บทที่ 137 าหนึ่งสิบล้าน

ท้ายที่สุดหลี่เหลียงเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น และไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ด ของตระกูลเว่ย

หมัดของเขาทําให้ร่างกายของอีกฝ่ายงอเพียงเล็กน้อย แต่ หมัดก่อนหน้านั้นของอีกฝ่ายทำให้เขาล้มลงกับพื้น ความ แข็งแกร่งของทั้งสองคนไม่เท่ากันโดยสิ้นเชิง

ในเวลานี้บอดี้การ์ดของตระกูลเว่ยโจมตีด้วยแรงทั้งหมดภาย ใต้ความโกรธจัด เกิดต่อย โดนขมับของเขา อย่างเบาก็หมดสติ อย่างหนักก็ตาย

ถึงอย่างนั้น ในดวงตาของหลี่เหลียงไม่มีความหวาดกลัว แม้แต่น้อย ดวงตาทั้งสองจ้องเขม็ง และก็ยื่นมือออกไปขวางไว้ โดยไม่รู้ตัว

“พริบ!”

“ผลัวะ!”

ในเวลานี้ เงาสีดำก็พุ่งเข้ามาทันที และรวดเร็วราวกับสายฟ้า

“ใคร?”

สีหน้าของเว่ยเงินเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ผลัวะ!”
ตอนที่เว่ยเป็นรู้ตัวว่ามียอดฝีมือพุ่งมา บอดี้การ์ดของเขาก็ เหมือนกับลูกบอลลูกหนึ่ง โดนเตะกระเด็นออกไป

บอดี้การ์ดของตระกูลเว่ยกระแทกประตูหมุนออกไปทันที กระแทกกระจกสองบานต่อเนื่องกัน และตกลงข้างนอกของหวง เหอบาธอย่างหนัก

เหมือนกับสุนัขที่ตาย นอนอยู่บนเศษแก้วที่กระจายอยู่บนพื้น และหมดสติไปนานแล้ว

ทุกคนต่างก็ดูเฉื่อยชา มองดูร่างกายกำยำที่ไม่รู้ว่าปรากฏตัว ขึ้นในหวงเหอบาธตั้งแต่เมื่อไร หลังจากที่เตะเสร็จ เหมือนกับว่า ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเดินตรงไปข้างหลังของหยางเฉิน

จนถึงขณะนี้ ทุกคนถึงรู้ว่า ชายหนุ่มคนนี้ เป็นคนของหยาง

เฉิน

ตอนที่หวังเฉียงเห็นชายหนุ่มคนนี้ บนใบหน้ายังมีความหวาด กลัวเล็กน้อย ตอนนั้นอยู่ที่ปู่เย่เฉิง ครั้งแรกที่พบกับหยางเฉิน ก็ เป็นชายหนุ่มกล้ามเนื้อแน่นโตสองคนที่ติดตาม

ชายกล้ามโตคนนี้ ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหม่าชาว เขาเพิ่งมาถึงหวงเหอบาธ เห็นบอดี้การ์ดของตระกูลเว่ยลงมื อกับหลเหลียงเข้าพอดี และก็จัดเรื่องนี้เอง

ท่าทางของเวียเงินก็กลายเป็นเคร่งขรึมมากขึ้น คนคนหนึ่งที่ สามารถทําให้หวังเฉียงติดตามได้ ตอนนี้ก็มียอดฝีมือที่ แข็งแกร่งมากขนาดนี้ปรากฏตัว ชายหนุ่มแบบนี้ จะธรรมดาเหรอ?

หลี่เหลียงมองที่หมาซาวที่ยืนอยู่ข้างหลังของหยางเฉิน แล้วก็ มองไปที่บอดี้การ์ดของตระกูลเว่ยที่นอกประตูกระจกหมุน ได้ที่จะกลืนน้ำลาย อดไม่

“ประตูกระจกของหวงเหอบาธ และยังมีบอดี้การ์ดของแกที่ ทําร้ายคนของฉัน ก็คิดแกแค่สิบล้าน ภายในสิบนาที จ่ายเงิน ครบแล้ว ฉันจะปล่อยแกออกไป

เสียงของหยางเฉินทำลายความเงียบสงัด เพียงแต่คำพูดนี้ ของเขา ทำให้ผู้คนที่เพิ่งสงบลงมา ก็ไม่สามารถสงบจิตใจได้อีก

ในใจของหวังเฉียงตกตะลึงอย่างฉับพลัน แอบพูดว่าคุณ หยางร้ายกาจกว่า ทําร้ายคนของตระกูลเว่ย ยังกล้าเอ่ยปากขอ เงินชดใช้จากตระกูลเว่ย

เว่ยเชินก็ดูเฉื่อยชา แม้เขาจะรู้ว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา แต่ไม่ สามารถทนต่อความอัปยศอดสูแบบนี้ได้ แววตาค่อยๆเย็นชาขึ้น มา

