บทที่153พ่อโดนตีแล้ว

โจวซุ่ยทําเสียงฮึดฮัด “อะไรคือฉันผิดใจหล่อน? หรือว่าเมื่อ ก็ไม่ใช่เพราะแก ฉินต้าหย่งถึงลงมือกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ?”

ในสายตาฉินซีเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอไม่มีอารมณ์ไปถูก เถียงกับโจวซุ่ยอีกแล้ว เพราะเดิมทีหล่อนคงจะไม่ยอมรับความ ผิดของตนเอง

“เมื่อกี้แกไม่ใช่เก่งมากหรอกเหรอ? แม้แต่หน้าฉันยังกล้าตบ มาได้ มีฝีมือจริงก็มาตบฉันอีกทีสิ!”

หวังลู่เหยามองฉันต้าหย่งที่โดนตีปางตายด้วยท่าทางเย้ย หยัน จากนั้นถีบไปบนหน้าของฉันต้าหย่งอย่างแรงอยู่หลายที่

ฉินซีที่อยู่ในห้อง มองเห็นฉากนี้เข้า ร้องไห้ฟูมฟายไปตั้งนาน

แล้ว

ทันใดนั้นเธอนึกถึงหยางเฉินขึ้นมา ตอนนั้นเหตุผลที่หวัง เหยามาขอโทษ เพราะว่าหยางเฉิน

นึกถึงตรงนี้ เธอมือสั่นเทาโทรศัพท์เข้าไปหา “หยางเฉิน พ่อ โดนคนตีแล้ว คุณรีบมาช่วยเขาหน่อย พวกเราอยู่ที่TQ Garden 1-2-1602!”

หยางเฉินที่เพิ่งไล่เว่ยเงินกลับไปเสร็จ หลังจากได้ยินเสียง ลนลานของฉินซี รีบลุกขึ้นยืนทันใด พูดอย่างโมโห “ผมจะไป เดี๋ยวนี้แหละ!”
“คุณหยาง เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ? ต้องการให้ผมออกหน้า หรือเปล่า?” หวังเฉียงถามด้วยความระมัดระวัง

“TQ Garden แถวนั้นมีคนของนายอยู่มั้ย?” หยางเฉินถาม

“นั่นมีคาราโอเกะของผมแห่งหนึ่งอยู่พอดีครับ” หวังเฉียงรีบ

ตอบ

“รีบส่งคนไปที่ TQ Garden 1-2-1602ทันที มีคนที่พ่อตาฉัน แล้ว!” หยางเฉินตะโกนบอก

หยางเฉินพูดจบ เหมือนลมหอบหนึ่ง พุ่งออกไปแล้ว หวังเฉียง โทรศัพท์จัดแจงไปด้วย วิ่งตามฝีเท้าของหยางเฉินออกไปด้วย

เพียงแค่ตอนที่หวังเฉียงพุ่งออกไปด้านนอก หยางเฉินขับรถ โฟล์กเกาตันคันนั้นร้องครามออกไปเรียบร้อยแล้ว

“แม่งเอ๊ย กล้ามาตีพ่อตาของคุณหยาง ไม่อยากอยู่บนโลกนี้

จริงๆ!”

หวังเฉียงท่าทางเหี้ยมโหด โบกมือไปยังลูกน้องหลายคนที่ ด้านข้าง “พวกพ้อง ตามฉันมา!”

รถอาวดี้a6สีดำหลายคันออกเดินทางจากหวงเหอบาธ มุ่งตรง ไปยัง TQ Garden

ในขณะเดียวกัน ฉันต้าหย่งถูกตีจนหน้าเต็มไปด้วยเลือดตั้งแต่ นานแล้ว แม้แต่กำลังจะพูดยังไม่มีเหลือ ฉินซีทุบประตูกันขโมย อยู่ พลางร้องไห้ตะโกนอยู่ด้านในห้อง “อย่าตีเลย พวกนายอย่า ตีเลย!”
“ในห้องยังมีนังแพศยาอีกสองคน พวกนายหากุญแจจากบน ตัวของเจ้าสวะ ออกมาให้ได้” หวังลู่เหยาพูดจาอย่างชั่วร้าย ฉัน ตาหย่งถูกตีอย่างหนัก เกือบสลบแล้ว

แต่หลังจากเขาได้ยินหวังเหยาบอกว่าอยากหากุญแจ และ อยากเข้าไปข้างใน ไม่รู้เขาไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ปีนขึ้นมา จากพื้นฉับพลัน

