รถที่ไม่รู้จักเหนื่อยล้าขับตรงไปข้างหน้า

วิวนอกกระจกรถเหมือนกับว่าไม่ได้ เปลี่ยนแปลงมานาน ค่ำคืนที่พร่ามัว ต้นไม้กับ สิ่งก่อสร้างที่ซ่อนอยู่ในเงามืดดูแล้วไม่ค่อย สมจริง บางครั้งก็เห็นแสงสว่างกระพริบเป็นจุดๆ เป็นครั้งคราว แต่ก็ถูกรถทิ้งอยู่ข้างหลังในเวลา อันรวดเร็ว เหมือนกับว่าระยะทางช่างห่างกัน ไกล

ตลอดทางมานี้ รถที่ขับผ่านไปมาไม่เยอะ

ตอนที่พิงกี้ถอนออกมาจากการย้อนคิด ความทรงจํา และแล้วเธอก็สังเกตุถึงความผิด ปกติ

ถึงแม้L.K.Crystalวิลล่าจะอยู่ในที่ๆเงียบ สงบและวิวสวย แต่ระยางทางก็ไม่ได้ห่างจาก ในเมืองมากนัก ขับรถครึ่งชั่วโมงก็ถึงใจกลาง เมืองแล้ว แสงไฟสว่าง
เธอหยิบมือถือออกมาดูเวลา ปรากฏว่าใกล้ จะตีหนึ่งแล้ว

เธอจําได้ว่าตอนที่เธอออกจากบ้านเวลา ประมาณเที่ยงคืน ถึงแม้จะยืนรอที่หน้าประตูไป พักนึง ก็ไม่ถึงขั้นที่นานขนาดนี้แล้วรถยังขับไม่ ถึงในเมือง ต้องรู้ว่าความเร็วของรถในตอนนี้ ไม่ได้ช้านะ

มันยังไงกันแน่ ?

หรือว่า……

รู้สึกผิดปกติแล้ว ใจพิงกี้อดทนไว้กับหัวใจ ที่เต้นรัวๆ เธอเม้มปากและไม่พูดอะไร

เธอแอบส่องดูคนขับรถตรงข้างหน้า

คนขับรถที่อยู่ด้านหน้าได้สวมหมวกกับ แมสปิดปากไว้ สวมใส่เสื้อหนังสีดำ ทั้งตัวซ่อน อยู่ในความมืด ดูๆแล้วน่าแปลกใจมาก แต่ เสียดายตอนที่เธอขึ้นรถรีบร้อนเกินไป ไม่ได้มองหน้าคนขับเลยด้วยซ้ำ ถึงกับให้เค้าพามาที่ ที่ไกลขนาดนี้

ดูมีพิรุธจริงๆ แต่ตอนนี้ เธอก็ต้องช่วยตัว เองแล้ว!

อาจจะเป็นเพราะว่าพิงกี้มีการป้องกันตัว บรรยกาศในรถก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที

บางเวลาถึงแม้จะไม่เอ่ยปากพูดอะไร แต่ แค่เพียงความคิดในใจคนเปลี่ยนไป ความรู้สึก ที่สะท้อนออกมา คนอื่นก็ยังสามารถรับรู้ได้

ไม่นาน พิงกี้ก็รู้แล้วว่าแบบนี้ไม่ไหวอล้ว

ธอจะให้คนข้างหน้ารู้สึกว่าเธอรู้ตัวแล้วไม่ ได้ เพราะอย่างนั้น กลัวว่าจะไปกระตุ้นให้เขา ลงมือทำร้ายเธอให้ไวขึ้น ตอนนี้เธอยังคิดวิธี รับมือไม่ออก รับมือไม่ทันด้วยซ้ำ

ควรทํายังไงดี?
เธอแกล้งทําเป็นรีบร้อนมาก หยิบมือถือขึ้น มาจะโทรหาเควิน ถ้าไม่ถูกขัดขวางละก็ เธอก็ สามารถอาศัยโอกาสนี้บอกให้เควินรู้เรื่องนี้ แต่ ไม่นานเธอก็พบว่ามือถือโทรออกไปไม่ได้เลย ด้วยซ้ำ

