บทที่532: ปฎิเสธ หรือว่า………

คําบอกรักของพายุนี้ น้ำหวานฟังเข้าใจแล้ว แต่หลังจากฟังเข้าใจแล้ว เธอกลับรู้สึกมึนตึ๊บ เป็นไปได้ยังไง?

บอกรัก?

ไม่นึกเลยว่าเขาจะบอกรักเธอ

เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าพายุจะบอกรักเธอ

อาจจะเพราะเธอไม่ได้เอาเรื่องความรักมาไว้ ในชีวิตวันข้างหน้า อาจจะเพราะเธอเชื่องช้าเกิน อาจจะเพราะเธอไม่ได้สังเกตท่าทีที่คนรอบข้างมีต่อ เธอ เธอไม่เคยคิดมาก่อน อยู่มาวันหนึ่งจะมีคนบอก ว่ารักเธอ………….

เธอจะทำยังไง?

ปฏิเสธ หรือว่าปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมกว่า?

ในหัวของน้ำหวาน เธอไม่มีความคิดที่จะรับปาก
“ขอโทษด้วยนะ……… รู้สึกเพิกเฉยใส่พายุ มานานมาก บรรยากาศค่อนข้างเงียบกริบ น้ำหวาน เผยรอยยิ้มลำบากใจที่แข็งกระด้างออกมา แต่กลับ พูดปฎิเสธ “พายุ นายน่าจะรู้ว่าฉันเคยผ่านอะไรมา บ้าง ฉันไม่คาดหวังเรื่องความรักมาตั้งนานแล้ว ตอน นี้ก็ยังไม่คิดมีจะแฟนและแต่งงาน ฉันแค่อยากอยู่ คนเดียว ขอโทษด้วยนะ…………….

“เรื่องนั้นผมรู้แล้ว แต่มันไม่ใช่ความผิดคุณ สักหน่อย ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจดูบ้าง?” พายุตื่น เต้นขึ้นมา เขาพูดอย่างจริงจัง “ไอ้สารเลวที่ชื่อนาย เปานั่นถูกจับเข้าคุกไปแล้ว เขาทำร้ายคุณไม่ได้อีก ต่อไป! ต่อไปถ้ามีเรื่องแบบนั้นอีก ผมจะปกป้องคุณ อย่างดีแน่นอน ไม่………ผมจะไม่ให้คุณต้องไปเจอ ความเสี่ยง และเจอเรื่องแบบนั้นอีกแน่นอน! ถ้าผม ทำไม่ได้ คุณเฆี่ยนผมเลย!

“แต่ว่าฉันไม่บริสุทธิ์แล้ว นายไม่ถือสาเหรอ?” น้ำหวานเห็นพายุยังดื้อดึงและไม่ยอมตื่นขึ้นมารับรู้ ความจริงอีก เธอเลยพูดเรื่องให้มันร้ายแรงขึ้นอย่าง ห้ามใจไม่ได้ “พายุ คงไม่ทีผู้ชายคนไหนที่อยากได้ แฟนที่เคยถูกข่มขืนมั้ง? นายเป็นคนดี สามารถหา แฟนที่ดีกว่าฉันได้เป็นร้อยเท่าแน่นอน”

เธอเชื่อว่าพายุแค่อารมณ์ชั่ววูบเฉยๆ
พายุกลับส่ายหน้าอีกเช่นเคย เขาอายจนหน้า แดง “นี่มีอะไรต้องน่าถือสาด้วย? ผมบอกแล้วว่า นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่เกี่ยวกับคุณเลย! นอกจากคุณ ผมก็ไม่เคยชอบผู้หญิงคนอื่นมาก่อน”

จู่ๆน้ำหวานกลับถาม “อ้อใช่ ฉันจำได้ว่า นาย…….รู้สึกว่านายยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่มั้ย?

