บทที่124 หญิงสาวที่หอมและอบอุ่น

เหล่าลูกน้องของหลิวข่ายล้วนท่าทางเฉยเมย ไม่ได้แปลกใจ เลยสักนิดเดียว เหมือนว่าเห็นเหตุการณ์ลักษณะนี้มาจนเคยชิน ตั้งนานแล้ว

หยางเฉินตกใจอยู่บ้างนิดหน่อย คาดไม่ถึงว่าหลิวข่ายโอหัง เช่นนี้ ถึงแม้ที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของเขา แต่พอเสียงปืนดังขึ้น เขา ก็หนีไม่รอดความเกี่ยวข้องเช่นกัน

หวังเฉียงอยากจะหันปากกระบอกปืน ทว่าไม่ทันเสียแล้ว แต่ ในสายตาของเขาไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย มีเพียงความ เกลียดเข้มข้น ยังมีความไม่ยินยอมด้วย

“ปีก!”

ชั่วขณะนั้นที่นิ้วชี้ของหลิวข่ายเพิ่งกดลงยังไกปืน ไพ่โป๊กเกอร์ ใบหนึ่งก็ลอยออกไปในชั่วขณะหนึ่ง กำลังมหาศาล มีเสียงลม หวืดขึ้นมา

พรบ!

เขายังไม่ทันได้ลั่นไกปืน มือที่ถือปืน จากข้อมือขึ้นมาถูกตัดจน ขาด ปืนกับมือหล่นลงบนพื้นพร้อมกัน ด้านข้างยังมีไพ่โป๊กเกอร์ เปื้อนเลือดสด ใบหนึ่งด้วย

“อ๊าก…….
แวบเดียว เสียงร้องโหยหวนที่เจ็บปวดดังก้องทั้งห้องส่วนตัว

สายตาของทุกคนตกอยู่บนตัวของหยางเฉินกันหมด ใน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว ไม่รู้ว่าตอนไหน ในมือหยางเฉินมีไพ่โป๊กเกอร์จํานวนหนึ่ง เวลานี้กำลังเล่นอยู่ไม่ หยุด

บนศีรษะล้านของหวังเฉียงเหมือนถูกล้างอยู่เลย น้ำเหงื่อไหล ลงจากศีรษะไม่ขาดสาย ไหลเข้าในดวงตา จากนั้นเขาถึงได้ กะพริบตา

เวลานี้เหล่าลูกน้องพวกนั้นของหลิวข่ายสั่นเทาไปทั่วทั้ง ร่างกาย

เมื่อสักครู่หวังเฉียง ใช้ปืนจ่อศีรษะของหลิวข่าย บังคับพวกเขา

ให้วางปืนลงบนโต๊ะให้หมด เวลานี้กลับไม่มีใครกล้าไปหยิบสัก

คน

หลิวข่ายกอดมือข้างขวาไม่ขาด เจ็บจนนอนกลิ้งไปทั่วพื้น ไม่ นานเสียงร้องโหยหวนกก็หยุดลงฉับพลัน คาดไม่ถึงหมดสติสลบ ไปทันที

หลังจากที่หยางเฉินตามหลิวข่ายเข้ามาในห้องส่วนตัว คน ที่มาดูเรื่องสนุกมากมายล้วนรอดูบทสรุปอยู่ข้างนอก ไม่รอให้ หยางเฉินออกมา กลับได้ยินเสียงร้องโหยหวนหนึ่งดังขึ้น

“กล้ามาก่อเรื่องถึงถิ่นของหลิวข่าย ยังไม่เจียมตัวเองเสียจริง ตอนนี้เสร็จแล้ว เดาว่าคงโดนหลิวข่ายฆ่าทิ้งเรียบร้อยแล้ว
“เสียงนี้ฟังดูยังทรมานจริงๆ ด้วย ดูแล้วเจ้าหมอนั้นคงได้รับ บาดเจ็บหนักทีเดียว ไม่อย่างนั้นคงไม่หยุดคำรามไปกะทันหัน หรอก”

“เสียงร้องครามหยุดลง ดูท่าทางน่าจะสลบไปแล้ว” คนที่มาดูเรื่องสนุกด้านนอกประตูต่างพูดจาแบบเวทนากัน

เพียงแค่อ้างอิงจากเสียงร้องโหยหวน เดิมที่ไม่มีทางแน่ใจได้ ว่าเป็นใครร้องออกมา แต่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่มีใครคิด ว่าเสียงร้องครามนี้เป็นเสียงที่หลิวข่ายร้องออกมาเลย

ฉินซีที่เดิมทีกังวลมากอยู่แล้ว เวลานี้ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่ เธอ รู้จักเสียงของหยางเฉินเป็นอย่างดี เสียงร้องนี้ไม่ค่อยเหมือนของ หยางเฉินเท่าไร แต่ในห้องส่วนตัวนอกจากหยางเฉินแล้ว คนอื่น ล้วนเป็นคนของหลิวข่ายทั้งหมด

ฉันไม่สนใจอะไรมากมายอีกต่อไป วิ่งเข้าไปหมายจะพุ่งเข้า ห้องส่วนตัว แต่ว่าหน้าประตูกลับมีบอดี้การ์ดของเมืองคงเฝ้าอยู่ เดิมทีเธอเข้าไปไม่ได้

“นาย ออะไร?”

