บทที่495ะตัดขาด

หลังจากรู้ข่าวของต้นข้าว น้ำหวานก็เงียบมา

ตลอดทาง

เธอรู้ว่าสภาพของตัวเองในตอนนี้ดูผิดสังเกต แต่ เธอไม่สามารถควบคุมความโกรธที่อยู่ในใจได้เลย ไม่ ว่านายเปาที่เคยทำร้ายเธอ หรือว่าพี่ใหญ่ที่ทำร้ายต้น ข้าว

มือที่กำไว้แน่นของเธอไม่เคยคลายออกเลย มีแต่ ความเจ็บปวดที่เล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือถึงจะสามารถดึงส ติเธอกลับมา ทําให้เธอไม่ถึงขั้นแสดงอากัปกิริยาที่บ้า คลั่งออกมา

แต่ว่า ก็ทนไม่ได้อยู่ดี

“พายุ รบกวนนายช่วยจอดลงที่ข้างๆหน่อย” เธอ พูดเบาๆ

“ทำไมครับ?” ตลอดทางพายุไม่กล้าพูดอะไรเลย นาทีนี้น้ำหวานเปิดปากพูด เขารีบถามว่า “คุณอารมณ์ ไม่ดี เลยอยากลงไปเดินเล่นเหรอครับ?”

“ไม่ใช่ ฉันจะไปนั่งที่ด้านหลัง”

น้ำตาใกล้จะไหลลงมาแล้ว น้ำหวานไม่อยากเสีย มารยาทต่อหน้าคนอื่น
พายุเพิ่งจอดรถ น้ำหวานที่ปลดเข็มขัดนิรภัยรอไว้ ตั้งนานได้พุ่งลงไปจากรถ ยืนหายใจลึกๆอยู่ด้านนอก ไปครู่หนึ่ง เงยหน้ามองฟ้าเพื่อกลั้นน้ำตาให้กลับไปใน เบ้าตาใหม่ ทีนี้ถึงได้เปิดประตูเบาะนั่งหลังและนั่งเข้ามา นั่งในรถ

พายุสังเกตเห็นเบ้าตาของเธอแดงเล็กน้อย ก็ไม่รู้ ทำไมในใจถึงรู้สึกอัดอั้น อยากพูดล้อเล่นคลี่คลาย บรรยากาศสักหน่อย “ตอนนี้ฝุ่นPM2.5รุนแรงเกิน คุณ คงไม่ใช่ถูกฝุ่นเข้าตามั้ง?”

“อืม…..ใช่” น้ำหวานตอบมั่วๆไปคำหนึ่ง จากนั้น ก็หันไปมองนอกกระจกรถ

สีหน้าเหมือนไม่อยากพูดเยอะ

เธอนั่งอยู่ที่เบาะนั่งหลัง พายุเห็นสีหน้าเธอไม่ชัด ก็ ไม่กล้าพูดต่อ ได้แต่ขับรถต่อ

มาถึงหน้าสถานกักกัน น้ำหวานลงจากรถ

พายุขับรถไปหาที่จอดรถ น้ำหวานพูดทักทายกับ พายุ กะว่าจะเข้าไปก่อน

เควินได้บอกกับเจ้าหน้าที่ในสถานกักกันไว้เรียบร้อย หลังจากนําหวานแจ้งชื่อ ก็มีเจ้าหน้าที่พาเธอ ไปพบดุสิต

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน พอน้ำหวานเจอดุสิตอีกที ถึง แม้ระหว่างเธอกับเขาจะมีความเกี่ยวข้องกันทางความ สัมพันธ์มากแค่ไหน เธอก็มีความรู้สึกเหมือนใกล้จะไม่รู้ จักผู้ชายคนนี้แล้ว

ก็ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของเขาไม่ได้ซักมากี่วันแล้ว หนวด เคราเต็มหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดง ใบหน้าที่ อิดโรยแฝงด้วยความเย็นชาและด้านชา เหมือนขัดแย้ง กับโลกทั้งใบ

ความหล่อเหลาดูดีของเมื่อก่อน นาทีนี้ได้กลายมา เป็นความอิดโรยและหม่นหมอง

เผชิญหน้ากับดุสิตที่เป็นแบบนี้ น้ำหวานรู้สึกพูดคำ ว่า“ช่วงนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?” ไม่ออกเลยด้วยซ้ำ มัน ฟังดูประชดประชันเกินและเป็นการถามไถ่ที่ไม่ใช้ใจ เลย

สบายดีหรือไม่ นี่ยังดูไม่ออกหรือยังไง?

แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีทางสบาย

ก่อนจะเจอหน้า น้ำหวานคิดอยู่ในใจว่ามีเรื่อง มากมายที่จะพด เคยฝึกซ้อมแสดงถึงภาพเหตุการณ์ต่างๆที่จะเกิดขึ้น แต่พอมาถึงนาทีนี้จริงๆ ระหว่างทั้ง สองเหลือแค่จ้องหน้ากันแต่ไม่รู้จะพูดอะไร

เขาอยู่ในคุก เธออยู่ด้านนอก

บางที วันนี้เธออาจจะไม่ควรมาด้วยซ้ำ

น้ำหวานหลุบตากลืนเสียงถอนหายใจไว้ เธอลุก ขึ้นมาจากเก้าอี้จะเดินจากไป พอเดินไปสองก้าว ด้าน หลังเธอกลับมีเสียงแหบแห้งและเหนื่อยล้าของผู้ชาย ดังขึ้น “กว่าจะมาเที่ยวหนึ่งไม่ใช่ง่ายๆ ไม่พูดสักคำก็จะ ไปเลยเหรอ?”

น้ำหวานหันไปมองดุสิตที่อยู่ด้านหลัง คิดๆแล้วก็ กลับมานั่งลงใหม่ “ตอนนี้สถานการณ์คุณเป็นยังไงบ้าง คะ?”

“ผมสิที่อยากถามคุณมากกว่า คุณเป็นห่วงผม หรือกลัวว่าผมจะไม่ทันระวังแล้วหลุดปากพูดอะไรออก มา แล้วดึงคุณเข้ามาติดคุกด้วย?” ดุสิตจ้องเธอด้วย สายตาเหน็บแนม สีหน้าโกรธแค้นมาก

“เป็นห่วงคุณ แต่ก็รู้สึกเรื่องในโลกมนุษย์ไม่มี อะไรที่แน่นอนจริงๆเลย” น้ำหวานไม่มีอะไรต้องปิดบัง เธอพูดตรงๆ “ตอนที่อยู่กับคุณ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่า เราจะมีวันนี้”
“ตอนที่อยู่กับผม ผมเป็นคุณชายของตระกูลภักดี วัฒนากุล ตอนนี้กลับกลายเป็นนักโทษ ดังนั้นจิตใจคุณ ถึงเสียสมดุลใช่มั้ย?” ดุสิตหัวเราะอย่างประชดประชัน “ไม่เคยคิดนี่คงไม่ใช่แล้วมั้ง? ถ้าไม่ใช่ว่าคุณเคยคิดไว้ ตั้งนานแล้ว แล้วจะเลิกกับผมได้ยังไง?

“คุณคิดว่าที่ฉันเลิกกับคุณ เพราะคุณจะต้องติด คุกงั้นเหรอ?”

“หรือไม่ใช่?” ดุสิตย้อมถามด้วยเสียงเย็นชา

(( ” น้ำหวานมองดูตาของเขาอย่างจริงจัง ดูไปสักพัก เธอหัวเราะเสียงเบา “ดุสิต ถ้าคุณคิดแบบ นี้จริงๆ งั้นแสดงว่าในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกันมานาน ขนาดนี้ คุณรู้จักฉันน้อยไปจริงๆ

“ในเมื่อคุณไม่ยอมรับว่าที่คุณเลิกกับผม เพราะ รู้ว่าผมจะต้องติดคุก แล้วเพราะอะไร? หรือคุณคิด เหมือนพิงกี้ คิดว่าผมจะฟังคำพูดของพ่อแม่ผมแล้วใส่ ร้ายป้ายสีคุณ ดังนั้นคุณก็เลยจะแยกทางกับผม? น้ำ หวาน อยู่ในใจคุณ ผมมันเลวขนาดนั้นเลยหรอ?”

“นี่คุณไม่เข้าใจจริงๆหรอคะ?” น้ำหวานทนเก็บ อารมณ์ไว้นาน ถูกท่าทีที่แฝงด้วยการประชดประชัน ของดุสิตกระตุ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดนาทีนี้ก็ทนไม่ ไหวจนระเบิดอออกมา “ไม่ใช่เพราะสาเหตุพวกนี้ และ ไม่ใช่เพราะสาเหตุอื่น แต่เพราะตัวคุณเองนั่นแหละ!”
“ดุสิต!” น้ำหวานพูดขัดจังหวะเขา “คุณลองคิดดู ซิ เราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ฉันเคยหวังเงินทองจาก คุณมั้ย เควหวังอยากได้อะไรจากตระกูลของคุณมั้ย? ไม่มีเลย! หนึ่งเดียวที่ฉันรักคือตัวคุณ แต่คุณทำให้ฉัน ผิดหวัง คุณยังจะให้ฉันเดินต่อไปกับคุณยังไง?”