“คุณ นี่คุณ……….” พายุเบิกตากว้างขึ้นมาทันที มองน้ำหวานอย่างเหลือเชื่อ “เอ่อคือ คุณ…..คุณรู้ ได้ยังไง?”

ด้วยจิตใต้สำนึก เขาแทบอยากจะกุมเป้า กางเกงของตัวเองไว้

รู้สึกว่าที่นั่นมีลมรั่วยังไงก็ไม่รู้

ในหัวของเขาคิดฟุ้งซ่าน ก่อนหน้านั้นน้ำหวาน น่าจะไม่ได้ติดตามเรื่องที่เขาเป็นหนุ่มเวอร์จิ้นหรอ กมั้ง คงไม่ใช่เพราะ………มองดูช่วงล่างเขาแล้วดู ออกมั้ง? นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!

“ฮ่มๆ……” ถูกการหวาดระแวงไปหมดของ พายุทำเอาเหนื่อย น้ำหวานกระแอมด้วยความ อึดอัด “ฉันรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ตัวนายเองก็ยังเป็นเวอร์จิ้นอยู่ นายแน่ใจว่านาย ไม่อยากได้แฟนที่เวอร์จิ้นอยู่เหมือนกัน? ฉันว่านาย ลองคิดดูดีๆเถอะ นายเป็นคนดี นิสัยดี คุณสมบัติ ประจำตัวดี นายดีทุกอย่าง หาผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ไร้ เดียงสาไม่มีด่างพร้อย อาจจะเหมาะสมกับนาย มากกว่านะ”

“ผมไม่ต้อง ไม่ต้องจริงๆ ผม…..ผมแค่ชอบ คุณเท่านั้น ชอบคุณคนเดียว จริงๆนะ!” พายุกังวล ใจแล้ว แทบอยากจะควักหัวใจตัวเองออกมาให้ดู

น้ำหวานกลับยังส่ายหน้าอีกเช่นเคย

พายุยังเป็นกระดาษขาวใบหนึ่ง แต่เธอได้ผ่าน อะไรมาเยอะแล้ว ถึงหน้าตาภายนอกยังดูสาวอยู่ แต่สภาพจิตใจกลับแก่ชราแล้ว

เธอรักไม่ไหวแล้ว

ถ้าพายุเป็นม้าฝีเท้าดีตัวหนึ่ง เธอก็คือรถ ม้าที่ใกล้จะพังยับเยิน ถ้าพายุคือเครื่องยนต์ที่มี ประสิทธิภาพดีเยี่ยม งั้นเธอก็คือรถยนต์ที่ประตูก็ หลุดลงมาแล้ว…………

เธอกับเขา ไม่เข้ากันเลยจริงๆ
เผชิญหน้ากับพายุที่ยึดมั่นถือมั่น น้ำหวาน ได้แต่ใช้แผนยื้อเวลา จากนั้นก็ค่อยคิดหาวิธี “เอ่อ…..พายุ นายให้เวลาฉันคิดหน่อยได้มั้ย? ฉัน คิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำว่าจู่ๆนายจะมาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้จริงๆ

บางที ผ่านความวู่วามของนาทีนี้ไป พรุ่งนี้พายุ ก็จะตื่นตัวเอง

ถึงเวลาทั้งคู่ก็สามารถทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้นอย่างเข้าใจโดยปริยาย แม้กระทั่ง ตอนที่มี ความจำเป็นเธอยังสามารถแกล้งว่าตัวเองเมาจนจำ อะไรไม่ได้……ใช่ ข้ออ้างนี้ดีมาก!

