บทที่155 ขัดตามาก

“คุณหยางครับ คือพวกมันที่ตีพ่อตาของท่านครับ!”

หวงอู่เคยดูวิดีโอกล้องวงจรปิดมา จึงจำสถานะของสองคนนี้ ขึ้นได้ทันที

“แกเป็นลูกเขยของไอ้แก่คนนั้น?”

หนึ่งในนั้นพูดจาเยาะเย้ย “นึกไม่ถึงจะกล้ามาที่ตระกูลสง ไม่รู้ จักที่ตายเสียจริง!”

“อย่ามารบกวนเวลาความสุขของเจ้าบ้าน ภายในสิบวินาที จัดการให้เรียบร้อย!”

บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งพูดจาแบบเย็นชา ไม่เห็นหยางเฉินอยู่ใน

สายตาแม้แต่น้อย

“ภายในห้านาที ฉันจะทำให้พวกมันนอนที่พื้น

มุมปากของคนคนนั้นฉีกเส้นรัศมีวงกลมที่โหดร้ายขึ้นนิดๆ ทันใดนั้นตะโกนว่า “เริ่มจับเวลาได้!”

พูดจบลง ชั่วพริบตาเดียวเขาพุ่งไปยังหยางเฉิน

ในขณะนั้นหวงอู่ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน ถึงแม้สัมผัสได้ถึง ความสามารถที่แข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้าม แต่ก็ไม่ได้ลังเลสักนิด เดียว รีบขวางไว้ด้านหน้าของหยางเฉิน “คุณหยางครับ ผม จัดการเขาเอง!”
ในสายตาหยางเฉินมีความเฉียบขาดนิดๆ แวบผ่าน หลังจาก รู้ว่าคนที่ตีฉินต้าหย่งเป็นบอดี้การ์ดสองคนนี้ เขาก็มีความหมาย อาฆาตแค้นต่อสองคนนี้แล้ว

“ไอ้หนุ่ม ตายซะเถอะ!”

บอดี้การ์ดคนนั้นจ้างหมัดเข้าไปบนศีรษะของหวง

จนถึงวินาทีนี้ หวงอู่เพิ่งสำนึกได้ว่าความสามารถของตนเอง กับฝ่ายตรงข้ามต่างกันมากเหลือเกิน ทันใดนั้นนึกเสียใจอยู่บ้าง คาดไม่ถึงจะพุ่งเข้ามาหาที่ตายจริงๆ

“ปิง!”

ตามองเห็นหมัดของบอดี้การ์ดคนนั้นกำลังจะต่อยมาบนศีรษะ ของหวงอู่ ในเวลานี้เอง ชั่วพริบตาเดียวภาพเงาคนคนหนึ่งก็เข้า

มา

หยางเฉินถีบบนคอของบอดี้การ์ดคนนั้นที่หนึ่ง ร่างกายของ เขาลอยออกไปสิบกว่าเมตรทันที และชนบนต้นไม้ใหญ่อย่างแรง อีก สลบไปทันที

หวงคู่กับบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งมองตาค้างไปแล้ว ถีบทีเดียว บอดี้การ์ดที่หนักแปดสิบเก้าสิบกิโลกรัมคนหนึ่งก็ลอยไปไกลสิบ กว่าเมตรเลย นี่ยังเป็นกำลังของคนอยู่อีกเหรอ?

“ไอ้หนุ่ม วอนหาที่ตายซะแล้ว!”

บอดี้การ์ดที่เหลือคนนั้นไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ชั่วขณะนั้นยื่น มือชักโคลท์คิงคอบร้ากระบอกหนึ่งออกมา
ในขณะที่เขาชักปืนออกมา หยางเฉินได้ปรากฏตัวด้านหน้า เขาเรียบร้อยแล้ว คว้าที่ข้อมือของเขาเอาไว้ ก่อนจะใช้แรงหักข้อ มือของเขาจนงอ โค้งเก้าสิบองศาไปเลย

“ปัง!”

เขายังไม่ทันได้ร้องโหยหวนออกมาเลย เหมือนกันพวก เดียวกันกับเขาคนนั้น ถูกหยางเฉินถีบจนลอยออกไป กระดูกที่ หน้าอกไม่รู้ว่าหักไปกี่ชิ้น และเวลานี้สลบลงไปแล้ว

หวงอู่ถลึงตาโต จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงเข้าใจที่หวังเฉียงคิด หนักมาก นี่เป็นโอกาสหนึ่งของเขาโดยแท้จริง

หยางเฉินหน้าตานิ่งสงบ ผลักประตูคฤหาสน์ออก ได้ยินเสียง

ร้องที่เร้าใจลอยออกมาจากห้องด้านในสุดทันที

“บึง!”

