บทที่116 ความฉลาดของตระกูลหยาง
เมื่อหยางเซี่ยงหมิงเห็นคนพวกนี้ ก็ตกใจ
เพราะคนพวกนี้ มาจากตระกูลที่เขาเคยทําด้วยผิดทั้งหมด นอกจากตระกูลเล็กๆ แล้วยังมีอีกหลายตระกูลใหญ่
“คิดบัญชี? คิดบัญชีอะไร?”
หยางเซี่ยงหมิงแสร้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แล้วตะคอกใส่ผู้ที่มา ด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด
“ผู้นำตระกูลหยาง คุณผู้ดีแล้ววางมาดหยิ่งยโสนะ สามปี ก่อน คุณใช่มั้ยที่จัดคนมาฆ่าพ่อของผม? แค้นนี้ คงยังไม่ลืม หรอกนะ? ”
“แล้วก็ตระกูลตระกูลหวงของผม ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะ ตระกูลหยางของคุณแข่งขันอย่างไม่เป็นธรรม ตอนนี้ตระกูลชั้น นำของเมืองโจวเฉิง ก็จะไม่มีตระกูลหยางของคุณ แต่เป็นตระกูล หวงของผม!”
“อย่าลืมนะ ยังมีทายาทของตระกูลของผม ก็เป็นคุณที่จัดคน
ไปฆ่าทั้งหมด!”
แว็บเดียวทุกคนได้พูดความแค้นของพวกเขาที่มีต่อตระกูล หยาง ออกมา
สีหน้าของหยางเซี่ยงหมิงแย่จนถึงขีดสุด ลูกหลานตระกูล หยางที่อยู่ข้างๆเขา ก็หน้าตาหวาดกลัว
แว็บเดียวมีตระกูลที่เป็นศัตรูมามากขนาดนี้ นี่มันไม่เหลือทาง ให้ตระกูลหยางได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วนะเนี่ย!
“พวกแกคิดว่าตระกูลหยางของฉันรังแกได้ง่ายๆงั้นเหรอ?”
หยางเซี่ยงหมิงเกรี้ยวกราด
“หยางเซี่ยงหมิง อย่าเสแสร้ง แม้แต่เฉียนเปียวก็ไปแล้ว แล้ว ตระกูลหยางมีอะไรที่น่ากลัวอีก?”
วัยกลางคนคนหนึ่งดูแคลนพลางมองไปที่หยางเสี่ยวหมิง แล้ว สั่งการทันใดว่า “ล้อมที่นี่ไว้ ฉันละอยากจะรู้ว่าใครจะหนีไปได้!”
ทุกคนตระกูลหยางที่เมื่อกี้เตรียมที่จะหนี ทันใดนั้นก็ถูกหลาย
สิบคนห้อมล้อมไว้ตรงกลาง
หยางเซี่ยงหมิงหน้าเขียวหน้าดำ จ้องไปที่วัยกลางคนผู้นำนั้น อย่างไม่ละสายตา
เขากัดฟันด้วยความแค้น “เฉินเห้า ตระกูลหยางของฉันไม่มี ความแค้นใดๆกับตระกูลเฉินของแก ตระกูลเฉินของแกเป็น ตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมือง โจวเฉิง แต่กลับออกโรงมาเป็นศัตรู กับตระกูลหยางตอนนี้ เกินไปมั้ย?”
“เกินไป?”
เฉินเห้าดูแคลน “หยางเซี่ยงหมิง ที่แท้แกก็รู้ว่าตระกูลเฉินข องฉันเป็นตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมืองโจวเฉิงนี่หน่า? แต่แกเคยให้เกียรติตระกูลเฉินของฉันบ้างมั้ย?
ทันใดนั้นอารมณ์ของเฉินเค้าก็ระเบิดออกมา เกรี้ยวกราด แก คิดว่าข้างๆ มีเฉียนเปียวคอยปกป้องอยู่ แม้แต่เกียรติของตระกูล เฉินแกจึงมองไม่เห็น ตอนนั้นตระกูลเฉินของฉันจะปกป้องตระกูล เฉิน สุดท้ายคืนนั้น แกให้เฉียนเปียวมาฆ่าผู้นำของตระกูลเฉิน ถึงขั้นจัดยอดฝีมือของตระกูลหยาง นองเลือดตระกูลเฉิน แบบนี้ ตระกูลหยางของแกไม่เกินไปงั้น?
หยางเสี่ยวหมิงกัดฟัน “ผู้ชนะทำอะไรก็ไม่ผิด ตระกูลเฉินไม่ เคารพกฎกติกา แพ้แล้วไม่ยอมรับ กลับจะเป็นศัตรูกับตระกูล หยางของฉันอีก หรือฉันต้องทนงั้นหรือ?”
