ดึกป่านนี้แล้ว ใครยังโทรมาหาเธออีก

คงไม่ใช่ พวกน้ำผึ้งมั้ง? พิงกี้หยิบโทรศัพท์ขึ้น มาอย่างหงุดหงิด

พอหยิบขึ้นมาดูเป็นเจ้าของร้านอาหารที่เคย

ร่วมงาน

“ เถ้าแก่เนี้ยะ โทรหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า

คะ?”

พิงกี้นึกว่า พบปัญหาหลังการทำงาน เลยถาม

อย่างมีมารยาท

“ คราวที่แล้วไม่ใช่ว่าจะแนะนำงานให้เธอหรือ?

พอดีเพื่อนฉันที่เปิดบาร์แวะมาเที่ยวที่ร้าน

เห็นภาพวาดของเธอแล้วบอกว่าชอบมาก

เลยมาให้ฉันถามเธอสนใจอยากจะเปลี่ยนลุก ใหม่ให้บาร์เขาไหม?

“ สนใจสิคะ! ” พริบตาเดียวพิงกี้ตาสว่างเลย
“เถ้าแก่เนียะ ช่วงนี้ฉันมีเวลาว่าง พรุ่งนี้ก็ สามารถไปรายงานตัวได้เลยค่ะ ”

“ ดี งั้นก็เอาตามนี้เลยนะ ฉันเอาเบอร์เพื่อนฉัน

ให้เธอ

พวกเธอติดต่อคุยกันเองนะ ”

ขอบคุณมากเลยนะคะเถ้าแก่เนี้ยะ กลับมา ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณนะ

‘ ไม่ต้องๆ ตอนนี้เธอลำบากเรื่องเงินอยู่ ไม่

ต้องลำบากเลี้ยงฉันหรอก ”

เถ้าแก่เนี้ยะอดขำไม่ได้ “ ฉันจำได้เธอทำงาน

ฝีมือเป็นด้วย

ฉันยังอยากให้เธอออกแบบผ้าคาดโต๊ะและผ้าปู

โต๊ะแหน่ะ

ถึงเวลาเธอคิดราคาพิเศษให้ฉันหน่อยก็พอแล้ว

นี่ก็เป็นอีกบิลนึง พิงกี้ต้องรับปากอยู่แล้ว
รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งสวยขึ้นไปอีก

“ เถ้าแก่เนี้ยะเป็นคนหางานให้ฉัน ฉันต้องลด ราคาให้คุณอยู่แล้วค่ะ

“ งั้นฉันก็จะรองานออกแบบของเธอนะ “เถ้า แก่เนี้ยะก็หัวเราะอย่างสะใจ

“ ฉันชื่อพิมพ์ อายุเยอะกว่าเธอ เธอไม่ต้อง เรียกฉันเถ้าแก่เนี้ยะ

ต่อไปเรียกฉันพี่พิมพ์เถอะ

“ ได้ค่ะ พี่พิมพ์ ” พอวางสาย เธอหายใจออก แรงๆเฮือกนึง

เหมือนระบายความหงุดหงิดและทุกข์ใจออก

ใบหน้าที่ขาวใสยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย ในเมื่อ บิลใหม่นี้คืองานในบาร์

เวลาทํางานคือกลางคืน

พอดีเลยถ้าไปตอนนี้ก็สามารถเริ่มทำงานเลยก็ไม่เลวนะ…. แฮ่ะๆ

ถ้าสามารถเซ็นต์สัญญาฉบับนี้ได้ราบรื่นนะ

พิงกี้มีความหวังแบบนี้ เธอโทรศัพท์ออก ฝั่งนู้น

เป็นเสียงชายหนุ่มคนนึง

พิงกี้คุยกับเธอไปสักพัก ยังถือว่าคุยกันถูกคอ

เธอเลยตัดสินใจจะไปดูสถานการณ์ที่บาร์

อยู่

โดยตรงหน่อย

—–ผ่านไปครึ่งชั่วโมง พิงกี้ยืนอยู่หน้า

ประตูร้านบาร์ชื่อ “วิกตอเรีย

แสงไฟหลากหลายสีระยิบระยับเดี๋ยวสว่าง

เดี๋ยวมืด

เสียงดนตรีที่ดังและสั่นสะเทือนเหมือนจะ ระเบิดให้หลังคาแตก

พิงกี้ลากกระเป๋าและเดินผ่านเวทีไป เธอถาม ทางบาร์เทนเดอร์คนนึงเสร็จ
จากนั้นก็เดินขึ้นไปถึงที่หน้าประตูออฟฟิศชั้น

