บทที่ 73 ภักดีต่อผม

ไม่นานหยางเวยและหวังเย็นจนก็มาถึงชั้นบนสุด

เมื่อเดินผ่านห้องประธาน หยางเลยมีความสงสัยเล็กน้อย จึง ถามเลขานุการที่เป็นผู้นำทาง : “เลขาเฉิน นี่ไม่ใช่ห้องทำงาน ของประธานลั่วหรือ?”

เลขาเฉินกล่าวด้วยเสียงราบเรียบ : “ประธานล้วกำลังรายงาน งานต่อประธานกรรมการบริหารอยู่ค่ะ

“ประธานกรรมการบริหาร?” หยางเวยสองตาเบิกกว้างขึ้น

ทันที

เดิมที่เขาต้องการมาพบเพื่อตามหาคนที่ล่วงเกินหวังเป็นศูน

แต่ไม่คิดว่าลั่วปิงจะอยู่ที่ห้องประธานกรรมการบริหาร

ในบริษัทสาขานี้ คนที่สามารถเรียกประธานกรรมการบริหาร ได้ มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือคนคนนั้นจากตระกูลอวี่เหวิน

ถ้าหากมาเพราะเจรจาเรื่องความร่วมมือ ต้องพบประธาน กรรมการบริหารของเยี่ยนเงินกรุ๊ป หยางเวยคงรู้สึกตื่นเต้นเป็น อย่างมาก แต่เขามาเพราะหาคนชดใช้ความผิด

เมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับสนามซูร่า ในใจหยางเวยเต็มไป ด้วยความกังวล จ้องเขม็งไปที่หวังเย็นจน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เลขาเงินเคาะประตูห้องประธานกรรมการบริหาร “เข้ามา!” เสียงลั่วปีงดังขึ้น

เลขาเฉินเปิดประตูเบาๆ “ท่านประธานกรรมการ ประธานว พวกเขามาแล้วค่ะ”

” คุณไปได้!” ลั่วปิงให้เลขาเดินออกไป

เมื่อหยางเวยและหวังเย่นจูนเข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่ง บนเก้าอี้ตำแหน่งประธานกรรมการบริหาร หยางเวยในตอนนี้ กำลังยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ แม้แต่ความสามารถในการนั่งก็ไม่มี

หัวใจของหยางเวยชักกระตุกอย่างรุนแรง เขาสามารถมาเปิด ตลาดที่เจียงโจวได้ และยังดำรงตำแหน่งเป็นประธาน นี่ก็พอแล้ว ที่แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาในตระกูลหยางไม่ธรรมดา และ ความสามารถต้องไม่ธรรมดาด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เห็นหยางเฉิน แม้จะตกใจมาก แต่เดาถึงตัวตนของ หยางเฉินได้ทันที เมื่อครู่เลขาเฉินพูดว่าประธานถั่วกำลังรายงาน งานกับประธานกรรมการบริหารอยู่ที่นี่มีเพียงลั่วปิงและหยาง เฉิน ประธานกรรมการเป็นใคร ต่อให้เป็นคนโง่ก็สามารถเดาได้

พอนึกถึงก่อนหน้านั้นที่เขากล้าเอาชนะภรรยาหยางเฉิน เขาก็ หวาดกลัวจนวิญญาณแทบลอยออกจากร่าง

“พี่ใหญ่ คนที่ล่วงเกินผมก็คือเด็กคนนี้ เห็นไหมผมไม่ได้ล่วง เกินคนใหญ่คนโตเลย!” หวังเย็นจนกลับไม่รับรู้ความหวาดกลัว ของหยางเวย ชี้นิ้วไปที่หยางเฉินแล้วพูด
“ป๋าน!”

