก อะไรกันแน่?

จางกว่างผมของหวังลู่เหยา ดึงไปหน้าของเฉินในหวังเหยา

คน ทำ ทำร้ายพ่อตา ของเขา ตอนคน คนอยู่โรงพยาบาล

หวังเหยาสั่นเทาไปตัว พูดอึ้งรูม่านตาเต็มไปด้วย

ความหวาดกลัว

“แกนังสารเลว ฉันเคยสร้างของลูกฉันอยากจะฆ่าให้ตายจริงจางกว่างฟัน เขามีอยากฆ่าจริงๆ

“คุณหยาง ผมเคยตักเตือนนั่งผู้หญิงสารคนหลายครั้ง แล้ว แต่คาดว่าเธอกล้าทำให้ๆ ต่อให้คุณผมฆ่าเธอตอนไม่ทางขมวดคิ้ว

จางกว่างหวังเหยาเสร็จ แล้วพูดกับหยางเฉินอย่าง

เคารพนบนอบ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังลู่เหยากลัวจนหน้าถอดสีในทันที “พรีม พรั่บ” คุกเข่าลงที่เท้าของหยางเฉิน และขอร้องอ้อนวอนว่า “คุณหยาง ฉันรู้ตัวว่าผิดไปแล้วจริงๆ ไม่กล้าอีกแล้ว คุณได้โปรด ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ!”