“น้ำหวาน คุณอย่ามาหาข้ออ้างที่ฟังดูสวยหรูต่อ หน้าผมหน่อยเลย!” ดุสิตก็โกรธกริ้วขึ้นมาอย่างผิด ปกติ ดวงตาแดงก่ำจนทำให้คนเกิดความหวาดกลัวขึ้น มา “ผมทำให้คุณผิดหวังอะไร? คุณถูกข่มขืนผมยังไม่ ถือสาเลย คุณยังจะให้ผมทำยังไงอีก ผมยังจะต้อง ทำยังไงอีก ถึงจะทำให้คุณรักผมอย่างสุดจิตสุดใจ?! คุณจะเปลี่ยนใจก็ไม่ต้องหาข้ออ้างมากมายก็ได้ ไม่งั้น จะเห็นได้ชัดว่าคุณมันเสแสร้งเกินไป!”

“เหอะ……”

น้ำหวานหัวเราะเสียงต่ำ หายใจออกมายาวๆที่หนึ่ง

ดูเถอะ

นี่ก็คือสาเหตุที่พวกเขาต้องแยกจากกัน และอย่า ทรมานซึ่งกันและกัน

เธอถูกคนรังแก แต่เขาล่ะ กลับรู้สึกว่าตัวเองกล้ำกลืนความอัปยศอดสูเพื่อที่จะดำเนินการให้ภารกิจ ที่หนักอึ้งนั้นสำเร็จอย่างไรอย่างนั้น ใจกว้างไม่ถือสา เรื่องที่เธอถูกข่มขืน เขาคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก

เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่สะอาดเขายังยอมเอา นี่ก็คือ การเสียสละที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา เธอจะไม่รู้จักผิด ชอบชั่วดีอีกไม่ได้อีก

นี่ก็คือสาเหตุที่เธอหมดหนทางที่จะรัก และจำเป็น ต้องจากไป

ถ้าขืนยังอยู่ต่อไป เธอต้องขาดอากาศหายใจตาย แน่นอน

“วันนี้ฉันคงจะมาผิดแล้ว ” น้ำหวานลุกขึ้นอีกครั้ง “ดุสิต ฉันก็แค่อยากจะมาบอกคุณว่า ใช่ เรื่องที่ฉันถูก ข่มขืนคือความจริง แต่ฉันไม่ต้องการให้คุณมาสงสาร ฉัน ฉันก็สามารถหาความสุขของฉันเจอเองได้”

“คุณมีผู้ชายแล้ว?” ดุสิตจ้องมองด้วยความโกรธ เหมือนสัตว์ดุร้ายที่จะกินคน “เตชิตใช่มั้ย เป็นมันใช่ มั้ย?”

“ฉันไม่มีผู้ชาย และนี่ก็ไม่สำคัญด้วย ไม่ว่าคุณจะ เชื่อหรือไม่ ฉันเชื่อว่าตัวฉันเองก็สามารถให้ความสุขกับ ตัวเองได้”
น้ำตาไหลรินลงมา น้ำหวานกลับหัวเราะ หัวเราะได้ทรมานมาก แต่ก็มีความสุขมาก

ก่อนหน้านั้น เรื่องของต้นข้าวเหมือนก้อนหินใหญ่ ก้อนหนึ่งทับอยู่ที่ตรงอกของเธอ เธอรู้สึกใกล้จะขาด อากาศหายใจ เจตนาร้ายที่แทบอยากจะทำลายโลก ทั้งใบหมักบ่มอยู่ในใจ เธอถึงขั้นแทบอยากจะพุ่งกลับ ไปที่หมู่บ้านB เอาปืนยิงนายเปาให้ตายๆไปเลย และ ทรมานพี่ใหญ่ที่ยิ่งกว่าสัตว์เดียรัจฉานให้ตายๆไปซะ!

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างต่างก็สงบนิ่งแล้ว

การเจอหน้าของวันนี้เหมือนเป็นเครื่องหมายหยุด อย่างสิ้นเชิง แยกเธอกับเขาออกจากกัน ต่อไปพวกเขา ต่างคนต่างไป ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป