บทที่11:ลองตรวจสอบ

เธอพยายามอยู่ครึ่งค่อนวัน รูดซิบไม่สำเร็จ พิงกี้นั่ง ตากฝนอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าเซ่ออยู่

อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก อยากแกล้งยิ้มอย่าง สะใจก็ยิ่งยิ้มไม่ออก

เธอคิดๆแล้วทำไมเธอช่างน่าสงสารจังเลย? ถูกคน

รังแกไม่พอ

แถมพระเจ้ายังมาซ้ำเดิมเธออีก เธอไปทำให้ใคร โกรธเคืองขนาดนี้เนี่ย?

คิดไปคิดมา รู้สึกสงสารตัวเอง ดวงตาเธอค่อยๆแดง

ก่ำ แต่ก็ยังร้องไม่ออกอยู่ดี

รถมายบัครันสีดำขับผ่านถนนที่โล่งเปล่าในยาม

ค่ำคืน

ผู้ชายที่สูงหล่อมาดเข้มมองเห็นผู้หญิงที่ผอมบาง อย่างไม่ตั้งใจ

เขาเคาะกระจกรถที่นึ่งและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “

จอดรถ *

คุณชายมีอะไรจะรับสั่งครับ? “เควินขมวดคิ้วแต่ไม่

พศอะไร
เขาเลือนกระจกรถลงมา เม็ดฝนกระหน่ำสาดมาใน

รถ

สาดจนผมที่ดกดำของเขาจนเปียกชุ่ม ดวงตาที่คม ลึกมองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างถนน

เห็นเธอเช็ดไปมาที่ใบหน้า ระยะทางห่างกันเยอะ

เขาเหมือนมองเห็นเวงตาของเธอแดงก่ำ

เธอร้องไห้? เควินรู้สึกแน่นที่ตรงอกอย่างแปลกๆ

และยิ่งรู้สึกหงุดหงิด

เหมือนกำลังจะพิสูจน์ถึงอะไร ? เสียงของเขาเย็นชา

ลง

4 ไม่มีอะไร ไปเถอะ ” ก็แค่ผู้หญิงที่ทำทุกวิถีทาง เพื่อจะได้ตามเป้าหมายคนนึง

เขาไม่จำเป็นต้องเอามาใส่ใจหรอก

“ครับ ” คนขับไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามเยอะ

บรรยากาศในรถรู้สึกตึงเครียด ผ่านไปหลายนาที

เควินกุมขมับแน่น นึกถึงเงาของผู้หญิงที่ผอมบางคนนั้น

และนึกถึงสีหน้าที่แข็งข้อและเย็นชาตอนที่อยู่ในโรง

พยาบาล

เควินสั่งการให้พายุที่นั่งข้างคนขับ

* ตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในเช้าวันนี้ ว่ามีลับลมคม

ในอะไรหรือเปล่า

ถ้ามารีบมารายงานฉัน”

พายุเป็นผู้ช่วยของเควิน พอได้ยินคำนี้แล้วนิ่งไปครู่

* ครับ คุณชาย

หลีกเลี่ยงอย่าให้ลิสารู้เรื่องนี้ ”

ครับ” พายุยิ้มปากกว้าง

ดูๆแล้ว คุณหนูลิสาที่ดูสง่าจะถูกคุณชายเราสงสัยซะ

เขาก็ดีใจที่ได้ตรวจสอบ
เพราะเขาก็ไม่ได้รู้สึกชอบคุณหนูลิสาผู้ที่เหมือน นางฟ้าคนนั่นสักเท่าไหร่

ว่าไปแล้ว คุณลิสาก็ไม่ได้มีอะไรไม่ดี กลับกันเขา รู้สึกเธอดีจนเกินหน้าเกินตาไปหน่อย

น้องสาวนอนกับผู้ชายของตัวเอง ไม่เพียงแต่ไม่

โกรธแค้นเธอ

แต่ยังช่วยน้องสาวพูดขอร้อง นี่เป็นเรื่องปกติที่ผู้

หญิงจะทำกันหรือ?

คุณลิสานี้ก็เป็นคนมีความสามารถจริงๆ! พิงกี้กำลัง

กลุ้มใจกับกระเป๋าตัวเอง

เธอไม่รู้ว่าลับหลังเควินจะนึกถึงเรื่องเธอ แต่ถึงรู้เธอ ก็ไม่เอามาใส่ใจหรอก

เพราะเธอไม่แคร์ ต่างพูดว่าคนที่มีความรักลึกซึ้ง ที่สุดก็เป็นคนที่ใจร้ายที่สุด

เควินมอบความอบอุ่นที่มีให้ลิสาหมด

และเย็นชากับเธอมันก็เป็นเรื่อปกติไม่ใช่หรือ?

เธอจะไม่คาดหวังอะไรจากเขาอีกต่อไป ! เธอฝืนใจเก็บกระเป๋าให้เสร็จ

จากนั้นก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์ ฝนเริ่มซาลง

ฝนที่ตกเมื่อกี้ เหมือนตั้งใจตกลงมาเพื่อให้เธอ

ลำบากใจ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

มีแท็กซี่คันนึงจอดที่ตรงหน้าเธอ น้ำหวานที่ใส่ชุด

นอนโดดลงมาจากรถ

เห็นพิงกี้ที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์อย่างเดียวดายพร้อม

หน้าตาทรุดโทรม

ทันใดนั้นน้ำหวานเวงตาแดงก่ำ “ยายตัวดี! ตอนที่ เสพสุขไม่นึกถึงฉัน

แต่ที่ตกอับนี่ติดต่อฉันไวเชียวนะ เธอนี่มันร้ายจริงๆ

เลย! )

น้ำหวาน ”

* ไม่ต้องมาเรียกฉัน ฉันกำลังโกรธอยู่นะเนี่ย! ” ระหว่างพูดกล่าวโทษพิงกี้

แล้ว
แต่มือกลับแย่งกระเป๋าสัมภาระจากมือเธอ

แ ไปเถอะ ต่อไปฉันเป็นคนดูแลเธอเอง ถ้าฉันมีข้าว

กินมื้อนึง

ก็จะไม่ให้เธอได้อดข้าวอย่างแน่นอน! ท

“ ฉันอยากกินบะหมี่เนื้อฝีมือเธออ่ะ )

ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน กระเพราะของพิงกี้หิวจน

* เธอนี่ไม่เกรงใจกับฉันเลยนะ น้ำหวานยิ้มทั้ง

4 น้ำหวาน ” พิงกี้จับที่ชายเสื้อของน้ำหวานและ

บิดตัวไปมา

* โอเค โอเค ถือซะว่าชาติที่แล้วฉันติดค้างเธอแล้ว

กัน! !” น้ำหวานทำสีหน้ารำคาญ

พิงกี้กลับอดยิ้มไม่ได้ ในใจรู้สึกอบอุ่น

ไม่ได้เจอกันมาแปดปีแต่ไม่รู้สึกห่างเหินเลย ดีจัง

ปวด

น้ำตา

เลย!
พอขึ้นแท็กซี่ น้ำหวานโทรสายออก พี่ พี่รับมาถิ่น

ของฉันเลย! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