บทที่154 ถือว่าแกดวงซวย

หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว ฉันไม่ได้บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้ หญิงของตระกูลจางเหรอ?

ทำไมถึงไปที่ตระกูลสงได้?

“คุณหยางครับ นี่คือหวงลูกน้องของผม ผมให้เขาตามคุณ ไปด้วยดีไหมครับ?” หวังเฉียงสอบถามอย่างระมัดระวัง

หยางเฉินหน้าตาเย็นเฉียบ “ตามฉันไปตระกูลสง!”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ในใจหวงอู่ตื่นตระหนก ตระกูลสง นั่นเป็นตระกูลชั้นหนึ่งของเมืองเจียงโจว ตำแหน่งเป็นรองเพียง แค่สี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจวเท่านั้น คาดไม่ถึงหยางเฉินจะพา เขาไปที่ตระกูลสง นี่ไม่ใช่ไปหาที่ตายถึงที่เหรอ?

เห็นหวงอู่ตกตะลึงไป หวังเฉียงจึงตบไปบนศีรษะของเขาที่ หนึ่ง ก่อนจะตวาดใส่ “คุณหยางให้แกตามเขาไปตระกูลสง แก แม่งยังตะลึงทำอะไรอยู่?

หวงอู่มองหยางเฉินที่ก้าวเท้าออกไปแบบระมัดระวัง พูดด้วย ท่าทางเป็นกังวล “พี่เฉียง ที่ผมหมายถึงคือตระกูลชั้นหนึ่งของ เมืองเจียงโจว ตระกูลสงนะ”

“ฉันรู้ว่าเป็นตระกูลสงนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ขึ้นพูดไร้สาระอีก ก็

ใสหัวไปไกลๆ เลย!”
หวังเฉียงกัดฟันแน่น ถ้าไม่ใช่หยางเฉินสั่งให้เขาคุ้มครองฉัน ด้วยตนเอง เขาคงไปที่ตระกูลสงกับหยางเฉินเองแล้ว

จนถึงวินาทีนี้ หวงคู่ถึงสำนึกได้ ชายหนุ่มคนนั้นไม่ธรรมดา ไม่ อย่างนั้นหวังเฉียงคงไม่ให้เขาติดตามไปด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าอยู่ภาย ใต้สถานการณ์ต้องไปตระกูลสง

“พี่เฉียง ผมเข้าใจแล้วครับ!!

ในสายตาของหวงอู่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม เขารู้ว่านี่คือ โอกาสอย่างหนึ่งของเขา

รีบไสหัวไปสิ! คำสั่งของคุณหยางคือคำสั่งของฉัน ไม่มีค่ สั่งของคุณหยาง แกต้องเห็นเป็นราชโองการ ถึงแม้ให้แกไปตาย แกก็ลังเลไม่ได้แม้แต่น้อย นี่คือโอกาสของแก เข้าใจมั้ย?”

หวังเฉียงกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่เวลาที่กระชั้นชิด เขาจะไม่ยอมให้

หวงคู่รับรู้ความเก่งกาจของหยางเฉินเป็นแน่

“พี่เฉียงวางใจได้ ผมไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน!

หวงอู่พูดจบ รีบวิ่งตามหยางเฉินไปทันที

หวังเฉียงมองภาพด้านหลังของหยางเฉินอยู่ บ่นพึมพำเสียง ต่ำ “หลังผ่านวันนี้ไป เกรงว่าเมืองเจียง โจวคงไม่มีตระกูลสงอีก กล้าล่วงเกินคุณหยาง ถือว่าพวกนายดวงซวยจริง!!

คฤหาสน์ตระกูลสง

โฟล์กเกาตันสีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู ตามมาด้วยอาวดี้a6สีดำอีกหลายคันก็จอดอยู่หน้าประตู

“พี่หวง เมื่อกี้ผมมองเห็นสองคนนั้นพาผู้หญิงคนนั้นเข้าไปใน ตระกูลสง ผมกลัวเจอเข้า เลยไม่ได้ตามเข้าไป

หวงอู่เพิ่งลงจากรถ หนุ่มอันธพาลคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาหา หวงอู่พยักหน้าเล็กน้อย สายตามองไปยังหยางเฉิน เวลานี้ใน

