บทที่112 คิงมืด

ใบหน้าเฉียนเปียว ในขณะนี้เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ตัว ตนของเขา หลายปีมานี้ ไม่มีใครรู้มาก่อน

วันนี้เมื่อปรากฏตัว ก็ถูกจำได้ ที่สำคัญคืออายุของอีกฝ่ายยัง

วัยรุ่นอยู่เลย

หม่าชาวดูแคลน “ฉันเป็นใคร ผู้หนีทหารของแดนเหนือ ไม่มี สิทธิ์ที่จะรู้!”

เมื่อพูดจบ หม่าชาวขยับเท้า แล้วหายไปจากจุดเดินทันที

เฉียนเปียวรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายเป็นวาฬตัวหนึ่ง ที่จู่ๆก็ระเบิด พลังออกมา กดดันเขาไว้จนหมด

เขาไม่กล้าประมาท จับมีดสั้นที่อยู่ในมือ แล้วฟันไปอย่างบ้า คลั่ง เพื่อต่อสู้กับหม่าชาว

“แกมีฝีมือแค่นี้เองเหรอ?”

หม่าชาวต่อยเฉียนเปียวจนถอยไปไกลสิบกว่าเมตร พูดด้วย สีหน้าเยือกเย็น

หลังจากที่ต่อสู้กันไม่นานสายตาของเฉียนเปียวเต็มไปด้วย ความประหลาดใจ กล่าวอย่างหวาดกลัวว่า “วิชาต่อสู้แดน เหนือ!”

จนกระทั่งตอนนี้ เฉียนเปียวเพิ่งจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายก็มาจากแดนเหนือเช่นกัน

ตอนที่เขายังอยู่ที่แดนเหนือ ได้รับการยอมรับว่าเป็นคิงค่ำมืด เป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งขั้นสุดยอด ตอนนี้เผชิญหน้ากับวัยรุ่นที่อา ยุราวๆ ยี่สิบห้าปี นึกไม่ถึงว่าฝีมือจะแข็งแกร่งกว่าตัวเอง

สามารถจินตนาการได้ ตอนที่อีกฝ่ายอยู่แดนเหนือ ก็ต้องเป็น คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน นัยน์ตาของเฉียนเปียวเต็มไปด้วย ความกลัว

เขาไม่กลัวความเป็นความตาย แต่กลัวสิ่งที่ทำมาทั้งหมดใน ช่วงหลายปีนี้ จะทำให้แดนเหนือเสียหาย

“เอาใหม่!

หม่าชาวเห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไร จึงได้ขยับขา แล้วพุ่งไปที่ เฉียนเปียวอีกครั้ง

เฉียนเปียวรับรู้ได้ถึงการกระหายในการต่อสู้อย่างเด่นชัดของ หม่าชาว จะไม่ต่อสู้ก็ไม่ได้ ต่อให้ฝีมือไม่เท่าหม่าชาว เขาก็ต้อง

ทำให้สุดความสามารถ

เป็นปาที่อยู่ไม่ไกล ตาทั้งสองลูกโต เต็มไปด้วยความตะลึง

ไม่ว่าจะเป็นหม่าชาว หรือเฉียนเปียว พลังต่อสู้อันทรงพลังที่ ปล่อยออกมาในขณะนี้ เกินกว่าที่เขาได้จินตนาการไว้แล้วอย่าง สิ้นเชิง

เขาถึงขั้นไม่สามารถจับวิถีการโจมตีของทั้งสองได้เลย ทำได้ เพียงมองทั้งสอง พุ่งเข้าหากันอย่างไม่หยุดยั้ง ดูจนตาลายไปหมด

“ไม่มีเวลาเล่นกับแกแล้ว!!

หม่าชาวดูแคลนทันใด เมื่อพูดจบ ก็ต่อยเข้าไป

“ปัง!”

อกของเฉียนเปียวราวกับถูกค้อนทุบเข้ามาอย่างหนัก ร่างลอย ออกไป เกิดเป็นเสียงดัง”ตึง” มีดสั้นหล่นลงกับพื้น

หม่าชาวเดินไปที่ด้านหน้าของเฉียนเปียวทีละก้าว มองเขา จากมุมสูง “คิงค่ำมืดแท้ๆ ก็ยังเป็นแบบนี้!

“แกเป็นใครกันแน่?”

เฉียนเปียวปาดเลือดที่มุมปาก กัดฟันถาม

“ทหารที่หนีทหารคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาถามตัวตนของฉัน?

หม่าชาวกล่าวอย่างไม่พอใจ

“หุบปาก! ฉันไม่ได้หนีทหาร! ไม่ใช่!

