บทที่111 ผู้แข็งแกร่งชายแดนเหนือ

“ผู้นำครับ ไม่ได้การแล้ว หยางเวยถูกตัดแขนตัดขาแล้วครับ” หยางเสี่ยวหมิงกำลังเครียดกับเรื่องของตระกูลอยู่ จู่ๆผู้ดูแล เก่าแก่ได้พุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น

ตอนที่หยางเซี่ยงหมิงเห็นหยางเวย ทั้งตัวหยางเวยเต็มไป ด้วยเลือด แขนขาพิการ กำลังตกอยู่ในอาการสลบ จะตื่นขึ้นมา ได้มั้ยไม่มีใครรู้

“หยางเฉิน ฉันจะฆ่าแก!”

หยางเซี่ยงหมิงหน้าตาดุร้าย เกรี้ยวกราดกับวัยกลางคนที่อยู่ ข้างหลัง “เฉียนเปียว แกไปเจียงโจวด้วยตัวเอง จับลูกของหยาง เฉินมาให้ฉัน! ฉันจะฆ่ามันเอง!”

เฉียนเปียวเป็นยอดฝีมือที่เก่งที่สุดของตระกูลหยาง ตอนนั้น ตระกูลหยางช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้นเขาจึงจัดการปัญหาแทน ตระกูลหยาง

ที่ตระกูลหยางขึ้นเป็นตระกูลแนวหน้าได้ นอกจากความโหด เหี้ยมของหยางเซี่ยงหมิงแล้ว ก็ยังเป็นเพราะมีเฉียนเปียวอีกด้วย

หลายปีมานี้ ยังไม่มีใครกล้าท้าทายตระกูลหยางแบบนี้มา ก่อน จินตนาการได้ถึงความโกรธแค้นของหยางเซี่ยงหมิงที่มีใน ตอนนี้
“ผู้นํา ไม่งั้นรอหยางเวยตื่นขึ้นมา ทำความเข้าใจให้แน่ชัด ก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วจึงค่อยตัดสินใจดีมั้ยครับ?”

ผู้ดูแลเก่าแก่กล่าวอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกว่า ที่ตระกูลหยาง เจอกับเรื่องราวทุกอย่างในตอนนี้ กับที่หยางเวยถูกทำร้ายแล้ว โยนลงที่หน้าประตูบ้าน ต้องเป็นฝีมือของคนๆเดียวกัน

หยางเซี่ยงหมิงขมวดคิ้ว ไม่พอใจ “ฉันรู้ลิมิตตัวเอง ทำตามที่ ฉันสั่ง!”

เฉียนเปียวไม่พูดใดๆ หันหลังแล้วจากไป เจียงโจว ชั้นบนสุดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ห้องทำงานของประธาน

หยางเฉินกำลังดูหนังสือพิมพ์ จู่ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขากด เปิดล่า โพง โดยตรง

“คุณหยาง ทําตามคำสั่งของคุณ ตัดแขนขาของหยางเวย

โยนไว้ที่หน้าประตูตระกูลหยางแล้วครับ”

เสียงเคารพของกวนเจิ้งซานดังมาจากปลายสาย จู่ๆก็พูดอีก ว่า “แต่นักสืบของตระกูลกวนที่อยู่เมืองโจวเฉิง เพิ่งส่งข่าวมา เมื่อกี้ ว่าหยางเซี่ยงหมิงให้เฉียนเปียวยอดฝีมืออันดับหนึ่งของ ตระกูล เพื่อมาฆ่าคุณ”

หยางเฉินไม่เงยแม้แต่หน้า อ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป เพียงแค่ ตอบกลับอย่างสงบว่า “โอเค ฉันรู้แล้ว!”

กวนเจิ้งซานเห็นท่าทางไม่สนใจของหยางเฉิน จึงได้พูดอีกว่า “คุณหยาง เฉียนเปียวคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ฝีมือสุดยอด เดิมทีตระกูลหยางเป็นแค่ตระกูลเล็กๆตระกูลหนึ่ง ที่สามารถขึ้นเป็น ตระกูลอันดับหนึ่งได้ ทั้งหมดเป็นเพราะเฉียนเปียว ขอให้เป็นคน ที่มีปัญหากับตระกูลหยาง หยางเซี่ยงหมิงจะให้เขียนเปียวลอบ ฆ่าทั้งหมด”

