“พิงกี้ วันนี้ต้องขอบใจเธอมากเลยนะ ถ้า ไม่ใช่เธอติดต่อตระกูลมหาเจริญศิลป์ พี่กับน้ำ หวานคงแย่เลย

มานพชื่นชมจุดนี้ของพิงกี้ที่สุด ตอนที่ เธออยู่ในสถานการณ์ที่คับขันยังสามารถ ใจเย็นและมีสติตัดสินใจเรื่องที่เหมาะสมที่สุด สามารถอาศัยทรัพยากรในมือหาจุดพลิกผันได้

“น้ำหวานก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน พี่ ยังจะมาขอบคุณอะไรกัน” พิงกี้ผลักร่างกาย ของมานพไปนั่งที่เก้าอี้ และตบที่ไหล่เขาเบาๆ “เอาล่ะ พี่วางใจเถอะ ขอแค่เลือดมาถึงแล้ว น้ำ หวานก็ไม่มีอันตรายแล้วค่ะ

“อืมๆ”

“พี่นั่งพักอยู่ที่นี่ก่อน ฉันไปรอที่หน้าห้อง ผ่าตัดนะ”

“โอเค” มานพพยักหน้า

พิงกี้นี่เป็นคนขี้กังวลจริงๆเลย
เธอกลัวน้ำตาลในเลือดของมานพจะต่ำ เลยให้สายฟ้าลงไป อพวกขนมปังและนมมาให้ มานพกินหน่อย กินลงหรือกินไม่ลงก็ต้องฝืนกิน หน่อย จากนั้นก็โทรหาป้าเฉินให้ป้าเฉินตุ๋นน้ำ ซุปบำรุงร่างกายไว้หน่อย เดี๋ยวจะได้เอามาให้ นํ้าหวานดื่ม

เคลียร์เรื่องพวกนี้เสร็จ พิงกี้เดินมาที่หน้า ห้องผ่าตัด เพิ่งเดินผ่านมุมเลี้ยวมา แว๊บแรกก็ เห็นดุสิตที่นั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด

มือที่เรียวยาวคีบบุหรี่มวนนึงที่ยังไม่ได้จุด ไฟ หลุบตาลงไม่รู้กำลังครุ่นคิดอะไรอยู่

สีหน้าของเขาซึมเศร้า ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้า ทุกคน แต่ความเงียบเหงาที่แผ่ออกมาจากตัว เขา กลับทำให้เขาราวกับว่าอยู่อีกซีกโลกนึงที่ วางเวงมาก

มองดูเขาที่เป็นแบบนี้แล้ว แม้แต่เธอก็รู้สึก อดสงสารไม่ได้
แต่ว่า พอเธอหันมาเห็นซินดี้ที่เย่อหยิ่ง เหมือนนกยูงที่ไม่มีขอบเขต ความสงสารที่มีให้ เขาก็ได้กลายมาเป็นความเกลียดชังอีก

พิงกี้หาที่นั่งที่ไกลจากซินดี้ ไม่นานมานพก็ เดินมานั่งข้างกายเธอ ทั้งสองรอไฟห้องผ่าตัด ดับลงพร้อมกัน

มานพกับพิงกี้อยู่คนละฝั่งกับดุสิต ระหว่าง ริมทางเดินเหมือนได้แบ่งแยกขอบเขตอย่าง ชัดเจน

ในระหว่างรอ ในที่สุดไฟห้องผ่าตัดก็ได้ดับ

หมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัด มานพกับ พิงกี้รีบเดินไปถาม “คุณหมอคะ อาการของ คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ?”

แววตาทั้งคู่ของดุสิตก็จ้องหมอไว้

“อาการของคนไข้ถือว่าไม่เลวครับ” หมอเผยรอยยิ้มออกมาอย่างโล่งอก “ยังดีที่เลือด ส่งมาได้ทันเวลา ตอนนี้ร่างกายของคนไข้ถือ ว่าโอเคอยู่ แต่ว่าช่วงนี้ต้องนอนพักฟื้นร่างกาย ที่โรงพยาบาลหนึ่งเดือน และอย่าทำงานที่ต้อง ออกแรงเยอะครับ”

“ขอบคุณๆหมอมากนะคะ”

น้ำหวานไม่เป็นไรแล้ว!

