บทที่ 93 ส่งมึงเดินทางไปปรโลก

บอดี้การ์ดของฉันเฟยได้ยินดังนั้น ก็ไม่ลังเล บุกไปยังตัวหยาง

เฉิน

แต่หยางเฉินก็ยังคงเดินหน้าไปนิ่งๆ ราวกับว่าไม่เห็นว่ามีบอดี้ การ์ดพุ่งเข้ามา

“พี่เขยระวังด้วย! ”

ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าหยางเฉินเก่ง แต่ครั้งนี้ก็อดที่จะตะโกนออก มาไม่ได้

โจวยก็ยิ้มร้ายๆ ไม่เพียงไม่มีความกังวลใดๆ แต่กลับหวัง

กับเรื่องที่จะเกิดขึ้น

ฉินเฟนเห็นหยางเฉินไม่หลบ ก็หัวเราะลั่น “ไอ้บ้านี่มันโง่ไป แล้วรึไง แม้แต่จะหลบหลีกยังลืมไปได้ นี่เป็นยอดฝีมือที่เสียเงิน จ้างมาเป็นแสน มึงตายแน่! ”

ถ้าเกิดให้เขารู้ว่าตอนแรกที่ตระกูลสงจะรับมือกับหยางเฉิน เสียเงินเป็นล้าน เพื่อจ้างเงินปา ยอดนักมวยจากประเทศเฮย จะ คิดเป็นอย่างไร?

ตอนที่เขากำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น บอดี้การ์ดก็เข้ามา ตรงหน้าหยางเฉินแล้ว มือก็ใส่สนับมือ แล้วต่อยออกไป
หยางเฉินก็เตะออกไปเบาๆ บอดี้การ์ดที่หนักเป็นร้อยกิโลกรัม ก็ลอยออกไปไกลสิบกว่าเมตร แล้วไปหล่นลงบนรถกระบะพอดี หล่นใส่โลงศพที่ยังไม่ได้แกะเชือกออกมา

พวกบอดี้การ์ดก็หยางเฉินถูกโจมตี จนสลบเกือบตายไปกัน หมด

พอเห็นดังนั้น ทุกคนก็อึ้งไปหมด

เตะคนหนักเป็นร้อยกิโลกรัมกระเด็นไป10กว่าเมตรด้วยเท้า เดียว มนุษย์ทําแบบนี้ได้ด้วยงั้นหรือ?

เดิมทีพูดออกไปก็ไม่ค่อยจะมีใครเชื่ออยู่แล้ว แต่ตอนนี้พวก เขาได้เห็นกับตาตนเอง

หัวหน้าผู้รับเหมา ก็มองไปที่มุมบ้านที่ตนเองพังทำลายไป ก็

ตัวสั่นขึ้นมา

เสียงขาของฉันเฟยก็เงียบลงทันที หน้าแห้งไปทันที นั่นเป็น บอดี้การ์ดที่ตนเองเสียเงินจ้างมาเป็นแสนเลยนะนั้น แม้แต่ตัว ของหยางเฉิน ก็ยังไม่ได้แตะต้องเลย ก็ถูกเตะลอยออกมาเลย หรือนี่?

โจวซุ่ยก็ตาโต สายตาเต็มไปด้วยความคิดไม่ถึง ปากก็อ้า กว้างค้างอยู่ จนสามารถยัดไข่ไก่ใส่ลงไปได้

พอนึกถึงก่อนหน้านี้ ที่ตนเองไปดูถูกหยางเฉินไว้ แล้วเมื่อครู่ที่ จะให้หยางเฉินไปคุกเข่าขอร้องฉุนเฟย แถมยังจะลงไม้ลงมือตบ หยางเฉินด้วย เธอก็แทบจะเป็นลม
มีเพียงฉินยี ที่ตกใจเล็กน้อย ไม่นานก็ตั้งสติกลับมาได้ แล้วก็ ถอนหายใจเบาๆ

“คุณบอกว่า ต่อให้ต้องพังทลายที่นี่ ก็ไม่ยอมให้พวกเราพัก อยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“คุณบอกว่า โลงศพ โลงนี้ เตรียมมาให้ผมงั้นหรือ? แถมยัง

จะเตรียมให้ลูกสาวผมด้วยใช่ไหม?”

