บทที่ 120 เล่นหวาดเสียว

จู่ๆหยางเฉินถูกขวางทางไว้ เขาจึงเริ่มรู้สึกรำคาญ

เรื่องของหย่ง เดิมทีก็ทำให้เขาโมโหมากแล้ว ตอนนี้ยัง มีคนมาหาเรื่องอีก แค่คิดก็รู้แล้วว่าตอนนี้เขาเซ็งมากขนาดไหน

ด้านหลังของการ์ดสิบกว่าคน มีชายวัยกลางคนที่เก่งและมี ความสามารถคนหนึ่งเดินมา

ที่บอกว่าเขาเก่งและมีความสามารถ ก็เป็นเพราะเขาผอมมาก วัดจากระดับสายตามีความสูงที่เมตรแปดสิบเซนติเมตร ท่อนบน สวมเสื้อลายดอกสีทึบ ท่อนล่าง ใส่กางเกงสแล็ค เสื้อจุกไว้ใน กางเกง ใส่รองเท้าหนังวาว

ดูจากทั้งตัวแล้ว หุ่นดีสมส่วน ได้สัดส่วน

เขาผมสั้น ยิ้มมุมปาก หล่อเหลา ที่คอ ใส่หยกเหอเถียนพระ สังขจาย ที่ข้อมือ ใส่สร้อยข้อมือหยกขาว ขยับไปมาไม่หยุด

“คือหลิวเจ้าของเมืองคิง เขามาได้ไง?

“คงไม่ใช่มาเพื่อวัยรุ่นที่เพิ่งชนะแล้วได้ผู้หญิงไปนั่นหรอก นะ?”

“ว่ากันว่าที่แน่ เพียงแค่ผู้หญิงที่หลิวข่ายชอบ สุดท้ายก็ต้อง ตกเป็นของเขา หญิงสองคนนั้นเป็นสุดยอดของสุดยอด เกรง ว่ายากจะพาออกไปแล้วละ
เมื่อเห็นชายวัยกลางคน คนรอบๆข้างต่างพากันตกใจ ราวกับ กลัวว่าหลิวข่ายได้ยินเข้า จึงได้พูดกันเบาๆ แต่หยางเฉินได้ยิน เข้าแล้ว

“ไอ้ตัวแสบ แย่งผู้หญิง ในถิ่นของฉัน ไม่เหมาะสมมั้ง?” หลิวข่ายยิ้มมีเลศนัย หรี่ตามองไปที่หยางเฉิน

หยางเฉินขมวดคิ้ว “นี่เป็นผู้หญิงที่ฉันได้มาจากการชนะ พวก แกยุ่งได้ด้วยเหรอ? ”

“ฉันไม่ใช่! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ปล่อยฉัน!”

ซูซานตะโกนออกมา พอหยางเฉินถูกขวางไว้ เธอจึงรู้สึกมี ความหวังขึ้นมา

“คนสวยวางใจนะ นี่เป็นถิ่นของผมหลิวข่าย เรื่องไหนที่ผมไม่ ยอม ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หลิวข่ายยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ มองไปที่ซูซานแล้วกล่าว จากนั้น ก็มองกลับไปที่หยางเฉิน “คนสวยพูดแล้ว ว่าเธอไม่ใช่เชลยของ แก แล้วแกจะอธิบายยังไง?”

หยางเฉินเพียงแค่ไม่อยากถูกซูซานรั้งไว้ ดังนั้นจึงได้ลากเธอ มา ในเมื่อหญิงคนนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้อง สนใจแล้ว ปล่อยซูซานลงทันที

“ตอนนี้ ฉันไปได้แล้วใช่มั้ย?”
หยางเฉินจูงมือฉินซี มองไปที่หลิวข่ายแล้วพูด

“ไม่ได้ แกไปไหนไม่ได้!”

