บทที่ 17: ผู้ชายสองคนมาด้วยกัน

พิงกี้หันไปมอง ลิสาใส่ชุดแซกยาวสีขาวยืนห่างเธอ

สองเมตร

มือข้างนึงถือกระเป๋าชาแนลไว้ มืออีกข้างควงแขนข

องเควินไว้

ใบหน้าที่งดงามเหมือนเต็มไปด้วยความตะลึง เหมือนกับว่าพิงกี้ไม่ควรโผล่มาที่นี่

เธอสะกดรอยตามพวกพี่หรือ? ” ลิสาถาม

“ฉันว่างมากใช่ไหม ที่มาสะกดรอยตามดาราปลาย

แถวอย่างเธอ เธอคู่ควรหรือ?”

เธอขี้เกียจปั้นหน้าปั้นตา เธอแค่ทั้งคำพูดที่เย็นชา

แม้แต่ใบหน้าที่เงียบสงบเหมือนน้ำของเควินเธอก็ไม่

เหลียวมอง

จากนั้นก็เดินผ่านทั้งสองและก้าวเดินจากไป

* สาวิกา..เธอ หยุดเดี๋ยวนี้ ! ” ลิซ่าโมโหจนตัวเริ่ม

เธออยู่ในวงการบันเทิงมีตระกูลดำรงกล ให้การ
สนบสนุนเธอ

เธอย่อมไม่ใช่แค่ดาราปลายแถวอย่างแน่นอน แต่ว่า เธอก็ไม่ถือว่ามีชื่อเสียง

เธอดูเหมือนอ่อนแอ แต่ทุกเรื่องจะเอาชนะ เธอทำ อะไรก็อยากเอาชนะพิงกี้

อยากเหยียบพิงกี้ให้จมดิน ตอนนี้ถูกพิงกี้เหน็บแนม แบบนี้เธอใจไม่ดีเลย

เธอฉวยโอกาศมองไปที่เควิน

* เควิน ลิสาแย่มากเลยใช่ไหมคะ ? แต่ว่างานแสดง

เป็นอาชีพที่ลิสารักที่สุด

ลิสาก็พยายามที่สุดแล้ว…ลิสาก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ค่ะ..))

เธอไม่มีวิธี แต่เควินมี ! ถ้าเควินยอมสนับสนุนเธอ

ถึงแม้แค่พูดทักทายกับผู้กำกับที่มีชื่อเสียงไม่กี่คน อนาคตดาวในวงการของเธอก็จะก้าวไกลขึ้นเยอะ

ลิสาแอบคิดในใจ เธอจะต้องคว้าโอกาศไว้ พิงกี้เหยียดหยามเธอ

เธอก็จะหลอกใช้พิงกี้ให้ได้มาทุกสิ่ง! แต่ว่า เควิน

ไม่เปิดปากพูดอะไรเลย

ดวงตาที่คมลึกของเขาจ้องมองที่แผ่นหลังของพิงกี้

แววตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้

เรื่องนี้ พิงกี้คิดแค่ว่าเป็นเรื่องเล็กๆที่บังเอิญ เธอไม่

ได้คิดอะไรมาก

แต่เธอไม่คิดว่าจะมีเรื่องให้เธอปวดหัว มากกว่าที่เธอ

คิดไว้เสียอีก!

ยังเดินไม่ถึงสองก้าว ผู้ชายที่รออยู่ใต้ต้นไม้เดินมา

หาเธอ

“ พิงกี้ พี่มีเรื่องจะคุยด้วยพิงกี้หยุดเดิน

มองดูมานพที่อยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้เธอรู้สึกปวดหัว

* พี่มานพ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ”

ไม่ว่าเขามาหาถึงนี่ได้ยังไง แต่สำหรับผู้ชายคนนี้

เธอพูดเย็นชากับเขาไม่ลงจริงๆ
* ฉันรีบค่ะ ” พิงกี้แกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดู

เวลา ทำหน้าเหมือนรีบร้อน

* ว้าย ฉันเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว เดี๋ยวฉันมีนัด สัมภาษณ์งาน มีไรก็รีบพูดเถอะ”

มานพไม่ได้เปิดโปงเธอ แต่กลับยิ้มและลูบที่ศรีษะ

“พอดีเลย ถ้าเธอรีบงั้นพี่ไปส่งเธอ”

พิงกี้ 4

” ตอนแรกจะตีตัวออกห่างและรีบเผ่น

แต่ตอนนี้ถ้าพูดปฏิเสธก็ไม่เหมาะสม

หรือว่าเธอไม่รีบแล้วหรือ? เธอแค่อยากหลบหน้า

พิงกี้กำลังลังเลอยู่ มานพกลับจูงมือเธออย่าง

เธอ

เขา?

ธรรมชาติเหมือนเมื่อแปดปีก่อน

เขาใช้น้ำเสียงใสและอ่อนโยนคุยกับเธอ

วันนี้ไปสัมภาษณ์งาน เตรียมตัวเป็นยังไงบ้าง?
งานแรกหลังจากเรียนจบต้องเห็นความสำคัญมาก เลยใช่ไหม?”

อยากดึงมือออกแต่ดึงไม่ออก พิงก็รู้สึกลำบากใจ

“ เอ่อ…ก็เตรียมตัวมานิดหน่อยค่ะ…” พอนึกถึงลิ สาและเควินอาจจะยืนอยู่ไม่ไกล

และไม่ได้จากไป ยิ่งทำให้รู้สึกเธอสับสน มีคนขี้ เม้าท์มอยอย่างลิสาอยู่

ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข่าวผู้ชายที่เธอพัวพันด้วย ต้องมีชื่อของพี่มานพเพิ่มแน่ๆ

เธออดไม่ได้ที่จะคิดจินตนาการอยู่ในสมอง

ที่จริงแล้ว ลิสาไม่มีเวลามาคิดเยอะขนาดนี้ นาทีที่มานพจูงมือพิงกี้ ในใจเควินมีความโกรธขึ้น

สายตาที่ร้อนรนเหมือนไฟ จ้องไปที่มือของทั้งสอง

เหมือนแทบอยากจะเผามือทั้งพวกเขาให้ไหม้

ลิสาเห็นความผิดปกติของเขาตั้งแต่วินาทีแรก เธอ

เขย่ามือของเควิน

ตอนนี้เธอไม่หวังจะได้อะไรจากเควินแล้ว เธอทำ

เสียงซอฟต์ลงและอ่อนเพลีย

“เควินค่ะ เราเข้าไปที่ตึกเถอะค่ะ ที่นี่แดงแรงลิสา

รู้สึกเวียนหัวค่ะ”

* รอก่อน! ” เควินไม่รู้ว่าไปโกรธมาจากไหน เขา

ผลักมือของลิสาออก

ก้าวเท้าเดินไปที่พิงกี้ เขาดึงแขนข้างนึงของเธอ

และดึงเธอออกอย่างแรง

เพื่อให้เธอออกห่างจากมานพ