“บอดี้การ์ดของฉัน โดนคนของแกโดนคนของแกทำร้ายจน ได้รับบาดเจ็บสาหัส และที่ประตูกระจกก็เสียหาย ก็เกิดมาจาก คนของแก แกกลับขอสิบล้านกับฉัน มากเกินไปหรือเปล่า?” เว่ยเชินกัดฟันพูด

“อันดับแรก นี่เป็นถิ่นของฉัน ฉันเป็นใหญ่! อันดับต่อมา คน ของแกลงมือกับคนของฉันก่อน! ต่อจากนั้น ประตูกระจกก็เป็น ร่างกายบอดี้การ์ดของแกที่กระแทกจนพัง!”หยางเฉินพูดอย่างเยือกเย็น

“ยี่สิบล้าน!”

“สี่สิบล้าน!”

“ตกลง ฉันจะโอนให้เดี๋ยวนี้!!

เว่ยเชินกำลังจะโต้เถียง หยางเฉินก็เพิ่มเงินชดใช้เป็นสองเท่า โต้เถียงอีก ก็เพิ่มเป็นสองเท่า ในที่สุดเขาก็ไม่กล้าพูดอีกต่อไป ทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเงิน ทุกคนก็ตกตะลึง นี่เป็นคนของ ตระกูลเว่ยจริงๆเหรอ?

หยางเฉินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย: “ถ้าหากตอบตกลงเร็ว หน่อย ก็ไม่ถึงกับต้องพูดมากสองคำ เงินชดใช้ก็มากไปสามสิบ ล้าน แกน่าจะรู้สึกเป็นเกียรติ เพราะฉัน ทำให้หนึ่งคำของแกมีค่า เป็นเงินสิบล้าน!”

สีหน้าของเว่ยเงินดูไม่ดีเป็นอย่างมาก แทบจะโกรธจนกระอัก เลือดด้วยคําพูดของหยางเฉิน

แม้ว่าเขาจะโหดร้าย แต่กลับระมัดระวังตัวมาก ภายใต้ สถานการณ์ที่ยังไม่รู้เบื้องหลังของศัตรู เขาเคยทำอะไรที่หุนหัน พลันแล่น
“ยังไปไม่พาประธานเว่ยไปรูดการ์ดอีก!”

หยางเฉินตวาดอย่างกะทันหัน หลี่เหลียงตกใจในทันที รีบพูด อย่างรวดเร็วว่า: “ประธานเว่ย เชิญทางนี้!

ภายใต้สายตาของทุกคน เว่ยเป็นรูดจ่ายเงินไปสี่สิบล้านจริงๆ และเขาพาคนออกไปอย่างโกรธจัด

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นายก็เป็นผู้จัดการใหญ่ของหวงเห อบาธ รับผิดชอบงานทั้งหมดของที่นี่” หยางเฉินก็พูดกับหลี่เหลื ยงทันที

หลี่เหลียงที่ยังไม่ได้ดึงสติกลับมา เมื่อได้ยินหยางเฉินแต่งตั้ง ใหม่ให้กับเขา รู้สึกตกใจอยู่พักหนึ่ง และเป็นเวลานานก็พูดด้วย ความประหลาดใจว่า “ขอบคุณครับเจ้านาย! ขอบคุณครับเจ้า นาย!”

ในเวลานี้ ในใจของเขามีเพียงซาบซึ้งและตื้นตันใจ เมื่อวาน เพิ่งจะเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการล็อบบี้ วันนี้ก็ได้รับการเลื่อน ตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่

เขาเข้าใจว่า เมื่อกี้นี้ตัวเองเดิมพันถูกแล้ว หยางเฉินกำลังทด สอบจริงๆ

เมื่อคิดถึงทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาก็ดูเหมือนกำลังฝัน ไม่เพียง แต่ผลักเว่ยเงินเท่านั้น แต่ยังลงมือต่อยบอดี้การ์ดของตระกูลเว่ย

แม้ว่าตัวเองเกือบจะโดนบอดี้การ์ดของตระกูลฆ่าตาย แต่เป็น เพียงเหตุการณ์ที่ไม่ต้องตื่นตระหนก
ทั้งๆที่หยางเฉันรู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาไม่ดีเท่าบอดี้การ์ด ของตระกูลเว่ย แต่กลับยังจะสั่งให้เขาลงมือ ชัดเจนว่าไม่มีทาง ปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไร

เมื่อนึกถึงเมื่อกี้นี้ตัวเองเกือบจะปฏิเสธที่จะลงมือกับบอดี้การ์ด ของตระกูลเว่ย ในใจก็รู้สึกโชคดีขึ้นมาอย่างฉับพลัน บางทีตอน นี้ตัวเองก็ควรจะใสหัวออกไปแล้ว?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็มั่นใจต่อหยางเฉินอย่างเต็มเปี่ยม เจ้า นายแบบนี้ มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาไม่จงรักภักดีล่ะ?