เช็คดูมือถือไปครู่นึง เธอพบว่าไม่รู้ว่า เพราะอะไรทําไมมือถือเธอถึงไม่มีสัญญาณ

เปิดแอพดูแล้วก็ไม่มีสัญญาณเหมือนกัน

ไม่เพียงแค่มือถือไม่มีสัญญาณ แม้แต่วีแช ทก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน……

วินาทีนั้นใจเธอเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

ในเมื่อเธอไม่มีวิธีที่จะช่วยตัวเองได้ เธอก็ ทำได้เพียงเจรจากับคนขับรถข้างหน้าดีๆแล้ว

ล่ะ

“พายุ…..” พิงกี้เปิดปากพูด แต่เสียงเธอ แหบเล็กน้อยเนื่องจากความกลัว
“อืม” คนข้างหน้าตอบ

“เราขับมานานขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่ถึง ในเมืองอีก นายขับรถผิดทางหรือเปล่า?”

…..”คนข้างหน้าเงียบขรึมไว้

“ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มือถือของฉันไม่มี สัญญาณเลย นายพกมือถือมาด้วยมั้ย ยืมให้ ฉันดูหน่อยได้มั้ยว่ามีสัญญาณหรือเปล่า? ถ้า หากมาผิดทางแล้ว เราต้องรีบกลับไป ไปตาม ทางgpsน่าจะไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่างต้องโทร หาคุณเควินด้วย เราเสียเวลาไปเยอะแล้ว กลัว เขาจะเป็นห่วง”

พิงกี้ลองใจเขา ดูว่าคนข้างหน้าจะตอบว่า

ยังไง

แต่ก็ยังเงียบกรีบ เวลาผ่านไปช้าๆ พิงกี้ ทำตัวใจเย็นไว้ สีหน้าชิวๆที่แกล้งทำออกมาก็ดู เหมือนตึงเครียดขึ้นมาทันที
คนขับมองดูกระจกมองหลัง จู่ๆก็หัวเราะ

ขึ้นมา

“แกหัวเราะอะไร?”พิงกี้ถามเขาด้วยสีหน้า

เย็นชา

“ฉันหัวเราะที่คุณหนูรองนี่เป็นคนเล่น ละครเก่งจริงๆ เล่นละครเก่งอย่างนี้ทำไมไม่คิด จะไปเป็นนักแสดงดูล่ะ?” เสียงของผู้ชายคนนี้ แปลกมาก เหมือนมีดแหลมคมที่ขีดขว่านเสียง ออกมาจนบาดแก้วหู ทำให้คนได้ยินแล้วไม่ สบายใจอย่างมาก

“แกใส่เครื่องแปลงเสียงใช่มั้ย?” พิงกี้ถาม

เค้า

เพราะพูดเยอะเกินไป ทำให้เธอสังเกตุถึง ความผิดปรกติ
คนข้างหน้าไม่ได้ยอมรับและก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่จากเสียงหัวเราะที่ได้ใจของเค้า ทำให้พิงกี้ ขนลุก

“แกเป็นใครกันแน่?” พิงกี้พูดอย่างเยือก เย็น “คุณลักพาตัวฉันมาจากที่หน้าบ้าน ไม่กลัว ว่าคุณเควินจะสะกดลอยตามมาหรือ? ต้องรู้ ว่า ถึงแกจะหาวิธีตัดสัญญาณมือถือแล้ว แต่รถ คันนี้ยังไงก็ต้องมีทะเบียนรถ ขอแค่แกขับผ่าน ถนน กล้องวงจรปิดที่ถนนก็จะถ่ายทะเบียนรถ ไว้? ปล่อยฉันไป ฉันจะถือว่าเรื่องของวันนี้ไม่ เคยเกิดขึ้น ว่าไง?

“แกไม่ต้องมาขู่ฉันอีกเลย ฉันถูกขู่มา ตั้งแต่เด็กจนโต หรือมึงไม่รู้สันดานของกูหรือ ยังไง? ในเมื่อวันนี้กูลงมือกับมึงแล้ว ก็ไม่คิดจะ รอดชีวิตอยู่แล้ว ใครให้มึงมาขวางทางกูทำให้ พวกกูหมดทางหนเลือกล่ะ? ”

เสียงแปลกประหลาดที่ออกมาจากเครื่อง แปลงเสียงช่างน่ากลัว ทำให้คนรู้สึกขนลุก
พิง ขมวดคิ้ว พยายามควบคุมความกลัวใน ใจไว้ ทันใดนั้นเธอสังเกตุว่าน้ำเสียงของผู้ชาย คนนี้ ทำไมทำให้เธอรู้สึกคุ้นมาก? วินาทีนั้น ใน ใจเธอนึกถึงคนๆนึงขึ้นมา!

มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะเป็นเค้า !

ควบคุมความโกรธไว้ เธอตัดสินใจจะทำให้ แน่ใจอีกที เธอถามกลับว่า“ฉันไปขวางทางใคร มิทราบ? เมืองหลวงที่กว้างใหญ่นี้ นอกจากมี ความแค้นกับลิสาแล้ว ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับใคร อีก…… ลิสาเป็นคนจ้างแกมาใช่มั้ย? เธอไม่ กล้าลงมือกับฉัน ก็เลยส่งพวกปลาซิวปลาสร้อย ออกมาตายแทน แกไม่กลัวว่าเงินที่ลิสาสัญญา จะให้แก แล้วแกจะไม่ได้สักแดงเดียว แถมยัง ต้องเอาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงด้วยหรือ? ต้อง รู้นะว่าเวลานี้นายกำลังต่อกรกับคุณเควินอยู่ นะ!”

“ฉันไม่ได้ทำเพื่อเงินหรอก

ไม่ได้ทำเพื่อเงิน แหมพูดได้น่าฟังมาก !
ฟังกี้แววตาลุ่มลึก และถามด้วยน้ำเสียงน่า กลัว สมคิด แกบอกว่าแกไม่ได้ทำเพื่อเงิน ดัง นั้นแกทําเพื่อลูกสาวสุดที่รักของแกใช่มั้ย?!”

“แหมะ แกเดาออกว่าฉันเป็นใครแล้ว หรอ?” สมคิดถอดหมวกออก สายตาที่ ดุร้ายมองมาที่พิงกี้ แล้วยิ้มเหมือนคนโรคจิต “ลูกสาวสุดที่รักของฉันช่างฉลาดจริงๆ แป๊ป เดียวก็ดูพ่อคนนี้ออกแล้ว

ตาต่อตากับสมคิดอีกครั้ง ความกลัวในใจ เธอเหมือนสายน้ำที่ไหลไม่หยุด

ปมในวัยเด็ก อยากจะลบเลือนไม่ใช่เรื่อง ง่ายๆเลยจริงๆ

ตอนนี้พอเธอมองดูเขาก็นึกถึงภาพที่เกิด ขึ้นระหว่างอยู่ในห้องแคบๆนั้น นึกย้อนถึงรอย ยิ้มที่ร้ายกาจของสมคิด เสียงที่น่ารังเกียจ ของเขา ความรู้สึกสะอิดสะเอียนที่มือสกปรก ของเขามาจับร่างกายเนียนนุ่มของเธอแบบ นั้น…….เธอหวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว!
โดยเฉพาะภายใต้สถานการณ์แบบนี้ คําคืนที่เงียบสงบ ทั่วทุกทิศไร้ผู้คน ความกลัว แบบนี้เหมือนจู่ๆก็ขยายเพิ่มขึ้นมาหลายเท่า!

สูดหายใจลึกๆทีนึง พิงกี้พยายามรักษา ความสงบนิ่งไว้ ตะโกนอย่างเสียงสั่น “สมคิด ดีที่สุดแกปล่อยฉันไปซะ! ถ้าฉันเกิดเรื่องอะไร ขึ้น แกคิดว่าคุณเควินจะปล่อยแกไปหรอ?! พอ ถึงเวลานั้นลิสาก็คุ้มครองแกไม่ได้หรอก!”

“คุ้มครองไม่ได้จะกลัวอะไรไป กูอยู่มา นานป่านนี้ก็อยู่จนเบื่อไปตั้งนานแล้ว! ถ้าเอามึง ตายแล้วขจัดเสี้ยนหนามให้ลิสาได้ งั้นก็ถือว่า คุ้มค่าแล้ว กูเต็มใจที่จะทำมาก!อีกอย่างกูคิดถึง มึงนานขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ได้ลิ้มรสของมึงอีก กู สิถึงจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!