“คุณยังบอกว่า ให้ผมคุกเข่าขอร้องด้วยใช่ไหม?”

“ตอนนี้ คุณยังจะพังทำลายที่นี่อีกไม? ยังจะเตรียมโลงศพให้ ลูกสาวผมอีกไหม? ยังจะให้ผมคุกเข่าข้อร้องอีกไหม?

เสียงของหยางเฉินเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างพูด ก็เดินมาตรงหน้าฉันเฟย แล้วก็บีบคอเขา

“กูไว้ชีวิตมึง ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง และเตือนมึงไปหลายครั้งแล้ว จะทำอะไรกับกูก็ได้ แต่อย่ามาทำกับคนในครอบครัว แต่ถึงก็ ไม่เคยฟังกูเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นชีวิตของมึง กูขอก็แล้ว กัน! ”

ออกแรงเบาๆ ฉินเฟยก็ลอยขึ้น หยางเฉินเงยหน้ามองฉันเพีย ที่เต็มไปด้วยความกลัว แล้วพูดว่า “ตอนนี้ จึงมีอะไรจะพูดเป็น ครั้งสุดท้ายไหม? พูดจบแล้ว กูก็จะส่งมึงไปปรโลก! ”

คำพูดที่ว่าจะส่งไปปรโลก ฉินเฟยก็ฉี่ราดอุจจาระราดออกมา จนหมด ถูกหยางเฉินบีบคอเอาไว้ พูดออกมาไม่ได้สักคำ ได้แต่ ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
พวกคนงานก็อึ้งไปจนแทบบ้า หยางเฉินจะฆ่าคนจริงๆ งั้น

หรือ?

โจว ยถูกเหตุการณ์ตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ตกใจ จนพูดอะไรไม่ออก

ส่วนฉินยี ที่หลังจากหายจากอาการอึ้งแล้ว ก็ร้อนใจ แล้วรีบ พุ่งเข้าไป “พี่เขยค่ะ อย่าวู่วามนะคะ ปล่อยเขาไปก่อน ฆ่าเขาไป มันก็ไม่คุ้ม นึกถึงพี่ฉินซี และเสี้ยวเสี้ยวสิคะ ถ้าพี่ต้องถูกจับ เพราะฆ่าคนตาย พวกเธอจะทำอย่างไร?”

เนื่องจากหายใจไม่ได้ ปากของฉันเฟยก็เริ่มม่วง ม่านตาก็เริ่ม

ปิด

“พี่เขยคะ รีบปล่อยมือเร็ว ฉินเฟยจะตายแล้ว! ” ฉันเห็นฉัน

เฟยจะตายแล้ว ก็ตะโกนพูด เธอกลัวว่าหยางเฉินจะถูกจับเพราะ

ฆ่าคนตาย

หยางเฉินก็ไม่ฆ่าฉันเพียง่ายๆ หรอก เพียงแต่อยากให้เขาได้ สัมผัสกับความตายอย่างสิ้นหวัง

“ฟุบ! ”

หยางเฉินก็ปล่อยมือ ตัวของฉันเฟยก็ร่วงลงพื้นอย่างอ่อน ปวกเปียก แล้วก็อ้าปากหายใจอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เขียวม่วง ก็ดีขึ้น

ฉันก็ตกใจมาก เมื่อครู่ถ้าหยางเฉินไม่ปล่อยมือ แค่ เพียง10วินาที ฉินเฟยก็ต้องขาดอากาศหายใจตาย
โจวซุ่ยก็ขาอ่อนไปหมด จะรู้ได้ไงว่าหยางเฉินจะโหดแบบนี้ “มีคำพูดอะไรจะพูดอีก พูดจบ กูจะส่งมึงไปปรโลก! ฉันเพิ่งโล่งอก หยางเฉินก็พูดคำเดิมอีกครั้ง ทำให้เธอตกใจ กังวลขึ้นมาอีก “พี่เขยคะ นี่พี่…..