ใจเขาแอบมีความรู้สึกอารมณ์เลือดร้อน

หลังจากหวังเฉียงขึ้นมามีอำนาจ สถานะของตนย่อมพลอยได้ ดีไปด้วย สามารถเทียบได้กับผู้นำตระกูลชั้นหนึ่ง แต่พออยู่ต่อ หน้าหยางเฉินกลับยังคงตอบรับด้วยความระวัง ปัจจุบันนี้มาที่ ตระกูลสงตระกูลชั้นนำด้วย ดูท่าทางอยากบุกเข้าไปโดยพลการ

“คุณหยางครับ ผมพาลูกน้องมาด้วยสิบคน ไม่อย่างนั้นผมส่ง คนแอบหลบเข้าไปก่อนดีหรือเปล่าครับ?” หวงอถามอย่าง ระมัดระวัง

หยางเฉินหน้าตาไร้ความรู้สึก เงยหน้ามองป้ายใหญ่ติดประตู ด้านบนอักษรทองเขียนว่า “บ้านสงแวบหนึ่ง ในสายตามีแสง คมกริบแวบผ่าน

“ป้ายอันนี้ ฉันไม่ชอบมากๆ!

หยางเฉินพูดประโยคนี้ออกมากะทันหัน หวงและบรรดาลูก น้องต่างหน้าตามึนงง ไม่เข้าใจหยางเฉินหมายความว่าอะไร

ตอนที่หวงคู่กำลังขบคิดคำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน ทันใด นั้นหยางเฉินงอนิ้วดีดไปยังป้ายทีหนึ่ง
เสียงดังขึ้นทีหนึ่ง ชั่วขณะนั้นป้ายใหญ่อักษรทองนั้นหล่นลง ตกอยู่บนพื้น ก่อนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เวลานี้หวงอู่และคนอื่นๆ ตกตะลึงกันหมด ลูกน้องที่เขาพามา

เหล่านั้นยิ่งตกใจกลัวกันสุดๆ โดยเฉพาะที่นี่คือตระกูลสง เดิมที ยังคิดว่าที่หวงอู่พาพวกเขามาคือการเจรจากัน แต่หยางเฉินกลับ หักป้ายติดประตูของตระกูลสงไปโดยตรง

นี่สำหรับตระกูลใดๆ ก็ตามแต่ ล้วนเป็นการยั่วยุที่ยิ่งใหญ่

ประเด็นคือสรุปเขาทำได้อย่างไรกัน?

ต่อให้ยิงปืนนัดหนึ่งไปยังป้ายติดประตู ก็ไม่อาจทำให้มันหล่น ลงมาได้มั้ง?

“เซีย พี่หวง เจ้าโง่นี้อยากหาเหาใส่หัวให้พวกเราเหรอ?”

“ใช่ แม้แต่ป้ายของตระกูลสงยังกล้าทำลาย

“ผมเคยได้ยินว่าป้ายอันนี้แขวนมาเป็นร้อยปีแล้วนะ”

ลูกน้องเหล่านั้นของหวงเวลานี้ต่างหน้าตาตกใจกลัว

ตำแหน่งในปัจจุบันของหวังเฉียง ถึงแม้สามารถเทียบได้กับ ผู้นำของตระกูลชั้นนำ แต่พวกเขาเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ ชั้นล่าง สุด กล้าลงมือกับป้ายของตระกูลชั้นนำได้อย่างไรกันล่ะ?

“แม่งหุบปากไปให้หมดเลย! ใครกล้าพูดอีกสักคำเดียว ฉันฆ่ามันตายแน่!”

ในขณะนั้นหวงอู่โมโหเดือดดาล หวังเฉียงมอบหมายให้เขา มาแล้ว ต่อให้หยางเฉินอยากให้เขาตาย เขาก็ไม่สามารถลังเล อันใดได้เลย

บางทีคนอื่นอาจมองไม่เห็น แต่หวงคู่กลับมองเห็นได้แจ่มชัด เมื่อสักครู่หยางเฉินเพียงแค่หยิบหินก้อนเล็กก้อนหนึ่ง จากนั้นงอ นิ้วดีดไป ก็ทำป้ายแตกได้

ก้อนหินเล็กๆ ก้อนหนึ่ง พออยู่ในมือของหยางเฉินกลับเป็น เหมือนลูกกระสุน แค่คิดก็รู้ว่าความสามารถของหยางเฉินแกร่ง มากแค่ไหน

หยางเฉินไม่มองหวงและคนอื่นเลย เพียงแค่พูดจาเย็นชา “หวงคู่มากับฉัน คนอื่นไสหัวออกไปให้หมด!”