อารมณ์ของเฉียนเปียวร้อนรนมาก จึงตะคอกออกมาอย่าง เกรี้ยวกราด

“ที่แดนเหนือ ชื่อของวีรบุรุษทุกคน ล้วนตราตรึงอยู่ในใจของ นายทหารทุกคน เชื่อคิงค่ำมืดของแก ก็อยู่ในนั้นเช่นเดียวกัน ชีวประวัติของแก ฉันท่องจําได้เหมือนกับน้ำไหลไม่ขาดสาย!

” เฉียนเปียว ชาย ชาวฮั่น สามสิบปี คิงค่ำมืดแดนเหนือ เคยได้แชมป์ความดีความชอบในการรบหนึ่งครั้ง รองชนะเลิศความ ความชอบในการรบสามครั้ง แชมป์ความดีความชอบในการ ทหารหกครั้ง รองชนะเลิศความดีความชอบในการทหารสิบครั้ง

สหายเฉียนเปียวเข้าร่วมภารกิจลอบฆ่า108ครั้ง ไม่เคย พลาดเลยสักครั้ง มีความโดดเด่นในการทำภารกิจลอบฆ่าทุก ครั้ง เขาเข้าร่วมแข่งขันการต่อสู้นานาชาติหลายครั้ง ได้รองชนะ เลิศอันดับสองของโลกสองครั้ง และเข้าร่วมการกู้ภัยหลาย ครั้ง……

หม่าชาวเล่าชีวประวัติของเฉียนเปียว เล่าออกมาเป็นช็อตเป็น ช็อต ทุกๆช็อต เฉียนเปียวจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว

เมื่อพูดถึงท้ายๆ ใบหน้าของเฉียนเปียวเต็มไปด้วยความเจ็บ

ปวด ” หุบปาก! หยุดพูดได้แล้ว! หยุดพูดได้แล้ว!

เกียรติยศเหล่านี้เขาซ่อนมันเป็นความลับที่อยู่ลึกๆ ในใจ เป็น ความเจ็บปวดภายในใจมาโดยตลอด วันนี้กลับถูกหม่าชาวขุด ขึ้นมา ราวกับทุกอย่างปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้า แต่กลับเหมือนอยู่ กันคนละโลก รู้สึกอับอายขึ้นมา

หม่าชาวดูแคลน ” ที่แดนเหนือ แกคือวีรบุรุษที่ตราตรึงอยู่ใน ใจของทุกคน แต่แกละ? กลับหนีทหาร โกหกทุกคนที่มองแก เป็นวีรบุรุษ พอพูดถึงเรื่องของแก ทุกคนต่างน้ำตาไหลริน แกไม่ เพียงแค่หนีทหาร แต่ยังเป็นคนลวงโลกอีกด้วย!!

คำพูดของหม่าชาว เหมือนกับมีดคม ทิ่มเข้าไปที่ใจของเฉียนเปียวอย่างรุนแรง

” หยุดพูดได้แล้ว ได้โปรดหยุดเดี๋ยวนี้….…….

เฉียนเปียวคุกเข่าลงกับพื้น ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา แห่งความเจ็บปวด

” เดิมที แค่แกคิดจะสังหารรักษาดินแดนเหนือโทษฐานนี้ ฉัน ก็มีสิทธิ์จะฆ่าแกได้ในทันที แต่จอมพลพูดไว้ แดนเหนือไม่ฆ่าฟัน กันเอง ”

หม่าชาวพูดต่ออีก “แต่ถ้ายังมีครั้งต่อไป ต่อให้ต้องทำผิดต่อ คำสั่งของจอมพล ฉันก็ไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่!”

เมื่อพูดจบ เขาหันหลังแล้วจากไป

เฉียนเปียวชะงัก คำพูดของหม่าชาวดังก้องขึ้นในหัวของเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเฉพาะรักษาดินแดนเหนือคำนี้ ทำให้เขา ช็อกที่สุด

ตระกูลหยางให้เขามาเจียงโจวลอบสังหารหยางเฉิน หม่าชาว มารอที่นี่ก่อนหน้านี้แล้ว และเมื่อกี้ยังพูดอีกว่า คนที่เขาจะฆ่าคือ รักษาดินแดนเหนือ นั่นหมายความว่า หยางเฉินคือรักษาดินแดน เหนือ?

