บทที่424: ทําไมต้องมอบตัว?

ที่นี่คือโรงพยาบาล!

ความรู้สึกค่อยๆตื่นตัวขึ้นมาจากความสะลึมสะลือ ปฎิกิริยาแรกของพิงกี้ก็คือยกมือไปจับที่หน้าท้อง อยากดูว่าลูกตัวเองยังอยู่ไหม วินาทีต่อมากลับถูกคน กุมมือไว้เบาๆและขัดขวางท่าทางของเธอไว้

คือใคร?

เธอหันหน้าไปมอง

ยังมองคนที่อยู่ข้างเตียงไม่ชัด เสียงที่คุ้นเคยก็ดัง มาจากข้างหูเธอ “ลูกของเราไม่เป็นไร คุณยังให้น้ำ เกลืออยู่ อย่าขยับมือข้างนี้ไปมั่ว เดี๋ยวจะยิ่งเจ็บมือเอา ได้นะ”

คือเควิน

คือผู้ชายของเธอ!

พิงกี้กระพริบตาปริบๆ ตอนที่สายตาพร่ามัวของ เธอกลายมาเป็นชัดเจน ในขณะที่มองเห็นแววตาที่เต็ม ไปด้วยความเป็นห่วงและความกังวลของผู้ชายอย่าง ชัดเจน ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูอิดโรยเพราะความเหนื่อย ล้า ทันใดนั้นหัวใจทั้งดวงของเธอเหมือนถูกแช่ไว้ในน้ำ อุ่น น้ำตาที่กล้ำกลืนก็ได้ไหลลงมาอย่างห้ามใจไม่ได้
“เควิน…….” เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งและสะอึก

สะอื้น

เด็กรักษาเอาไว้ได้แล้วจริงๆหรือ?

ก่อนหน้านั้น ก่อนหน้านั้นเธอกินยาทำแท้งไปเชียวนะ

ถึงแม้หลังจากเธอกินยาทำแท้งลงไป ตอนแรกคือ เธอเล่นละคร แกล้งแสดงละครว่าเจ็บปวดจนไม่อยากมี ชีวิตอยู่ต่อเพื่อให้มาลาตีหลงเชื่อ ให้มาลาตีหละหลวม ในการระวังตัว แต่ก่อนที่เควินจะพุ่งมาที่ตรงหน้าของ เธอเจ็บจนจะไม่ไหวแล้วจริงๆ………….

กินยาไปแล้วยังคงก็คงมีความเสี่ยง ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้เด็กในครรภ์ของเธอก็ไม่ค่อยคงที่สักเท่า ไหร่ แถมเธอยังเจ็บปวดซะขนาดนั้นด้วย เธอเองก็ยัง รู้สึกได้เลยว่าระหว่างขามีเลือดไหล……….

เธอกลัว กลัวว่าเควินกำลังหลอกเธอ เพื่อให้เธอ สบายใจ

“ผมอยู่นี่ครับ” กุมมืออีกข้างที่ไม่มีให้น้ำเกลืออยู่ เควินพูดรับประกันด้วยเสียงทุ้มต่ำและน่าดึงดูด “ผมไม่ ได้หลอกคุณ เด็กในท้องรักษาเอาไว้ได้แล้ว คุณก็ไม่ได้ มีปัญหาอะไร เชื่อฟังนะ โอเคมั้ย?”
“รักษาเอาไว้ได้จริงๆหรือคะ?”

“ใช่ครับ”

“คุณไม่ได้หลอกฉัน?”