ทันใดนั้นหยางเฉินมองทางหวังเฉียงที่หน้าตาตกใจกลัวพลัน ถามขึ้นมา

ตอนแรกที่ปู่เย่เฉิง หวังเฉียงรู้สึกได้ว่าหยางเฉินไม่ธรรมดา วันนี้ใช้ไพ่โป๊กเกอร์ตัดข้อมือของหลิวข่ายจนขาด ยิ่งพิสูจน์ ความคิดในใจเขาได้อย่างกระจ่าง
เวลานี้พอหยางเฉินสอบถามมา เขาสั่นไปทั่วตัว เสียงปีก”ที หนึ่ง คุกเข่าทั้งคู่ลงแทบเท้าของหยางเฉินอย่างแรง ก้มศีรษะลง พูดด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเคารพทั้งหนักแน่น “ผมชื่อหวังเฉียงครับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ขอติดตามรับใช้คุณหยางเพียงผู้เดียว ครับ!”

คนอื่นๆ เห็นสถานการณ์นี้ ต่างทำหน้าตื่นตกใจ

หวังเฉียงไม่มีอำนาจจริงในเมืองคง ปรมาจารย์ที่สองก็เป็น เพียงตำแหน่งในนามอันหนึ่ง แต่ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาควบคุม ปู่เย่เฉิง ยังเป็นบุคคลที่โด่งดังในโลกใต้ดินที่เมืองเจียงโจว ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าจะคุกเข่าลงแทบเท้าชายหนุ่มคนหนึ่ง

ถึงแม้หยางเฉินจะใช้ไพ่โป๊กเกอร์ใบหนึ่งตัดข้อมือของหลิว ข่ายขาดไป แต่เดิมทีพวกเขามองไม่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงคิดว่าไพ่โป๊กเกอร์คือของบังหน้า สิ่งที่ตัดข้อมือหลิวข่าย ขาดที่แท้จริงน่าจะเป็นของอย่างอื่น

ดังนั้นถึงแม้พวกเขาจะหวาดกลัวหยางเฉิน แต่จะไม่เป็น เหมือนหวังเฉียงที่คุกเข่ายอมจำนนแบบนั้น

ถึงแม้ว่าหลิวข่ายจะมือขาดไปข้างหนึ่ง แต่ยังมีชีวิตอยู่ อาจจะ ควบคุมเมืองคิงได้ใหม่อีกครั้ง

หยางเฉินไม่สนใจ ยิ้มกริ่มจ้องหวังเฉียงพูดว่า “นายลุกขึ้นมา ก่อน!”

“ครับ คุณหยาง! ”
หวังเฉียงตอบกลับด้วยความเคารพนอบน้อม จากนั้นถึงลุก ขึ้นยืน

เวลานี้หยางเฉินค่อยๆ ลุกขึ้น กวาดสายตาที่สงบนิ่งมองทุก คนในเหตุการณ์ ทันใดนั้นพูดกับหวังเฉียงว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้น ไป เมืองคิง ให้หวังเฉียงเป็นคนจัดการ พวกนาย ใครมีปัญหา หรือเปล่า?”

หลังจากได้ยินเข้า หวังเฉียงดีใจยกใหญ่ ในใจเขามั่นใจว่า หยางเฉินไม่ธรรมดาแน่นอน และเลื่อมใสต่อหยางเป็นอย่างยิ่ง ตัดสินใจเอาไว้แน่วแน่แล้ว ขอเพียงมีคำพูดของหยางเฉินอยู่ วันหลังสถานบันเทิงทั้งหมดของเมืองเจียงโจว เขาก็คือราชา

“ลูกพี่ของพวกเรายังไม่ตายนะ! พวกแกอยากจะมายึดครอง เมืองคิงแล้ว? พูดได้ช่างไม่เห็นหัวพวกฉันกันเลยทีเดียว”

หยางเฉินเพิ่งพูดจบ ถูกชายวัยกลางคนที่หลิวข่ายเรียกว่าเจ้า สามเอ่ยปากพูดขึ้นฉับพลัน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการเหยียด หยาม

“ในเมื่อแกมีปัญหาอย่างนั้น…….

หยางเฉินเอ่ยปาก ไม่ทันพูดจบ ไพ่โป๊กเกอร์ไบหนึ่งที่คีบไว้ ระหว่างนิ้วทั้งสองก็หลุดออกไปในชั่วขณะนั้น

“พี่บ!”

“แกตายซะเถอะ!”