เขาเดินเข้ามาแล้วถีบออกไปที่หนึ่ง ทั้งบานประตูล้มลงฉับ พลัน

ชายหญิง โป๊เปลือยสองคนข้างในห้องปรากฏอยู่ในสายตา ของเขา ช่างเป็นภาพเหตุการณ์ที่ขัดตามาก

ประเด็นคือสองคนนี้ หยางเฉินเคยเจอทั้งคู่ ผู้ชายคือสงโป๊เฉิง เจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลสง ตอนนั้นยังเสแสร้งมาขอโทษ ตนเอง แม้กระทั่งเจ้าบ้านเก่าของตระกูลสงและลูกหลานสามคน ของเขา ล้วนถูกเขาวางแผนฆ่าทิ้ง
ส่วนผู้หญิง คาดไม่ถึงเป็นภรรยาของจางกว่าง ตระกูลจาง ตระกูลชั้นนำ หวังลู่เหยา

หยางเฉินมองหวังลู่เหยาที่หน้าตาตื่นตระหนกอยู่บนเตียง ใน สายตามีความเย็นซานิดๆ แบบผ่าน

“สารเลว ไสหัวออกไป!”

สงโป๊เฉิงอึ้งทึ่งอยู่นาน ทันใดนั้นร้องคารามขึ้นมาด้วยความ โมโห เขาจ่าหยางเฉินไม่ได้ในทันใด

ตอนนั้นที่เขาพาสง โป๋เหรินไปขอโทษหยางเฉิน เพียงแค่ใช้ เรื่องนี้มากดดันสงโป๋เหริน จึงไม่ได้มองหยางเฉินมากมายนัก

ในช่วงที่หวังลู่เหยาสับสน จึงรีบเอาผ้าห่มมาคลุมบนตัวทันที ในสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หล่อนไม่ใช่หวาดกลัวหยางเฉิน แต่กลัวว่าเรื่องนี้จะถูก เปิดโปง โดยเฉพาะหล่อนเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจาง ตอนนี้ กลับมานอนด้วยกันกับสงโป๊เฉิง ถ้าถูกจางกว่างรู้เข้า เขาต้อง เอาหล่อนตายแน่

“เจ้าบ้านสงยังมีความสุขสำราญเสียจริงนะ แม้แต่ผู้หญิงของ ตระกูลจางยังนอนด้วย

หยางเฉินพูดจาเสียดสี เดิมทีคิดจะลงมือด้วยตนเอง ตอนนี้ดู แล้วเหมือนว่าไม่มีความจำเป็นอันนี้

สงโป๊เฉิงหลังได้ยินหยางเฉินพูดเรื่องผู้หญิงของตระกูลจาง ออกมา ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ ตระกูลสงเป็นตระกูลชั้นนำ และตระกูลจางก็เช่นเดียวกัน

ส่วนจางกว่างเป็นผู้สืบทอดเจ้าบ้านของตระกูลจาง เขานอน กับผู้หญิงของจางกว่าง นั่นเป็นการแตกหักกับตระกูลจางถึงที่สุด เลย

ประเด็นสำคัญที่สุดคือช่วงนี้ตระกูลสงและตระกูลจางเจรจา ร่วมงานกันพอดี ตัวหลักของโครงการคือตระกูลสูง เพราะเหตุนี้ ตระกูลสงจึงทุ่มเงินลงทุนจำนวนมาก ทั้งยังมีกำลังคนและ ทรัพยากรด้วย ถ้าเกิดตระกูลจางยกเลิกสัญญา คงสร้างความ เสียหายมหาศาลให้กับตระกูลสง

หวังลู่เหยาเห็นหยางเฉินหล่อนได้ จึงสั่นเทาไม่หยุดขึ้นมา ทั้งตัว

“โป๊เฉิง คุณอย่าให้มันรอดออกไปได้เด็ดขาดนะ ไม่งั้นเรื่อง

ของพวกเราแดงขึ้นมา จางกว่างต้องเอาฉันตายแน่

ชั่วพริบตาหนึ่งหน้าหวังลู่เหยาเหี้ยมโหดเต็มที่ คาดไม่ถึง อยากให้สูงโป๊เฉิงฆ่าหยางเฉินทิ้ง

ในสายตาของสงโป๊เฉิงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ตระกูลสง ช่วงกลางวัน ถึงแม้ว่าจะมีคนอยู่ไม่มากนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นการ์ด ที่หน้าประตูใหญ่ หรือบอดี้การ์ดสองคนที่เขาจัดไว้หน้าประตู คฤหาสน์ ความสามารถล้วนไม่ธรรมดา

แต่ตอนนี้หยางเฉินกลับปรากฏตัวในห้องของเขาแล้ว นี่มี ความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง นั่นคือหยางเฉินจัดการการ์ดและบอดี้ การ์ดไปเรียบร้อยแล้ว
“แกเป็นใครกัน? มาที่ตระกูลสงของฉันมีธุระอะไร?”

