บทที่ 2 แกคุกเข่าลงเดี่ยวนี้

4 พิงกี้ เธอบ้าไปแล้วหรือ?! ”

เควินผลักพิงกี้ออกอย่างแรง และยกมือเช็ดริมฝีปากที่เปียก

สายตาที่เย็นชาของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงออกอย่าง

ชุ่ม

โกรธแค้น

พิงกี้ล้มลงที่พื้นอย่างแรง เจ็บจนร้องโอ๊ย แต่เธอกลับยิ้ม

ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว เสียงของเธอเบามาก เบาเหมือนควันที่ กำลังจางหายไป

“ ถ้าฉันไม่บ้า แล้วจะขึ้นเตียงพี่เขยตัวเองได้ยังไง? แถมยังมี อะไรไปตั้งหลายครั้ง

เพราะว่าสบายหรือ? )

หุบปาก! ” เควินพูดอย่างเย็นชา

เรื่องของเมื่อคืนเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุด!

แววตาที่ดุร้ายรู้สึกมืดมนขึ้นมากระทันหัน เขายื่นมือออกมาบีบ

ที่ลำคอของพิงกี้

แววตาเขาเหมือนมีดที่แหลมคมที่มไปที่เธอ

* ถ้าเธอพูดอีกคำนึง ฉันจะไม่ให้เธอมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้ ! ) แค้กออกซิเจนค่อยๆน้อยลง ใบหน้าของพิงกี้แดงก่ำ

และไอขึ้นมาอย่างรุนแรง ถึงจะเป็นแบบนี้ ดวงตากลมโตของ

เธอก็ยังยิ้มอยู่

มองดูเควินอย่างไม่เกรงกลัว เสมือนว่าถึงเขาจะบีบคอเธอให้

เธอก็ขี้เกียจที่จะต่อต้าน ในเมื่อขวดแก้วนี้ก็กำลังจะแตกอยู่

มือใช้แรงบีบอย่างไม่หยุด ในใจเควินมีความรุนแรงอย่างห้าม

ไม่ได้

แค่นิดเดียว เหมือนลำคอที่ขาวเรียวจะถูกบีบจนแหลกจริงๆ

แต่ว่า….สีหน้าที่ยอมจำนนต่อชีวิตของพิงกี้

ทำให้เขานึกถึงเมื่อคืนเธอร้องไห้คุกเข่าของร้องให้เขาปล่อย

และหน้าตาที่กรีดร้องจนเสียงแหบ ไฟแค้นยิ่งอยู่ยิ่งลุกท่วมใน

“ เควินคะ อย่าค่ะ! เสียงร้องตกใจคำนึง ลิสารีบเดินไปที่

ข้างเตียง

แต่ว่าเดินไปแค่ก้าวสองก้าว ก็เริ่มเอามือกดไว้ตรงอกด้วยสีหน้า

ที่เจ็บปวด

ใจ “ ลิสา คุณมีโรคหัวใจ อย่าร้อนใจนะ! ” สีหน้าธีระตื่นตระหนก และเดินไปตะคอกใส่พิงกี้ “ตอนนี้เธอพอใจแล้วใช่ไหม?

ที่ทำให้ลิสาเครียดตาย ต่อไปทุกอย่างของตระกูล

ดำรงกูลก็เป็นของเธอคนเดียวแล้วสินะ

ต่อไปก็จะไม่มีใครแย่งตำแหน่งคุณหนูดำรงกูลกับเธออีก

สินะ!”

เควินขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้หรือ?

ปล่อยมือจากพิงกี้ออก

เขาสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความว่องไวและรีบอุ้มลิสาก้าวเท้าเดิน ออกไปอย่างไว

ธีระจ้องพิงกี้ด้วยสายตาดุร้ายเสร็จ จากนั้นก็รีบตามหลังเควิน ไปด้วยความเป็นห่วงลลิสา

ห้องที่กว้างใหญ่ พริบตาเดียวก็รู้สึกโล่ง

พิงกี้ล้มลงไปที่เตียง เธอสูดอากาศเข้าไปลึกๆ

ปอดที่ปวดแสบเพราะขาดอากาศค่อยๆรู้สึกดีขึ้นหลังจากมี ออกซิเจนเข้าไปหล่อเลี้ยง

รอยยิ้มในดวงตาเหมือนดอกไม้ไฟ ดวงตาที่อยู่ในค่ำคืนที่มืด

มนค่อยๆหนาวเย็นลง สุดท้ายก็สลายไปจนมองไม่เห็น คนอย่างลิสาจะเครียดตาย?

ทุกอย่างในวันนี้ ก็อยู่ในแผนการของเธอไม่ใช่หรือ?

เมื่อวานคืองานแต่งของเธอกับธีระ นึกถึงลิสาถือแก้วไวน์มาให้ เธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

พิงกี้ก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว เพื่อวางแผนปองร้ายเธอ

แม้แต่เควินคู่รักเธอยังยอมเสียสละให้ ช่างใจกล้าจริงๆ!

หลังจากหมั้นไปวันเดียวก็ไปยั่วยวนพี่เขย

คำครหาที่หนักหนานี้ทำให้คนรังเกียจ…ยิ่งไปกว่านั้น ลีสายัง ถูกเธอเครียดตาย

นี่ก็เป็นคำครหาที่หนักขึ้นไปอีก! ครั้งนี้ พ่อแม่ใจบุญของ

ตระกูล ดำรงกูล

คู่นั้นจะมีปฏิกิริยายังไงนะ? ครั้งก่อน

เขาทั้งสองก็บอกแล้วถ้าเธอก่อเรื่องที่อับอายขายขี้หน้า ถ้า จงใจจะทำร้ายลลิสาอีก

ถึงเธอจะเป็นลูกแท้ๆ และถึงลลิสาจะเป็นแค่ลูกเลี้ยง พวกเขาก็ จะไล่เธอออกจากบ้าน

เพื่อไม่ให้เธอทำลายชื่อเสียงของตระกูลอีก —- กลับถึงบ้าน

ดำรงกุล เพิ่งเดินไปถึงห้องรับแขก พิงกี้ก็ได้ยินเสียงที่โกรธกริ้ว

“พิงกี้ แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?

เงามืดนึงเขยวงมาที่พิงกี้

แต่เธอหลบหลีกได้ทัน ที่เขี่ยบุหรี่เขย่งลงมาจนแ จนแตกสาแหรก

และตามมาด้วยรีโมทแต่หลบไม่ทัน เขยิ้วงมาใส่ที่หน้าผากจน

เจ็บจี๊ด

พิงกี้มองดูที่โซฟา เห็นชาตรีกับมาลาตีเหมือนกำลังจะ พิพากษาคดียังไงอย่างงั้นเลย

เธอยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยหัวเราะเยาะตัวเอง

เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอไม่มีโอกาศได้แก้ตัว

* แกคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ ”

ขาด