“ว่ากันว่า แม้แต่ตระกูลสุดยอดเมืองโจวเฉิง ก็ไม่กล้าทำอะไร ตระกูลหยางอย่างพลการ เพราะหวาดกลัวเฉียนเปียว ได้ยินคำ ร่ำลือถึงความแข็งแกร่งของเฉียนเปียว แม้ว่าจะเป็นนครเอก ก็มี ศัตรูไม่มาก

กวนเจิ้งซานไม่กล้าปกปิดแม้แต่นิดเดียว หลังจากที่ได้เจอเข้า กับประสบการณ์ในแดนประหาร เขาก็กลัวหยางเฉินอย่างถึงที่ สุด

หยางเฉินรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของกวนเจิ้งซาน ยิ้ม อย่างเรียบง่าย เพียงเข้าใจไว้นะ ที่จิ๋วโจว ไม่มีใครฆ่าผมได้

ได้ยินคำพูดนี้ กวนเจิ้งซานตัวสั่น ใจเต้นรัวๆ คำพูดของ หยางเฉิน ก็กำลังเตือนเขาอยู่เหมือนกัน

“ผมคิดมากไป ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมไม่รบกวนคุณหยาง แล้วครับ”

กวนเจิ้งซานพูดจบ ก็วางสายไป

หยางเฉินยิ้มมุมปาก “บางทีให้เป็นปาไปซ้อมมือก็ได้อยู่

ด้วยฝีมือของเขาและหม่าชาว ผู้แข็งแกร่งที่ระดับเหมือนเฉียน เปียวนั้น สามารถฆ่าได้ภายในไม่กี่วินาที
แม้เงินปาเป็นราชาหมัดประเทศเชย แต่ถ้าในหมู่ยอดฝีมือ ผู้ แข็งแกร่งลึกลับมากมาย สามารถฆ่าเป็นปาได้อย่างง่ายดาย

ไม่นาน เงินปาได้รับคำสั่งของหยางเฉิน ออกเดินทางไปทางที่ ต้องผ่านของเมืองโจวเฉิงเพื่อไปสู่เจียงโจว

“แกเฝ้าดูอยู่ห่างๆ อย่างให้เป็นปาเป็นอะไร

หยางเฉินไม่ค่อยไว้ใจ จึงได้สั่งหม่าชาวไป

“รับทราบ!”

หม่าชาวหันหลังจากไป

ทางออกด่วนเจียงโจว ตำแหน่งช่วงประมาณหนึ่งกิโลเมตร ที่ทางแยกมีThe Herdsmanสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ นี่คือทางที่ต้องผ่านของเมืองโจวเฉิงเพื่อไปสู่เจียงโจว

เงินปาอยู่ข้างๆประตูของรถThe Herdsman ดวงตาอัน พิฆาตจ้องไปยังรถที่ผ่านไปมาอย่างไม่ละสายตา

จู่ๆ มีเล็กซัสสีดำคันหนึ่งปรากฏออกมา เป็นปาโยนก้นบุหรี่ใน มือไป แล้วหยิบก้อนอิฐหนึ่งก้อนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เขวี่ยงออกไป

ก้อนอิฐลอยไปที่รถเล็กซัส เสียงดังสนั่น กระจกบานหน้าของ รถเล็กซัส ราวกับใยแมงมุมก็มีปราณ จู่ๆก็แตกออกทันใด

และศูนย์กลางของรอยร้าว เกิดเป็นหลุมขึ้น ก้อนอิฐนั้นได้ลอย เข้าไปในรถ
“เอียด!”

ล้อรถไถลไปกับพื้น เกิดเป็นเสียงเสียดแก้วหูขึ้น รถเล็กซัส ค่อยๆจอดข้างทาง

วัยกลางคนคนหนึ่งลงมาจากรถ ต้องเป็นปาด้วยหน้าตาบูดบึง เดินเข้ามาทันใด

ชายวัยกลางคนนี้เป็นยอดฝีมือที่ตระกูลหยางสั่งมาให้ลอบ สังหารหยางเฉิน

ในขณะที่เขาลงจากรถมานั้น เป็นปารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความ อาฆาตรุนแรงเข้ามาที่ตน เงินปาหน้าตาเคร่งเครียดขึ้นอย่าง มาก ในใจรู้ดีว่าชายวัยกลางคนนี้คือยอดฝีมือ

“แกคือคนที่หยางเฉินส่งมา?”