สบตากันทีนึง แววตาของมานพกับพิงกี้ ต่างก็เผยรอยยิ้มที่ดีอกดีใจออกมา

ตอนที่น้ำหวานตื่นขึ้นมา รู้สึกข้างกายนั่ง อยู่คนๆนึง และยังได้ยินเสียงถกเถียงกันมาจาก ที่ไกล

“น้ำหวาน ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?

เสียงก้องมาในหู น้ำหวานเห็นชัดเจนว่าคนที่ยืนมองเธอคือใคร เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “พิง พิงกี้?”

“ใช่ ฉันเอง” พิงกี้ยกน้ำขึ้นมาแก้วนึง “จะ ดื่มนําหน่อยมั้ย?”

น้ำหวานพยักหน้า

พิงกี้ปรับเตียงขึ้น และเอาหมอนรองที่หลัง

เธอ

หลังดื่มน้ำเสร็จ น้ำหวานก็ตื่นตัวขึ้นเยอะ

“เสียงที่ถกเถียงกันอยู่ข้างนอกคือใคร?

เธอถาม

พิงกี้หยุดไปครู่นึง “คือพี่มานพกับดุสิต เธอรู้สึกว่าพวกเขาส่งเสียงดังใช่มั้ย ฉันจะไป บอกให้พวกเขาว่าไปไกลหน่อย อย่าส่งเสียงดัง รบกวนเธอนะ”

เลย
“ช่างเถอะ” หวานสายหน้า ใบหน้าขาว ซีดมีความตื่นเต้นและความโดดเดี่ยว “ฉัน อยากเจอพี่ชายฉัน แต่อีกคน…..”

เธอไม่อยากเจอ

เด็กในท้องไม่มีแล้ว ไม่เพียงแค่นี้ อีกนิด เดียวเธอก็เกือบจะสูญเสียชีวิตด้วย

ถึงเธอมีอะไรติดค้างดุสิต ตอนนี้ถือว่าได้ ชดใช้ให้เขาหมดแล้ว

“ได้ ฉันจะไปบอกพวกเขานะ” พิงกี้พยัก หน้า และลูบมือเธอเบาๆ

เดินมาถึงหน้าห้อง สายตาของมานพกับ ดุสิตต่างจ้องมาที่เธอ

“น้ำหวานอยากเจอพี่ค่ะ” สายตาของพิงกี้ มองไปที่มานพ และหลีกทางให้เขา

แต่ว่า ทางที่เธอหลีกให้ผ่านได้แค่คนเดียวดุสิตอยากเข้าไป แต่ถูกพิงกี้ตาไวมือไวขวาง ทางไว้ “ขอโทษด้วยน้าหวานบอกว่าไม่อยาก เจอคุณค่ะ”

“ผมต้องอธิบายให้น้ำหวานฟัง”

“ถ้าคนที่คุณเลือกไม่ใช่เธอ งั้นก็ไม่มี อะไรน่าอธิบายแล้วไม่ใช่หรอ?” พิงกี้เคยผ่าน ความเจ็บปวดแบบนี้มาแล้ว เธอเข้าใจอารมณ์ ของน้ำหวานในตอนนี้ดี เธอพูดอย่างแข็งกร้าว “ถ้าคุณหวังดีกับเธอจริงๆ งั้นก็อย่าให้เธอต้อง เสียใจเพราะคุณอีกเลย”

” ดุสิตก้มหน้าลง นาทีต่อมาถึงเงย หน้าขึ้นมาพร้อมตาแดงก่ำ “โอเค!”

ดุสิตมองไปที่ห้องผู้ป่วยอย่างลึกซึ้งทีนึง แล้วจึงเดินจากไป

“เขาไปแล้ว?”

พิงกี้ปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงของน้ำหวานดังขึ้น

“ใช่” พิงกี้พยักหน้า นึกถึงดวงตาแดงก่ำ ของดุสิตแล้ว เธอถามขึ้นมาอย่างห้ามใจไม่ได้ “ไม่เจอเขาจริงๆหรอ?” พอเห็นหน้าแล้ว ไม่ว่า ผลสุดท้ายจะเป็นยังไง พูดให้เคลียร์ๆมันก็ดี กว่าทรมานกันทั้งสองฝ่าย

“วันหลังค่อยคุย” มานพพูดอย่างเฉยเมย

“อืม รอให้ร่างกายฉันหายดีแล้วค่อยคุย เถอะ” น้ำหวานพยักหน้า

ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์และกำลังมารับมือ กับเรื่องพวกนี้