ชายสูงใหญ่สองคนยังไม่ทันตอบสนองกลับมา ฉันต้าหย่งคว้า กุญแจทิ้งออกไปจากหน้าต่างระหว่างบันได

“เชี้ย! คาดไม่ถึงทิ้งกุญแจแล้ว!” ชายสูงใหญ่สองคนโมโหในชั่วขณะนั้น เข้าไปเตะต่อยอีกสัก ยกหนึ่ง

“นังแพศยาสองคนด้านใน ฟังฉันให้ดี ครั้งนี้ถือว่าพวกแก โชคดี ถ้าให้ฉันเห็นพวกแกอีก จะไม่ปล่อยพวกแกรอดไปง่ายๆ เด็ดขาด”

หวังเหยาเดินไปหน้าประตูห้อง พูดจาเสียงดัง

พูดจบ หล่อนพาชายสองคนหมุนตัวออกไป พวกเขาเพิ่งเดินออกไปกัน ประตูลิฟต์ของชั้นสิบหกเปิดออก ชายหนุ่มห้าหกคนในมือถือกระบองพุ่งออกมาแล้ว

“เซี้ย คนล่ะ?”

ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าย้อมผมสีทองคนนั้นตะโกนขึ้น เพิ่งเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็มองเห็นสินค้าหย่งนอนอยู่ระหว่างบันได ตัวคน ได้สลบลงไปแล้ว

ชั่วขณะนั้นไอ้ผมทองสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ เมื่อสักครู่ได้รับ โทรศัพท์ของหวังเฉียง ให้เขาพาลูกน้องมาช่วยคนด้วยตนเอง ยังบอกเขาอีกว่าคนที่โดนตีนั้น สถานะสูงกว่าหวังเลี้ยงด้วย

เขารักษาความเร็วที่สุดแล้วรีบเข้ามาเลย สุดท้ายยังช้าไปก้าว

หนึ่ง

“เร็ว ส่งคนไปโรงพยาบาล!”

ไอ้ผมทองมองเลือดสดที่สะดุดตาระหว่างบันได ชั่วพริบตา เดียวหวาดผวาแล้ว เขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นภาพย่ำแย่กว่านั้น แต่ ว่าสถานะคนตรงหน้าผู้นี้ยังสูงกว่าเจ้านายเบื้องบนของเขาเสีย ด้วยซ้ำ

ฉินซีที่ถูกขังอยู่ในห้อง ยังทุบประตูอยู่ไม่เลิก ไอ้ผมทองถึง รู้สึกได้ ในห้องยังมีคนอยู่

“ขอโทษนะครับ ใช่คุณฉันหรือเปล่า? พวกผมเป็นคนที่มาช่วย

คุณครับ”

ไอ้ผมทองจัดคนส่งฉินต้าหย่งไปโรงพยาบาล เขาเองยืนอยู่ หน้าประตู ถามอย่างระมัดระวัง

ฉินซีรีบบอกไป “ฉันถูกขังไว้ในห้อง เมื่อพ่อฉันเพิ่งทิ้งกุญแจ ออกไปจากหน้าต่างระหว่างบันได พวกคุณรีบช่วยหากุญแจ หน่อยนะ”
“คุณฉินรอสักครู่นะครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้

ไอ้ผมทองโทรศัพท์ออกไป ไม่นานคนสิบกว่าคนพุ่งออกมา จากคาราโอเกะแถวนั้น ค้นหากุญแจด้านล่างตึก

ส่วนเขารีบโทรศัพท์หาหวังเฉียง รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทางนี้ ไปรอบหนึ่ง

หลังจากหวังเฉียงรู้ว่าฉันต้าหย่ง โดนตีจนสลบ ทั่วตัวของเขา เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

“สารเลว ฉันกําชับกับนายว่ายังไงกัน? ให้นายไปช่วยคน อย่างว่องไวที่สุด นายแม่งอยากทำลายฉันให้ตายหรือไง?” หวัง เฉียงด่าใส่มือถืออยู่

ไอ้ผมทองใกล้ตกใจจนร้องไห้แล้ว “พี่เฉียง ผมรีบมาอย่างเร็ว ที่สุดแล้ว แต่ยังช้าอยู่ดี”

“อย่ามาพูดไร้สาระ รีบไปตรวจดูวงจรปิดคอนโดให้ฉัน สรุป เป็นใครตีคุณฉิน แล้วคนพวกนั้นไปที่ไหนกันด้วย รอฉันไปถึง คอนโด ถ้านายยังหาไม่เจอ อย่ามาโทษว่าฉันไม่เกรงใจ!” หวัง เฉียงพูดจาเดือดดาล