มีหลวขายอยู่ ซูซานก็มีความกล้าขึ้นมา ลากมือของฉันแล้ว กล่าว “เสี่ยวเป็นเพื่อนรักของฉัน แกเอาเธอไปไม่ได้”

ฉันเริ่มร้อนรน เดิมทีสิ่งเหล่านี้หยางเฉินได้คุยกับเธอไว้ดิบดี แล้ว แสดงละคร เพื่อให้ฉันต้าหญิงสิ้นหวัง จากนั้นก็เลิกเล่นพนัน

แต่ไม่คาดคิดว่าเพื่อนรักของเธอจะขัดขวางทุกวิถีทาง ขณะ เดียวกันที่ฉินซีซาบซึ้งใจ แต่ก็ทำได้เพียงเร่งรีบ และอธิบายอะไร ไม่ได้

“เธอผมได้มาเพราะชนะ นั่นหมายถึงเธอเป็นผู้หญิงของผม ผมพาผู้หญิงของตัวเองไป คุณมีปัญหานั้นหรือ?” หยางเฉินกล่า วอย่างสงบ

“ในเมื่อแกชนะและได้มา ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

หลิวข่ายพูดอย่างยิ้มกรุ้มกริ่ม จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่อง “แต่ ผู้ หญิงคนนี้ เหมือนจะไม่ยอมให้แกพาเพื่อนรักของเธอไปนะ”

“ใช่ แกห้ามพาเธอไป!”

ซูซานมองหยางเฉิน กัดฟันแล้วกล่าว “ฉินซีคือคนเป็นๆ ไม่ใช่ เบี้ยพนัน ต่อให้ลุงฉินเป็นพ่อของเธอ ก็ไม่มีสิทธิ์เอาเธอเป็นเบี้ย พนัน”

“ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้พูดถูก และที่เมืองคิงของฉัน ไม่เคยมีเรื่องที่เอาคนมาเป็นเบี้ยพนันเกิดขึ้นมาก่อน”

หลิวข่ายฉวยโอกาสพูด “แบบนี้มั้ยฉันให้แกยี่สิบล้าน ถือเสีย ว่าเป็นค่าตัวของหญิงสาวคนนี้ ให้เกินไปสี่ล้าน ถือเป็นการ ชดเชยให้แก ว่าไง?

“ดูท่าทางแล้ว วันนี้ฉันพาเธอไปไม่ได้แล้วสิ?” หยางเฉินถาม อย่างสงบ

หลิวข่ายยิ้มมุมปาก ถามกลับไป “แกคิดว่าไงละ?”

“แล้วถ้า ฉันต้องพาเธอไปให้ได้ละ?”

หยางเฉินหน้าตาเยือกเย็นลง น้ำเสียงเย็นชาขึ้น

คนรอบๆข้างล้วนมีสีหน้าตกใจ หลิวข่ายรู้จักคนใหญ่คนโต ของเจียง โจวมากมาย แม้เมืองคงจะเป็นแค่คาสิโนแห่งหนึ่ง เท่านั้น แต่สถานะของหลิวข่ายที่เจียงโจวนั้นสูงมาก ต่อให้เป็น ตระกูลชั้นนำเหล่านั้น ก็ไม่กล้าทำผิดอย่างง่ายๆ

ตอนนี้หยางเฉินกลับตาต่อตาฟันต่อฟันกับหลิวข่าย มันไม่ใช่

เรื่องเล็กๆจริงๆแล้วละ

“ในถิ่นของฉัน ถ้าให้แกพาหญิงคนนี้ออกไปง่ายๆ แล้วฉันจะ เอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

หลวขายไม่สนใจหยางเฉิน ยิ้มอย่างมีเลศนัย “น้องชาย เป็น คนอย่างโลภ ฉันให้แกเพิ่มไปอีกสี่ล้าน ก็ไม่น้อยแล้ว ทิ้งคนไว้ แล้วฉันจะให้แกไป
น้องชาย ฟัง ข่ายเถอะนะ เอาเงินแล้วไปซะ!”