“เสี่ยว ไม่ว่าคนอื่นจะทำอย่างไรกับพี่ พี่ทนได้ แต่กับเสี่ยว และเสี้ยวเสี้ยว พี่ไม่ยอม” ฉันยังพูดไม่จบ ก็ถูกหยางเฉินขัด จังหวะ “ใครกล้าปองร้ายพวกเธอ พี่ไม่ยอมปล่อยไปแน่ ฉันเฟ ยมันจะต้องตาย! ”

“หยางเฉิน ถึงจะฆ่ากูไม่ได้นะ ตระกูลฉินได้ร่วมกับตระกูลกวน ไว้อย่างดี กูเป็นผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูลฉิน ถ้ามึงฆ่ากู ท่าน ไม่ปล่อยมึงไปแน่

เพิ่งได้สัมผัสกับความใกล้ตายไปเมื่อครู่นี้ ฉันเฟยนึกว่าหยาง เฉินจะปล่อยตนเองไป ไม่คิดว่าจะยังคิดฆ่าตนเองอีก ทันใดนั้นก็ ตกใจจนฉี่ราด แล้วคุกเข่าขอร้องตรงเท้าหยางเฉิน

เมื่อครู่ยังโอหังบอกว่าจะให้หยางเฉินมาคุกเข่าให้ ตอนนี้กลับ เป็นตัวเขาเอง ที่มาคุกเข่า มันช่างเป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี

ในตอนนี้ ฉินซีก็ส่งลูกสาวกลับมาแล้ว เห็นฉันเฟยคุกเข่าที่เท้า ขอร้องหยางเฉิน ก็ตกใจมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่คะ พี่รีบบอกพี่เขยเร็ว เขาจะฆ่าฉันเฟย” ฉินยีรีบวิ่งออกไป ฉินซีก็ได้รู้ ว่าทำไมฉินเฟยถึงคุกเข่าที่พื้น ใบหน้าที่กังวล แล้ว ก็รีบวิ่งไปตรงหน้าหยางเฉิน “หยางเฉิน อย่าวู่วามนะ!
หยางเฉินก็มองฉินซี แล้วพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า “ฉินเฟยมันทำ อะไรไว้บ้าง คุณก็รู้ดี วันนี้มันเตรียมโลงศพมาให้พวกเรา วันข้าง หน้าก็กล้ามาเอาชีวิตเรา ผมไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเด็ด ขาด”

“หยางเฉิน สาบาน รีบยกมือขวาขึ้น ว่าหลังจากนี้จะไม่มาหาเรื่องอีก” ฉุนเฟย

หยางเฉินพูดนิ่งๆ “ถ้าคำพูดของมึงเชื่อได้ หมูก็ปีนต้นไม่ได้ แล้ว วันนี้ จึงต้องตาย! ”

เห็นว่าหยางเฉินตั้งมั่นแบบนั้น ฉินซีก็เห็นด้านโกรธของหยาง เฉินเป็นครั้งแรก หยางเฉินในตอนนี้ ไม่เหมือนกับคนที่คอย คล้อยตามเมื่อก่อนเลย

“หยางเฉิน นี่คุณ….……

ฉันกำลังจะพูด แต่ถูกหยางเฉินห้ามไว้ “เสี่ยว คุณจะให้ผม ทำอะไร ผมก็รับปากหมดทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้ ผมรับปากไม่ได้ ถ้ามันไม่ตาย ผมไม่สบายใจ ก็คิดเสียว่าทำเพื่อคุณและลูกสาว ก็ ให้ผมตัดสินใจเองสักครั้งเถอะ”

ในตอนนี้ ฉินเฟยที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น มือขวาก็เอื้อมเข้าไปใน เสื้อ แล้วหยิบมีดสั้นเงาวับออกมา แล้วแทงไปทางฉินซี

เขารู้ตัวว่าตนเองฆ่าหยางเฉินไม่ไหว ก็ได้แต่เลือกเป็นตัวฉินซี

แทน