สงโป๊เฉิงเอ่ยปากถามทันใด แต่กลับใจเย็นลงมามาก หยางเฉินฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ “เจ้าบ้านสงยังเป็นคนความจํา สั้นเสียจริง ไม่นานมานี้ คุณยังมาขอโทษผมด้วยตัวเองอยู่เลย

ชั่วขณะนั้นสงโป๋เฉิงเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันใด เมื่อสักครู่ มองเห็นหยางเฉิน ยังรู้สึกว่าคุ้นหน้า แต่กลับนึกไม่ออก เวลานี้ ได้ยินหยางเฉินพูดมาแบบนี้ เขาถึงพอจำได้มาบ้าง

“ที่แท้เป็นแกเอง ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลฉิน! แก

ชื่ออะไรนะ?”

สงโป๋เฉิงกลับ โล่งอกไปที่หนึ่ง จุดบุหรี่ให้ตัวเองมวนหนึ่ง หรี่ ตาพ่นควันบุหรี่ออกไปทางหยางเฉิน

“โป๋เฉิง มันชื่อหยางเฉิน!” หวังลู่เหยารีบบอกทันที

ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ก็นิ่งเฉยลงมาก ถึงแม้ว่าจะเคยรับรู้ความ เก่งกาจของหยางเฉินมาก่อน และจางกว่างก็เคยเตือนหล่อนแล้ว ว่าอย่าหาเรื่องวุ่นวายให้ทั้งครอบครัวของหยางเฉิน นั่นเป็น เพราะจางกว่างยังไม่มีอำนาจจัดการ

แต่สงโป๊เฉิงเป็นเจ้าบ้านของตระกูลสง ขอเพียงทำให้หยาง

เฉินตาย นั่นคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“หลานชายของฉันโดนแกทำให้ถึงตาย อยู่ในห้องไอซียู หลายวัน ช่วยกลับมาไม่ได้จนตายไปแล้ว”
“ตอนที่น้องชายฉันสงโป๋เหรินไปเยี่ยมหลานชายฉัน ก้าว พลาดตกลงมาจากบันได เลือดออกสมองจนตาย”

“ยังมีพ่อฉันอีก เพราะหลังรู้ข่าวว่าลูกกับหลานตายไป โรค หัวใจกําเริบขึ้นกะทันหัน ไม่ทันรักษาก็ตายแล้ว”

“พูดมาขนาดนี้ คนสามรุ่นของตระกูลสงล้วนตายเพราะแก

สงโป๊เฉิงพูดแบบหน้าตาเรียบนิ่ง แน่นิ่งเหมือนกำลังเล่านิทาน เรื่องหนึ่ง

เขาไม่กลัวหยางเฉินสักนิดเดียว ร่างเปล่าเปลือยนอนอยู่ใน ผ้าห่ม สิ่งที่หัวเตียง ระหว่างสองนิ้วคีบบุหรี่ไว้อีกมือหนึ่งวางไว้ ในผ้าห่ม

หยางเฉินหัวเราะนิดๆ “เจ้าบ้านสงยังทักษะดีจริง ถ้าฉันเดาไม่ ผิด ตั้งแต่ตอนที่แกพาสงโป๋เหรินไปขอโทษฉัน คงเริ่มเตรียมการ ไว้แล้วมั้ง?”

“เตรียมการ?”

สงโป๊เฉิงขมวดคิ้ว เขาเหมือนฟังความหมายแฝงของหยางเฉิ นออกแล้ว

“แน่นอนว่าเตรียมการฆ่าสามรุ่นของตระกูลสงไง ไม่อย่างนั้น แกที่เป็นหมาตัวหนึ่งที่ถูกรับเลี้ยงมา จะมาควบคุมตระกูลสงได้ อย่างไร?”

หยางเฉินพูดจาหยอกเย้า หลังจากตระกูลสงทั้งสามรุ่นเกิด เรื่องติดต่อกัน หม่าชาวตรวจสอบเรื่องราวของสงโป๊เฉิงอย่างชัดเจนตั้งแต่วินาทีแรก

แม้กระทั่งบิดามารดาแท้จริงของสงโป๊เฉิงเป็นใคร ยังค้นหา มาหมด

ดวงตาของสงโป๊เฉิงถลึงโตในชั่วพริบตาเดียว เรื่องที่เขาถูก รับเลี้ยง นอกจากสงชิงซานเจ้าบ้านคนก่อนของตระกูลสงแล้ว ยังมีสงโป๋เหรินและสงเหว่ยสองพ่อลูกที่รู้ ยังไม่มีคนอื่นรับรู้อีก

มิฉะนั้นเขาคงไม่อาจควบคุมตระกูลสงได้ง่ายดาย หลังจากทั้ง สามรุ่นของตระกูลสงตายไป

แต่ปัจจุบันนี้ ตัวละครเล็กๆ ชั้นต่ำสุด ในสายตาของเขาคน หนึ่งกลับพูดความจริงที่เขาถูกรับเลี้ยงออกมา

“แกเป็นใครกันแน่?”