บทที่102 เชิญคุณลงทัณฑ์

ร่างอ้วนของเว่ยเสียง สั่นทั้งตัว เก็บคำข่มขู่นั้นกลับไปทันที “คุณหยาง เมื่อผมทำผิดไป ตอนนี้ผมขอโทษคุณ ขอโทษ ครับ!”

เว่ยเสียงที่เมื่อกี้ยโสโอหังอย่างมาก จู่ๆก็เหมือนเปลี่ยนไป เป็นคนละคน คิดไม่ถึงว่าจะขอโทษหยางเฉิน

จู่ๆเขาก็ท่าที่เปลี่ยนไป แม้ว่าหยางเฉิน ก็ค่อนข้างมึนงง นี่คือ โดนตบจนกลัวเหรอ?

หยางเฉินไม่สนใจ จ้องเว่ยเสียงอย่างครุ่นคิด คนรุ่นหลังของ ตระกูลใหญ่ทั้งสี่แห่งเจียงโจว ที่แท้ก็ไม่ธรรมดาเลยสักคน

“คุณหยาง พูดตรงๆ ครั้งนี้ที่ผมมาหาคุณ ไม่ใช่เพราะผมชอบ คฤหาสน์หลังนี้ แต่มีคนใหญ่คนโต ชอบที่นี่”

เว่ยเสียงท่าทางลำบากใจ

ดูแล้วไม่เหมือนโกหก งั้นก็น่าจะมีคนชอบคฤหาสน์นี้จริงๆ

หยางเฉินรู้ดี ยอดเมฆา ในตอนแรกเป็นเขาที่สั่งให้ทั่วปิงซื้อไว้ ตอนนี้กลับมีคนอยากได้ที่นี่ ตระกูลเว่ยจึงได้จัดคนมาเกลี้ย กล่อม นี่หมายถึง ผู้ที่อยากได้คฤหาสน์หลังนี้ จะต้องเป็นผู้มี อิทธิพลแน่นอน

“มีคนชอบยอดเมฆา แล้วมันเกี่ยวอะไรกับก? กูไม่ขาย! มึงไสหัวไปได้ละ!” หยางเฉินกล่าวเน้น

“คุณหยาง ยังไงที่นี่ก็เป็นคฤหาสน์ที่ตระกูลเว่ยของผมเป็นผู้ พัฒนา ถึงแม้คุณรู้จักกับลั่วปิง แต่เบื้องหลังของอีกฝั่งใหญ่กว่า ยอมที่จะให้จากราคาเดิม เพิ่มขึ้นไปอีกสิบล้าน

ดวงตาของเวยเสียงแสดงออกถึงความไม่มีความสุข แต่ก็กด ความโกรธไว้แล้วกล่าว “หวังว่าคุณหยางจะคิดอย่างถี่ถ้วน อย่า หาเรื่องให้ตัวเองถ้าไม่จำเป็น”

“นี่เป็นคฤหาสน์ที่กูใช้เงินซื้อมา บนโฉนดที่มีชื่อกู ไม่ว่าใคร จะเป็นผู้พัฒนา ก็เป็นอสังหาริมทรัพย์ส่วนตัวของทั้งนั้น มีคน ชอบ แล้วกูต้องขาย?”

หยางเฉินดูแคลน เขาไม่เข้าใจตรรกะของตระกูลเวีย

“คุณหยาง อย่าเกินไป! อีกฝ่ายยอมที่จะชดเชยให้คุณสิบล้าน ยังไม่พออีกงั้นเหรอ? แน่นอน ถ้าคุณไม่มีที่อยู่ ผมจัดการ มอบ คฤหาสน์ที่ตีนเขาให้อีกหลัง เพื่อเป็นการชดเชย”

เว่ยเสียงกล่าวอย่างกัดฟัน ด้านล่างภูเขาจิ่วเฉิง ต่อให้เป็น คฤหาสน์ที่ธรรมดาที่สุด ราคาก็กว่าสิบล้านไปแล้ว

หยางเฉินค่อยๆหลับตาทั้งสองลง ดูๆแล้วเบื้องหลังของอีก ฝ่ายไม่ธรรมดาจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนของตระกูลเว่ยยอม จ่ายมากมายขนาดนี้ ซื้อคฤหาสน์หลังนี้ด้วยราคาที่มากกว่าปกติ

“มึงไม่เข้าใจ ที่กูพูด? หรือว่าไม่ได้ยิน? อยากให้ฉันทำให้แก ฟังชัดเจนสักหน่อยมั้ย?”
หยางเฉินหลับตาพูด เหมือนเว่ยเสียงกำลังเกลี้ยกล่อม แต่ ตั้งแต่ต้นจนจบกลับประพฤติตัวสูงส่ง ทำให้เขาไม่พอใจมาก