“ผมไม่กล้าหลอกคุณหรอก”

“………ค่ะ” มองดูแววตาของเควินอย่างตั้งใจ ใน (( ที่สุดพิงกี้ก็เชื่อแล้ว

โดยเฉพาะหลังจากตอนที่เธอดึงมือตัวเองออกจาก ฝ่ามือของเควิน และลูบโดนหน้าท้องที่นูนออกมาเล็ก น้อย ยิ่งโล่งอกไปที

ค่อยยังชั่วหน่อย

ลูกในท้องยังอยู่จริงๆด้วย

“เควิน คุณกอดฉันหน่อยได้มั้ยคะ?”วางใจแล้ว พิงกี้ยิ่งรู้สึกกล้ำกลืน อยากได้การปลอบโยน

เควินยิ้มอย่างรักใคร่เอ็นดู และโน้มตัวไปกอดรูป ร่างผอมเพรียวของเธอไว้ในอ้อมอก ยื่นมือคอยลูบแผ่น หลังของเธอและปลอบโยนเธอ

ทำแบบนี้แล้ว ในใจเขามีความรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อย

พิงกี้สลบไปหนึ่งคืน ส่วนเขาก็นั่งเฝ้าอยู่อย่างนี้ เฝ้ามาทั้งคืน

ตอนเช้าเขาแค่ทำความสะอาดตัวเองไปเล็กน้อย แม้แต่หนวดบนใบหน้ายังไม่ทันได้จัดการเลย ตอนนี้ หนวดที่ขึ้นมาใหม่ ทำให้เขาดูแล้วเซ็กซี่แบบโทรมๆ

ตอนที่เขากอดพิงกี้ไว้ หนวดของเขาได้ทิ่มอยู่ที่ ใบหน้าเนียนนุ่มของพิงกี้ ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย

แต่ว่า ความไม่สบายแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น หัวใจมาก กลับกันเธอยิ่งกอดเขาไว้แน่นๆ

ความรู้สึกแบบนี้ดีจังเลย

เธอชอบ

พักโรงพยาบาลมาหนึ่งสัปดาห์ หลังจากตรวจเช็ค ร่างกายไปรอบนึงพบว่าไม่มีอะไร พิงกี้ก็ออกจากโรง พยาบาลได้แล้ว

โรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ๆเหมาะกับการใช้ชีวิต หมอหรือพยาบาลทุกคนที่สวมใส่ชุดทำงานดูเข้มงวดไปหมด แม้กระทั่งกลิ่นยาฆ่าเชื้ออ่อนๆที่ลอยอยู่ใน อากาศ ล้วนแต่ทำให้คนรู้สึกอึดอัด อกสั่นขวัญแขวน ทุกวินาที กลัวว่าวินาทีต่อมาหมอจะมาแจ้งข่าวร้าย และมีผลกระทบกับจิตใจ

กลับมาถึงบ้าน พิงกี้ถึงรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา

นอนอยู่บนโซฟาที่ตัวเองชอบ เธอถึงมีความกล้า หาญเผชิญกับปัญหาที่หลบหลีกมาหนึ่งสัปดาห์

“เควิน…..” เธอเงยหน้ามองเควินที่อยู่ข้างกาย ตอนที่แววตาของเขาจ้องมองมาที่เธอ เธอถึงเม้มปาก และถามด้วยความลังเล “มาลาตีเป็นยังไงบ้างคะ?”

“เธอเสียชีวิตแล้ว ” เควินพูดออกมาตรงๆ

……ค่ะ”

พิงกี้เงียบกริบ

ที่จริงเธอเดาออกตั้งนานแล้ว

ตอนที่กระสุนลูกนั้นยิงออกไป ถึงไม่ได้โดนที่ กลางหน้าผาก แต่ก็ยิงเข้าที่สมองเหมือนกัน…….ขอ แค่ไม่ใช่ซุปเปอร์แมน ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะรอดชีวิต เลย
ยิ่งไปกว่านั้น นึกย้อนถึงภาพแต่ละภาพของตอน นั้น เธอก็เห็นมือสองข้างของมาลาตีทิ้งตัวลงมาเหมือน กัน เพราะสูญเสียแรงแล้วอุ้มน้องแอ๊ปเปิ้ลไม่อยู่ เธอ กลัวน้องแอ๊ปเปิ้ลหล่นลงพื้นถึงกระโจนเข้าไปอุ้มเขาใน ทันที

ต่อมา………..ถ้ามาลาติยังไม่ตาย แล้วทำไมถึงไม่ ส่งเสียงอะไรออกมาเลยล่ะ?