“ได้ผู้ชนะทําอะไรไม่ผิด ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นวันนี้ ฉันจะให้ ตระกูลหยางของแกแพ้ราบคาบ!” เฉินเห้าโมโหกัดฟัน
“ฉันจะดูว่าใครกล้าทำ
หยางเซี่ยงหมิงเกรี้ยวกราด “ฉันยอมรับว่าการค้าของตระกูล หยางเผชิญกับปัญหา แต่ถ้าคิดจะล้างบางตระกูลหยาง งั้นก็ต้อง ประเมินกำลังของตัวเองด้วยนะ”
พูดจบ หยางเซี่ยงหมิงหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออก “เฉียน เปียว ภายในสิบนาทีนี้ แกต้องกลับมา!”
ทุกคนของแต่ละตระกูลที่เมื่อกี้ยังมั่นใจว่าจะชนะ เมื่อเห็น หยางเซี่ยงหมิงโทรหาเฉียนเปียว แต่ละคนก็ต่างพากันตกใจ คน จำนวนไม่น้อยเริ่มล้มเลิกความคิด
เพราะชื่อของเฉียนเกี่ยวก้องเกรียงไกร ที่เมืองโจวเฉิงคือ อวตารกลับชาติมาเกิด ขอให้เป็นคนที่ตระกูลหยางต้องการฆ่า เพียงแค่ส่งเฉียนเปียวไป ก็ไม่เคยพลาดมาก่อน
ต่อให้เป็นเงินเท้าทายาทตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมือง โจวเฉิง ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
ยี่สิบนาทีก่อน หน้าหนึ่งของเจียงโจวจู่ๆก็ดันเรื่องการล่มสลาย ของตระกูลหยาง และข่าวการไปของเฉียนเปียว แต่กลับไม่มีใคร ยืนยันเรื่องนี้
เพื่อป้องกันการหนีของหยางเสี่ยวหมิง เฉินเท้าได้ให้คนมาที่ ตระกูลหยาง ใช้ตำแหน่งตระกูลเฉินที่เมือง โจวเฉิง เรียกระดม พล ทันใดนั้นได้เรียกตระกูลเล็กที่มีความแค้นกับตระกูลหยาง หลายตระกูลมาทั้งหมด
ตอนที่พวกเขาเห็นตระกูลหยางกำลังจะหนี ก็แน่ใจแล้วว่า ตระกูลหยางล่มสลายแล้วจริงๆ ดังนั้นจึงกล้ามาล้อมตระกูล หยางไว้
ตอนนี้หยางเสี่ยวหมิงกลับโทรหาเฉียนเปียวต่อหน้าทุกคน แล้วยังให้เขากลับมาภายในสิบนาที ทันใดนั้นเฉินเหาและคน อื่นๆเริ่มรู้สึกขี่หลังเสือแล้วลงจากหลังเสือยาก
“เฉียนเปียวอยู่ที่ตระกูลหยางเป็นเวลาแปดปี เพื่อให้เขาอยู่ ข้างๆกายฉัน ฉันจึงทุ่มเทไปมากมาย แล้วพวกแกคิดว่าเขาจะไป จากตระกูลหยางง่ายๆงั้นหรือ? ”
สายตาของทุกคนเปลี่ยนไป มองไปที่หยางเซี่ยงหมิงทั้งหมดเขาดูแคลน ” ธุรกิจตระกูลหยางของฉันล้มเหลว แต่ก็ไม่เป็นไร ตระกูลหยางของฉันมีบุคลากร สักวันหนึ่ง ก็จะรุ่งโรจน์ได้อีกครั้ง
พูดจบ หยางเซี่ยงหมิงมอบไปรอบๆ กล่าวอย่างสงบ ” ฉันว่า พวกแกอย่างนุ่มบ่ามดีกว่านะ แม้เมื่อก่อนพวกเราเคยมีความ แค้นกัน แต่ก็ผ่านไปแล้ว ถ้าตระกูลหยางของฉันจะล้างบางจริงๆ พวกแกยังมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้ได้เหรอ?
” ตระกูลเฉินคือตระกูลเศรษฐีต้นๆ ไม่ได้เป็นศัตรูกับพวกเขา ตระกูลหยาง ใจสู้แต่แรงไม่เป็นใจ แต่ถึงแม้แบบนี้ จะต่อกรกับ ตระกูลอื่น ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ง่ายดายอยู่ดี ”
“ฉันจะบอกไว้ตรงนี้นะ ก่อนที่เฉียนเปียวกลับมา ตระกูลที่ออก ไป ฉันตระกูลหยางจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน แต่ถ้าหลัง จากที่เฉียนเปียวกลับมาแล้ว พวกแกยังอยู่ที่นี่ ก็อย่าโทษว่าฉัน หยางเซี่ยงหมิงไม่ไยดีละกัน!
