บทที่ 41 ขุนนางเงินปา

เนปาเปนชายชาติทหารที่ดีคนหนึ่ง ข้อมือหัก เจ็บจนเหงื่อผุด พรายเต็มหน้า แต่ก็ยังไม่ร้องออกมา สักแอะ

สง โป๋เหรินมองด้วยความเหลือเชื่อ เพื่อที่จะแก้แค้นหยางเฉิน เขาถึงขนาดยอมเสียเงินห้าล้าน เพื่อที่จะจ้างราชาหมัดประเทศ เชยมาลงมือ

แต่เขาคิดไม่ถึง น้องชายที่อยู่ข้างกายหยางเฉิน หมัดเดียวก็ สามารถจัดการหยางเฉินจนข้อมือหัก เป็นไปได้อย่างไร

เขาเตรียมทุกอย่างไว้ดิบดี เพื่อที่จะให้หยางเฉินได้เห็นกับตา ว่าภรรยาของเขาโดนคนผิวดาข่มทับอยู่บนตัวละครฉากสนุกยัง

ไม่ทันเริ่ม ทําไมถึงจบได้ไวขนาดนี้

หยางเฉินเดินไปหยุดข้างกายฉิน ตรวจดูหนึ่งรอบ แล้วเป็น ลมไป เขาจึงได้วางใจ อุ้มฉันขึ้นมา แล้วค่อยๆเดินจากไป

“หยุดยืนอยู่ตรงนั้นแหละ! “เมื่อเห็นหยางเฉินจะเดินจากไป สงโป๋เหรินจึงคารามอย่างโกรธเคือง

“แกรนหาที่ตายชัดๆ! “หม่าชาวลุกขึ้นแล้วไปลงมือกับคน ของสงโป๋เหริน

“หม่าชาว!! “หยางเฉินตะโกนหยุดยั้ง

สง โปเหรินเห็นสถานการณ์ จึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา แกก็เป็นแค่เขยสระของตระกูลเร่ร่อนก็แค่นั้น แม้ว่าข้างกายจะมีน้องชาย ที่ชำนาญการ วาทอยู่คนนึง แต่ก็ช่วยแก้ปัญหาอะไรให้แกไม่ได้ นักหรอก ฉันเป็นลูกคนโตของตระกูลสง เป็นผู้สืบทอดตระกูลสง คนต่อไป เอาแกให้ตาย ก็เหมือนกับเล่ม แก ไม่กล้าแตะ น หรอก!

“งั้นเหรอ”หยางเดินยิ้มเจิดจรัส ดูท่า แกภูมิใจในสถานภาพ ตัวเองมากสินะ แกว่า ถ้าฉันทำลายล้างตระกูลสง แกยังจะ ล่าพองแบบนี้อยู่ไหม”

ช้าๆ! น่าขัน! ตลกแห่งปี! แกคิดว่าตัวเองเป็นเทพที่ ทำลายตระกูลสงได้หรือไง ต่อให้เป็นตระกูลซูก็ยังไม่กล้าพูดคำ โตแบบนี้เลย! “สงโป๊ราวเหรินกับได้ยินเรื่องที่น่าขัน หัวเราะ เสียงดัง

หยางเฉินส่ายหน้าอ่อนใจ นายไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเอง ไปล่วงเกินใครที่ไหนเข้า ฉันรู้สึกเศร้าใจแทนนายจริงๆ!

สงโป๊เหงินได้ยินคำนี้ จึงยิ้มอย่างบ้าคลั่งยิ่งขึ้น

“แกคิดว่ามีน้องชายที่สู้เก่งอยู่ข้างๆ แล้วจะทำลายล้างตระกูล ลงได้แล้วงั้นเหรอ พื้นเพของแก ฉันรู้ชัดตั้งแต่แรกแล้ว แกก็เป็น แค่ทหารกระจอกคนนึงเท่านั้น แกคิดว่าตัวเองจะสูงส่งมาจาก ไหนเชียว”

หยางเฉินไม่อธิบายอะไร สีหน้าแสดงรอยยิ้มแปลกๆ หมุนตัว

เดินจากไป

“แกคิดว่า แค่วิธีการแค่นี้จริงๆเหรอ”
ลงโป๋เหรินแค่นยิ้ม ฉับพลันชักปืนออกมาจากเอว ปาก กระบอกเป็นสีดำ ไปทางหยางเฉิน

แววตาของหยางเฉินหมื่นลง เต็มที่เขาไม่ได้อยากจะทำให้ ตระกูลสงเป็นแบบนี้ แต่ลงโป๋เหรินเรื่องมาก ทำให้เขาโกรธยิ่ง