“อืมๆ ได้ครับ คุณ….คุณคิดเถอะ คิดเสร็จ แล้วค่อยบอกผม” พายุก็ไม่อยากถูกปฎิเสธอย่าง ไปตรงๆเหมือนกัน เลยรีบพยักหน้า “ที่จริงผมต่าง หากที่ต้องขอโทษคุณ ผมพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน คงทำให้คุณไม่ได้เตรียมใจเลยสักนิด แต่ผมชอบ คุณจริงๆนะ ตอนที่คุณมีแฟนอยู่ ผมก็แอบชอบคุณ แล้ว แต่แค่ที่ผ่านมาไม่ได้พูดเฉยๆ…….น้ำหวาน ผมจริงใจจริงๆนะ ผมอยากให้คุณได้คิดพิจารณา

น้ำหวานเลิกกับดุสิต ถึงแม้เขาไม่ได้ดีใจแบบลิงโลด แต่เขาก็รู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีจริงๆ

ใจเสาะไปสักพัก ให้น้ำหวานได้บรรเทาความ วู่วามสักพัก ในที่สุดเขาก็พูดออกมาอย่างวู่วาม

แต่ว่า หัวใจที่เขามีกับเธอไม่ใช่ความวู่วาม แน่นอน

คำพูดเหล่านี้พายุไม่ได้พูดออกมาอย่าง สะเทือนใจ แต่ว่าแววตาที่เขามองน้ำหวานเป็น ประกายมาก ยึดมั่นถือมั่นมาก คำพูดที่ไม่ได้พูด ออกมากลับเผยออกมาจากดวงตาของเขา

.โอเค” น้ำหวานพยักหน้า

เธอหันหลังเตรียมจากไป พายุก็ได้เรียกเธออีก “น้ำหวาน คุณรอแป๊บหนึ่ง!”

เขาเอาผ้าพันคอผืนหนึ่งคลุมไปที่บนตัว เธอ เห็นเธอมีท่าทีไม่อยากรับเอาไว้ ทันใดนั้นเขา อธิบายด้วยความตื่นเต้น “ตอนนี้อากาศเริ่มหนาว แล้ว คุณต้องดูแลร่างกายดีๆ อย่าจะหวัดซะล่ะ ผ้า พันคอผืนนี้ผมซื้อมาให้คุณโดยเฉพาะ นอกจากคุณ ผมก็ไม่รู้จะให้ใครแล้ว คุณสงสารผมหน่อย ช่วยรับ ไว้ด้วยเถอะ”
“ขอโทษด้วยนะ……” น้ำหวานก็ยังไม่อยาก

รับเอาไว้อยู่ดี

“น้ำหวาน ถึงระหว่างเพื่อนกันมอบของขวัญ ให้แก่กันก็ไม่มีอะไรมั้ง? ตอนนี้อากาศหนาวขนาดนี้ เดี๋ยวคุณจะเป็นหวัดได้นะ เป็นสาวเป็นแส้ต้องดูแล ร่างกายดีๆหน่อยสิ……

“.……..” น้ำหวานถูกคำพูดบ่นพึมพำ ของเขา จนปวดหัวขึ้นมาอีก เธอพยักหน้าอย่างจนปัญญา “โอเค งั้นขอบใจนายนะ”

ครั้งหน้า เธอค่อยซื้อของขวัญคืนให้เธอก็แล้ว

กัน

พายุพูดถูก เพื่อนกันก็สามารถให้ของขวัญ กันได้ ขอแค่เธอไม่ได้รับอย่างไม่มีสาเหตุและไม่มี เหตุผล งั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ที่สำคัญที่สุดคือ หูของเธอถูกคำพูดของเขา ยัดจนเต็มแล้ว ไม่อยากฟังเขาบ่นพึมพำอีก เธอแค่ อยากนอนสลบลงบนเตียง

ภายใต้สายตาที่ไม่สงบของพายุ น้ำหวานหันหลัง
เธอรู้รหัสผ่านของวิลล่าNo.3อยู่ ถึงป้าแดง นอนแล้ว เตชิตไม่อยู่บ้าน เธอก็สามารถเข้าบ้านเอง ได้

เปิดประตูเหล็กบานเล็กออก น้ำหวานเดินไปที่ ทิศทางของวิลล่า จนเดินเข้าไปในวิลล่า เธอก็ไม่หัน กลับมาดูเลย