เมื่อเขารู้สึกตัว หม่าชาวได้ขึ้นรถThe Herdsmanสีดำคันนั้น ไปแล้ว และเป็นปาได้ขับรถจากไป

“ตูมแคร๊กๆ!”
จู่ๆฟ้าผ่าลงมาจากฟ้า ตามด้วยฟ้าแลบ และมีฝนตกห่าใหญ่ ลงมาทันใด

เฉียนเปียวคุกเข่าท่ามกลางสายฝน ถูกสายฝนเปียกปอนไป ทั้งตัว เขาร้องคารามเสียงดัง ด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่หม่าชาวเห็นหยางเฉินที่ชั้นบนสุดของเยี่ยนเงินกรุ๊ป

จึงได้เล่าเรื่องที่เฉียนเปียวเป็นคนที่ออกมาจากแดนเหนือให้ฟัง

หยางเงินค่อยๆหลับตาลง “คนของแดนเหนือ ไม่มีใคร ขลาดตาขาว ฉันไม่เชื่อว่าคิงค่ำมืด จะหนีทหารได้

นี่ไม่ใช่เพราะเขาเชื่อจนไม่ลืมหูลืมตา แต่เพราะเขาเชื่อมั่นต่อ แดนเหนือ

เขาน่าจะน้ำท่วมปาก ตอนที่ผมพูดถึงชีวประวัติของเขา เขา

เจ็บปวดมาก ดูออกชัดเจนว่ารู้สึกดีต่อแดนเหนืออย่างมาก ”

หม่าชาวก็พูดออกมา

แกไปสืบเดี๋ยวนี้ ดูว่าเขาเจอกับอะไรมากันแน่ ” หยางเฉิน สั่งการ

” ครับ พี่เฉิน!

หลังจากที่หม่าชาวจากไปแล้ว หยางเฉินยืนอยู่ที่หน้าหน้าต่าง ยาวถึงพื้นบานยักษ์ มองอย่างเคร่งเครียดไปทางทิศเหนือ ด้วย ความคิดถึง

เมืองโจวเฉิงตระกูลหยาง
หยางเซี่ยงหมิงเห็นเฉียนเปียวกลับมากะทันหัน จึงยิ้มอย่าง ยโส ” คุณเจียนออกโรง ไม่มีทางพลาดแน่นอน!

ตอนนี้หยางเวยยังคงรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียู พ้นขีดอันตราย แล้ว แต่เส้นเอ็นของแขนขาถูกทำลาย กระดูกแตกละเอียด ไม่มี ทางจะฟื้นฟูได้อีกต่อไป อนาคตต้องนอนติดกับเตียงตลอดไป

แต่หยางเวยเป็นหลานชายที่น่าภูมิใจที่สุดของหยางเซี่ยงหมิง ตอนนี้กลับอยู่จุดนี้ แค่คิดก็รู้แล้วว่าหยางเซี่ยงหมิงมีความ อาฆาตต่อหยางเฉินมากขนาดไหน

ในขณะที่ตระกูลหยางต่างพากันขอบคุณเฉียนเปียวอยู่นั้น เฉียนเปียวเดินมาที่ข้างหน้าของหยางเซี่ยงหมิง จู่ๆก็กล่าวออก มา “ผู้นำตระกูลหยาง ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณผิดหวัง!

หยางเสี่ยวหมิงที่ใบหน้ายิ้มแย้ม จู่ๆก็หุบยิ้มแข็งทื่อทันใด

นัยน์ตาเริ่มไม่สบอารมณ์ “เฉียนเปียว แกหมายความว่าไง? ”

“ภารกิจครั้งนี้ อภัยให้ผมด้วยผมทำไม่ได้ ”

เฉียนเปียวกล่าวอย่างสงบ “ผมอยู่กับตระกูลหยางมาแปดปี เต็มๆ ช่วยชีวิตผู้นำตระกูลหยางมาแล้ว และยังช่วยผู้นำจัดการ มาหลายปัญหา เรื่องบุญคุณที่ตระกูลหยางช่วยชีวิตผมไว้ จบสิ้น กันไปนานแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องไปแล้วครับ

สีหน้าของหยางเซี่ยงหมิงแย่มากๆ หลายปีมานี้ เพราะมีเฉียน เปียว เขาจึงไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใดๆ ผิดกับหลายๆคน ถ้าเฉียน เปียวจากไป เขาจะลำบากเข้าไปอีก
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงได้ทำให้แกไปจากตระกูลหยาง หยางเซียงหญิงสีหน้าไม่เต็มใจ

คนที่คุณทำผิด ต่อคนที่ผมและคุณไม่ควรทำผิด! อภัยให้ ผมที่ทำอะไรไม่ได้! ” เฉียนเปียวกล่าวอย่างสงบ

11 บังอาจ! ”

เขาเพียงแต่พูดความจริง กลับทำให้หยางเซี่ยงหมิงลุกฮือขึ้น มา ” ตระกูลหยางของฉันตั้งแต่ยังเป็นตระกูลเล็กๆ แล้วมาถึง จุดนี้ได้ ไม่เคยเจอกับคนใหญ่คนโตคนไหนมาก่อนบ้าง? อย่า ว่าแต่เมือง โจวเฉิงเล็กๆแห่งนี้เลย ต่อให้เป็นมณฑลเจียงผึ้ง จะมี ใครที่ทำให้ตระกูลหยางของฉันต้องหวาดกลัวบ้าง?