“หยางเฉิน! ถึงอย่าคิดว่ามึงรู้จักกับลั่วปิง แล้วจะทำตาม อำเภอใจที่เจียง โจวได้นะ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปในตอนนี้ได้แยกออกมา จากตระกูลอวี่เหวิน แล้วมีอะไรต้องกลัวอีก

เว่ยเสียงเกรี้ยวกราด ไม่ต้องพูดถึงคนรับผิดชอบของสาขา สำนักงาน ในสายตาของตระกูลเว่ย ลั่วปิงไม่สำคัญอะไรเลย ถ้า มึงคิดว่าเค้าให้ท้ายถึงอยู่ แล้วจะทำอะไรก็ได้ จึงคิดผิดแล้ว ละ? ”

หยางเฉินอาลัยอาวรณ์ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปในตอนแรก ในช่วงที่ เจริญรุ่งเรือง เพียงแค่เป็นผู้รับผิดชอบของสาขาสำนักงาน ก็ ทำให้ผู้นำตระกูลในท้องถิ่นระแวงได้

ตอนนี้หลังจากที่ข่าวเยี่ยนเงินกรุ๊ปแยกออกจากตระกูลอวี่เห วินแพร่สะพัดออกไป แม้แต่เจียงโจวเมืองเล็กๆ ล้วนไม่มีใครให้ เกียรติอีกแล้ว

พวกเขามองว่า เยี่ยนเฉิงกรุ๊ปตอนนี้ บางทีอาจจะเป็นแค่คน

ป่วยเท่านี้!

หยางเฉินไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ “มึงคิดว่า เบื้องหลังของ เป็นลั่วปิงจริงๆงั้นเหรอ? ”

” หรือไม่ใช่? ”

เว่ยเสียงดูแคลน “แกมีใครอยู่เบื้องหลัง ตระกูลเว่ยรู้ดีมากตั้งแต่แรกแล้ว ก็แค่ชายแต่งงานเข้าบ้านหญิงที่ไร้ชาติตระกูล ถ้า ไม่ใช่เพราะลั่วปิงชอบเมียมึง คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนลั่วปิงจริงๆ งั้น?”

หยางเฉินหลับตามองไปที่เว่ยเสียง ดูๆแล้ว คนจํานวนมาก ล้วนคิดว่าที่ตนรู้จักกับลั่วปิง เป็นเพราะฉินซี

“ก่อนหน้าถึง คนของตระกูลกวนก็โอห้งแบบนี้นี่แหละ แต่ไม่ นาน ตระกูลกวนก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้คนของตระกูล เว่ยก็โอหังแบบนี้เช่นกัน ซึ่งว่า วันหนึ่ง ตระกูลเว่ยจะพบจุดจบ เหมือนกับตระกูลกวนมั้ย?” หยางเฉินกล่าวอย่างยิ้มกริ่ม

เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นที่ตระกูลกวน ยังไม่แพร่ออกไป แม้แต่ ตระกูลเว่ย ก็ไม่รู้

จู่ๆได้ยินหยางเฉินพูดถึงการล้างบางตระกูลกวน เว่ยเสียงจึง เยาะเย้ยออกมา “คนไม่รู้ก็ไม่กลัวอะไรจริงๆ แม้ตระกูลกวนไม่ยิ่ง ใหญ่เท่าตระกูลเว่ยของกู แต่ก็ไม่ต่างกันมาก ต่อให้เป็นตระกูล เศรษฐีชั้นนำของเมือง มีใครกล้าล้างบางตระกูลกวนบ้าง?”

“วันนี้กูอารมณ์ดี จึงพูดกับมึงได้มากขนาดนี้ ตอนนี้ จึงไสหัว ไปได้ละ!” หยางเฉินกล่าวขึ้นมาทันใด

“มึงไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าใครที่ชอบคฤหาสน์หลังนี้ ก็ปฏิเสธ แล้ว?” เว่ยเสียง เกรี้ยวกราด

“กูให้เวลาถึงสิบอึดใจ ไสหัวไปจากที่นี่ซะ! มิเช่นนั้น ก็อยู่ที่นี่ ตลอดไป!”
ทันใดนั้นก็มีกลิ่นอายความเลือดเย็น ออกมาจากตัวของหยาง