ถ้าตอนนี้ยังไม่ชัดเจนอีกว่าหยางเงินเป็นใคร หยางเวยอง เป็นไอ้โง่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดหวังเช่นจนก็หวาดกลัวจนสั่นไปทั้ง ตัว แต่มือกลับยกขึ้นตบไปที่ใบหน้าหวังเป็นจูนอย่างแรง

“นายเป็นสุนัขตาบอดเหรอ? ถึงกล้าไปล่วงเกินคุณหยาง ฉัน จะฆ่านายให้ตาย” หยางเวยไม่ได้แสร้งแสดง แต่เขาจะลงมือ จริงๆ

ยกกำปั้นขึ้นชก พออกไปเจ็ดแปดดี ใบหน้าหวังเย็นจนก็เต็ม ไปด้วยเลือด ล้มลงบนพื้นดั่งสุนัขตาย และหยางเวยก็เตะเข้าไป อีกหลายที

จนถึงตอนนี้ หวังเป็นจูนก็ยังไม่เข้าใจว่าตนเองเพียงล่วงเกิน เขยคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมหยางเลยต้องทุบตีเขา

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงมอง เหตุการณ์นี้ด้วยสายตาเย็นชา

“คุณหยาง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่เจ้าขยะคนนี้ไปล่วงเกิน ท่าน เมื่อครูผู้นำตระกูลผมบอกไว้แล้วว่าถ้ามันทำให้คุณพอใจ ก็ สามารถฆ่าไอ้โง่คนนี้ได้เลย ไม่มีปัญหา” หยางเวยทุบตีหวังเป็น จูนเสร็จ ก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูด

หวังเป็นศูนยังไม่ตาย หลังจากได้ยินหยางเวยพูด ก็หวาดกลัว แทบตาย เพื่อทำให้หยางเฉินพอใจ ทางตระกูลถึงกับบอกว่าฆ่า เขาได้ไม่มีปัญหา
มุมปากหยางเงินยกขึ้นเบาๆ กลายเป็นเส้นโค้ง : “คุณรู้ เหตุผลที่เขามาล่วงเกินผมไหม?”

หยางเลยไม่ทราบ เขาส่ายหัว แต่ในใจกลับรู้สึกตึงเครียดไม่

ได้

“ในเมื่อไม่รู้ อย่างนั้นก็ถามให้ชัดเจน จากนั้นพวกเราค่อย มาคุยกันต่อ” ใบหน้าหยางเฉินปรากฏรอยยิ้มสดใส

ถึงแม้เขายิ้มอยู่ แต่ในสายตาของหยางเวย กลับดูน่าขนลุก

“เจ้าโง่ นายปิดบังอะไรฉันไว้? ถ้ากล้าโกหกฉันแม้แต่คำเดียว ฉันจะฆ่านายตอนนี้เลย” หยางเวยเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

หวังเย่นจนตกใจกายสั่นสะท้านกะทันหัน ไม่กล้าโกหกปกปิด สักนิด เขาบอกว่าเขาตามพัวพันฉันยี แม้กระทั่งคำพูดที่เขาพูด กับฉัน ล้วนพูดออกมาไม่ขาดไปแม้แต่คำเดียว

ร่างกายของหยางเวยสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ เขาเคย เจอฉันแล้ว และรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของภรรยาหยางเฉิน แต่ที่ เขาคิดไม่ถึงคือหวังเย็นจนคิดจะทอดทิ้งน้องสาวเขา

“ฉันจะฆ่านายไอ้โง่!” หยางเวยพุ่งไปทุบตีอย่างแรงด้วยความ

โกรธ

“พอได้แล้ว!”

ลัวปิงเห็นความอดทนไม่ไหวในดวงตาของหยางเฉิน จู่ๆ ตะโกนออกมาด้วยความโมโห : “จะฆ่าจะแกงกันก็กลับไปที่ เมือง โจวเฉิง อย่ามาทําให้ห้องท่านประธานกรรมการบริหารสกปรก”

หยางเวยลงมือได้โหดเหี้ยมของจริง ทุบตีหวังเป็นจุนจนแม้แต่

แม่ของเขาอาจจําเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ “คุณหยาง ประธานลั่ว ขอโทษจริงๆ ครับ เมื่อครู่ระงับความ โกรธไม่อยู่

เมื่อหยางเลยมองไปที่หยางเงินอีกครั้ง ในสายตาไม่มีความ โกรธเกลียดเลยสักนิด แต่กลับเต็มไปด้วยความเคารพ : “เพื่อ เป็นการชดใช้ ตระกูลหยางของผมยินดีที่จะมอบตลาดที่เปิด ทั้งหมด ในเจียงโจวให้กับบริษัทของคุณ และถอนตัวออกจาก เจียงโจว”