ชั่วขณะนั้นหวงอูดีใจ รีบตะโกนบอกเหล่าลูกน้องที่ด้านหลัง “แม่งไสหัวไปไกลๆ ให้หมดเลย! ต่อไป พวกแกอย่าออกมาให้ ฉันเห็นหน้าอีก!”

ทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้ หวงรีบตามหยางเฉินเข้าไปในตระกูล สงด้วยกันทันที

“แก แกเป็นใครกัน? ถึงกล้ามาทำลายป้ายของตระกูลสง!”

เวลานี้ การ์ดสองคนที่หน้าประตูได้ยินเสียงก็พุ่งออกมาแล้ว ตอนที่พวกเขามองเห็นป้ายหล่นแตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าตกใจกลัว เต็มที่ เสียงสั่นเครือไปหมด
“แม่งเอ๊ย!”

ไม่รอหยางเฉินเอ่ยปาก หวงใช้มือเปล่า พุ่งเข้าไปหาการ์ด

เฝ้าประตูคนหนึ่ง อาจเพราะเป็นเวลาทํางานช่วงกลางวัน ในตระกูลสงที่กว้าง

ใหญ่จึงมีคนไม่มากนัก

หน้าประตูมีเพียงการ์ดแค่สองคน เห็นหวงลงมือ อีกคนหนึ่ง ตกใจหน้าเปลี่ยนสี รีบหยิบนกหวีดออกมาจะเป่า

“ป้าบ!”

แต่ในเวลานี้เอง หยางเฉินขยับทันใด คว้าที่คอของการ์ดคน นั้นเอาไว้ใช้แรงนิดหน่อย ร่างกายของการ์ดคนนั้น คาดไม่ถึง ถูกยกขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว ในดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ กลัว

“ยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ มีบอดี้การ์ดสองคนกับผู้หญิงคนหนึ่งมา ที่ตระกูลสง ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?” หยางเฉินถามอย่างเป็น ชา

เพิ่งพูดจบ หยางเฉินก็ปล่อยมือ ร่างกายของการ์ดคนนั้นอ่อน ยวบล้มลงที่พื้น หายใจหอบรุนแรง เมื่อสักครู่เขามีความรู้สึก ใกล้จะตายแล้ว

หวงอู่ที่ด้านข้าง ถือโอกาสแย่งกระบองของการ์ดอีกคนมา ตี ไปสองสามทีจนการ์ดคนนั้นสลบนิ่งไปแล้ว

จากนั้นมองหยางเฉินอีกที คาดไม่ถึงปราบการ์ดคนหนึ่งได้อยู่หมัด เวลาใช้เขา พวกเขาหาเจ้าบ้านสงแล้ว

การ์ดคนโดนมาหน้าอก ยังกล้าปิดบังอีกไหน

“คฤหาสน์หลังไหน

ทางนั้น ตรงกลางสุด หลังนั้นที่เหมือนกับคฤหาสน์หลังอื่น การ์ดบอกพร้อมยื่นมือไปหลังหนึ่ง

นัก

ตึง”

หยางเฉินถือโอกาสออกไปหนึ่ง การ์ดสลบไปทันที

หวงหยางว่องไวกล้า หายใจแรงเลยทีเดียว ในเพียงความตื่นตกใจและตื่นเต้น

ตื่นตกใจคือความสามารถของหยางเฉินแกร่งมาก ตื่นเต้น คือเพียงพอให้โอ้อวดไปทั้งชาติ

แต่เขาเข้าใจความหมายของเฉียง ส่งเขามา เป็นเพราะ ให้เขาและหยาง

เวลานี้ เขาตามติดหลังของหยางด้วยความระมัดระวัง ตรงไปยังคฤหาสน์ตรงกลางหลังนั้น

พวกแกเป็นใครกัน”
หยางเฉินและหวงอู่เพิ่งเดินมาถึงด้านหน้าประตูคฤหาสน์ตรง กลาง บอดี้การ์ดสองคนที่สวมชุดสูทรีบเข้ามาทันที ตะโกนใส่ ด้วยหน้าตาโหดเหี้ยม