ก๊อกๆๆ ” เธอเคาะประตู

“ เข้ามา ” เสียงของผู้ชายเป็นเสียงเดียวกันกับ

ในโทรศัพท์

พิงกี้ผลักประตูเข้าไป

ทั้งห้องมีแต่กลิ่นควันบุหรี่ ทันใดนั้นด้วย จิตใต้สำนึกเธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ ขอโทษด้วย ฉันเป็นคนสูบบุหรี่จัดไปหน่อย

ท่ามกลางควันบุหรี่

ผู้ชายที่รูปร่างสูงเดินมาตรงหน้าพิงกี้ และยื่น

มือทักทาย

“ สวัสดีครับ ผมชื่อดุสิตครับ

“ สวัสดีค่ะ ” พิงกี้ยื่นมือออก

ฉันชื่อพิงกี้ค่ะ ”

สอง
“ อืม….

” ดุสิตติดนิสัยหยิบบุหรี่ขึ้นมามวนนึง

เมื่อกี้เธอเดินผ่านร้านมา รู้สึกเป็นไงบ้าง มี ความคิดอะไรหรือเปล่า?

“ ตอนที่ฉันมาสำรวจดูระแวกร้านมาครู่นึง

สังเกตุเห็นที่นี่ไม่เพียงแต่มีมหาวิทยาลัยสอง แห่ง ยังมีโซนที่ค่อนข้างไฮคลาส

ตามหลักแล้วที่นี่ถือว่าทำเลดีทำมาค้าขายน่า

แต่ดูจากสถานการณ์คืนนี้แล้ว ผู้คนที่เข้าออก

จะรุ่ง

บาร์ไม่ ถือว่าเยอะเท่าไหร่

ฉันรู้สึกในนี้ต้องมีปัญหาที่เราไม่ได้คำนึงถึงค่ะ

* อ้อหรอ? เธอคิดว่าปัญหาเกิดจากที่ไหน

หล่ะ? »

ดุสิตถือบุหรี่มวนนึงเล่นอยู่ในมือ แต่ไม่ได้จุด

ไฟ
ฟัง มองเขาแล้วยืมอ่อนๆ

“ส่วนตัวฉันคิดว่า

โซนนี้อาจจะเหมาะกับการทำบาร์นั่งเล่น ชิวๆ มากกว่านะคะ ”

เธอบอกความคิดเห็นตัวเองออกมา ดวงตาคู่ งามมองไปที่ดุสิต

“ ดูท่าคุณดุสิตแล้ว บาร์แห่งนี้คงจะเป็นแค่ ธุรกิจเล่นๆของคุณ

– ให้ฉันบริหาร ถ้าคุณเชื่อใจฉันหรือว่าใจกล้าที่จะพนันดูหล่ะก็ ไม่ลองให้ฉันบริหารดู

“อื้ม? ”ดุสิตยักคิ้ว คิดไม่ถึงว่าพิงกี้จะพูดแบบนี้

“ ฉันขอใจกล้าที่จะเสนอตัวเองค่ะ ”

“ ดี ” ดุสิตเห็นด้วย เขาจุดบุหรี่ในมือขึ้นมา และสูบลึกๆไปคำนึง

งั้นที่นี่ ก็มอบให้เธอดูแลแล้วนะ ฉันไปก่อน

ห้า? ” พิงกี้ถูกความชิวๆของเขาทำจนอึ้งแล้วสัญญาหล่ะ? ”

จะทำเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ต้องมีสัญญาถึงจะน่า เชื่อถือได้ มากกว่าไหม?