“สมคิด! แกยังมีความเป็นคนอยู่มั้ย ไอ้เดีย รัจฉาย ไอ้สารเลว!” พิงกี้กรีดร้องขึ้นมากระทัน หัน “ถ้าแกอยากลงมือ ทำไมไม่ไปหาลูกสาว แท้ๆของแก คนที่ยิ่งกว่าหมาอย่างแก ข่มขืน ลูกสาวแท้ๆของตนเองสิถึงจะเป็นเรื่องที่แกสมควรหา!”

“ฉันจะยอมทำลูกสาวแท้ๆของฉัสได้ยังไง ล่ะ?” สมคิดหัวเราะอย่างร้ายกาจ

พิงกี้ที่นั่งอยู่ข้างหลังตัวสั่น ร่างกายเหมือน ถูกแช่อยู่ในน้ำเย็น รู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

นั่งเซอๆไปสองวิ จู่ๆเธอดึงประตูรถออก ประตูรถดึงไม่ออก เธอก็ใช้เท้าถีบกระจกรถ จนสุดแรงอย่างครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจะหนี เธอจะหนีไปให้ได้ ถึงตรงหน้าจะเป็นทางแห่ง ความตาย เธอก็จะหาความหวังเสี้ยวสุดท้ายให้ ตนเอง!

ถ้าตายเพราะถูกสมคิดข่มขืน?!

เธอไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด!

“ฉันขอเตือนแกอย่าเปลืองแรงเปล่าๆเลย แรงแค่นี้ก็แกหนีไม่พ้นหรอก” สมคิดมองพิง กี้ที่สีหน้าตื่นตระหนกด้วยการดูถูก จากนั้นก็หัวเราะอย่างได้ใจ

“อ้อหรอ?” พิงกี้หัวเราะเย็นชาแล้วมองไป ที่เขา เธอแย่งไปที่พวงมาลัยในมือของเขา “ใน เมื่อแกไม่อยากให้ฉันได้อยู่ดีมีสุข งั้นก็ตายไป พร้อมๆกันเถอะ!”

ตอนที่ขับรถแย่งพวงมาลัยไม่ได้ อันตราย มาก!

แต่ตอนนี้พิงกี้เสียสติไปแล้ว ภายใต้ความ หวาดกลัวและความตื่นตระหนกที่รุนแรง ความ คิดที่มีหนึ่งเดียวของเธอก็คือยอมตายก็ไม่ อยากถูกนายสมคิดถูกเนื้อต้องตัว! ถึงแม้ตาย เธอก็จะลากนายสมคิดลงไปนรกด้วยกัน!

“นังตัวดี ฟองมึงดิ ถึงบ้าไปแล้วหรอ นี่มัน บนสะพานนะโว้ย!

“ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว จะตายก็ตายพร้อมกัน นายสมคิด ฉันจะบอกแกให้นะฉันอยากเอาแก ตายตั้งนานแล้ว คิดมานานหลายปีแล้ว!
น้ำตาเม็ดใหญ่ไหล่นลงมา ท่าทางของพิง บ้าคลั่งและเด็ดขาด

วันนี้สามารถตายพร้อมกัน งั้นก็ตายเถอะ ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าชีวิตนี้ตายอยู่ที่นี่ไม่คุ้มค่า เอามากเลย แต่มีการเสียสละก็ย่อมมีได้ เธอ ยอมที่จะตายก็ไม่อยากถูกผู้ชายที่น่าขยะแขย เขยง เหยียดหยาม!

รถได้ชนเข้าที่ราวกั้นสะพาน เดี่ยวซ้ายที เดี๋ยวขวาที ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป มีความเป็นไป ได้ว่าจะพลิกไปในแม่น้ำ ถึงปากของสมคิดจะ พูดได้เหมือนอุทิศตนอย่างไม่เห็นแก่ขนาดนั้น แต่พอความตายอยู่ที่ตรงหน้า เขาก็ยังกลัวตาย มาก

ผลักมือของพิงกี้ออกอย่างโหด เขาเหยียบ เบรกลงไปในทันที ล้อรถเสียดสีอยู่บนพื้นจนส่ง เสียงแสบแก้วหูออกมา หลังจากรถได้ชนเข้า กับสายไฟฟ้าถึงได้หยุดลงในทันที