แม้จะไม่เต็มใจ แต่นี่เป็นคำสั่งที่ผู้นำตระกูลหยางสั่งลงมาด้วย ตนเอง เมื่อต้องทิ้งตลาดในเจียงโจวก็ต้องทิ้งไป

ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หยางเลยนำทีมประชาสัมพันธ์ของ ตระกูลหยางลงทุนลงแรงไปเป็นจำนวนมาก สามารถเปิดตลาด ได้แล้วส่วนหนึ่ง แม้จะยังอีกห่างไกลที่จะเปรียบเทียบกับองค์ชั้น นาในท้องถิ่น แต่ก็ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม

แต่วันนี้เพื่อที่จะชดใช้ความพยายามทั้งหมดกลับต้องสูญ เปล่า

“ตามหลักของผม ใครก็ตามที่กล้าท้าทายญาติของผม จะโดน ผมจดชื่อไว้ในบัญชีดำ แม้จะตายไปแล้ว

หยางเฉินจ้องมองหยางเวยด้วยใบหน้าที่เงียบสงบ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง : “พวกคุณสองคน คนหนึ่งกล้าเอาเปรียบภรรยา ผม คนหนึ่งกล้ามาพัวพันน้องสาวผม เดิมวางแผนไว้ว่าตอนพวก คุณเดินทางออกจากเลี้ยงโจวไปจะทำให้เกิดอุบัติเหตุ แล้วให้ พระเจ้าเก็บไป

ใบหน้าของหยางเวยชาวซีด เข้าใจว่าทำไมคุณถึงยอมสละ ตลาดของเจียงโจวทิ้งทันที และให้เขาเป็นคนมาชดใช้ ถ้าเมื่อครู เขาไม่มา เกรงว่าอีกไม่กี่วันเขากับหวังเป็นจูนคงได้ตายด้วย อุบัติเหตุไปแล้ว

“ในเมื่อคุณหยางบอกว่านี่เป็นความคิดเดิม แล้วตอนนี้ล่ะ ครับ? คุณหยางจะวางแผนว่าจะจัดการพวกเราอย่างไร?” ตอนนี้ หยางเวยใจเย็นลงไม่น้อย

หยางเฉินเหลือบมองหวังเย็นจนอย่างราบเรียบ หยางเวยรับรู้ ในทันที จึงขึ้น : “นายกลับเมืองโจวเจ๋งไปก่อน ไปชดใช้โทษ กับปู่ จะตายหรือเป็น ก็แล้วแต่โชคของนายแล้ว”

หวังเย็นจนไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว บรรยากาศที่ กดดันเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินคำพูดหยางเวย เขาก็รีบออกไป ทันที

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย : “ผมจะไม่จัดการตระกูลหยาง และจะช่วยพวกคุณเปิดตลาดที่เจียงโจวอย่างลับๆ แต่ผม ต้องการให้ตระกูลหยางภักดีต่อผม

หยางเวยดูตกตะลึง เดิมคิดว่าตระกูลหยางจะจบสิ้นทั้งหมด แล้วในเจียง โจว แต่ไม่คิดว่า ไม่เพียงแต่จะไม่จบสิ้น แต่กลับได้รับการสนับสนุนอีกด้วย

แต่ว่าความภักดีที่เขาพูดหมายความว่าอะไร?

“คุณหยางอยากให้ตระกูลหยางแสดงความจงรักภักดีต่อตระ กูลอวี่เหวิน?” ในใจหยางเวยดีใจมาก ตระกูลหยางเป็นเพียง ตระกูลเล็กๆ ตระกูลหนึ่งในเมือง โจวเฉิง หากได้พึ่งพาหนึ่งใน แปดตระกูลเย็นอย่างตระกูลอย่างตระกูลอวี่เหวิน เมืองโจวเฉิง ยังถือว่าเป็นอะไรอีก?

แต่หยางเฉินกลับส่ายหัว : “ความหมายของผมคือ ต้องการ ให้ตระกูลหยางภักดีต่อผมคนเดียว”