หยางเซี่ยงหมิงในตอนนี้ บนใบหน้าไม่มีความกลัวแต่อย่าง ใด ยังคงมีท่าทางที่มั่นใจและโอหังอยู่เช่นเคย
เขาพูดจบ ก็มีคนถอยจากการล้อมวง กล่าวด้วยสีหน้าซีเรียส ว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ตระกูลหวงของฉันถอย!
” ตระกูลฉีของฉันก็ถอย
* ตระกูลหลิวของฉันก็ถอย!
หยางเซี่ยงหมิงพูดจบ เกือบสิบตระกูลที่มา นอกจากตระกูล เฉิน ตระกูลอื่นถอยหมด โดยไม่ลังเลใดๆ จากไปทันที กลัวจะ ต้องเผชิญหน้ากับเฉียนเปียวที่รีบกลับมาที่ตระกูลหยาง
“เฉินเท้า ฉันจะบอกแกไว้นะ เรื่องที่ไม่ควรยุ่งก็อย่ายุ่ง ตอนนั้น ที่ตระกูลหยางของฉันไม่ไว้หน้าตระกูลเฉินของแก แล้วยังไง? #
หยางเซี่ยงหมิงมองเฉินเท้าอย่างสัพยอกแล้วกล่าว “แกอย่าง คิดว่าฉันไม่รู้ ช่วงหลายปีมานี้ ตระกูลเฉินของแกลอบกัดตระกูล หยางของฉันไม่น้อย ทุ่มเทอย่างมาก ถึงขั้นจ้างนักฆ่านานาชาติ แล้วสุดท้ายเป็นไง? ไม่ใช่ว่าก็ถูกเฉียนเปียวฆ่าหรอกเหรอ?
“ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับตระกูลเฉิน ไม่ใช่เพราะฉันกลัว แต่ ฉันไม่อยากทําลายตระกูลเฉินของแก แล้วตกเป็นเป้าโจมตีของ ทุกคน มิเช่นนั้น ด้วยความแข็งแกร่งของเฉียนเปียว เข้าไปฆ่า ตระกูลเฉินของแกตามลำพัง แล้วใครจะกล้าขวาง
สีหน้าของเฉินเจ้าถอดสีทันใด ตาทั้งสองข้างมองไปยังหยาง เซี่ยงหมิงอย่างไม่ละสายตา เกิดความลังเลขึ้นในใจ คนที่เขาพา มานั้นก็ไม่มาก ถ้าลงมือฆ่าหยางเซี่ยงหมิงตอนนี้ก็ไม่มีปัญหา แต่กลัวเฉียนเปียวกลับมานี่แหละ
“อีกสามนาที เฉียนเปียวน่าจะใกล้ถึงแล้ว” หยางเซี่ยงหมิง ตั้งใจบอกเวลา แล้วกล่าวอย่างสงบ
“หยางเซี่ยงหมิง เป็นคนอย่างโอหังเกินไป มิเช่นนั้นวันหนึ่ง
จะมีคนจัดการแก!”
เฉินเท้ากัดฟัน “พวกเราไป!”
พูดจบ ตระกูลเฉินตระกูลสุดท้าย ก็จากไปเช่นกัน
ทุกคนของตระกูลหยาง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวๆ ในใจ เลื่อมใสหยางเซียงหนึ่งสุดๆ พวกเขารู้ดี ว่าเฉียนเปียวได้จากไป แล้ว แล้วจะกลับมาได้อย่างไร?
“ทุกคน รีบออกจากเมือง โจวเฉิง ให้เร็วที่สุด มิเช่นนั้นถ้าพวก มันรู้ว่าเฉียนเปียวไม่กลับมา พวกมันจะต้องกลับมาอีกครั้ง แน่นอน!
หยางเซี่ยงหมิงสั่งการ ขึ้นรถแล้วเดินทางก่อน
ตอนที่แต่ละตระกูลของเมืองโจวเฉิง รู้ว่าถูกหลอก คนของ ตระกูลหยางได้หนีออกจากเมือง โจวเฉิงทั้งหมดแล้ว
เมืองโจวเฉิง ตระกูลเฉิน
ในคฤหาสน์หรูหลังหนึ่ง ผู้นำของตระกูลเฉินเฉินซิงไห่ หลัง จากที่รู้ข่าวการหนีออกจากเมืองโจวเฉิงของตระกูลหยางแล้วนั้น ก็เกรี้ยวกราด
“เพียะ!