เฉียนเปียวเดาเป้าหมายของเซินปาได้อย่างง่ายดาย

เซินปามองเฉียนเปียวอย่างเยือกเย็น “คิดจะฆ่าคุณหยาง แก คิดว่าแกเหมาะสมแล้ว?”

เมื่อพูดจบ เงินปาได้ต่อยไปที่เฉียนเปียว

“ไม่เจียมตัว!”

เฉียนเปียวกล่าวอย่างเย็นชา ไม่รับรู้ถึงความอาฆาตของเซิน ปาแต่อย่างใด เพียงแต่เดินเข้าไปช้าๆ

วินาทีถัดมา เป็นปาได้พุ่งเข้ามา ต่อยออกไป

“ปัง!”
แว๊บเดียว เฉียนเปียวยืดแขนออกไป จับหมัดของเงินปาอย่าง แน่น

เงินปาหน้าถอดสี หมัดนี้ใช้พลังเท่าไหร่ เขารู้ดีอย่างมาก แต่ ตอนนี้กลับถูกอีกฝ่ายรับไว้อย่างง่ายได้ไม่จินตนาการก็รู้ว่าพลัง ของอีกฝ่ายมีมากกว่าเขาเยอะ

“มีพลังแค่นี้ ยังกล้าจะขวางฉันอีก?”

เฉียนเปียวดูแคลน ในมืออีกข้างหนึ่งมีมีดสั้นสีเงินประกาย ด้านหนึ่งปรากฏขึ้น เขาไม่ลังเล แทงเข้าไปที่คอของเงินปา โดยตรง

เนปาไม่คาดคิดแม้แต่น้อย ว่าเมื่อต่อสู้กันอีกฝ่ายจะใช้อาวุธ กลิ่นอายแห่งความบรรลัยได้ปรากฏขึ้น เขาได้ต่อยอีกหมัดออก

มา

หมัดของเงินปาต่อยไปที่ข้อมือของเฉียนเปียว แต่กลับทำได้ แค่เปลี่ยนทิศทางของมีดสั้นนิดหน่อยเท่านั้น ยังคงไม่สามารถ ขัดขวางการฆ่าของเขาที่พุ่งเข้ามาหาตัวเองได้

คนที่กำลังดูมีดสั้นจะแทงเข้าไปที่คอของเงินปาในตอนนั้น จู่ๆ ก็ได้ปรากฏตัวออกมา

“หลบไป!”

หม่าชาวที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับตลอดเวลา ปรากฏตัวออกมา ราวกับสัตว์ป่าที่ออกจากกรง ต่อยไปที่หน้าอกของเฉียนเปียว
เฉียนเปียวรู้สึกว่าหน้าอกถูกพลังอันทรงพลังโจมตีเข้ามา ถอย หลังไปเจ็ดแปดก้าวจึงจะหยุดลง

เป็นปาเห็นหมาชาว ก็ได้เริ่มหายใจเข้าออกลึกๆ เมื่อกี้อีกนิด เขาก็ถูกฆ่าแล้ว

“แกไม่ใช่คู่ต่อกรของมัน หลบไป!”

หม่าชาวพูดกับเซินปา แล้วจ้องเฉียนเปียวอย่างเคร่งเครียด

เฉียนเปียวที่อยู่ตรงหน้า ต่อให้เป็นหม่าชาว ก็รู้สึกไม่ ปลอดภัย พอจะจินตนาการได้ ว่าอีกฝ่ายฝีมือแข็งแกร่งขนาด ไหน

พลังภายในของเฉียนเปียวไหลพล่าน นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความประหลาดใจ หมัดนั้นของหม่าชาว ทำให้เขาถอยไปเจ็ด แปดก้าว

“แกเป็นใคร?”

เฉียนเปียวรวบรวมสติ แล้วพูดออกมาทันที

“ผู้แข็งแกร่งชายแดนเหนือ นึกไม่ถึงว่าจะสมคบคิดเรื่องลอบ สังหาร แก ไม่คู่ควรกับแดนเหนือสองคำนี้

หม่าชาวสีหน้าเลือดเย็น ตั้งแต่เฉียนเปียวลงมือในตอนนั้น เขาก็รู้ถึงฝีมือการลอบสังหารอีกฝ่าย ว่ามาจากแดนเหนือ

ได้ยินคำพูดของหม่าชาว เฉียนเปียวตัวสั่น ด้วยสีหน้า ประหลาดใจ “แก แกเป็นใครกันแน่?