“ใช่ เพียงแค่มีเงิน อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้? เป็นศัตรูกับ พี่ชาย ก็เหมือนแกรนหาที่ตายอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“อย่าเพียงเพื่อผู้หญิงคนเดียว แล้วต้องแลกกับชีวิตส

คนจํานวนมาก ต่างพูดด้วยความหวังดี” หลิวข่ายต้องหยาง เฉินด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

ฉันร้อนใจ จู่ๆก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา รู้งี้จะไม่ทำแบบนี้แล้ว แต่ ถ้าพูดความจริงออกมา ทุกอย่างที่พยายามมาก็จะพังลง

ในขณะที่ฉันกำลังลังเลว่าจะพูดความจริงออกมาดีมั้ย จู่ๆ

หยางเฉินได้กล่าวว่า “ในเมื่อเรื่องนี้เริ่มจากการพนันเป็นเหตุ งั้น ฉันพนันกับเฒ่าแก่หลิวสักครั้ง ถ้าฉันชนะ ฉันจะพาเธอไป แต่ถ้า ฉันแพ้ เอาตามคุณว่า ว่าไง? ” เมื่อหยางเฉินพูดจบ ทุกคนต่างส่งเสียงดัง มองหยางเฉิน

เหมือนมองคนบ้าอย่างไรอย่างนั้น

ในถิ่นของหลิวขาย พนันกับหลิวข่าย นี่มันหาที่ตายไม่ใช่เห

รอ?

“เด็กเปรต แกแน่ใจ ว่าจะพนันกับฉัน? ” หลิวข่ายหรี่ตาถาม “ฉันมั่นใจแน่นอน แต่ไม่รู้ว่า เฒ่าแก่หลิวจะกล้าตอบรับมั้ย” หยางเฉินจงใจพูดแทงใจ
“แม้จะรู้ว่าแกจงใจพูดแทงใจ แต่ในถิ่นของฉัน ถูกคนท้าทาย ถ้าฉันไม่ตกลง ต่อไปจะไม่มีหน้าอยู่ต่อไปอีกแล้ว” หลิวขายหัวเราะ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะพนันกับแก ว่ามา

เล่นอะไร?”

ง่ายๆ เกมทายเล็ก ใหญ่ ว่าไง? ” หยางเฉินกล่าว

“เล่นกีตาชนะกี่ครั้ง” หลิวข่ายถาม

“จนอีกฝ่ายยอมแพ้!

นัยน์ตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเลือดเย็น ในเมื่อแก อยากเล่น งั้นฉันก็จะเล่นกับแกจนล้มละลาย

หลิวข่ายชะงัก จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา “เด็กน้อย ยอมรับนะว่า แกยั่วโมโหฉันสําเร็จแล้วละ ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นฉันจะ สนองให้!”

คนอื่นๆล้วนประหลาดใจ ถ้าแค่ตาเดียวแพ้ชนะ บางทีหยางเฉิ นอาจจะมีโอกาสชนะ แต่นี่เขาเล่นบ้าคลั่งขนาดนี้ นี่มันบ้าไปแล้ว ชัดๆ

“ไอ้เด็กนี่ คงไม่ใช่คนบ้าใช่มั้ย? ”

“ใครจะไปรู้ อยู่ในถิ่นของพี่ข่ายยังกล้าเล่นแบบนี้อีก ถ้าเขา ไม่ใช่คนบ้าแล้วเป็นอะไร?”

“ความหมายเขาคือ จะเล่นจนพี่ข่ายยอมแพ้? ฮ่าฮ่า!”
ผู้คนรอบๆต่างพากันประชดประชัน แต่การพนันแบบนี้ พวก

เขารอคอยเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้ที่หยางฉินพนันกับฉันตาหย่ง ตาเดียวก็พนันไปสิบ

ล้าน ตอนนี้พนันกับหลิวข่าย จะพนันเท่าไหร่กันนะ?