“ฉันยอมรับว่าประมาทแกเกินไป คิดไม่ถึงว่าน้องชายข้างตัว แกจะเก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่ฉันเชิญราชาหมัดมาจากประเทศเยอ ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้

เมื่อมีอาวุธ สงโป๋เหรินจึงสงบลงเยอะ แล้วยิ้มกลับมาอย่าง มั่นใจ ต่อให้จะสู้เก่งแค่ไหน แล้วไง แกคงไม่คิดว่า ระยะที่ใกล้ กันขนาดนี้ ฉันคงยังไม่โดนแกล้ง

หยางเฉินหรี่ตายิ้ม” แกพูดผิดไปแล้ว เขาไม่ใช่น้องชายฉัน แต่

เป็นพี่น้องฉันต่างหาก! แต่แกพูดถูกแกยิงฉันไม่โดนหรอก”

“อย่ามาพูดจาเหลวไหลกับฉันหน่อยเลย

สงโป๋เหรินระเบิดคำพูดออกมาอย่างเดือดดาล”ฉันให้ทาง เลือกแกสองทาง ทางที่หนึ่ง วางผู้หญิงคนนั้นลงซะ ฉันจะให้เป็น ปาทําลายเธอต่อหน้าแกเอง จากนั้นนั้นปล่อยแกไป ทางที่สอง ยิงแกทิ้ง!

ท่าทีเฉยเมยของหยางเฉิน กลับสร้างความกดดันให้แก่เขา สําหรับเขาแล้ว มันเป็นการหมิ่นเกียรติ

แม้ว่าเขาต้องการจะสังหารหยางเฉินเต็มประดา แต่ก็ไม่อยากให้หยางเงินตายไปง่ายๆ เขาจะต้องให้หยางเงินชดใช้หนีชีวิต ตายทั้งเป็น

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันให้แกสองทางเลือก ทางทีหนึ่ง แก รางปืนลง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทางที่สอง แกลั่นไกปืน แต่

ว่าถ้าแกฆ่าฉันไม่ตาย แกจะต้องคอยดูตระกูลสงตกต่ำ

“บ้าระห่ำ! บ้าระห่ำสิ้นดี! “สงโปเหรินโกรธขีดสุด ต่อหน้า คนนอก เขาไม่เคยเสียกิริยาเช่นนี้

เขาขยับนิ้วชี้ ในช่วงที่กำลังจะกดปุ่ม ไหล่เขาสั่นเทา

“เนปา! ”

สงโป๊เหรินหน้าตะลึง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เป็นปาซักมีดสั้น แหลมคมออกมา ไปที่คอหอยของเขา

ในจังหวะนี หยางเฉินกับหม่าชาวเองก็คาดไม่ถึง

“แกทําอะไร”สงโป๊หน้าบิดเบี้ยว

“แกฆ่าเขา พอเหนี่ยวไกปืน ฉันจะฝังไปพร้อมแกเอง แต่ฉันคิด แค่มีชีวิตอยู่! “เชินปาพูดภาษาจีนแมนดารินอย่างชัดเจน

แกบ้าไปแล้ว!”

สงโป๋เหรินเดือดดาล รู้สึกเป็นปากำลังหยามเกียรติตัวเอง ตะคอก ใกล้ขนาดนี้ ทำไมถึงฆ่าเขาไม่ได้

เนปาสีหน้าราบเรียบ ออร่าในตัวเขาแกร่งมาก ต่อให้เป็น อาจารย์ฉัน ก็ไม่แข็งขนาดนี้ เพียงแค่แกลั่นไกปืน เขาก็จะพุ่งเข้ามาฆ่าแกโดยไม่ลังเหมือนกัน ฉันเป็นนักล่ามาตรฐาน อาจจะ โดนเขา เปิดปากใต้

แกเป็นบ้าหรือไงกัน เขาต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหน จะหลบ กระสุนไปได้ไงกัน” ลงไปตำรามขึ้นมาอย่างเดือดดาล เป็นเพราะ เกิดอารมณ์ขึ้น ลำตัวจึงสั่นเทา ลำคอที่ถูกมีดสั้น มีเลือดสดไหล

“ความแข็งแกร่งของพวกเขา แกไม่มีวันเข้าใจ วางปืนลง ซะ! “เซินปาพูดเสียงเรียบ

หยางเฉินมองเงินปาอย่างออกรสออกชาติ ข้อมือหัก แต่ก็ไม่ ได้ส่งเสียง ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ลงมือ แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงพระ กําลัง แข็งกล้าของตัวเอง น่าสนใจมาก