หลังจากถามหมอแล้วว่าอาการของน้ำ หวานถือว่าโอเค ขอแค่ระมัดระวังหน่อยก็ พอแล้ว ถ้าจะย้ายโรงพยาบาลก็ไม่ใช่ปัญหา

ตอนนี้ห้องที่เธออยู่คือห้องรวม ทำอะไรก็ ไม่ค่อยสะดวก และไม่มีพยาบาลที่คอยดูแลเธออยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมง เธอจึงได้แจ้งคุณหญิงเพียง ดาวว่าจะย้ายโรงพยาบาล เก็บข้าวของเสร็จก็มี รถพยาบาลส่งไปที่โรงพยาบาลของตระกูลมหา เจริญศิลป์

พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็เที่ยงคืนแล้ว พิงกี้ไม่ได้ไปหาเตชิต แต่จะกลับบ้านก่อน

ระหว่างทางกลับบ้าน เธอพิงอยู่ที่เบาะรถ ร่างกายรู้สึกเหนื่อยล้ามาก เธอหลับตาลงไม่ถึง หนึ่งนาทีก็หลับไปเฉยเลย

พอกลับถึงบ้าน ยังเป็นสายฟ้าที่ปลุกเธอ

ตื่น

เควินไม่อยู่บ้าน เวลาของพิงกี้อิสระขึ้น

เยอะมาก

แต่เนื่องจากน้ำหวานพักอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงเธอมีเวลาว่างก็ยังไม่รีบรับงานต่อ แต่ทิ้งทุกอย่างไว้ก่อนแล้วอยู่เป็นเพื่อนน้ำหวานก่อน กลัว ก็แต่เธอจะคิดไม่ตกอีก

เวลาผ่านไปครึ่งเดือน มองดูสีหน้าที่ค่อยๆ กลับมาดีขึ้นของน้ำหวานแล้ว ทีนี้พิงกี้ถึงรู้สึก โล่งอกไปที

ภาระหนักหน่วงในใจเบาลงไปเยอะ พิงกี้ นั่งอยู่บนโซฟาแล้วหลับไปโดยไม่รู้ตัว

น้ำหวานหันศรีษะไปก็เห็นพิงกี้ที่หลับอยู่ บนโซฟา เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจมีความ คิดนึงแว๊บเข้ามา แต่ไม่นานเธอก็รู้สึกการคาด เดาของตัวเองไม่มีเหตุผลเลย เพื่อนรักของเธอ ไม่ใช่คนที่ไม่มีการวางแผนชีวิตอย่างนั้น

มานพได้กลับไปแล้ว บริษัทที่อเมริกาเพิ่ง เปิดไม่นาน ทุกอย่างต้องมีเขาคอยคุมงานและ ดูแลอยู่ ครั้งนี้เพราะเป็นห่วงน้ำหวานถึงได้กลับ มา หลังจากนํ้าหวานย้ายโรงพยาบาลมาได้สอง วันก็ไล่เขากลับไปแล้ว
ช่วงนี้คนที่คอยอยู่เป็นเพื่อนน้าหวานคือพิง กี้ ตอนนี้อีกคนนอนอยู่บนโซฟา อีกคนนั่งเล่น โทรศัพท์อยู่บนเตียง

แต่แล้ว สงบอยู่ได้ไม่นานก็ถูกเสียง โทรศัพท์ทําลายความเงียบ

พิงกี้ถูกปลุกจนตื่น เธอหยิบมือถือออกมา จากกระเป๋า แต่ไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรมาก็ หรี่ตาไว้แล้วรับสายเลย “ฮัลโหล?”

“คุณพิงกี้ ผมเองครับ!” อีกฝั่งคือเสียงที่ รีบร้อนของสายฟ้า “คุณพิงกี้ เจ้านายถูกส่ง กลับมาอย่างลับๆแล้วครับ เขาได้รับบาดเจ็บ สาหัสมาก ตอนนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ คุณติดต่อตระกูลมหาเจริญศิลป์อย่างลับๆ หน่อยได้มั้ยครับ ให้เจ้านายเข้ารับรักษาที่โรง พยาบาลของตระกูลมหาเจริญศิลป์?”

“ห้า อะไรนะ?” พิงกี้หายใจติดขัด “เมื่อ ก็นายบอกว่าใครจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ นะ?”