” ไม่มีปัญหา! “ดุสิตแสนีปนิ้วทีนึง และตะโกน ออกไปข้างนอก

” วันชัย เข้ามาหน่อยซิ ! ”

พิงกี้ “.

ไม่นานผู้ชายหัวล้านสีหน้าดุร้ายก็เดินเข้ามา

เดินไปที่ตรงหน้าของดุสิตอย่างเคารพ “ คุณ ดุสิตมีอะไรรับสั่งครับ

ดุสิตเสยผมแล้วพูดอย่างขี้เกียจ “ ฉันไม่มี

เวลา

นายช่วยฉันเซ็นต์สัญญากับคุณพิงกี้หน่อย เอา ตามใจชอบเลย ”

“รับทราบครับ
พิงกี “

ตั้งแต่เริ่มคุยกันจนเซ็นต์สัญญาเสร็จ

พิงกี้มองดูสัญญาในมือแล้วยังรู้สึกไม่อยากเชื่อ

ไม่อยากเชื่อ……เธอก็ได้เงินทุนมาสองล้านมา

แบบง่ายๆเลย

เธอสามารถใช้ความคิดทั้งหมดของเธอทำบาร์

นี้ให้สำเร็จ

มีสิทธิ์ตัดสินใจและมีอิสระอย่างร้อย

เปอร์เซ็นต์?

เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?! พิงกี้โจมปักอยู่ใน

ความสงสัย

เธอหยิกตัวเองแรงๆไปทีนึง จากนั้นก็เจ็บจน

ร้องโอ้ยออกมา

“ เอ่อ…” วันชัยผลักประตูเข้ามาเห็นภาพนี้

พอดี เขาอดยิ้มไม่ได้

คุณพิงกี้ครับ คุณดุสิตให้ผมบอกคุณว่าถ้าคุณไม่มีที่พัก

สามารถพักที่ออฟฟิศนี้ชั่วคราวได้ครับ….ถ้า คุณไม่รังเกียจนะครับ ”

ยังมีเรื่องดีแบบนี้ด้วยหรือ?

“ ไม่รังเกียจค่ะๆ ” พิงกี้สายมือ แต่เธอกอด

ถามไม่ได้

* คุณดุสิตรู้ว่าฉันไม่มีที่พักหรือคะ? ”

วันชัยชี้ไปที่กระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ที่อยู่มุม

“ อ๋อ…” พิงกี้เข้าใจแล้ว ที่นี้ยิ่งเพอร์เฟคเลย!

ไม่เพียงได้งานอย่างใหม่มาชิ้นนึง แถมยัง จัดการปัญหาเรื่องที่พักได้แล้วด้วย !

เปิดหน้าต่างให้กลิ่นควันบุหรี่ลอยออกไป พิงกี้ ถูกสายลมอุ่นๆพัดเป่าอยู่

เธอเสยเส้นผมที่นิ่มนวลไปข้างหู ในใจรู้สึกมี

ความหวังขึ้นมาอีก

ห้อง
ไม่ว่าชีวิตจะทําให้เธอตกลงที่ต่ำแค่ไหน เธอก็ สามารถลุกขึ้นมาได้

และจะยิ่งอยู่ยิ่งสูง! ——- ดุสิตออกจากร้านบาร์

เขาหรี่ตามองดูท้องฟ้าที่ถูกแสงส่องจนสว่าง

เส้นผมบนหน้าผากบังสายตาที่เยาะเย้ยเบาๆ

ของเขา

แต่กลิ่นไอของความเหงาบนตัวเขากลับบังยังไง

ก็ยังไม่มิด

เดินไปข้างหน้า เขาก็พบเจอกับเงาที่สูงใหญ่

ยืนอยู่ข้างรถตัวเอง

เหมือนตั้งใจรอเขาอยู่ เขาเดินไปที่ข้างรถอย่าง ไว และหัวเราะใส่คนที่รอทีนึง

“ ทำไม กลัวฉันทำเรื่องที่นายสั่งมาไม่ดีรึไง ถึง ได้ตั้งใจมารอฉันอยู่ที่นี่?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