หยางเฉินจึงพูดคำที่เหลือออกมาอีก
สายตาของทุกคนมองเข้าไปทันที เห็นเพียงเจ้าสามเบิกตาทั้ง สองกลมโต บนคอปรากฏเส้นเล็กๆ สีแดงเลือดเส้นหนึ่งขึ้นมา ไม่นานค่อยๆ มีเลือดสดไหลออกมาจากในเส้นเล็กๆ แล้ว ภายในวินาทีสองวินาทีสั้นๆ เลือดสดปริมาณมากทะลักออกมา

ร่างกายของเจ้าสามล้มลงไปตรงๆ กระตุกอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาทั้งคู่ยังถลึงกลมโตอยู่ ความหวาด กลัวในสายตาแข็งตัวแบบก่อนตายไป

เมื่อสักครู่เหล่าอันธพาลเมืองคงยังสงสัยที่หยางเฉินใช้ไม่ โป๊กเกอร์ใบหนึ่งตัดข้อมือหลิวข่ายขาดได้ ในวินาทีนี้ ข้อสงสัย ทุกอย่างล้วนมลายหายไป ในสายตาหลงเหลือเพียงความหวาด กลัว

หวังเฉียงหายใจหอบใหญ่เช่นกัน รู้สึกหัวใจของตนเองจะรับ ไม่ไหวแล้ว

ทิ้งไพ่โป๊กเกอร์ไบหนึ่งตัดมือคนขาดได้อย่างง่ายดาย แถมยัง ปลิดชีพคนทิ้งอีกด้วย

นี่คือสิ่งที่มนุษย์สามารถทำได้เหรอ?

“ตึก!”

ผู้คนสิบกว่าคนแย่งกันคุกเข่าลงบนพื้นแบบกลัวล้าหลังเพื่อน แต่ละคนแย่งกันพูด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเราจะทำตามคุณ หยางเพียงคนเดียว เชื่อฟังคำสั่งของคุณหยาง”

หยางเฉินไม่ได้มองคนเหล่านั้นสักแวบเดียว แต่ว่ามองทางหวังเฉียง เอ่ยปากบอก “ชีวิตของหลิวข่าย ฉันเหลือให้นาย!

“ครับ ขอบคุณคุณหยางมากเลยครับ!” หวังเฉียงรีบตอบกลับ

เหตุผลที่หยางเฉินไม่ได้ฆ่าหลิวข่าย ไม่ใช่ว่ามีเมตตากรุณา คนพรรค์นี้ ทําเลวมานับไม่ถ้วน จะตายก็ตายไป แต่เขามองเห็น ในสายตาของหวังเฉียง มองแรงอาฆาตแค้นรุนแรงที่เขามีต่อ หลิวข่ายออก

เพียงแค่เรื่องที่แย่งปู่เย่เฉิงนี้ไปอย่างเดียว คงไม่ทำให้หวัง เฉียงมีจิตอาฆาตแค้นรุนแรงขนาดนี้ได้หรอก ต้องยังมีความ อาฆาตแค้นใหญ่หลวงเรื่องอื่นอีก

เพิ่งพูดจบไป หยางเฉินก้าวเท้าออกไป ตอนที่เดินมาหน้า ประตู เขาหยุดฝีเท้าทันใด ในสายตายิงแสงหนาวเหน็บออกไป “ตั้งแต่วันนี้ไป สถานบันเทิงเมืองเจียงโจวทั้งหมด จะไม่มีกิจการ สีเทาใดๆ อีกต่อไป ถ้าให้ฉันเห็นกิจการค้าประเวณีการพนันยา เสพติดเข้า ฉันมาถามนายแน่!

หวังเฉียงสั่นไปทั้งตัว ย่อมเข้าใจประโยคนี้คือการสั่งกับเขา เขาตกใจจนรีบคุกเข่าลงทันที พูดรับรอง “คุณหยางวางใจได้ เลยครับ จะไม่เกิดสถานที่สีเทาใดๆ แบบตอนนี้ขึ้นอีกครับ

ไม่ว่าเมื่อใดสถานที่ใด หยางเฉินล้วนจะไม่ลืมสถานะของ ตนเอง

การค้าประเวณีการพนันและยาเสพติดทำลายผู้คนนับไม่ถ้วน ครอบครัวแตกสาแหรกขาด เขาไม่มีทางทำให้แต่ละคนห่างไกล จากการค้าประเวณีการพนันและยาเสพติดได้ ทว่ากลับสามารถทําให้เรื่องชั่วร้ายพวกนี้หายไปจากบ่อเกิดเมืองเจียง โจว หยางเฉินถือโอกาสหยิบหน้ากากของตนเองขึ้นมา ใส่ให้ เรียบร้อยอีกครั้ง จากนั้นก้าวเท้าออกไป

ตอนที่ประตูห้องส่วนตัวถูกผลักเปิดออกจากด้านใน และหยาง เงินเดินออกมาแบบปลอดภัย เดิมที่ผู้คนที่รอดูผลสรุปล้วน หน้าตาตื่นตกใจหมด

หยางเฉินมีชีวิตเดินออกมา งั้นเสียงร้องโหยหวนเมื่อสักครู่นั้น เป็นใครกัน?

หยางเฉินกำลังตามหาฉินซี ทันใดนั้นกลิ่นหอมละมุนกระโจน เข้ามา ตามมาด้วยหญิงสาวกลิ่นหอมและอบอุ่นพุ่งเข้ามาใน อ้อมอกของตนเอง มือทั้งคู่กอดเขาไว้แนบแน่น