หวังเฉียงมองไปที่หลี่เหลียงด้วยความอิจฉา ตัวเองพยายาม มาหลายปี ถึงได้มีตำแหน่งของตอนนี้ หลี่เหลียงเมื่อวานยังเป็น แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต๊อกต๋อย วันนี้ก็กลายเป็นผู้ จัดการใหญ่ของหวงเหอบายแล้ว

แม้ว่าหวงเหอบาธกับเมืองคิง จะไม่มีอะไรเทียบได้ แต่เขารู้ดี หลี่เหลียงได้รับการเลื่อนตำแหน่งมาจากเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยต๊อกต๋อยอย่างกะทันหัน ดังนั้นคุณสมบัติที่แข็งแกร่ง กว่า ตราบใดที่มีความสามารถ จากนี้ไปอนาคตก็จะไร้ขีดจำกัด

“ทํางานดีๆ!”

หยางเฉินตบไหล่หลี่เหลียง แล้วหันหลังเดินจากไป

ในเวลาเดียวกัน หลังจากที่เว่ยเดินออกจากหวงเหอบาธ ก็ โทรหาหมายเลขหนึ่งทันที กัดฟันพูด: “ไปหามาให้ฉัน ต่อให้ ต้องค้นหาทั่วแผ่นดิน ก็ต้องหาตัวติงออกมาให้ฉันให้ได้ นอกจากนี้ ตรวจสอบคนคนหนึ่งให้ฉัน……
เว่ยเงิน ในฐานะทายาทของตระกูลเว่ย เคยได้รับความ อับอายขายหน้าอย่างในวันนี้เมื่อไหร่กัน

ถ้าหากไม่กังวลว่าจะทำให้ผู้มีอิทธิพลที่ไหนขุ่นเคืองใจ เขาจะ ก้มหัวให้หยางเฉินได้อย่างไร?

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากที่สุดคือ ตระกูลเว่ยได้สนับสนุนติงมานานขนาดนี้ ซึ่งก็รู้ดีว่าหวงเห อบารมีความสําคัญต่อตระกูลเว่ย กลับยังกล้า โอนหวงเหอบาธ ออกไปเป็นการส่วนตัว

เพียงแต่ว่า เขาถูกกำหนดให้ต้องผิดหวัง เมื่อวานนี้ถึงได้ หลบหนีออกจากเจียงโจวแล้ว ในโลกที่กว้างใหญ่เช่นนี้ เว่ยของเขาจะตามหาทุกซอกทุกมุมได้อย่างไร ตระกูล

“เรื่องนี้ ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้นอย่างแน่นอน ด้วยความเข้าใจ ที่ฉันมีต่อยิงลู่ เขาไม่มีทางโอนหวงเหอบายแน่ นอกจากว่า โดน บีบคั้น”

เว่ยเงินคิดเรื่องนี้ออกอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ก็ตาม การกระทำของยิ่งก็คือทรยศ ไม่ว่าจะยังก็ตามก็ต้องหา

ให้เจอ

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินก็ออกมาจากหวงเหอบาธ

หวังเฉียงขับรถเอง หม่าชาวนั่งอยู่ข้างคนขับ และหยางเฉินนั่ง เบาะหลังคนเดียว หลับตาเพื่อพักผ่อน

“คุณหยาง ไม่งั้นคุณออกไปซ่อนตัวก่อน เนื่องจากตระกูลเว่ยเป็นหนึ่งในสี่พรรคแห่งเมืองเจียง โจว เว่ยเงินก็เป็นทายาทของ ตระกูลเว่ย วันนี้เสียเปรียบมากมายขนาดนั้น เขาไม่มีทางยอม วางมือยุติเรื่องราวอย่างแน่นอน”

หวังเฉียงเห็นหยางเฉินหลับตาตลอด ยังคิดว่าเขากังวลเกี่ยว กับตระกูลเว่ย ดังนั้นจึงเอ่ยปากพูด

“ซ่อนตัว? แค่ตระกูลเว่ย ก็มีสิทธิ์ทำให้ฉันต้องซ่อนตัวด้วยเห รอ?”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็ลืมตาทั้งสองขึ้น และแสยะยิ้ม “ฉันกำลัง กลุ้มใจที่ไม่สามารถหาเหตุผลเหมาะสมที่จะลงมือกับตระกูลเวีย ได้ ทางที่ดีที่สุดพวกเขาสามารถมีการเคลื่อนไหวได้เร็วหน่อย

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน หยิบขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลก เขาก็ตัดสายไปทันที

แต่เพิ่งจะตัดสายไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยังเป็นเบอร์ แปลกก่อนหน้านี้