เฉิน

ถ้าไม่ใช่เพราะฉินซีอยู่ตรงนี้ แค่เรื่องที่เว่ยเสียงบุกรุกเข้ามา ในถิ่นของเขา ก็พอที่จะฆ่าเขาได้แล้ว เว่ยเสียงสีหน้าไม่ดีสุดๆ โตมาขนาดนี้ ไม่เคยมีใครทำร้ายเขา

มาก่อน และไม่มีใครกล้าข่มขู่เขา หยางเฉินถือเป็นคนแรก

“ในเมื่อถึงไม่ยอมเซ้งให้ งั้นรอให้ท่านนั้นมาหาละกัน ดูว่ามึง จะยังโอหังขนาดนี้ได้อีกมั้ย

เว่ยเสียงพูดทิ้งท้าย แล้วหันหลังจากไป

หลังจากที่เขาพาคนกลับไปแล้ว เงินปากล่าว “พี่เฉิน พี่ปล่อย พวกมันไปแบบนี้เนี่ยนะ?”

“ไม่งั้นละ?” หยางเฉินสงสัย

“อย่างน้อยก็ต้องรู้ก่อน ว่าใครอยากได้คฤหาสน์หลังนี้กันแน่ ที่จิ่วโจวของพี่มีคำสอนโบราณไม่ใช่เหรอว่า รู้เขารู้เรารบร้อย ครั้งชนะร้อยครั้ง ตอนนี้แม้แต่ศัตรูเป็นใครก็ยังไม่รู้เราเสีย เปรียบมากเลยนะ

คำสอนโบราณจิ่วโจวของเซินปาดีมาก บางครั้งจะพูดภาษา จีนโบราณออกมาบ้าง

จู่ๆหยางเฉินก็ยิ้ม กลิ่นอายของความหยิ่งผยองได้ถูกปล่อย ออกมา “ใต้ล่านี้ คนที่คู่ควรจะเป็นศัตรูกับฉัน มีกี่คนกันเล่า?”
เซินปารับรู้ได้ถึงความยโสของหยางเฉิน จึงชะงักทันใด รู้ได้ ทันที ว่าหยางเฉินไม่ได้สนใจคำพูดของเว่ยเสียงแม้แต่น้อย

“หยางเฉิน คุณไม่เป็นไรใช่มั้?”

ฉินซีและฉินยีเห็นเว่ยเสียงพาคนกลับไป หญิงสาวทั้งสองจึง รีบเข้ามา

หยางเฉินยิ้ม “วางใจได้ ผมจะเป็นอะไรได้อย่างไร?”

เขาพูดจบ หันไปมองฉันอีกครั้งแล้วถาม “บ้านหลังใหม่ไม่ เลวใช่มั้ย! เลือกห้องของตัวเองแล้วยัง?”

“พี่เขย พี่ติดดินมากจริงๆ มีคฤหาสน์ดีขนาดนี้ ยังยอมที่จะ เสียเปรียบอยู่ที่บ้านเก่าหลังนั้นกับเราอีก

เมื่อพูดถึงเรื่องบ้าน ฉันยีที่เมื่อไม่พอใจ ได้กล่าวอย่างตื่น

เต้น ” ฉันว่าแล้ว พี่สาวฉันแต่งกับพี่ จึงจะมีความสุขที่สุด!

ฉันซีผลักฉินที่กำลังจับแขนของหยางฉันอย่างไม่สนใจ ท่าทางโมโห ” มีบ้านใหญ่ก็ใช่ว่าจะดี ต้องใช้เวลานานในการ ทําความสะอาดทุกวัน ”

หยางเฉินมอง การกระทำเล็กๆของเธอทั้งหมด จู่ๆ ในใจก็รู้สึก ตลกขึ้นมา ฉินซียังหึงหวงแม้แต่น้องสาวแท้ๆของเธอเอง

ฉันไม่ได้สังเกตอารมณ์ของพี่สาว จึงกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า ” พี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย รอเดือนหน้าฉันเงินเดือนออก จะจ้างแม่ บ้านสักคน ถือเป็นการจ่ายค่าเช่าบ้านให้กับพี่เขยก็แล้วกัน พี่ เขย พี่คงไม่เก็บค่าเช่านอกกับฉันหรอกนะ
“ไม่เก็บแน่นอน!” หยางเฉินยิ้มพลางกล่าว

ในขณะเดียวกันนี้ เว่ยเสียงที่เมื่อกี้เพิ่งออกจากยอดเมฆา โทรศัพท์ไปหาคนหนึ่ง พูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “คุณชายเมิ่ง ขอ โทษจริงๆครับ เรื่องที่คุณให้ผมทำ ไม่สำเร็จ เชิญคุณลงทัณฑ์”