“ครับ พี่เฉียง ผมจะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ครับ”

ไอ้ผมทองพูดจบวางสายโทรศัพท์ลง รีบจัดคนไปตรวจกล้อง วงจรปิดที่สํานักงานที่พัก

รอตอนที่หยางเฉินมาถึง 1602 คนของไอ้ผมทองหากุญแจเจอ พอดี จึงเปิดประตูห้องพักออกแล้ว
“เสี่ยว คุณไม่เป็นอะไรนะ?”

มองเห็นฉินซี หยางเฉินรีบสอบถาม

ฉิน ร้องไห้จนดวงตาบวมไปก่อนหน้านั้นแล้ว กระโจนเข้าใน อ้อมอกของหยางเฉินทันที กอดเขาแล้วร้องไห้พูดว่า “ฉันไม่เป็น อะไร เพื่อช่วยฉันไว้ พ่อผลักฉันเข้ามาให้ห้อง แถมยังล็อกเอาไว้ จากด้านนอกอีก ฉันออกไปไม่ได้”

ฉันร้องไห้แบบเศร้าเสียใจมาก มองเห็นหยางเฉิน เหมือนหา ที่พึ่งพิงเจอทันที จึงร้องไห้ระบายความรู้สึกไม่เป็นธรรมในใจ ตนเองออกมา

เธอมองผ่านช่องตาแมว มองเห็นเหตุการณ์ที่ฉันต้าหย่งถูกตี ได้ชัดเจนแจ่มแจ้ง แต่ทว่าถูกกั้นไว้ด้วยประตูบานหนึ่ง เธอกลับ ช่วยอะไรไม่ได้เลย มองคนรักของตนเองโดนตีอย่างหนักไปต่อ หน้าต่อตา เธอรับไม่ไหวจริงๆ

เห็นฉันส่งเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวด ในลูกตาหยางเฉินสาด ยิงแสงหนาวเหน็บออกมา กอดฉันเอาไว้แน่น พูดอย่างจริงจัง “คุณวางใจได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ผมจะให้มันชดใช้แน่!”

“เป็นหวังลู่เหยา ผู้หญิงของตระกูลจางคนนั้น ครั้งก่อนตอนที่ เสี่ยวยชวนพวกเราไปกินข้าว ผู้หญิงที่ตบแม่คนนั้น” ฉินซีรีบบอก ทันที

หยางเฉินหรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย “ได้ ผมรู้แล้ว!”

สายตาของเขาน่ากลัวอย่างมาก บนตัวระเบิดความหนาวเหน็บออกมา อุณหภูมิภายในห้องเหมือนลดลงมาหลายองศาใน ชั่วพริบตาเดียว

โจวซุ่ยสั่นไม่หยุดไปทั้งตัว มองทางหยางเดินที่มีท่าทีแบบนี้ หัวใจของหล่อนเต้นแรงตุบๆ

“แบบนี้ก็ดีเลย ผมจะให้คนส่งคุณไปดูแลพ่อที่โรงพยาบาล ก่อน เรื่องที่เหลือ ให้ผมไปจัดการเอง

หยางเฉินเก็บความรู้สึกโกรธของตนเองเอาไว้ มองฉันแล้ว พูดขึ้น

ไม่รอให้ฉันตอบรับ เขาหมุนตัวมองทางหวังเฉียงที่สั่นเทา อยู่ด้านข้าง “นายไปส่งเมียฉันที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ถ้าเกิด เรื่องอะไรขึ้น ฉันเอาเรื่องกับนายแน่!

“ครับ คุณหยางวางใจได้ ผมจะคุ้มครองคุณฉินด้วยตัวเอง!”

หวังเฉียงสั่นทั้งตัว รีบรับปาก

“ไปเถอะ!”

หยางเฉินมองฉัน แล้วบอกไป

ฉันกำลังเป็นห่วงฉินต้าหย่งเช่นกัน จึงตามหวังเฉียงไป

พวกเขาเพิ่งลงลิฟต์มา ไอ้ผมทองวิ่งมาพอดี รีบรายงานต่อ หวังเฉียง “พี่เฉียงครับ ผมหาเจอแล้ว สองคนนั้นเป็นคนของ ตระกูลสูง เมื่อกี้ไปทางตระกูลสงแล้วครับ”