เธอแทบจะแน่ใจว่ามาลาตีตายแล้ว ตอนนี้ถามเอา คำตอบจากเควิน ก็แค่อยากแน่ใจเป็นครั้งสุดท้ายเฉยๆ

ตอนนี้เธอรู้คำตอบแล้ว

มาลาตีตายแล้วจริงๆ

เธอเป็นคนฆ่ามาลา เองกับมือ!

ได้คำตอบแล้ว พิงกี้ที่หลบหนีปัญหานี้มาหนึ่ง สัปดาห์เต็มๆก้มหน้าลง มือลูบที่หน้าท้องของตัวเอง เบาๆ และถามเสียงเบาไปด้วย “เควิน รอให้ฉันคลอด ลูกเสร็จค่อยไปมอบตัวได้มั้ยคะ? หรือว่า……..หรือว่าฉัน ไปมอบตัวก่อน รอให้ฉันคลอดลูกเสร็จแล้วค่อย ไปรับ การลงโทษได้มั้ยคะ?

พอเงยหน้าขึ้นมา พิงกี้มองไปที่เควินด้วยความ คาดหวังอย่างน่าสงสาร
เควินเป็นคนยังไง เธอเข้าใจดี

เขาจริงจังและเข้มงวด เป็นคนแยกแยะเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว ถ้าพูดอย่างเข้มงวดสามารถบอกได้ว่า เลือดเย็น ที่จริงเธอไม่มีความมั่นใจว่าจะพูดโน้มน้าวเขา ได้. ……….เพราะยังไงซะ เธอก็ได้ฆ่ามาลาตีจริงๆ

ถึงจะมีเป็นหมื่นเหตุผล ฆ่าคนล้วนแต่ผิดอยู่ดี

ถึงแม้เธอไม่รู้สึกเสียใจทีหลังเลย

“ทำไมคุณต้องมอบตัว

ที่ทำให้พิงกี้ตะลึงงันคือ เควินไม่ได้ตอบคำถามเธอ

โดยตรง แต่กลับย้อนถามแบบนี้

“ห้า?” เธอเอ๋อไปเลย

เธอดึงสติกลับมาไม่ได้จริงๆ

“คุณเป็นสมาชิกของหน่วยสืบลับ ตอนที่เจอ สถานการณ์คับขัน ถ้าผู้ร้ายจะทำการทำร้ายตัวประกัน คุณมีสิทธิ์ที่จะฆ่าคนร้ายได้!”

“ยิ่งไปกว่านั้น มาลาตียังบีบบังคับให้คุณกินยาทําแท้ง และเกือบจะฆ่าอีกหนึ่งชีวิตด้วย ดูจาก สถานการณ์ในตอนนั้น ไม่ว่าจะด้านไหนๆคุณก็มีสิทธิ์ ในการก้าจัดอย่างแน่นอน!”

พิงกี้อึ้งค้างไว้ ถึงพูดแบบนี้มันไม่ผิด ที่จริงหนึ่ง สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอก็คิดถึงด้านนี้อยู่ แต่เธอคิดว่า ตัวเองเป็นผู้หญิงของเควิน ในบางด้านเธอยิ่งต้อง ระมัดระวังเป็นพิเศษ เพื่อจะได้เลี่ยงไม่ให้คนอื่นมาว่าเค วินไม่แยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน และใช้เหตุผลนี้ มาโจมตีเควิน

เควินจ้องมองเธอไว้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงหรือถอย หลังเพราะความอึ้งของเธอเลย

เขาแน่วแน่มาก

อีกอย่าง เป็นความแน่วแน่ที่ไม่ฝ่าฝืนความยึดมั่น

ของในใจ

“ถึงจะเหมือนที่คุณพูดจริงๆ ถึงฉันจะฆ่ามาลาตี ก็เพราะเธอสมควรได้รับโทษแบบนั้น และฉันก็ไม่ต้อง รับโทษ แล้ว……คนอื่นจะต่อต้านคุณเพราะเรื่องนี้หรือ เปล่าคะ? และจะว่าคุณเห็นแก่เรื่องส่วนตัวอะไรอย่างนี้ หรือเปล่าคะ?.. ……….” พิงกี้ถาม