เฉินชิงไห่ตบไปที่หน้าของเฉินเจ้าหนึ่งฉาด อย่างโมโห “แกไอ้ สวะ พาคนไปแล้วแท้ๆ ยังให้คนของตระกูลหยางหนีไปได้ ทั้งหมดอีก แกทําอะไรได้บ้างเนี่ย? ”
“พ่อ ผมก็ไม่คาดคิด ว่าตระกูลหยางจะล่มสลายแล้วจริงๆหนิ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเฉียนเปียวออกไปจากตระกูลหยางแล้วจริงๆ” เฉินเท้ากล่าวด้วยใบหน้าสับสน
“ในเมื่อตระกูลหยางไปแล้ว งั้นเรื่องนี้ก็ต้องมีคนแฉ” เฉินซิง ให่สายตาเคียดแค้น
ความหมายของพ่อคือ? ” เฉินเท้าถามอย่างระมัดระวัง
“ตระกูลหยางไปแล้ว แต่ธุรกิจของตระกูลหยางยังมีอยู่ไม่ใช่ เหรอ? ไม่ว่าใครได้ทุกอย่างของตระกูลหยางไป ต้องแย่งกลับ มาให้หมด! ”
เฉินชิงไห่กล่าวด้วยสีหน้าเลือดเย็น “เมือง โจวเฉิง เป็นถิ่นของ ตระกูลเฉินของฉัน ใครกล้าแย่งกับตระกูลเฉิน?
หยางเฉินเพิ่งรับลูกสาวและภรรยากลับถึงยอดเมฆา จู่ๆลั่วปิ งก็โทรเข้ามา “ท่านประธาน คนของตระกูลหยาง หนีไปจากเมือง โจวเฉิงทั้งหมดแล้ว!
“เหรอ? แล้วตระกูลพวกนั้นที่เมืองโจวเฉิง ปล่อยตระกูลหยาง
ไป?”
ข่าวนี้ อยู่เหนือความคาดหมายของหยางเฉิน
ลั่วปิงรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตระกูลหยาง ให้ฟังทั้งหมด
เมื่อฟังการรายงานจบ หยางเฉินหลับตาลงช้าๆ “หยางเซี่ยงห มิงนี่มัน จอมฉวยโอกาสจริงๆ ในเมื่อหนีไปได้ ก็ถือเป็นความ สามารถของมัน งั้นก็เหลือทางให้พวกมันได้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็แล้ว กัน!
“นอกจากเรื่องนี้แล้ว ยังมีอีกเรื่องที่จะรายงานท่านครับ เมื่อกี้ นี้ ตระกูลเฉินตระกูลอันดับหนึ่งของเมือง โจวเฉิง เข้ามายุ่งเรื่อง กิจการของตระกูลหยาง” จู่ๆทั่วปิงก็พูดขึ้นมาอีก
“ฉกอาหารจากปากเสือ? ไม่คิดหน่อยเหรอ ว่าทำไมตระกูล หยางถึงได้ล่มสลาย โง่จริงๆ คุณวางใจได้ พรุ่งนี้ผมจะส่งเฉียน เปียวไปเมือง โจวเฉิง”
หยางเฉินไม่กังวลใดๆ ในเมื่อชื่อของเฉียนเปียว มีพลังที่เมือง โจวเฉิงมากขนาดนั้น งั้นก็ให้เขากลับไปก็แล้วกัน
“หยางเฉิน พ่อให้ฉันหายไปหลายวันแล้ว คุณช่วยใช้คอนเน็ คชั่นมาช่วยตามหาหน่อยได้มั้ย?
หยางเฉินวางสายไป จู่ๆฉันก็เดินเข้ามา กล่าวด้วยความ
กังวล
ก่อนที่พวกเขาจะย้ายเข้ามาที่ยอดเมฆา ฉันต้าหย่งก็ไม่กลับ บ้านตลอด พวกเขาอยู่บ้านใหม่มาสองวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ข่าว ของฉินต้าหย่ง
หยางเฉินพยักหน้า “ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้!
เขากําลังจะกดโทรออก โทรศัพท์ของฉินซีก็ดังขึ้น รับสาย ฟัง ไปไม่กี่ประโยค ฉินซีก็หน้าถอดสี “โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ขอบคุณค่ะ!
“เกิดอะไรขึ้น? ” หยางเฉินถาม
“เพื่อนของฉันที่เมืองคิง เจอพ่อของฉันแล้ว บอกว่าเขากำลังเล่นพนันอยู่”
ฉันพูดน้ำตาคลอเบ้า ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