“เชินปา ขอแค่แกวางมีดสั้นลง รอให้ฉันฆ่าพวกมันก่อน ฉัน ให้แกสิบล้าน! “สงโป๋เหรินสัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ของเนปา จึงลองเอาเงินฟาดหัว

แต่เขาประเมินเนปาตาไป เห็นแต่เป็นปาสายหน้า ต่อให้ โยนมาให้พันล้าน ก็ไม่เอา ฉันไม่ใช่เอาเงินมาแต่ไม่มีชีวิตได้

“แกไม่กลัวหรือไง ถ้าพวกเขาจากไป ตระกูลสงก็ไม่ปล่อยแก ไว้แน่” สงโป๊เหรินสีหน้าคุกคาม

เซ๊นปาราวกับถูกข่มขู่สําเร็จ สีหน้าแสดงความยุดยื้อ แต่พอ เขาเห็นหยางเงินตีหน้าเล่นละคร แววตาก็เป็นประกายแน่วแน่
“ในเมื่อจะไม่ปราณีกัน ก็อย่าโทษว่าฉันไม่เมตตา ให้แก่ ตายไปแล้ว ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเป็นคนแก เนปาได้ โอกาสผ่า พอสิ้นเสียง มีดสั้นในมือก็ขยับ

เมื่อสัมผัสได้ว่าสําคอมีบาดแผล ลงโป๋เหริน รีบ ราม น”ฉันฟังปก! ”

“จ๊ก!

เสียงกังวานดังขึ้น มีดสั้นในมือเซนปากระดอนออกด้วยขวด เหล้าขวดหนึ่ง

ในขณะเดียวกัน ปืนในมือของสงโป๋เหรินก็ไปอยู่ในมือของ หม่าชาว

ทั้งหมดนี้จบลงในชั่วพริบตา ลงไปเหรินรู้สึกได้ถึงความเจ็บ ของมีดสั้นที่ปักอยู่ตรงคอ ขอแค่มีตปักลึกลงอีกนิด เขาก็จะตาย ได้ ต่อไปเป็นแบบนี้ก็เถอะ บาดแผลตรงคอ ก็ยังคงมีเลือดไหล เป็นปาเองก็ตระหนกไม่น้อย เมื่อครู่มีดสั้นของตนราวกับโดน

อะไรกระดอนไป เขาเองไม่ได้รู้สึกแม้แต่น้อย

ยังมีปืนที่อยู่ในมือสงโป๋เหรินอีก ไปอยู่ในมือหม่าชาวใต้ อย่างไร เขาเองก็ตกใจไม่น้อย

เนปาเหงื่อออกท่วมตัว เมื่อเห็นสีหน้าที่รักสนุก และยิ้มมา ทางตนเองของหยางเฉิน เขายิ่งตระหนก เขาไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถ้าผู้ชายคนนี้ต้องการชีวิตเขา ง่ายปานพลิกฝ่ามือ

“เพราะอะไร” จู่ๆหยางเฉินถามขึ้น เห็นได้ชัดว่าถามเป็นป่า
เชินปาถึงได้สติ น รีบก้าวถอยหลัง ก้มหน้าลง ฉันแค่ ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อ! ”

ตกลง เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ ในวันนี้ หวังว่าแกจะลืมสิ้น ไม่งั้น ฉัน ไม่ว่าไรถ้าแกจะลืม! “แม้ว่าหยางเงินจะยิ้ม แต่เป็นปากลับ สัมผัสได้ถึงความกดดัน

สิงโปเหรินอาจะไม่เข้าใจ แต่เป็นปานั้นไม่เหมือนกัน เขาเอง เป็นคนเข้มแข็งอยู่แล้ว รู้ถึงสถานการณ์ที่

วันนี้หยางเดินออกจากชายแดนเหนือ นอกจากพี่น้องจาก ชายแดนเหนือแล้ว กับพวกข้าราชการจากจิ๋วโจว ก็ไม่มีใครรู้อีก ถ้าข่าวเขาถูกปล่อยออกที่เจียงโจว ไม่เพียงแต่คนรอบตัวเขาจะ อันตราย ชายแดนเหนือก็จะยุ่งยากไปด้วย

ผู้กล้าระดับเขา คนเดียวก็ต้านกองทัพได้เป็นหมื่น สําหรับ ประเทศอริแล้ว ล้วนเป็นการคุกคามครั้งใหญ่ อยากจะฆ่าเขามี นับไม่ถ้วน

“โครม! ”

จู่ๆเป็นปาคุกเข่าลง เงยหน้า เสียงแข็ง ผมจะลืมทุกอย่าง แต่ ผมขอติดตามท่าน!